koukidaki: Τολμάτε άραγε έναν διάλογο με τα "Θέλω" της ψυχής σας;

Το βιβλίο «Φυσάει» της συγγραφέως Κάκιας Ξύδη έφτασε στα χέρια μου την καταλληλότερη στιγμή. Τότε που άρχισα να αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια των ανθρώπων καθώς και για τις πραγματικές αφορμές εκδήλωσης των συναισθημάτων τους.

Γιατί δυστυχώς κάποιες φορές ένα χαμόγελο, ένας τάχα συμπονετικός λόγος για να ξαλαφρώσει η ψυχή μας, εμπεριέχει δόλο και μια αίσθηση μελλοντικής υποχρέωσης. Συναισθήματα δηλαδή που ποτέ δεν θα μας μετέδιδε κάποιος που μας νοιάζεται.

Γιατί όπως αναφέρει και στο έργο της η συγγραφέας Κάκια Ξύδη: «Στο όνομα της αγάπης γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα. Όχι άλλο σ’ αγαπώ. Δεν το αντέχω….»[1]

Στον αντίποδα, σε τούτο το βιβλίο ήρθα διαδοχικά σε επαφή με την αγάπη, την απόγνωση, την ολόψυχη αφιέρωση, την μοναξιά και το εξαγνιστικό φως της αλήθειας που είναι το μόνο ικανό να διαλύσει τα σκοτάδια μέσα μας.

Το εκάστοτε πεζό κείμενο που διαβάζουμε προλογίζεται από ένα μικρό ποίημα, δημιουργώντας έτσι σύντομα διηγήματα που στέκουν όμοια με τα σκαλοπάτια της ζωής, ωθώντας μας να συμβαδίσουμε αυθόρμητα στα βήματα των ηρώων, ταυτιζόμενοι την οικεία -και τόσο προσωπική- εξομολογητική κάθαρση του εγώ τους.

Όσον αφορά στην πλοκή των ιστοριών, μας παρουσιάζονται ψυχές βυθισμένες στη δίνη δύσκολων καταστάσεων, όπου η κάθε απόφαση είναι ικανή να καταστρέψει ή να αναγεννήσει το μέλλον τους.

Στην διάρκεια της ανάγνωσης ένιωσα πως διάβαζα για την ίδια μου τη ζωή, συναντώντας όλες εκείνες τις απαντήσεις σ’ ερωτήματα που δεν είχα καταφέρει ως τότε να μετουσιώσω σε λέξεις, αφήνοντάς τα να τριγυρίζουν μέσα μου ως αδικημένα κι ανεκπλήρωτα συναισθήματα.

Τα ερωτήματα που μας θέτει η δημιουργός είναι πολλά:

«Πως να ζήσεις συνεχώς προστατευμένος;»[2]

«…αλλά μήπως ο πόνος δεν είναι ο δημιουργός των πάντων;»[3]

«Πως να ζήσει χωρίς προσμονή;»[4]

«Πως να κοιτάξω πάλι τον καθρέφτη και να του πω "σ’ αγαπώ";»[5]

«Και ποιος ξέρει ποιες είναι οι σωστές αποφάσεις;»[6]

Κι όλες αυτές οι απαντήσεις δίνονται στη ροή της ιστορίας από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και τις πράξεις τους -και πρώτα απ’ όλα, ενδόμυχα από εμάς τους αναγνώστες, χρησιμοποιώντας ως απαντήσεις τα προσωπικά μας βιώματα.

Τα ηθικά διδάγματα που μας μεταδίδονται σ’ αυτές τις σελίδες είναι πολλά και σύνθετα. Γιατί η ζωή δεν είναι απλή και χρειάζεται ταλέντο ώστε να μετασχηματίσουμε ακόμη και τις δραματικές στιγμές υπέρ μας, φτάνοντας τελικά να αναλογιζόμαστε ότι «η απουσία είναι που κάνει το πόθο αβάσταχτο. Το ανεκπλήρωτο είναι που δίνει στον έρωτα την υπόστασή του. Τα χαμένα δίνουν τροφή στα όνειρα».[7]

Κι έπειτα, φτάνοντας στο σημείο εκείνο της απαιτούμενης γαλήνης και αυτογνωσίας, νιώθουμε ελεύθεροι ψιθυρίζοντας πως «Είμαι ο αγέρας που με χτυπάει, με ταρακουνάει, με ξεγυμνώνει, με ταξιδεύει, με ξυπνάει, με λυτρώνει, με ολοκληρώνει».[8]

Έτσι, δίπλα από τον τίτλο «Φυσάει» θα πρόσθετα κάλλιστα λέξεις από συναισθήματα όπως «Έρωτας», «Ζωή», «Αναγέννηση», «Φως».

Γιατί ό,τι μας δίνει ανάσες στην ψυχή φυσάει πρώτα μέσα μας, απαλλάσσοντάς μας από όλα αυτά που άδικα μας βαραίνουν…