Υδροχόος με σκορπιό

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Η Δανάη δεν θυμόταν τον εαυτό της σε μια παρόμοια κατάσταση, ήταν λιώμα. Εκτός δε της σωματικής της κατάρρευσης πιο πολύ τη βασάνιζε μια ανείπωτη μοναξιά.

Από στιγμή σε στιγμή τελείωνε το ωράριό της στην μεγάλη Εταιρεία που εργαζόταν και μπροστά της απλωνόταν μια ευλογημένη Παρασκευή… Μια Παρασκευή Ανάστασης, μια ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ Άνοιξης, αν και ήταν προχωρημένο Φθινόπωρο. Και ναι μεν λιώμα, μα τα σχέδια που είχε κάνει γι’ αυτό το ευλογημένο τετραήμερο (Δευτέρα αργία) ήταν μεγαλεπήβολα και τόσο δελεαστικά που κατάφεραν να την φέρουν σε μία ισορροπία τελικά. Ευτυχώς γι’ αυτήν που υπήρχαν, γιατί αλλιώς ένα το σίγουρο, θα είχε εκραγεί με άδηλα αποτελέσματα όσον αφορά και την σωματική της ακόμη υγεία (για την ψυχική, δεν το συζητάμε ΤΟ χάλι). Μάζεψε τα πράγματά της όπως όπως και έφυγε για το σπίτι της το κουκλίστικο.

Φτάνει και κάνει να βάλει το κλειδί στην πόρτα κρατώντας και τα παπούτσια της με το ένα χέρι κι αυτό μετά βίας, εμποδίζοντας τον εαυτό της να μη τα εξακοντίσει στην όποια κατεύθυνση που δεν θα κινδύνευε άνθρωπος ή ζωντανό. Τρελαμένη από την κούραση προσπαθεί ξανά και ξανά μα τα κλειδιά πεισματικά δεν ανταποκρίνονται στις ικεσίες της στην αρχή και στις ανήκουστες βρισιές της στην συνέχεια. Προς στιγμήν εγκαταλείπει τις προσπάθειες και γυρίζει στο πλατύσκαλο. Σωριάζεται κατάχαμα με τα πόδια της τεντωμένα στα σκαλοπάτια καταβάλλοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να αποδιώξει την υπνηλία που την κατέλαβε και στην οποία αν αφηνόταν ήταν περισσότερο από σίγουρο ότι θα την έπαιρνε κυριολεκτικά ο κατήφορος σταματώντας Κύριος Οίδε σε ποιον όροφο από τούτον τον 4ο τον δικό της. Η επαφή της με το κρύο μάρμαρο σαν κάπως να την συνέφερε. Σηκώνεται και ξυπόλυτη με την τσάντα της και το παλτό της πεταμένα στο πάτωμα πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, προσπαθεί να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά για να ανοίξει την πόρτα ως είθισται αν δεν την απατούσε η μνήμη της. Μα είθισται ξε είθισται η κλειδαριά εκτός βολής υπακοής και καθήκοντος. Μιλάμε τέτοιο πείσμα η δικιά σου.

Απελπισμένη, μόλις και μετά βίας προλαβαίνει να καλέσει στο κινητό για βοήθεια την κολλητή της που καθόταν λίγα τετράγωνα πιο κάτω, και αμέσως μετά αφήνεται στας αγκάλας μιας ευεργετικής λιποθυμίας.

Η φίλη της η Τζένη ανάστατη καταφθάνει και στη θέα της αναίσθητης φίλης της θεώρησε τον εαυτό της τυχερό που δεν τα ‘παιξε κι αυτή για να δευτερώσει το κακό. Με άφατη αγωνία και προσπάθειες καταφέρνει να συνεφέρει τη φίλη της που βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Θεώρησε δε το εαυτό της, η Τζένη, κάτι σαν σωτήρα της Δανάης όταν τη είδε με τα πολλά να πίνει λίγες γουλιές πορτοκαλάδας που φρόντισε να φέρει μαζί της καθώς ερχόταν μετά την έκκληση για βοήθεια που της έκανε. Στην συνέχεια ακούει τη φίλη της να της "λέει" με παντομίμα ότι τα κλειδιά της δεν λένε να ανοίξουν την πόρτα. Και ΑΚΟΎΕΙ Η ΞΕΛΥΠΌΘΥΜΗ ΠΙΑ Δανάη να της λέει η κολλητή της:

«Και βέβαια, πώς να δεχτεί η κλειδαριά σου ξένα κλειδιά κατακαημένη μου;» Η Δανάη δεν είναι ακόμη σε θέση να καταλάβει το πλήρες νόημα της απλής κουβέντας που μόλις ξεστόμισε η Τζένη, μα όταν το κατάλαβε πετάχτηκε πάνω -πού την βρήκε τη δύναμη- και με γουρλωμένα μάτια είπε:

«Τι λες μωρέ κι εσύ τώρα; Σου ‘στριψε τη στιγμή που σε χρειάζομαι, που θέλω τη βοήθειά σου;»

«Σε βεβαιώνω δεν λείπει ούτε δράμι από τα τετρακόσια της οκάς του μυαλού μου αγαπημένη μου. Δε μου λες, θυμάσαι να μου πεις ΠΟΙΟΣ σου έκανε δώρο το μπρελόκ των κλειδιών σου;»

«Εσύ».

«Α γεια σου, στα γενέθλιά σου Ναι; Μόνο που τούτο εδώ είναι μεν σαν το δικό σου αλλά όχι για ΥΔΓΡΟΧΟΟΥΣ ΑΛΛΆ ΓΙΑ ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ».

«Άιντα άιντα είσαι βρε με τα καλά σου; Τι είναι τούτα τα κουλά που μου λες;»

«Διαβάζεις και χωρίς γυαλιά νομίζω, πράγμα περίεργο για την ηλικία σου. Τι λέει εδώ;»

«Χμ …"ΣΤΟ ΣΚΟΡΠΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"».

«Είναι λοιπόν αυτή Η ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΑΦΙΈΡΩΣΗΗΗΗ; Που σημαίνει ότι τούτη τη στιγμή και ώρα και κάποιος άλλος χριστιανός προσπαθεί να μπει στο σπίτι του και δεν μπορεί. Εκτός και ΑΝ αυτή η ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ευγενώς προσφερθείσα του ανοίξει την πόρτα είτε με τα δικά της κλειδιά ή με καθόλου κλειδιά αν είναι μέσα στο σπίτι και ανταποκριθεί στο κτύπημα του κουδουνιού. Απλά μαθηματικά».

Το μυαλό της Δανάης είχε αρχίσει να ρολλάρει με ρυθμούς φυσιολογικούς και να σκέπτεται απελπισμένα ότι το 60άρι ευρώ του κλειδαρά που οσονούπω θα καλούσε δεν το γλίτωνε με καμία κυβέρνηση ούτε καν με χούντα. Όταν ξαφνικά μια φρικτή σκέψη σαν προοπτική έσκισε τα κατάλοιπα του σκοταδιού του παρ’ ολίγον σαλεμένου μυαλού της.

«ΚΑΙ δεν μου λες Τζένη μου, πες ότι ανοίγει ο κλειδαράς κι εγώ μπαίνω στο σπιτάκι μου αφού έχω απολέσει το 60άρι μου το λιγότερο. Μετά; Τι γίνεται μετά; Πως κλειδώνω το σπιτάκι μου απόψε και πως το πρωί πηγαίνω στη δουλειά μου, ΑΦΉΝΟΝΤΆΣ ΤΟ ΜΌΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΆΘΕΣΗ ΤΟΥ ΌΠΟΙΟΥ ΜΠΟΥΚΑΔΌΡΟΥ ΠΆΡΕΙ ΜΥΡΟΥΔΙΆ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΊΑ ΕΙΣΌΔΟΥ; Και επίσης ο όποιος είναι τώρα κάτοχος των πολυτίμων μου κλειδιών που ξέρω αν δεν επωφεληθεί της ευγενώς προσφερθείσας εκ της τύχης του ευκαιρίας και δε μπει τη νύχτα που θα κοιμάμαι να με βιάσει ή να με κατακλέψει ανοίγοντας την πόρτα μου σαν κύριος; Άρα Τζένη μου ποιο είναι το συμπέρασμα που αβίαστα βγαίνει εκ του ερωτήματός μου;;;; Αλλαγή ΚΑΙ της κλειδαριάς ολόκληρης. Τουτέστιν πάνω κάτω το ¼ του μηνιαίου μισθού μου. Που τι σημαίνει σε απλά ελληνικά; Τέρμα το φαγητό για τουλάχιστον ένα 15ήμερο. Δεν βαριέσαι. ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΆ ΤΟΥ ΤΟ ΠΡΆΓΜΑ. Δίαιτα χωρίς εξαναγκασμό και χωρίς λιχουδιές να με καλούν σαν σειρήνες ψυγείο μεριά. Φίνα. Ησύχασα τώρα. Εξ αιτίας ενός Σκορπιού, μια παχουλή Υδροχοΐνα θα ξαναβρεί την απολεσθείσα της λυγερή κορμοστασιά, ε, Τζενάκι;» Είπε η Δανάη με ένα βεβιασμένο χαμόγελο που προσπάθησε να το κάνει να φανεί σαν χιούμορ της πυρκαγιάς.

Χοντρικός απολογισμός: Καινούρια κλειδαριά ασφαλείας.

Καινούρια κλειδιά εις τριπλούν. Έξοδα κλειδαρά για το άνοιγμα.

Έξοδα κλειδαρά για την τοποθέτηση.

Σύνολον ΤΟΣΟ. Και τούτο, γιατί σας συμπάθησα, και να μας προτιμάτε… (σαν ποίημα μοιάζει!!!)

Επόμενο βήμα:

Να ψάξω να βρω τον Σκορπιό να του δώσω τα κλειδιά του τ’ ανθρώπου. Μα εγώ πως του τα πήρα και από που; Από που αλλού; Από την Εταιρεία μου βέβαια...

«Τζένη μου έτσι να με χαρείς, μείνε απόψε μαζί μου θα σου το χρωστάω. Αρχίζω να σκέπτομαι σοβαρά την πρόταση του Λέανδρου για συγκατοίκηση. Να ένας σοβαρός λόγος να το αποφασίσω που δεν ήθελα ούτε και να το σκεφτώ».

Όταν τέλειωσε με τους κλειδαράδες και τον εφιάλτη των απολεσθέντων ευρώ της, πήγε στο κρεβάτι της και ο ύπνος την πήρε πριν προλάβει να βάλει και το δεύτερο μπατζάκι της υπέροχης μεταξωτής ροζ πιτζάμας της. Ούτε ένα "γεια" πρόλαβε να πει στην κολλητή της.

Παρ’ όλες τις πολλές ώρες ύπνου, το πρωί στην δουλειά της κουτούλαγε. Έβλεπε μπροστά της πεταλούδες και πλέον ήταν επικίνδυνη όχι μόνον για τον εαυτό της αλλά και για την εταιρεία την ίδια. Το καταλάβαινε και η Δανάη αυτό και αποφάσισε να πάει στον Διευθυντή της και να ζητήσει έστω μια διήμερη άδεια. Ξαφνικά και ενώ τακτοποιούσε κάτι χαρτιά της στο γραφείο βλέπει τα χαμένα της κλειδιά. "Υδροχόε μου σ’ αγαπάω." Ήταν για δεν ήταν η αφιέρωση της ΤΖΕΝΟΎΛΑΣ της αυτή; Ήταν. Άρα λάθος τη φορά αυτή δεν έπαιζε. Τρελάθηκε. ΠΟΙΟΣ έβαλε τα κλειδιά της εκεί; Και ΆΡΑ, αυτός που τα έβαλε ήξερε από την πρώτη στιγμή τίνος ήταν! Και δόξασε το Θεό που σκέφτηκε να θυσιάσει τόσα ευρώ αλλάζοντας κλειδαριά γιατί βέβαια ο τύπος θα είχε φροντίσει να βγάλει αντικλείδια.

Πριν πάει στον διευθυντή της για την άδεια είπε να κάνει μια περασάδα από τα γραφεία των συναδέλφων της δείχνοντας τα ξένα κλειδιά αλλά περιέργως πώς, κανείς δεν είχε απολέσει τα κλειδιά του. Άλλο δεν της έμενε παρά να μάθει ποιος ήταν ο Σκορπιός συνάδελφος. Πηγαίνει στο αρμόδιο τμήμα όπου είναι καταγεγραμμένα τα ονόματα και οι διευθύνσεις των υπαλλήλων και παρακαλεί τον υπεύθυνο να την βοηθήσει εξηγώντας του και τον λόγο λέγοντάς του ότι δεν παραβιάζει προσωπικά δεδομένα μόνο και μόνο με το να ζητά ένα ζώδιο.

Χαράς ευαγγέλια για τον υπεύθυνο εκεί που καιρό τώρα την φλέρταρε τη Δανάη και προσέκρουε σε πόρτα κλειστή. Οποία καλή του τύχη να της προσφέρει τώρα μίαν υπηρεσία και από υποχρέωση έστω να μην κρατάει κι εκείνη την πόρτα έτσι αμπαρωμένη πια. Και μία χαραμάδα ανοικτή, καλή θα ήταν για αρχή… σκεπτόταν ο καψερός.

«Πέρασε σε ένα τέταρτο ή αν θέλεις περίμενε και εδώ έως ότου ψάξω» της είπε. Εκείνη του είπε ότι θα τακτοποιούσε τα χαρτιά της και θα επέστρεφε σε ένα τέταρτο.

«Κανείς Σκορπιός Δανάη κανείς, ει μη μόνον ο κύριος Γενικός, το αφεντικό μας», την πληροφόρησε με το που την είδε να επιστρέφει.

Η Δανάη τα ‘χασε. Και πως να πάει τώρα και να ρωτήσει το αφεντικό: "Εσύ είσαι ο Σκορπιός τής ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ;"

Θεέ μου κοκκίνισε και που το σκέφτηκε ακόμα. Ξέχασε την άδειά της, επέστρεψε στο γραφείο της αλλά παρά τα χάλια της αποφάσισε ότι θα έσκαγε αν δεν έλυνε το μυστήριο των κλειδιών.

Και…

«Κύριε Γενικέ με συγχωρείτε αλλά μήπως τούτα τα κλειδιά είναι δικά σας;»

«Ω, Μα αυτό είναι θαυμάσιο… Και που τα βρήκες βρε θηρίο; Από χθες τα ψάχνω. Μα πως και έφτασες στο συμπέρασμα ότι είναι τα δικά μου κλειδιά; Μια στιγμή όμως, μια στιγμή, μόλις ετοιμαζόμουνα να πάω για ένα καλό breakfast. Θα ήθελες να το πάρουμε μαζί και να μου πεις πως έφτασαν στα χέρια σου; Είμαι πολύ περίεργος τι μαγικά κόλπα μετήλθες την στιγμή που εγώ με τον κυρ Θωμά τον επιστάτη ψάξαμε όλους τους ορόφους όταν φύγατε όλοι».

Η Δανάη αναγκάστηκε να δεχτεί την πρόσκληση για breakfast και να του πει την δική της version για κλειδιά, κλειδαράδες και δεν συμμαζεύεται.

Ο διευθυντής, ένας σοβαρός και αγέλαστος τύπος όπως τον ήξερε, αποδείχτηκε ένας άριστος και χαρούμενος συνομιλητής διόλου ανιαρός και με καμία απολύτως έπαρση, άκουγε γελώντας το τι τράβηξε η Δανάη όλο το προηγούμενο απόγευμα.

«Και σεις κύριε Αργυρίου πέστε μου πεθαίνω από περιέργεια, εσείς που ξέρατε ότι τα κλειδιά ήταν δικά μου;»

«Λοιπόν κορίτσι μου δεν θα το πιστέψεις αλλά σε όλη την ΕΤΑΙΡΕΊΑ ΜΌΝΟΝ ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ ΥΔΡΟΧΌΟΣ».

«Και σεις ο μοναδικός Σκορπιός όπως λέει και η "για πάντα σας"». Και έβαλαν και οι δυο τα γέλια σαν δυο καλοί φίλοι που διηγούνται αλλήλους αστείες ιστορίες. Και για να μη το βασανίζουμε το πράγμα να ενημερώσουμε ότι η Δανάη και το επόμενο πρωί είχε πάλι μια πρόσκληση για breakfast.

Και το μεθεπόμενο, και το επόμενο του μεθεπόμενου, μα και όλα τα επόμενα πρωινά της ζωής τους τα έπαιρναν πια μαζί.

Τελικά, έτσι για την ιστορία και για να μην αφήνουμε κενά, να πούμε ότι τα δικά της κλειδιά ουδέποτε είχαν χαθεί, απλά τα είχε ξεχάσει πάνω στο γραφείο της. Ο γενικός αφηρημένα άφησε τα δικά του σε ένα από τα γραφεία και εκείνη μηχανικά βλέποντάς τα και νομίζοντας ότι ήταν τα δικά της τα πήρε χωρίς να πολυεξετάσει το πώς και το γιατί βρέθηκαν αλλού κι αλλού στο χάλι που βρισκόταν.

Όσο για το πώς ο κύρος Γενικός μπήκε στο δικό του το σπίτι ουδέν μυστήριο. Είχαν μόλις χωρίσει με την "για πάντα" κι εκείνη άφησε τα κλειδιά τα δικά της φεύγοντας κάτω από το χαλάκι της εισόδου όπως τον ενημέρωσε. Μιλάμε για τά σενάρια που γράφει η ΖΩΗ.

Και ποιος να συγκριθεί μαζί της;;;

***

Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ αποτελείται από λεπτομέρειες έργου της Augusta Stylianou το οποίο αναπαριστά τον σχηματισμό του Σκορπιού σε αναλογία βάση των αστρονομικών χαρτών και του μεγέθους των άστρων.

Της ίδιας:
Ο βράχος
Εγγλέζικο γκαζόν
Το γκρίζο παλτό