Κι έρχεται η στιγμή που κάθομαι στο σκοτάδι περιμένοντας να εισέλθει στη σκηνή η Βέρα. Έχω καιρό να τη δω. Χρόνια αρκετά. Λογικό να υπάρχει μια αγωνία και μια προσμονή. Το παθαίνω αυτό με τους θεατρανθρώπους που μπορεί να μην έχουμε κοινωνικές επαφές, να μην είμαστε φίλοι ή σόγια ή, τέλος πάντων, ούτε συνάδερφοι είμαστε να βλεπόμαστε εκτός θεατρικής σκηνής, και παρόλα αυτά υπάρχει -δημιουργείται από τη μαγική σύμπραξη του θεάτρου- μια μαγική κλωστή που μας ενώνει με κοινές αναμνήσεις, κοινά συναισθήματα, κοινά βιώματα... κάποιες φορές δε, έχω αισθανθεί εντονότερα δίπλα σε έναν ηθοποιό παρά σε άνθρωπό μου.
Κι εκείνη γεμίζει ολόκληρο σύμπαν με την αισθαντικότητά της, με τις εικόνες που μεταφέρει ο μονόλογός της, τόσο ζωντανές και ανάγλυφες, με την βελούδινη χροιά της, με την αιθέρια αύρα της. Η Βέρα Κρούσκα σαρώνει από τη μια άκρη ως την άλλη τη σκηνή εγκλωβίζοντας το βλέμμα σου πάνω της, γύρω της, σε ό,τι την αφορά, σε εκείνη. Στην ηρωίδα της που ξεκινά τη ζωή της με τις πιο δύσκολες εικόνες, με τις πιο βάναυσες εμπειρίες, που αναρωτιέται με εκείνο το τεράστιο γιατί, που γελά με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό του παιδιού, που κλαίει σπαρακτικά τη μοίρα της, που αναζητεί μια δικαίωση... είναι τόσα πολλά!
Κι εκείνη γεμίζει ολόκληρο σύμπαν με την αισθαντικότητά της, με τις εικόνες που μεταφέρει ο μονόλογός της, τόσο ζωντανές και ανάγλυφες, με την βελούδινη χροιά της, με την αιθέρια αύρα της. Η Βέρα Κρούσκα σαρώνει από τη μια άκρη ως την άλλη τη σκηνή εγκλωβίζοντας το βλέμμα σου πάνω της, γύρω της, σε ό,τι την αφορά, σε εκείνη. Στην ηρωίδα της που ξεκινά τη ζωή της με τις πιο δύσκολες εικόνες, με τις πιο βάναυσες εμπειρίες, που αναρωτιέται με εκείνο το τεράστιο γιατί, που γελά με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό του παιδιού, που κλαίει σπαρακτικά τη μοίρα της, που αναζητεί μια δικαίωση... είναι τόσα πολλά!
Στην υπόθεση... ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό του 1946, λίγα μέτρα από το σπίτι τους, δολοφονούνται τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα. Το τρίχρονο κοριτσάκι τους επέζησε της σφαγής και αργότερα κατέγραψε την εξόντωση της μάνας της, των αδερφιών της και όλων των άλλων συγγενών.
Εβδομήντα χρόνια μετά, το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο που έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα.
Το κορίτσι εκείνο, που δεν πέρασε παιδική ηλικία καθώς με βία την άρπαξε η ζωή από το στήθος της μάνας της και την πήγε κατευθείαν στην ενηλικίωσή της, αντικατοπτρίζει όλο τον σπαραγμό. Είδε τις σφαγές 31 δικών της ανθρώπων από ντόπιους Χίτες, πρώην συνεργάτες Ναζί και μετέπειτα διώκτες κομμουνιστών.
Το έργο αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο με αληθινά γεγονότα και ονόματα και αφορά την ιστορία μιας γυναίκας μάρτυρα και θύμα του αλληλοσπαραγμού, ενσαρκωμένη ιδανικά από την Βέρα Κρούσκα σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι (εστίασε τόσο όμορφα στο δόσιμο των εικόνων τής αφήγησης!) ενώ μαζί της συμπράττουν και η Αγάπη Παπαθανασιάδου με την Ορνέλλα Λούτη (άψογα συγχρονισμένες με τα δρώμενα και σωστά τοποθετημένες... μέσα στη δράση και παράλληλα παρασκηνιακά, χωρίς να "βαραίνουν" την ατμόσφαιρα ή να σφύζουν στη σκηνή, επιτρέποντας τη σύμπραξη να λειτουργήσει ενδυναμωτικά στο έργο χωρίς να του αναιρεί τον χαρακτήρα του μονολόγου ενώ και ερμηνευτικά στέκονται επάξια αφήνοντας μόνο καλές εντυπώσεις).
Μετά από μια πετυχημένη περιοδεία και τις sold out παραστάσεις στον Πολυχώρο Vault την περασμένη χρονιά, δικαίως η παράσταση, Πού είναι η μάνα σου μωρή, συνεχίζει για δεύτερο έτος. Ευκαιρία να απολαύσετε έναν σπαρακτικό απολογισμό ζωής, ατμοσφαιρικό και αισθαντικό, ενώ τα μηνύματα που αφήνει η εμπειρία, πέρα από ένα βαθύ συναίσθημα συμπόνιας για την Δήμητρα, μάς βοηθούν να μη ξεχνάμε την ιστορία -να θυμόμαστε.Εβδομήντα χρόνια μετά, το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο που έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα.
Διαβάτη αντί μνημόσυνο
ιστόρισε την ερημιά
που άφησε πίσω ο διχασμός
σαν πέρασ' απ' τη Μάνη.
Είθε ο δικός μας σκοτωμός
και το δικό μας αίμα
να γίνει για τους ζωντανούς
μήνυμα συμφιλίωσης
και προσταγή ενότητας
ομόνοιας και ειρήνης
να μη ρημάξει η Ελλάδα μας
ως ρήμαξε η Μάνη.
Και καθώς η ιστορία του μικρού κοριτσιού που επέζησε των θυριωδιών, μια σπαρακτική απάνθρωπη μαρτυρία, ξεδιπλώνεται σιγά σιγά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία. Την Ιστορία που γράφεται με γιώτα κεφαλαίο και δεν αφορά (απλώς) ένα μικρό κορίτσι ή μια οικογένεια αλλά τις πιο μελανές σελίδες της νεοελληνικής πραγματικότητας. Τον Εμφύλιο.Το κορίτσι εκείνο, που δεν πέρασε παιδική ηλικία καθώς με βία την άρπαξε η ζωή από το στήθος της μάνας της και την πήγε κατευθείαν στην ενηλικίωσή της, αντικατοπτρίζει όλο τον σπαραγμό. Είδε τις σφαγές 31 δικών της ανθρώπων από ντόπιους Χίτες, πρώην συνεργάτες Ναζί και μετέπειτα διώκτες κομμουνιστών.
Το έργο αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο με αληθινά γεγονότα και ονόματα και αφορά την ιστορία μιας γυναίκας μάρτυρα και θύμα του αλληλοσπαραγμού, ενσαρκωμένη ιδανικά από την Βέρα Κρούσκα σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι (εστίασε τόσο όμορφα στο δόσιμο των εικόνων τής αφήγησης!) ενώ μαζί της συμπράττουν και η Αγάπη Παπαθανασιάδου με την Ορνέλλα Λούτη (άψογα συγχρονισμένες με τα δρώμενα και σωστά τοποθετημένες... μέσα στη δράση και παράλληλα παρασκηνιακά, χωρίς να "βαραίνουν" την ατμόσφαιρα ή να σφύζουν στη σκηνή, επιτρέποντας τη σύμπραξη να λειτουργήσει ενδυναμωτικά στο έργο χωρίς να του αναιρεί τον χαρακτήρα του μονολόγου ενώ και ερμηνευτικά στέκονται επάξια αφήνοντας μόνο καλές εντυπώσεις).
Η διασκευή του βιβλίου της Δήμητρας Πέτρουλα έγινε αριστοτεχνικά από τη Σοφία Αδαμίδου.
Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα. Η σκηνοθεσία και οι μουσική επένδυση του Ένκε Φεζολλάρι και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου. Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού, Κική Παπαδοπούλου.
Δήμητρα η Βέρα Κρούσκα
Παίζουν επίσης: Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου
Από την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016 ως της 26 Φεβρουαρίου 2017, κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακές στις 21:00.
VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26 Βοτανικός, Αθήνα
2130356472 – 6945993870
vaulttheatre.gr@gmail.com
Δείτε όλες τις προγραμματισμένες παραστάσεις του Πολυχώρου Vault εδώ!