Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Κ.: Μια βαθιά εσωτερική ανάγκη που έπρεπε πάση θυσία να εκτονωθεί. Και η αγάπη μου για την Κομοτηνή και τους ανθρώπους της.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Κ.: Ζωή.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Κ.: Να έχει την καρδούλα του ανοιχτή.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Κ.: Στην Κομοτηνή, φυσικά. Κι έχω την ασφαλή πεποίθηση πως το ταξίδι αυτό δεν θα τέλειωνε ποτέ.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Κ.: «Θεέ μου… Σ ευχαριστώ… Κάτι έμεινε από το παρελθόν».
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Αναστασίας Καλλιοντζή... δε μπορώ να μη σταθώ στη γλώσσα του που με χτυπάει καταπρόσωπο από την πρώτη σελίδα. Λαϊκή, καθομιλουμένη, αντιπροσωπευτική της κοινωνίας και της ηλικίας των ηρώων ενώ δε φοβάται να γράψει το σκατό σκατό, τα αρχίδια αρχίδια και τον πούτσο πούτσο γιατί έτσι λέγονται. Απλά τα πράγματα. Λέξεις της αργκό ή άλλες "κακές" που ενώ τις λέμε -όλοι μας- κατά κόρον δεν τις γράφουμε ποτέ στα έργα -και δη στα λογοτεχνικά- για να μη "λερώσουμε" τις ιστορίες.(;) Κάποια στιγμή να το κοιτάξουμε (και) αυτό ενώ ακόμα αναρωτιέμαι αν κατάλαβα καλά τί ήθελε να πει εκεί που έγραψε: κοίτα το σπίτι να μην είναι καμιά μπουτζάκα (είχα και άγνωστες!) και γέλασα δυνατά όταν: η μάνα της μέτρησε εβδομήντα χιλιαρικάκια, πατ πατ πατ ή όταν διάβασα: γνωρίζω πολύ καλά για τα σπατσίρε σου με τον μάγκα... Φινίτο λα μούζικα. Έτσι γνώρισα τους χαρακτήρες του βιβλίου, μέσα από διαλόγους ή σκέψεις με ρεαλισμό, να μεταφέρουν απλόχερα την αίσθηση τής κανονικής ζωής, εκείνης που ζείται από κανονικούς ανθρώπους που θα πουν κι ένα οχτώ νταν (για την ώρα), ένα πιοτό, ένα πατατράκ, ένα σάλτα, ένα τσάκω ρε... θα μιλήσουν για μια πρόγκα, για τις σκατοπαραδιές τους, για ένα πατατράκ... θα γιορτάσουν με πωρωτικά τραγούδια... θα το ρίξουν στο σορολόπ, και πάει λέγοντας.
Μέσα στις σελίδες του...
-Είδα τη φοιτητική ζωή σε όλο της το χρώμα, το άρωμα και την αίσθηση... ξαναέζησα την εστία, τα μαθήματα, τις βόλτες, τις φοιτητοπαρέες, τις ανησυχίες... όλα.
-Κράτησα τη ρήση του Ομάρ Καγιάμ: Η αγάπη μετριέται με ό,τι μπορεί να απαρνηθεί κανείς για χάρη της, ακόμα και την ίδια την αγάπη.
-Έζησα έναν μεγάλο έρωτα που άφησε δύο νεκρούς στο χώμα και έναν ζωντανό-νεκρό (τραγικές φιγούρες όλοι) ενώ ταράχτηκα ψυχικά στην υπέροχη εκείνη περιγραφή του συναισθήματος της αποκάλυψης, στο σημείο που η Χριστίνα μαθαίνει ότι ο Πέτρος (της) είναι ο Μουράτ. (Σας γράφω κάποιες πληροφορίες που ίσως χαρακτηριστούν ως spoiler γιατί το βιβλίο είναι γνωστό. Πολύ γνωστό για την ακρίβεια και ήδη ο επίδοξος αναγνώστης του θα ξέρει αρκετά πράγματα της ιστορίας και της πλοκής αφού ως μυθιστόρημα κυκλοφορεί από το 2000 ενώ έχει μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη με σκηνοθέτη τον Μανούσο Μανουσάκη. Έτσι, μου δίνω άφεση ενώ εμμένω στον κανόνα ότι κανένα σίριαλ και καμία ταινία δε μπορεί να γεμίσει το κοινό όπως η ανάγνωση ενός βιβλίου.)
-Και, αναρωτήθηκα γιατί η αγάπη/ο έρωτας να είναι η αιτία τόσων κατεστραμμένων ψυχών, τόσης δυστυχίας και τόσου αίματος προφανώς επειδή τους είχα πονέσει τους ήρωες με ευθύνη της ίδιας. Η κατάληξη; Τραγική και με πολλές απώλειες, αλλά έτσι όπως είχε εξελιχθεί η ιστορία θα με χαλούσε τα μάλα αν έβαζε κι ένα happy end για κερασάκι.
Δε γνωρίζω να σας πω αν εντόπισα διαφορές ανάμεσα στην τηλεοπτική σειρά και το βιβλίο. Αν είχε το ίδιο feeling, την ίδια αύρα, την ένταση... Δεν την είδα ποτέ εκείνη τη σειρά αν και τόσο η Θάλεια Ματίκα όσο και ο Μέμος Μπεγνής που έπαιξαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μού είναι πολύ συμπαθείς. Ξέρω ότι θα επισκεφθώ την Κομοτηνή, εκείνο το τέρμα Θεού, αρχές Αλλάχ, όπως την περιγράφει τοπογραφικά η Αναστασία κι αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν για μια ιστορία.
Το μυθιστόρημα της Αναστασίας Καλλιοντζή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Δύο ιστορίες, δύο άνθρωποι που κανονικά μάλλον δε θα συναντιούνταν ποτέ· όμως η μοίρα είχε αλλιώς αποφασίσει, ήταν γραφτό. Και τους έφερε κοντά. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας. Ένας έρωτας απρόβλεπτος, απόλυτος και καταλυτικός, καταστροφή αλλά και αναγέννηση, παράδεισος και κόλαση, από αυτούς τους έρωτες που είναι τόσο τέλειοι, ώστε να προκαλούν τη μήνι των θεών, ένα ασυγκράτητο πάθος που αναζητά απελπισμένα την ολοκλήρωσή του, με κάθε θυσία, με κάθε τίμημα. Κι όλα αυτά με φόντο την πόλη της Κομοτηνής, μιας πόλης ερωτικής, που όσοι πέρασαν από εκεί, έστω και για λίγο, την κουβαλάνε πάντα μέσα τους και νιώθουν παντοτινά αποτυπωμένο σε κάθε μόριο του κορμιού τους το άρωμα Ανατολής που αποπνέει.
Καλό σας ταξίδι στον ονειρικό κόσμο των μυστικών, καλά κρυμμένων πόθων.
Δείτε το εδώ!Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ την Αναστασία Καλλιοντζή και τις εκδόσεις Μεταίχμιο για τη διάθεση του βιβλίου.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
