koukidaki: Ακολουθώντας τον ψίθυρο του συγγραφέα στο Κορίτσι με το ράσο

…η δόκιμη καλόγρια, ένας άδολος βοσκός, το σεβαστό μοναστήρι, η κατάρα, ο Γέροντας στο σφραγισμένο κελί, η παράξενη σφραγίδα, όλα αυτά είναι τα στοιχεία που συντελούν κομμάτια του ιδιότυπου πάζλ στην προσπάθεια της σωτηρίας ενός ολάκαιρου χωριού…

Αυτές θα ήταν οι πρώτες λέξεις που θα χρησιμοποιούσαν εάν χρειαζόταν να περιγράψω εν συντομία το περιπετειώδες βιβλίο «Το κορίτσι με το ράσο». Ένα μυθιστόρημα που θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως ένα παραμύθι για ενήλικες, γεμάτο ανατροπές, ηθικά διδάγματα, αλληγορίες, αγωνία για το ποθούμενο αποτέλεσμα κι ένα τέλος που σίγουρα καταφέρνει να σε εκπλήσσει με την κατάληξή του!

Η ιστορία μας ξεκινά σ’ ένα χωριό που μαστίζεται από μια απόκοσμη κατάρα: Αδικοχαμένες ψυχές τρομοκρατούν κατά καιρούς τους φοβισμένους κατοίκους με απώτερο σκοπό να τους οδηγήσουν στον θάνατο. Αιτία στέκει ένα μυστηριώδες κακό που τους στοιχειώνει εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια, αναγκάζοντας τους να πληρώσουν έτσι το χρέος προς τους προγόνους τους που θυσιάστηκαν εκεί.

Πως και γιατί ξεκίνησαν όλα αυτά λοιπόν και πως μπορεί να φύγει αυτή η δυστυχία από τα κεφάλια των κατοίκων;

Τις απαντήσεις αυτές θα προσπαθήσουν σύντομα να ανακαλύψουν οι ήρωες μας, παίρνοντας έτσι μέρος σ’ ένα πρωτότυπο κυνήγι της αλήθειας που είναι ικανό να τους φέρει αντιμέτωπους με οδυνηρές αποκαλύψεις και επικίνδυνα ψέματα. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που προσωπικά πάθη και συμφέροντα στέκονται ως απροσπέλαστα εμπόδια στο έργο τους, αδιαφορώντας για το γενικό καλό.

Στο διάστημα αυτό, η παρουσίαση των χαρακτήρων που λαμβάνουν μέρος στην ιστορία μας, δίνονται στον αναγνώστη με τόσο περιγραφικό και περιεκτικό τρόπο που μπορούμε κάλλιστα στη συνέχεια να υποθέσουμε -έστω εν μέρη- το πώς αυτοί θα ενεργήσουν, νιώθοντας συγχρόνως την ανάλογη συμπόνια ή απέχθεια για τους σκοπούς τους.

Στο κυνήγι της λύσης του μυστηρίου λαμβάνουν μέρος πολλά απρόοπτα γεγονότα, που άλλα απ’ αυτά είναι ανθρώπινα και κατανοητά και άλλα μεταφυσικά και απρόσιτα στους κοινούς ανθρώπους. Οι δύο διαφορετικοί αυτοί κόσμοι ωστόσο, μας παρουσιάζονται με τρόπο που να θέλουμε να κατανοήσουμε εξίσου τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο.

Επίσης, αξίζει πιστεύω να αναφέρω το γεγονός πως κατά την διάρκεια της ανάγνωσής το δέκατο ένατο κεφάλαιο στάθηκε ένα απ’ αυτά που μου δημιούργησε ιδιαίτερη εντύπωση με το περιεχόμενό του. Πρόκειται για αυτό που ξεκινά με την φράση: «Ο χρόνος δεν έχει σημασία στον τόπο που χάθηκε η ελπίδα»[1] και ο λόγος που έμεινα στις σελίδες του είναι πως σε αυτό περιέχονται και άλλα ερωτήματα και διαπιστώσεις που εξυπηρετούν-αφορούν τόσο την ροή της ιστορίας όσο και την καθημερινή, προσωπική μας ζωή και συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.

Βλέποντας όμως και στο σύνολο την γραφή του συγγραφέα, οφείλω να τον ευχαριστήσω πραγματικά για το αποτέλεσμα, καθώς κατάφερε με το έργο του να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, την αγωνία και την φαντασία μου. Γεγονός είναι πως η αναγνωστική συντροφιά του διήρκησε μια ολόκληρη μέρα, αφήνοντας το βιβλίο από τα χέρια μου τα ξημερώματα, όταν και το τελείωσα.

Ως αιτία θεωρώ την γλαφυρότητα που συνοδεύει τον τρόπο διήγησης των γεγονότων, μοιάζοντας βγαλμένη από τα παιδικά μου χρόνια. Και δεν το θεωρώ υπερβολή, καθώς την ιστορία την έζησα ως κάτι οικείο και αληθινό συνάμα, θαρρείς και πρόκειται για γεγονός πού έχει καταγραφεί και διασταυρωθεί, ανήκοντας πια στα κιτάπια της ιστορίας.

Το μόνο που μένει να σας προειδοποιήσω πριν ξεκινήσετε να το διαβάζετε, είναι πως θεωρώ απολύτως σίγουρο ότι αυτός ο ιδιαίτερος ψίθυρος του αφηγητή-συγγραφέα θα καταφέρει να στοιχειώσει αυθόρμητα τη φαντασία του μυαλού σας ως την τελευταία σελίδα!