koukidaki: Ο φίλος

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Τελικά αν κάτι αξίζει στη ζωή είναι Η ΦΙΛΙΑ.

Σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να έχω πληγωθεί να έχω "πεθάνει" πολλές φορές από την συμπεριφορά φίλων μου, όμως το φταίξιμο ίσως να ήταν και των δύο πλευρών.

Το συναίσθημα τού να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου και να λες στον φίλο σου αυτά που ούτε στο ίδιο σου το παιδί δεν εκμυστηρεύεσαι είναι ασύγκριτο. Και φυσικά, όχι μόνον να λες αλλά να ξέρεις και να ΑΚΟΥΣ. Είναι σαν να κάθεται ο ίδιος σου ο εαυτός απέναντί σου. Του λες τα πάντα. Αδειάζεις ευχάριστα και ανακουφιστικά την ψυχή σου απ’ όλα όσα τη βασανίζουν. Αν μάλιστα έχει και την ικανότητα, την δυνατότητα, να δίνει και λύσεις, ε, τότε πράγματι έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Είναι κοντολογίς ο ψυχολόγος σου.

Κάποια εποχή, όχι και τόσο μακρινή, που η φιλία ευδοκιμούσε, τότε που οι άνθρωποι ήταν κοντά μεταξύ τους, αυτή η επιστημονική ειδικότητα σπάνιζε, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Εγώ δεν θυμάμαι την ύπαρξη ψυχολόγου στα νιάτα μου.

Τι κάνει λοιπόν ο εν λόγω επιστήμων; Του λες τα εσώψυχά σου αραγμένος στο ΝΤΙΒΑΝΙ του. Πηγαίνεις στις διάφορες συνεδρίες και λες λες λες… Καταφέρνει (το έχει σπουδάσει αυτό ο άνθρωπος) να σε κάνει να θυμηθείς πράγματα ξεχασμένα. Κάποια στιγμή φτάνει στη "ρίζα" του προβλήματος που σε απασχολεί και προσπαθεί να το λύσει. "Όλα τα προβλήματα λύνονται", σου λέει… Είναι ο "εξομολόγος" σου. Προσωπικά, τόσο από τον ψυχολόγο όσο και τον εξομολόγο προτιμώ τον Φίλο μου. Να ακουμπήσω στον ώμο του. Να κλάψω. Να γελάσω. Να θυμηθώ. Να με παρηγορήσει. Να με κανακέψει… Αυτό το τελευταίο με συγχωρείτε μα πέστε μου ποια επιστήμη μπορεί να το προσφέρει; Το κανάκεμα το βρίσκω συναρπαστικό.

Όταν λέμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ εννοούμε παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, αδέρφια, παιδιά, άντε να προσθέσουμε και θείους κ.λ.π. κ.λ.π… Και ο φίλος; Δεν κολλάει στο εξ αίματος σόι; Λάθος μέγιστο και τραγικό. Εγώ τον φίλο μου τον κολλητό, (όχι αυτόν που απλά κάνω παρέα) τον τοποθετώ στον κυρίως κορμό της φαμίλιας. Δεν αποτελεί συμπληρωματικό στοιχείο, δεν είναι η πολυτέλεια του παραπανίσιου στη ζωή μου, ούτε ο πασατέμπος μου αλλά… ο τέμπος μου ο ίδιος. Δεν είναι το κερασάκι στην τούρτα μου μήτε ο μαϊντανός στο λαχανοντολμά μου. Βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μου, όχι στις παρυφές της. Και είναι ο δεσμός αυτός δυνατός γιατί δεν είναι "προϊόν" καλέσματος αίματος αλλά καρδιάς. Μεγάλη σημασία έχει αυτό, η καρδιά μου τον διάλεξε δεν μου τον επέβαλε κανείς.

Ο Φίλος γνωρίζει τα πάντα για μένα και τούμπαλιν. Είναι η όαση στην έρημο της ψυχής, το δεύτερο εγώ μου, για να μην πω το πρώτο…

Εξηγούμαι και τονίζω: Ομιλώ για ΤΟΝ Φίλο όχι γι΄ αυτόν που κάνω απλά παρέα για μια παρτίδα τάβλι ή συντροφιά για ποτό.

Είναι ο κυματοθραύστης μου και ακόμη είναι ο θαυμαστής μου. Α βέβαια πρέπει απαραίτητα να ανήκει στο fan club μου!… Δυναμώνει την αυτοεκτίμησή μου, χωρίς να με κολακεύει ψεύτικα.

Να του δίνω, να παίρνω.

Να του μιλώ να μου μιλάει.

Να με ακούει να τον ακούω.

Και πάνω απ’ όλα να με αγαπάει όπως εγώ αυτόν.

Υπάρχει κάποιος ψυχολόγος, κάποιος εξομολόγος, που να διαθέτει αυτά τα χαρίσματα;

Ο Φίλος, στις ερωτήσεις που τού κάνεις δεν δίνει cliché απαντήσεις, δε σε βλέπει σαν πελάτη επαγγελματικά, σαν πορτοφόλι.

Συζητάτε και αν δεν γίνεται να μπορέσετε να το λύσετε το πρόβλημα ξέρετε ότι τουλάχιστον το προσπαθήσατε, το μοιραστήκατε. Και πρόβλημα που μοιράζεται κατά κανόνα βρίσκεται και κοντά στη λύση του ή μεταλλάσσεται και από πρόβλημα υποβιβάζεται σε δυσκολία.

Του λες τις αλήθειες σου και μέσα από αυτές ξεπηδούν οι απαντήσεις. Και όπως είπα ξανά, κάνεις κι’ εσύ το ίδιο για κείνον. Γιατί αν η σχέση είναι μονόδρομος τότε δεν μιλάμε για φίλο αλλά για αχυράνθρωπο, για έναν σάκο του μποξ σαν αυτούς στο γυμναστήριο που πάνω του ξεσπάς τον κρυμμένο θυμό και τα απωθημένα σου.

Υπάρχουν φιλίες που αντέχουν στον χρόνο που κρατούν μια ζωή. Είναι οι ευλογημένες.

Άλλες κρατούν ελάχιστα. Αλλά για όσο διάστημα κράτησαν ήταν τόσο δυνατές που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην καρδιά μας.

Και άλλες πάλι που δεν αποτελούν παρά μιαν ανάμνηση, ένα αεράκι, ένα χάδι ψυχής.

Και τέλος εκείνες οι πομφόλυγες που έσκασαν, που ξεφούσκωσαν μπροστά στην πρώτη αναποδιά και δυσκολία.

Σε όποια κατηγορία και αν ανήκει ο φίλος, τον λατρεύω. Τον θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου για να μη φανώ υπερβολική λέγοντας ότι τον θεωρώ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Ο φίλος μου κοντολογίς είναι ΕΓΩ.

Χωρίς αυτόν νιώθω γυμνή και άδεια. Τίποτα δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει στην καρδιά μου.

Η απουσία του κατάρα.

Η παρουσία του ευλογία.

Χωρίς εραστή ίσως να νιώθω εν μέρει "γυμνή". Χωρίς φίλο είμαι θεόγυμνη. Τσίτσιδη που λένε. Να ‘ναι καλά οι κολλητοί μου παλιοί και νέοι.

Να είναι καλά…

***

Υδροχόος με σκορπιό