Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Πόσο όμορφα είναι τα λόγια της Αγάπης,
Μα και πόσο αυτά τα ίδια λόγια
Ακούγονται πανηλίθια
Όταν προφέρονται από γερασμένα χείλη!!!!
Γιατί, ο έρωτας, που κατά πώς λέγεται
χρόνια δεν κοιτά, γίνεται μια αστεία καρικατούρα
Που για γέλια και για κλάματα είναι.
Δεν μοιάζει με το στρουμπουλό ξανθό
Γαλανομάτικο αγγελάκι που όλοι ξέρουμε
Που τσαχπίνικα τα βέλη κρατά και πετά.
Και τα άτιμο, γιατί δεν βλέπει κατά πούθε στοχεύει;
Γιατί συνεργεί σε μια φαρσοκωμωδία
που μόνον κλαυσίγελο προκαλεί;
Τι έχει να κερδίσει;
Σαν τι θέλει ν’ αποδείξει;
Ότι και καλά μπορεί να κάνει ευτυχισμένους τους πάντες;
Γέρους, νέους, όμορφους, κακάσχημους,
Πλούσιους και φτωχούς; Εντάξει το μπορεί. Ε, και;
Καλλιτέχνες, Λογοτέχνες ποιητές, Συγγραφείς
Και λοιποί χρήσιμοι και άχρηστοι συνάνθρωποί μας, τον εξυμνούν,
Τον έχουν ονομάσει "Θεό".
Μα θεός θα μοιάζει ο έρωτας αν στοχεύσει την καρδιά ενός ραμολί;
Ξανθόμαλλο γαλανομάτικο άφυλο αγγελάκι θα μοιάζει;
Ή με γερασμένη θεόστραβη κουκουβάγια
Που ναι μπορεί να βλέπει άριστα την νύχτα,
Μα την ημέρα, ο Έρωτας–Κουκουβάγια δεν βλέπει την τύφλα του;;;
