Αντί προλόγου:
Αναστασία,
πόσα καλοκαιρινά απογεύματα έχω φορτιστεί με τις λέξεις σου, με το ονειρικό σου στιλ και την αισθαντικότητά σου! Πόσους χυμούς έχουμε μοιραστεί –να 'ξερες!– και πόσες φέτες πεπόνι! Και ξέρεις κάτι; Η εμπειρία της γραφής σου είναι τόσο συναρπαστική που δε με ένοιαξε και τόσο όταν έχασα την αγαπημένη μου ταινία επειδή μου κρατούσες συντροφιά και δε θέλησα να σε αποχωριστώ, ούτε όταν έσταξε ο καφές από το καλαμάκι πάνω στη σελίδα χαρίζοντάς της αιώνια στίγματα, ούτε τότε που είχαν λιώσει προ πολλού τα παγάκια στο ποτήρι παραδίδοντας το περιεχόμενό του στο ζεστό λιόγερμα...
Δύο φίλες γράφουν ένα μυθιστόρημα για δύο φίλες, εξυμνώντας τη γυναικεία φιλία, καταδικάζοντας τις Σειρήνες που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε ανθρώπους, που μοιράζονται το βαθύ συναίσθημα της φιλίας, και αναδεικνύουν πτυχές σε κάθε γυναικεία συγγενική σχέση: μάνας-κόρης και γιαγιάς-εγγονής. Η Αναστασία Κορινθίου και η Δικαία Μαραβέλια γράφουν από καρδιάς, βάζουν τις όμορφες ψυχές τους και τις δυνατές πένες τους μαζί στην ίδια φαρέτρα και, καθώς αλληλοσυμπληρώνονται, ολοκληρώνουν ένα μυθιστόρημα με βάθος, συναίσθημα, δυνατή υπόθεση, αποκαλύψεις και ανατροπές. Προτάσσουν την όμορφη Σύμη και την κοσμοπολίτικη Ρόδο ως σημεία αναφοράς και ολοκληρώνουν την αναγνωστική εμπειρία προσφέροντας ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ένταση.
Στην υπόθεση: Δύο αχώριστες φίλες, η Αλμήνα (Αλεμήνα την είχαν βαφτίσει, νεράιδα δηλαδή του Αιγαίου) και η Χρουσώ... τότε, στη Σύμη με τις νηβατές τούρτες και τα κουλούρια, που έκλεβαν από τον φούρνο, η μυρωδιά του αχνιστού ψωμιού, οι σκανδαλιές τους, τα γέλια τους... αλμυρό αλάτι και θαλασσινός αέρας να τους μπερδεύει τα μαλλιά... μαζί, αχώριστες, αδιάσπαστες(;), πρέσβειρες μιας μοναδικής σχέσης που δεν έπρεπε να επιβιώσει επειδή έτσι το ζήτησαν κάποιοι άνθρωποι(!). Η Αλμήνα και η Χρύσα... σήμερα, να καθρεφτίζονται μέσα σε ένα παρόν που «επέλεξαν» άλλοι για εκείνες, χωρίς εκείνες(!). Η Δικαία και η Κόμισσα... και ένα μίσος πιο μεγάλο από το ανθρώπινο μπόι και τόσο σκοτεινό που δεν επιτρέπει σε καμία φωνή να ακουστεί και καμία ανάμνηση να επιστρέψει.
Μια δυνατή φιλία, τέσσερις γυναίκες, τα μυστικά τους, ένα τάμα, ένας άγγελος και άντρες που έρχονται, φεύγουν, περνούν, προσπερνούν ή χάνονται... έρωτες αντίδικοι και έρωτες σύμμαχοι σε μια παρτίδα ζωής με σκοπό τη λύτρωση. Θα καταφέρουν να βρουν –ή να δουν– τις αλήθειες; Ποια μυστικά θάφτηκαν στα Δωδεκάνησα;
Στην ανάγνωση... εναλλάξ οι ηρωίδες στα κεφάλαια, εναλλάξ οι δρόμοι τους. Πορείες ζωής που ξεκίνησαν ταυτιζόμενες, έγιναν παράλληλες, έφτασαν ξένες. Πώς θα τερματίσουν; Μια πανέμορφη διήγηση σε αρπάζει από την πρώτη φράση και σε κρατά αιχμάλωτο στις σελίδες. Διαβάζω με αδημονία για το παρόν, που δεν αξίζει σε καμιά τους, αγωνιώ για το παρελθόν, που ξεδιπλώνεται κομμάτι κομμάτι, γιατί το κάθε κομματάκι κουβαλά μυστικά και λάθη ενώ προκύπτουν ερωτήματα που διψούν για απαντήσεις, τα μέρη εκείνα που θα ολοκληρώσουν τη σαθρή εικόνα. Την πρώτη αυτή εντύπωση της πανέμορφης διήγησης ακολουθεί η σκέψη της υπέροχης γραφής ενώ είναι έντονη τόσο η ονειρική αύρα όσο και το βαθύ συναίσθημα.
Ένα όνομα μπορεί να γίνει και «σε αγαπώ» και «σε χρειάζομαι» και «μου λείπεις» και «συγγνώμη».
Όταν αρχίζουν οι αποκαλύψεις ξεσκεπάζονται τα μυστικά, οι κρυφές πτυχές, αναγνωρίζεται επιτέλους το κρυφό παρελθόν... Ξεκαθαρίζει το παρόν!
Με δυο παπούτσια πάνινα να γυρίσω όλο τον κόσμο. Με μια σελίδα βιβλίου να φτιάξω καράβι, με ένα φιλί να βάλω κραγιόν. Με ένα «σ' αγαπώ» να γίνω μνήμη.
Την αφήγηση χρωματίζει ένα χρώμα κόκκινο... κόκκινα χείλη, γόβες, φιλιά, σκέψεις, κλωστές, φώτα, αίμα, ρούχα, γραμμές... μια κορδέλα... αλλά η Ζωή εν λευκώ. Το λευκό το άφησαν για τη ζωή αλλά εκείνη είναι ό,τι πιο αναπάντεχο υπάρχει. Νόμος άγραφος ορίζει τους εραστές ευλογημένους στην Κόλαση και αμαρτωλούς στον παράδεισο σε μια άδικη σύμβαση γιατί η απόσταση όλων των ανθρώπων από το Θεό είναι ίση, κι έτσι το μαύρο προσδιορίζει πάντα τη θλίψη και τον θάνατο, τόσο του κορμιού όσο και της ψυχής.
Βγάζει συγκίνηση, οργή και περιέργεια να δεις την ιστορία ολοκληρωμένη. Υμνεί τη γυναικεία φιλία αλλά ο έρωτας είναι πάντα εκείνο το άτακτο αγοράκι με τα βέλη που τα ρίχνει ανέμελα, αβλεπεί ή άκριτα.
Η καρδιά... ...χτυπά μόνο σαν σταματά από έρωτα.
Έρωτας είναι η στιγμή, που δυο άνθρωποι είναι αρκετά ονειροπόλοι να πιστέψουν το θαύμα της δημιουργίας, αρκετά ρεαλιστές να το υποστηρίξουν και δυνατοί τόσο, όσο να το αγαπήσουν πιότερο από τον εαυτό τους. Να λάμπουν τα μάτια τους σαν μιλούν για τον έρωτα. Να λάμπουν οι ίδιοι σαν αστέρια μέσα στο μαύρο του ουρανού!
Συγκλονίζουν οι αποκαλύψεις που ακολουθούν, μια τρομακτική ιστορία –αισθηματικό δράμα– ξεπροβάλει φωτίζοντας γυναίκες τραγικές και μοίρες αδίστακτες. Κι αφού το πάθος ξεφεύγει από τα όρια του χαρτιού γεμίζοντας τον χώρο με ένταση και δέος, ένα ταγκό θα ήταν το απόλυτο soundtrack του βιβλίου ή ένα φλογερό φλαμέγκο. Μια ιστορία μεταφέρεται στις σελίδες με άκρως ενδιαφέρον τρόπο και γλώσσα.
Η συμπυκνωμένη γραφή θα πείσει και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες ενώ το ταξίδι που προσφέρει το βιβλίο τούτο θα παρασύρει στα μονοπάτια του κάθε βιβλιόφιλο. Ευτυχώς, στην Ελλάδα των κρίσεων, υπάρχουν φωτεινές μέρες με ζωντανά χρώματα και ανοιχτούς ορίζοντες που τους διασχίζουν ταξιδιάρικες (κατα-)γραφές και ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη εκείνα τα δειλινά του αλατισμένου καρπουζιού εκεί που σκάει το κύμα. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι έρωτες, οι μεγάλες φιλίες, τα μεγάλα πάθη... Κι ευτυχώς που κάποιοι ονειροπόλοι εκεί έξω μοιράζονται ακόμα τις ιστορίες τους μαζί μας –και μας αφήνουν να παίρνουμε κι εμείς λίγο από της αστερόσκονή τους, όπως η γράφουσα το παρόν, η οποία μαζί με τη μαγεία «πήρε» και κατιτίς από τη δομή του μυθιστορήματος.
Όλοι οι άνθρωποι δυο ζωές έχουμε, απλά η δεύτερη ξεκινά σαν καταλάβουμε ότι ζούμε μονάχα μια φορά.
Αντί επίλογου:
Δικαία,
πόση χαρά η πρώτη αυτή βιβλιοσυνάντησή μας! Πόσες λατρεμένες στιγμές μου χάρισες απλόχερα! Πόσος καιρός θα περάσει άραγε μέχρι να ξανασμίξει η γραφή σου με το βλέμμα μου; Όσος καιρός κι αν περάσει, θα με βρεις πάλι εδώ, πιστή συνοδοιπόρο σου, έτοιμη για στους νέους ήρωες που θα μου φέρεις, για τα νέα μέρη που θα με πας...
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Περισσότερα από/για την Αναστασία Κορινθίου:
Ποτέ μη λες για πάντα
Η Αναστασία Κορινθίου για το Ποτέ μη λες για πάντα
