koukidaki: Ο Μύθος της Αμάλθειας

Ένας ευρηματικός πρωτοπόρος συνθέτης, ο Σωτήρης Νικόλας Κάσσος, μια σοπράνο, η Εβίτα Χιώτη και το σύνολο σύγχρονης μουσικής ΙΕΡΑΞ καλωσορίζουν το φθινόπωρο με μια ιστορία έντονου συμβολισμού και απέραντου ρομαντισμού. Ο λόγος για το Μύθο της Αμάλθειας που ξεδιπλώνεται μέσα από τις μελωδίες του συνθέτη μαζί με κομμάτια του διεθνούς ρεπερτορίου και αφηγηματικές πινελιές. Πρόκειται για ένα ήδη αγαπημένο μουσικό ταξίδι με πρωταγωνιστή τον ζωντανό αυτοσχεδιασμό -μεταξύ άλλων και των κομματιών Κρύπτη και Ostinato Evening.

Ο Μύθος της Αμάλθειας είναι μια συμβολική ιστόρηση των δυνάμεων που μας κυβερνούν: ο Έρως, το Χάος και ο Χρόνος ενώ μέσα από τους ήρωες διαφαίνεται το δράμα της δημιουργίας και της καταστροφής. Η Αμάλθεια είναι πλάσμα από άλλο σύμπαν την οποία ερωτεύεται ο ήρωάς μας -αιώνια. Η ισορροπία είναι απρόσιτη αφού εκείνος πρέπει να υποστεί την κατάρα της αιώνιας ζωής και να βιώσει έτσι το γήρας της Αμάλθειας, ως ποινή ύβρεως για την απελευθέρωσή της.

Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016, στις 21:00 στο GiocondArt Café, Εθνικής Αντιστάσεως 8, Άνω Ιλίσια, τηλ.: 2155014291

Ο Σωτήρης Νίκολας Κάσσος απαντά με αμεσότητα και θέρμη τις ερωτήσεις μου σχετικά με τη συναυλία, για τον έρωτα και τη μουσική γενικότερα:
Έχετε δηλώσει ότι: Κάθε φορά που ένα έργο εκτελείται ζωντανά θα πρέπει να έχει νέα στοιχεία, τα οποία θα φέρνουν σε επαφή τα δύο μέρη (κοινό και καλλιτέχνη) δημιουργώντας διαρκώς καινούρια βιώματα. Με βάση αυτή σας τη δήλωση, θεωρείτε πως κάθε δημόσια εκτέλεση (μπροστά σε κοινό) είναι και μια νέα σύμπραξη, μια νέα εκδοχή, μια μοναδική συν-ένωση... και όταν ολοκληρώνεται μια πρωτότυπη εμπειρία; Σε ποιο βαθμό μπορεί το κοινό να επιδράσει διαφοροποιώντας το έργο ενός καλλιτέχνη;

Σ.Ν.Κ.: Εξαιρετικά εύστοχη ερώτηση. Θεωρώ πως η Μουσική είναι μια πράξη ιερή. Είναι εκ φύσεως θεϊκή και θρησκευτική στην πράξη της. Στην Μουσική ερχόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο. Κάθε παύση σηματοδοτεί τον χαμό μιας ιδέας, την στιγμιαία καταστροφή ενός μοναδικού όντος, το οποίο δημιούργησε μια φορά ο μουσικός και δεν θα βιώσει ποτέ ξανά. Διότι εάν οποιαδήποτε από τις μετενσαρκώσεις της έρθει στον βίο, καμία δεν θα είναι όμοια με άλλη. Το κοινό συμμετέχει έμπρακτα σ’ αυτή τη μουσική δράση. Είτε με την απλή έκφραση της γνώμης του για το τι το άγγιξε, είτε με αυτό το σπουδαίο «κάτι», το οποίο φαντάζει μεταφυσικό, αλλά είναι απολύτως πραγματικό: Την ενέργειά του. Από ευαίσθητους μουσικούς είναι ανιχνεύσιμη αυτή η ενέργεια και η εγρήγορση, η οποία αναπτύσσεται από την δράση-αντίδραση του μουσικού και του ακροατή. Δημιουργείται έτσι μια οντότητα, η οποία επιδρά στον ψυχισμό αμφότερων. Ακόμη και η πρώτη νότα, ο εναρκτήριος μουσικός ήχος, είναι ικανός να επηρεάσει όλη την έκβαση της συναυλίας. Είναι σημαντικό ο μουσικός να έχει συχνή και στενή επαφή με τον ακροατή, αλλά και αυτό θα πρέπει να το επιζητά και ο ακροατής, ώστε να υπάρξει ένα αρμονικό δέσιμο, το οποίο να μπορεί να επιδράσει σε νευροψυχολογικό επίπεδο και σύμφωνα με κάποιες θεωρίες να επιδράσει ακόμη και θεραπευτικά.

Σε αυτό σας το εγχείρημα "ποντάρετε" στον αυτοσχεδιασμό ως βασικό χαρακτηριστικό της παράστασης. Ποιο είναι το ποσοστό ρίσκου που εμπεριέχει ο αυτοσχεδιασμός, αν θεωρείτε ότι υπάρχει ρίσκο;

Σ.Ν.Κ.: Το ρίσκο του αυτοσχεδιασμού έγγυται στο πόσο εύκολα είναι τη δεδομένη στιγμή ο μουσικός να εισχωρήσει σε μια κατάσταση η οποία θα του επιτρέψει να φέρει κοσμικές μελωδίες στο επίπεδό μας. Ο καλός αυτοσχεδιαστής μπορεί να διαλέξει ακόμη και το πότε θα αντλήσει από το σύμπαν και πότε από τον εαυτό του. Οι έννοιες αυτές είναι πολύ λεπτές και μη απτές από την καθημερινή χρήση των αισθητήριων κέντρων μας, οπότε η ανάλυση αυτών μέσω των λέξεων γίνεται με δυσκολία. Για να κατανοηθεί πλήρως πρέπει κάποιος να το βιώσει και να ασκηθεί στην αυτοσχεδιαστική πράξη.

Και τι γίνεται όταν πάνω στη σκηνή βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που πρέπει να λειτουργήσουν ως ενιαίο σύνολο;

Σ.Ν.Κ.: Ό,τι συμβαίνει μεταξύ μουσικού και ακροατή, σε μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει και μεταξύ των μουσικών σε ένα δεμένο μουσικό σχήμα. Εάν δημιουργηθεί αυτή η σχέση, αυτή θα παρέχει όλα τα οφέλη που είπαμε και τότε η δράση της μουσικής ομάδας θα γίνει εσωτερική. Ας πούμε πως η ταχύτητα και η ποιότητα της επικοινωνίας θα είναι τέτοια, ώστε θα χρειάζεται μόνο ένα βλέμμα για την συννενόησή τους.

Επιλέξατε τον Μύθο της Αμάλθειας. Μια ιστορία για έναν μεγάλο Έρωτα. Όμως αυτή η ιστορία δε θα έχει αίσια κατάληξη για τον ήρωά μας. Η πολυπόθητη ισορροπία δε θα έρθει ποτέ ενώ ο ίδιος θα πρέπει να υποστεί μια αιώνια τιμωρία. Η τέχνη αφορά περισσότερο τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τον βασανιστικό, τον μονόπλευρο και κάθε άλλο μη τέλειο παρά έναν ολοκληρωμένο και αίσιο; Μήπως, τελικά, ο έρωτας έχει τόσο μεγάλο πεδίο κινδύνου που πάντα θα λείπει κάτι;

Σ.Ν.Κ.: Οι αλχημιστές λέγανε πως πάντοτε κάτι λείπει, και πως έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας, ατελής. Η τέχνη ακολουθεί την φύση ως μια άλλη έκφραση των ίδιων νόμων. Όμως οι άνθρωποι εισάγουμε και μιαν επιπλέον έννοια. Την έννοια αυτή την ονομάζουμε κάθαρση. Έτσι μπορεί ο ήρωας να μη λαμβάνει αυτό που θέλει, αλλά λαμβάνει αυτό που του οφείλεται. Η οφειλή αυτή γίνεται με γνώμονα το γενικό καλό και έτσι η κάθαρση μας αφορά όλους. Όπως γράφει και ο Βολτέρος ως διαπίστωση για το πως θα δημιουργήσουμε τον καλύτερο δυνατό κόσμο: «Όλα γίνονται για το καλύτερο, στον καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους».

Σ.Ν.Κ.: Τα σύνολα ΙΕΡΑΞ στηρίζουμε αυτές τις ιδέες, έτσι προχωρούμε και στις επόμενες παραγωγές μας, στις 4 Νοεμβρίου με ένα ρεσιτάλ στο διεθνές καλλιτεχνικό κέντρο Athenaeum, καθώς και στις 6 Νοεμβρίου στο Cabaret Voltair με το ντουέτο των ΙΕΡΑΞ, σε κινηματογραφική και μη μουσική.