Ροζ; Ροζ ήταν μονάχα τα πουκάμισά μου μετά τις κόκκινες δουλειές που κάναμε, μετά τον πόνο που σπέρναμε. Όνειρο για μένα να πάω ένα βράδυ στα σκοτάδια και να μη χρειαστεί να πονέσω κάποιον ή να πονέσω ο ίδιος. Έχουν συναίσθημα όμως οι τσιμεντόλιθοι; Σαφώς και όχι! Τσιμεντόλιθος ήμουν κι εγώ τότε! Συλλέκτης από χτυπήματα, λάσπες, βροχές... σπανιότερα, κάτι τυχερά ξημερώματα, έβλεπα και το φως του ήλιου. Ένα χαμόγελο μου ζητούσαν τα κορίτσια που με αγάπησαν... Ένα μονάχα, ίσα για να φανεί στο πρόσωπό μου... κι εμένα... εμένα που με έλεγαν Νο, τους το αρνήθηκα κι αυτό! Μια ζωή, ένα ταξίδι από σταθμό πόνου με κραυγές, σε άλλον σταθμό πόνου βουτηγμένο στη σιωπή. Κι η έρμη η σιωπή καμιά φορά, πώς ουρλιάζει κι αυτή... δέντρο τσιμεντωμένο μέσα στην Εθνική οδό της τρέλας· σφαίρα περνάνε πλάι τα διερχόμενα φορτηγά και τσακίζουν τα κλαριά της. Γι' αυτό σου λέω... Δύναμη! Αυτή ζητάω μόνο... Δύναμη, και ξέφυγα της κόλασης![1]
Γεώργιος Τζιτζικάκης
Ένα δράμι δύναμης τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Τζιτζικάκη το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
«Ευχή σ’ το δίνω, μη βρεθείς στην ανάγκη των ξένων… Μόνο η μάνα σου και ο πατέρας σου είναι δικοί σου άνθρωποι· κι αν κάνουν κάποτε μια χαζομάρα, βρες το κουράγιο και συγχώρεσέ τους, γιατί οι ξένοι, να το θυμάσαι, οι ξένοι είναι πιο παγωμένοι κι από τους χειρότερους κακούς».
Καστοριά‐Βόλος‐Χανιά‐Αθήνα, το οδοιπορικό επιβίωσης ενός παιδιού στους δρόμους. Με άλλο όνομα τον φώναζε η μάνα του, η Καλλιόπη, με άλλο τον έμαθε η νύχτα να απαντά. Ο ήρωάς μας θα δώσει τη μεγαλύτερη μάχη του για να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κουβαλά κρυμμένο μέσα του.
Ποτέ δεν ξέχασε το άδικο που τον στιγμάτισε, και σήμερα, χρόνια μετά, το ίδιο αγρίμι μέσα του ζητά να αναμετρηθεί με την κόλαση για να βρει λύτρωση και ελπίδα για αγάπη.
Όταν τα ’χεις χάσει όλα, όταν όση δύναμη κι αν έχεις νιώθεις πως δεν αρκεί, κάνεις κουράγιο, τόσο πολύ κουράγιο, που ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις στις αντοχές σου∙ εκείνες τις στιγμές όμως, μονάχα ένα δράμι δύναμης σου λείπει για να συμπληρώσεις την ισχύ σου, να αντεπιτεθείς και ν’ αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου.
Περισσότερα από/για τον Γεώργιο Τζιτζικάκη:
Τ' αηδονιού το δάκρυ
Ο Γιώργος Τζιτζικάκης και Τ’ αηδονιού το δάκρυ
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος». Έχει εκδώσει έξι βιβλία ενώ από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφορεί και το μυθιστόρημά του «Τ’ αηδονιού το δάκρυ».
Περισσότερα από/για τον Γεώργιο Τζιτζικάκη:
Τ' αηδονιού το δάκρυ
Ο Γιώργος Τζιτζικάκης και Τ’ αηδονιού το δάκρυ
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Ο Γιώργος Τζιτζικάκης σημειώνει: Η λέξη μου είναι δύναμη.
