29 Φλεβάρη 1972.
Δύο νεαρά παιδιά, ο Πάρης κι η Ελένη δίνουν την πρώτη τους αγκαλιά στη μέση του δρόμου για να προστατευτούν από τον όχλο των αστυνομικών που κυνηγά μία ομάδα νεαρών ταραχοποιών.
Η αναπάντεχη αυτή σωματική επαφή θα αποτελέσει το έναυσμα για την αποκάλυψη ανείπωτων συναισθημάτων αλλά και το θεμέλιο για την οικοδόμηση μιας αμφίπλευρης ερωτικής σχέσης.
Σχέση, η οποία θα διαβεί δύσβατα μονοπάτια, μονοπάτια διάσπαρτα με κοινωνικά κυρίως εμπόδια, μιας και μέσα απ' αυτά οι δυο ήρωες θα έρθουν αντιμέτωποι με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης...
Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια έρχονται και φεύγουν, ο Πάρης κι η Ελένη όμως ακλόνητοι φροντίζουν για τη διατήρηση της σχέσης τους με κάθε δυνατό τρόπο.
Μέχρι τη στιγμή εκείνη που οι δρόμοι τους θα χωρίσουν αναπάντεχα.
Μα πριν συμβεί αυτό θα κάνουν μία συμφωνία...
Κάθε τέσσερα χρόνια, κάθε δηλαδή 29 Φλεβάρη, ημερομηνία που τους σημάδεψε κι άλλαξε ολοκληρωτικά τις ζωές τους θα δίνουν ραντεβού στο ίδιο μέρος και θα αναβιώνουν μαζί κάθε στιγμή της πρώτης τους συνάντησης...
Θα καταφέρουν άραγε να κρατήσουν την υπόσχεση τους;
Τι θα γίνει τη χρόνια του 2000;
Θα καταφέρει η Ελένη να παραστεί στο ραντεβού τους;
Το Κάθε 29 του Φλεβάρη όπως αντιλαμβάνεται κανείς από την παραπάνω περιγραφή είναι ένα αισθηματικό ελληνικό μυθιστόρημα, μυθιστόρημα ωστόσο που διέπεται από αρκετές κοινωνικές προεκτάσεις, μιας και μεγάλο μέρος της πλοκής του εκτυλίσσεται την εποχή της Χούντας και του Πολυτεχνείου.
Αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Αλέξανδρου Νίκα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ το 2012 και επανεκδόθηκε το 2016.
Ο συγγραφέας λοιπόν με απλοϊκό, βραχυπερίοδο λόγο, λόγο έντονα προφορικό, αφού το κείμενο είναι διαποτισμένο με πολλούς διαλόγους μεταξύ των ηρώων, πλάθει μία ιστορία ανθρώπινη και τρυφερή, με χαρακτήρες τόσο αληθινούς που σίγουρα θα μπορούσε κανείς να τους αναζητήσει στην πραγματική του ζωή.
Ιστορία ωστόσο που δεν κατάφερε να καλύψει τις αναγνωστικές μου ανάγκες...
Δεν μπορώ να πω ότι διάβασα το βιβλίο με δυσκολία, αλλά ούτε πως με κούρασε καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, δίχως ο συγγραφέας να γίνεται πληκτικός ή ιδιαίτερα αναλυτικός σε σημείο που να δημιουργεί εμπόδια στη ροή της πλοκής, και σε αυτό συμβάλλουν κυρίως τα σύντομα σε έκταση κεφάλαια που το αποτελούν.
Μπορώ να πω όμως, πως διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο πως εντόπισα ένα μεγάλο κενό στο συναισθηματικό του κομμάτι...
Πιστεύω δηλαδή πως ο συγγραφέας δεν κατάφερε τουλάχιστον για τα δικά μου αναγνωστικά γούστα να δώσει πνοή στα συναισθήματα που υπέβοσκαν τόσο κατά την περιγραφή των γεγονότων, όσο και κατά την αφήγηση των σκέψεων, των προβληματισμών και των συναισθηματικών διλημμάτων των ηρώων.
Συγκεκριμένα, μου έλειψε η τρυφερότητα στον λόγο του κατά τη διάρκεια περιγραφής γλυκών στιγμών μεταξύ του ζευγαριού, καθώς κι η ωμότητα, η σκληρότητα, αλλά και η ασθματική αίσθηση, στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με την γρήγορη εξέλιξη της πλοκής και τον κοφτό, στακάτο λόγο του συγγραφέα θα μπορούσαν κατά τη γνώμη μου να δημιουργήσουν έντονο χτυποκάρδι και αίσθημα αγωνίας απογειώνοντας έτσι την αφήγηση των γεγονότων που έλαβαν χώρα τις μέρες του Πολυτεχνείου...
Το ύφος του κειμένου τέλος, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αρκετά ξύλινο και δημοσιογραφικό, αποστειρωμένο από κάθε είδους συναίσθημα, δίχως αυτό βέβαια να κάνει το κλίμα μεταξύ αναγνώστη και ηρώων ανοίκειο και ψυχρό. Στην ενίσχυση αυτού του χαρακτηρισμού, ίσως διαδραμάτισε τον σημαντικό ρόλο η απουσία λυρισμού, η οποία φέρει από μόνη της μεγάλο συναισθηματικό όγκο, την παρουσία της οποίας χαίρομαι να εντοπίζω κατά τη διάρκεια ανάγνωσης ενός βιβλίου, γιατί θεωρώ πως είναι σημαντική για την δημιουργία συναισθημάτων που μέσω της αμεσότητας του λόγου του συγγραφέα θα περάσουν και θα γίνουν κτήμα του αναγνώστη.
Ολοκληρώνοντας, μπορεί να μην κατάφερε το συγκεκριμένο βιβλίο να με κερδίσει, όμως δεν με κούρασε, με αποτέλεσμα να το διαβάσω ευχάριστα. Σίγουρα, κατάφερα να εντοπίσω μέσα στο κείμενο ποιότητες που διέπουν τον συγγραφικό ρόλο του κύριου Νίκα, με κυρίαρχη αυτής της αφηγηματικής άνεσης, οι οποίες αν αναπτυχθούν με διαφορετικό τρόπο στο επόμενο του μυθιστόρημα είμαι βέβαιος πως θα δημιουργήσουν ένα αξιέπαινο λογοτεχνικό πόνημα το οπόιο και θα καταφέρω να απολαύσω!
