koukidaki: Εξάρτηση

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Την αγαπούσε από τότε που ήταν παιδιά. Ήταν η νεράιδα του, η φαντασίωσή του, η ίδια η ΑΓΑΠΗ.

Το ήξερε καλά ότι το κορίτσι αυτό ήταν η Μοίρα του και ότι θα την αγαπούσε μια ζωή μέχρι το τέλος της.

Σε διαφορετικές παρέες, μα στην ίδια γειτονιά και πέρα από έναν απλό χαιρετισμό τίποτα άλλο. Ευχόταν να βρεθούν κάπου μαζί, π.χ. σε ένα από αυτά τα πάρτι που αποτελούσαν γοητευτικό τρόπο διασκέδασης για τη νεολαία της εποχής, μα η τύχη δεν το θέλησε ποτέ.

Τρία περίπου χρόνια μεγαλύτερός της και αν δίνουμε σημασία σε ταξικές διαφορές, αριστοκράτισσα εκείνη και μικροαστός αυτός.

Κάποτε τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθησε μουσικές σπουδές καθώς το ταλέντο του στο πιάνο ήταν πανθομολογουμένως μεγάλο.

Μέσα σε όλα τα όνειρα της ζωής του μικρά και μεγάλα εκείνη ήταν πάντα παρούσα, αν και σαν όμορφο και μοντέρνο αγόρι που ήταν, είχε και αυτός όπως όλοι οι φίλοι του τις ερωτικές του περιπέτειες, που όμως καμιά σχέση δεν είχαν με την ανομολόγητη κρυφή του φαντασίωση. Εκείνη ήταν ΠΑΝΤΑ η πρωταγωνίστρια στην καρδιά, στις Συνθέσεις του, στις ερμηνείες του, παντού, ήταν η Μούσα του. Και η Μούσα είναι πηγή αστείρευτης έμπνευσης και γεννά έργα που παίρνουν μορφή, σχήμα και απλώνονται στο παλιομοδίτικο χαρτί χαραγμένες από ένα καλά ξυσμένο μολύβι. Τι αγαλλίαση και τι αλάφρωμα ψυχής είναι αυτό που προκαλούν! Το ταλέντο παίζει βέβαια τεράστιο ρόλο αλλά κακά τα ψέματα, η Μούσα και το Φως που εκπέμπει είναι εκείνη που κινεί τα νήματα και το Έργο αποκτά ΨΥΧΉ και ζωντάνια.

Το να γράψει κανείς μουσική, ποίηση, πεζό, κατά παραγγελία γιατί αυτό είναι το επάγγελμά του, μπορεί να αποδώσει αξιόλογα αποτελέσματα μα στα αυτιά ενός έμπειρου ακροατή και αναγνώστη είναι φανερή η απουσία εκείνης της "σπίθας", εκείνη η "ορατή" αόρατη παρουσία της Μούσας που δεν οδήγησε τελικά το έργο στους δρόμους της ψυχής που εκείνη ΔΕΝ ενέπνευσε.

Ο νεαρός μουσικός, ο Φοίβος, αδυνατούσε να γράψει κατά παραγγελία ούτε μουσική ούτε lyrics. Βουβή η όποια πνευματική του ανησυχία. Και ένιωθε πανευτυχής όταν η αγαπημένη αυτή Κυρία του έκανε την τιμή να τον επισκεφτεί και με το μαγικό της ραβδί να τον ακουμπήσει χωρίς να χρειάζεται το ακούμπισμα αυτό να είναι απαραίτητα έντονο. Κάτι σαν χάδι, και τα γρανάζια της Έμπνευσης άρχιζαν να γυρίζουν.

Την λάτρευε τη Μούσα του ο Φοίβος ήταν γι’ αυτόν η ίδια η ΑΓΑΠΗ και η παρουσία της γέμιζε μ’ αρώματα μοσχοβολιές και χρώματα τα έργα του και απίστευτη η αλλαγή που έφερνε με τη παρουσία της στα ακίνητα νερά μιας κατά τα άλλα πανέμορφης λίμνης.

Κάποτε η απρόβλεπτη Μοίρα θέλησε επιτέλους να τους φέρει κοντά. Βλέπετε δεν διέλαθε της προσοχής της η απίστευτη αγάπη του νεαρού άντρα για την ξανθή ομορφονιά και εντυπωσιασμένη έβαλε σε κίνηση τους συνομωσιολόγους της. Συγκινημένη και απορημένη ίσως, που και στη σημερινή αντιερωτική εποχή υπάρχουν άντρες που αγαπούν ουσιαστικά, βαθιά και αληθινά. Οι παρατρεχάμενοι λοιπόν συνομωσιολόγοι της, έστησαν μεταξένιους ιστούς αράχνης που τύλιξαν τους δύο νέους και τους ένωσαν.

Για το Φοίβο, τα πάντα, μα τα ΠΑΝΤΑ, ήρθαν σε δεύτερη Μοίρα. Η πρώτη του προτεραιότητα η Μυρτώ. Έπαθε το παλικάρι κάτι σαν εξάρτηση. Έφτασε στο σημείο να μη μπορεί να γράψει ούτε ένα μέτρο στο πεντάγραμμο χωρίς τη σιωπηρή έστω παρουσία της. Στα κοντσέρτα του που άρχισε να δίνει ανά τον κόσμο με το πέρας των σπουδών του, θεωρούσε αδιανόητο το να μη την βλέπει εκεί στην πρώτη σειρά της συναυλιακής αίθουσας να νιώθει την ανάσα της, τον θαυμασμό της. Οι ερμηνείες του έπαιρναν εκτός της τεχνικής τους αρτιότητας και ψυχή. Η όλη κατάσταση είχε την υπερβολή της και το ήξερε. Μα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Του το έλεγαν οι ξακουστοί δάσκαλοί του και κυρίως του το έλεγε η ίδια η αγάπη του, η Μυρτώ. Μα ήταν πάνω από τις δυνάμεις του να αλλάξει. Και αυτό ήταν το μόνο και μοναδικό αρνητικό του σημείο που αμαύρωνε την ύπαρξή του. Δεν ήταν φυσιολογικό, πως να το κάνουμε, το λέμε χωρίς να μασάμε τα λόγια μας. Αφαιρούσε πόντους από την αυτοεκτίμησή του, από την εμπιστοσύνη του στον ίδιο του τον εαυτό, από την προσωπικότητά του.

"Συγγνώμη κύριε, η κοπέλα σου τι είναι; Το δεκανίκι σου;" του έλεγαν οι πάντες και η ίδια, μα δεν άκουγε Χριστό. Ο μάνατζέρ του τραβούσε τα μαλλιά του ο άνθρωπος. Ακύρωνε το ένα κοντσέρτο μετά το άλλο αν η Μυρτώ για τον άλφα ή βήτα λόγο προσωπικό ή οικογενειακό της αδυνατούσε να τον συνοδεύσει.

Και έφτασε η στιγμή της μεγάλης καταξίωσης να παρουσιάσει το κοντσέρτο του για πιάνο και ορχήστρα στο Κάρνεγκι Χωλ της Ν. Υόρκης, που η παγκόσμια μουσική κοινότητα ανέμενε με ενθουσιασμό. Βλέπετε, εδώ και καιρό τον Φοίβο τον περιέβαλε η αχλή ενός μύθου, τόσο για το πιανιστικό και συνθετικό του ταλέντο όσο και για την Ιστορία της Αγάπης του που δεν χρειαζόταν και να διογκωθεί απλά γιατί δεν μπορούσε να διογκωθεί περισσότερο…

Πρόβες επί προβών, άγχος, κούραση, υπερένταση, αγωνία και δύο εβδομάδες πριν το κοντσέρτο το μεγάλο blow up. Ένα μπιλιέτο πάνω στο πανέμορφο Steinway πιάνο του που έλεγε πάνω κάτω τα εξής:

«Αγάπη μου συγγνώμη αλλά δεν μπορώ άλλο. Πνίγομαι. Καλή επιτυχία στο κοντσέρτο σου για την οποία είμαι σίγουρη. Μπορείς και χωρίς εμένα, ΜΥΡΤΩ».

Πώς είπατε; Ατομική βόμβα;

Έκρηξη καινούργια στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ;

Σεισμός 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ;

Τσουνάμι ασυγκρίτως μεγαλύτερο αυτού της Ιαπωνίας;

Λοιμός και καταποντισμός;

ΔΕΥΤΈΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ;

ΤΕΛΟΣ.

Φοβήθηκαν οι πάντες μην πάρει τον εαυτό του και τον ρίξει βορά στα αδηφάγα θηρία του διεθνούς κουτσομπολιού.

Ιδού πώς σε μία στιγμή, σε μια μόνη στιγμή, μπορεί να καταστραφεί ένας άνθρωπος, μια φιλόδοξη καριέρα. Έλα όμως που υπήρξε εκ μέρους του νεαρού άντρα μία αντίδραση που ουδείς φαντάστηκε και ουδείς ήλπιζε.

Ναι μεν απομονώθηκε από τους πάντες, αλλά ενημέρωσε τον φίλο και μάνατζέρ του ότι το κοντσέρτο θα το έδινε οπωσδήποτε. Ο άνθρωπος ναι μεν φοβήθηκε το φιάσκο αλλά ρίσκαρε τόσο για την καριέρα του Φοίβου που πλέον έβαινε προς πλήρη καταστροφή, όσο και για την δική του σαν μάνατζερ μεγάλων μουσικών όπως ήταν γνωστός διεθνώς. Οι δύο αυτές φρικτές εβδομάδες ήταν οι χειρότερες της ζωής του αν και σαν άνθρωπος πέρασε πολλά για να φτάσει την δικιά του κορυφή, τον δικό του Ολύμπιο Μύτικα.

Κοίταζε να σώσει τα προσχήματα και καθόλου δεν άφηνε να φανεί η απελπισία και πανικός του. Κάθε φορά που τον ρωτούσαν, κάτι το εύστοχο και πιστευτό εύρισκε να πει για την εξαφάνιση του Φοίβου από προσώπου Γης, στις Μάξουελ του διεθνούς Τύπου και κουτσομπολιού που θρέφεται από τέτοιες καταστάσεις.

Τέσσερις ημέρες πριν τη συναυλία Ο Φοίβος με τον μάνατζερ πέταξαν για Ν. Υόρκη, και κρυφά απ’ αυτόν με άλλη πτήση οι γονείς και τ’ αδέρφια του.

«Θα την σκοτώσω τη χαμένη» έλεγε για τη Μυρτώ ο μικρότερος από τα αδέρφια του πιανίστα.

«Τι λες ρε; Το έσκασε, το έπνιξε το καημένο το κορίτσι ο χαμένος ο δικός μας» έλεγε ο μεγαλύτερος.

«Καημένο μου παιδάκι» η δόλια η μάνα…

«Που πήγε τόση αγάπη;» αναρωτιόταν ο πατέρας.

Κανένας πάντως και προς τιμήν τους δεν κατηγόρησε φανερά τη Μυρτώ.

Και έφτασε η ώρα η μεγάλη, η μεγαλύτερη της καταξίωσης στην καριέρα ενός σολίστα και συνθέτη… που ή θα άρχιζε να κτίζει το οικοδόμημά της, του μέλλοντος ή που τα θεμέλια του ευθύς εξ αρχής θα ήταν σαθρά.

Εμφανίστηκε ένας Φοίβος αγνώριστος με γένια δύο εβδομάδων αλλά περιποιημένα, αδυνατισμένος τουλάχιστον κατά δέκα κιλά και με μιαν όψη που θύμιζε αγίους στις εικόνες της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Το θλιμμένο του πρόσωπο εξίταρε τις ανά τον κόσμο θαυμάστριές του που τον έβλεπαν σε απ’ ευθείας μετάδοση από τις TV των χωρών τους όπως εξίταρε και τους ανά τον κόσμο άμουσους κοσμικούς η φήμη τού love story του, πλάθοντας κατά φαντασία εξελίξεις ή στασιμότητες ως γνώστες του αντικειμένου καλύτεροι και από τον ίδιο τον ήρωά τους!!

Ακούστηκε δε κι αυτό: Θα γινόταν λέει η ζωή του ταινία κινηματογραφική.

Παραλείψαμε να πούμε ότι τα εισιτήρια του κοντσέρτου ήταν sold out εδώ και καιρό και όσοι είχαν καταφέρει να προμηθευτούν περισσότερα απ’ ό,τι χρειάζονταν τα μοσχοπούλησαν πέντε φορές την αξία τους. Αμερική βλέπετε. Βusiness is business.

Μέσα σε κατανυκτική ησυχία, ο Φοίβος με μάτια που γυάλιζαν από λιμνάζοντα δάκρυα που μετά βίας συγκρατούσε κοίταξε την κενή θέση της πρώτης σειράς όπου συνήθως καθόταν Εκείνη. Ένα άλικο τριαντάφυλλο στην κενή θέση και η Αγάπη παρούσα απούσα. Ελάχιστα δευτερόλεπτα καθυστέρηση περισσότερα του κανονικού για την έναρξη.

Ο δύσμοιρος ο μάνατζερ πιο χλωμός και από τις λαμπάδες της Μ. Παρασκευής και τα μέλη της οικογένειας με τραβηγμένα τα χαρακτηριστικά έτοιμοι να συνδράμουν τον άνθρωπό τους στο δράμα που περίμεναν να ακολουθήσει.

Το τέρας με τα χίλια μάτια όπως αποκαλείται το ακροατήριο έτοιμο είτε να κατασπαράξει είτε να απογειώσει το θύμα του που πάνω στη σκηνή μπροστά σε ένα απίθανα ωραίο πιάνο με ουρά 4/4 που ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά. Ακόμη ένα τελευταίο βλέμμα. Και ένα απαλό συναισθηματικό adagio έσκισε σαν με μαχαίρι την απόλυτη ησυχία. Ο Φοίβος λεπτό το λεπτό έπαυε να είναι του κόσμου τούτου. Και τα λεπτά κυλούσαν με ένα ακροατήριο βουβό από θαυμασμό και φευγάτο για να φτάσει στην κορύφωση με το τρίτο και τελευταίο μέρος το allegro ma non troppo που άφησε άναυδους ακόμη και τους πεπειραμένους μουσικούς της ορχήστρας με πρώτο και καλύτερο το μαέστρο.

Όπως έλεγαν δε οι κριτικοί αργότερα, θύμιζε Σοπέν στο απόγειο της δόξας του, ή Λίστ με τα υπερβολικά μεγάλα χέρια. Χωρίς αυτό να θεωρηθεί υπερβολή ή ιεροσυλία.

Με την τελευταία συγχορδία, άφησε τα δάκρυά του να κυλήσουν στα πλήκτρα χωρίς να τα σκουπίσει για να μην τον προδώσουν. Και τελειώνοντας είπε αχνά μόνο μία λέξη: "τετέλεσται." Και σαν ρομπότ σηκώθηκε να υποκλιθεί μπροστά σε ένα κοινό που με ουρανομήκεις κραυγές τον αποθέωνε.

«Για σένα αγάπη μου όλα αυτά, έλεγε στον εσωτερικό του μονόλογο. Εγώ δεν είμαι παρά ένας απλός ερμηνευτής των όσων με ενέπνευσες να γράψω».

Έκανε πάνω από δέκα ίσως και περισσότερα μπιζαρίσματα μα δεν ενέδωσε να παίξει και κάτι άλλο μη θέλοντας να χαλάσει την μυσταγωγία που αφιέρωσε βέβαια σε κείνην.

Κάποτε τέλειωσαν και τα μπράβο και απεσύρθη στο ειδικό καμαρίνι. Φαίνεται όμως ότι όλο αυτό ήταν too much για να το αντέξει ο ψυχισμός του και άρχισε να έχει παραισθήσεις. Γιατί, τι άλλο από μια illusion ήταν με τη Μυρτώ εκεί μπροστά του να του λέει με δάκρυα που χάραζαν τα κόκκινα από την έξαψη μάγουλά της:

«Μπράβο αγάπη μου, ήσουν απίστευτα καλός. Είδες; όλα τα μπορεί η ΑΓΑΠΗ και το ταλέντο».

Ο τίτλος του επόμενου κοντσέρτου του που τον καθιέρωσε και στην κορυφή της παγκόσμιας Σολιστικής και Συνθετικής Κοινότητας ήταν αυτός:

Η ΑΓΑΠΗ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ, ακόμα και χωρίς την φυσική της παρουσία.

Τ Ε Λ Ο Σ