Ανέκαθεν πίστευα πως εμείς οι άνθρωποι και ειδικότερα τα παιδιά, δεν μαθαίνουμε τόσο πολύ από αυτά που μας διδάσκουν αλλά, από τα παραδείγματα που μας δίνουν αυτοί που πραγματικά μετράνε στη ζωή μας. Εκπαιδευτικός δεν είναι αυτός που μας σερβίρει τις καλομαγειρεμένες γνώσεις του σαν ένα εκλεκτό αλλά υποχρεωτικό γεύμα. Τις γνώσεις αυτές τις καταπίνουμε, τις χωνεύουμε και συνήθως τις ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Ο πραγματικός Δάσκαλος, είναι αυτός που βλέποντας τον να «μαγειρεύει» με πάθος και τόλμη μέσα στην αστείρευτη κουζίνα των πιθανοτήτων, γεννάει σε μας την ακαταμάχητη όρεξη για δημιουργία. Για να μάθουμε, για να βελτιωθούμε, για να εξελιχθούμε, χρειάζονται παραδείγματα, είδωλα, ήρωες. Η αναγνώριση και η υπερηφάνεια, είναι οι καλύτερες επιβραβεύσεις για κάθε παιδικό επίτευγμα, μικρό και μεγάλο, άρα και η κινητήριος δύναμη για κάθε προσπάθεια. Δυστυχώς στον κόσμο μας, οι ηρωικές φιγούρες σπανίζουν. Θα με συγχωρέσετε αν δεν συγκαταλέξω τους ποδοσφαιριστές και τους αστέρες της showbiz σ’ αυτή την κατηγορία. Τα παιδιά αναγκάζονται από μια όλο και πιο μικρή ηλικία, να αποδέχονται τη μετριότητα και να συμβιβάζονται μαζί της. Πείθονται αργά ή γρήγορα, ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν την μοίρα του κόσμου αλλά ούτε και τη δική τους. Γίνονται γκρι ανθρωπάκια σ’ ένα γκρι κόσμο. Καιρός είναι να μάθουν ότι στην πραγματικότητα, υπάρχει και το άσπρο και το μαύρο και το καλό και το κακό. Κι ότι οι πράξεις μας μετράνε για να γείρει η πλάστιγγα στη σωστή πλευρά. Η ζωή δεν είναι μια ατέλειωτη συνθηκολόγηση, ούτε η κάθε μέρα έρχεται για να σβήσει τα όνειρα της προηγούμενης νύχτας. Η μεγαλύτερη νίκη μιας κοινωνίας ανθρώπων, είναι όταν το ήθος, αντί για συνειδητή επιλογή των λίγων, γίνει η φυσιολογική συμπεριφορά των πολλών. Η σημερινή πραγματικότητα, μας έχει στερήσει την ηθική μας υπόσταση και προσπαθεί να καθοδηγήσει, να καλουπώσει, να ομογενοποιήσει τα συναισθήματα μας. Η ζωή τελικά, δεν είναι μόνο μαύρη και άσπρη. Είναι και κόκκινη και μπλε και πράσινη. Μας διδάσκουν ν’ αδιαφορούμε, να γυρίζουμε πάντα το βλέμμα αλλού. Πρέπει να ξαναμάθουμε ν’ αγαπάμε, να πονάμε και να μοιραζόμαστε. Να θέλουμε, να πιστεύουμε, να πολεμάμε και να πετυχαίνουμε. Γι’ αυτό άρχισα να γράφω παιδικά παραμύθια. Ιστορίες με ήρωες φαινομενικά αδύναμους, που όμως τελικά, χάρη στη καλοσύνη, το θάρρος και την ομαδικότητα, καταφέρνουν να υπερνικήσουν όλες τις αντιξοότητες που βρίσκουν στο δρόμο τους. Ήθελα να δείξω στα παιδιά μου και στα άλλα παιδιά, πως είμαστε όλοι διαφορετικοί και ότι αυτό είναι το σωστό και το θεμιτό γιατί, μόνο μέσα από τη διαφορετικότητα μπορεί να πετύχει οποιαδήποτε ομάδα, οποιαδήποτε κοινωνία. Τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν με αγωνία για ένα μέλλον που προμηνύεται σκούρο και άραχνο, μ’ ένα αύριο κάθε φορά και χειρότερο. Η ανθρώπινη φύση δεν είναι καμωμένη για να δέχεται αλλά για να αμφισβητεί. Να αμφιβάλει για ότι θεωρείται δεδομένο και όχι για την ικανότητα του καθενός να συμβάλει στην αλλαγή των πραγμάτων προς το καλύτερο. Γράφω για ήρωες, γιατί πιστεύω στον ηρωισμό, στον παραδειγματισμό κι αν χρειαστεί και στη θυσία. Κάθε βιβλίο μου ρίχνει το φως σ’ έναν διαφορετικό «ήρωα» των παιδικών μας χρόνων. Ο Κορνήλιος κι ο πατέρας του στο «Ο ταχυδρόμος δεν είναι για φάγωμα», ο Αντώνης ο δάσκαλος στο «Το νου σας, καρχαρίες, ερχόμαστε!», οι φίλοι του Ντάργουιν του μισού στο ομώνυμο βιβλίο και φυσικά -κράτησα επίτηδες για το τέλος- το πρώτο μου παραμύθι «Η παχουλή βατραχίνα». Μια βιωματική περιπέτεια που υμνεί τον πρώτο ήρωα κάθε παιδιού, τη ΜΗΤΕΡΑ! Η ΜΑΝΑ είναι αυτή που πραγματικά καθορίζει πιο τρένο θα πάρει κάθε άνθρωπος στο ταξίδι της ζωής του. Αυτή είναι που θα τον προστατεύει πάντα όσο ζει, που θα τον σκέφτεται, θα τον πονάει, θα τον παρηγορεί. Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να μάθουμε είναι να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη ΜΑΝΑ μας. Να επιδιώκουμε με όλο μας το είναι να την κάνουμε περήφανη γιατί μόνο έτσι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι σ' έναν καλύτερο κόσμο.
Στέφανος Παπαδόπουλος
Βόλος 7/7/2016
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.
Διαβάζοντας με μεγάλη προσοχή το παραμύθι του Στέφανου Παπαδόπουλου... γελάω πολύ με τα μπερδεμένα ονόματα των ηρώων (το γιατί και το πώς δε θα σας το πω, θα το ανακαλύψετε στην ιστορία τους) και μου βάζω αυτόματα το "τεστ" να βρω τα "σωστά", εκείνα που παραλίγο να έχουν αν δεν είχαν μπερδευτεί τα γράμματα. Guess what. Δεν ήταν τόσο εύκολη η δοκιμασία.(!!) Για να ακριβολογούμε, μου πήρε πάρα πολύ ώρα να βρω τα αρχικά ονόματα απόδειξη ότι ο συγγραφέας έστησε μια καλοδουλεμένη παρτίδα για τους αναγνώστες του -μικρούς και μεγάλους.
Τα χέρια μου γλιστράνε ευχάριστα πάνω στο ποιοτικό χαρτί και τα μάτια μου φωτίζονται από τις πολύχρωμες εικόνες με τα μικρά χελωνάκια και τον δάσκαλο. Μιλώντας για τον δάσκαλο... μου άρεσε η ιδέα του δασκάλου-χελώνου και τον προτιμώ περισσότερο από την ιδέα ενός μπαμπά-χελώνου ή μιας μαμάς-χελώνας καθώς προσφέρει -ίσως- την πρώτη "γεύση" τού τί είναι δάσκαλος και γιατί έχουμε δασκάλους ή γιατί πρέπει να ακούμε τον δάσκαλό μας και όλα τα σχετικά σε ένα μικρό παιδί. Ένα παιδάκι γνωρίζει ήδη ότι πρέπει να ακούει τη μαμά ή τον μπαμπά του αλλά πόσο εύκολα μπορεί να κατανοήσει την σημαντικότητα και το ρόλο τού δασκάλου που ούτε γνωστός-συγγενής είναι αλλά ούτε και είχε ποτέ ξανά να διαπραγματευθεί μια σχέση με έναν άγνωστο-καινό άνθρωπο στη ζωή του στον οποίο να οφείλει τυφλή υπακοή; Πάντα είχα αυτήν την σκέψη στο μυαλό μου για τα παιδάκια που πρωτοπηγαίνουν σχολείο και αυτή η ιστορία τούς δίνει μια κατατοπιστικότατη εικόνα εξηγώντας με όμορφο, παιχνιδιάρικο και ευχάριστο τρόπο όλα τα γιατί.
Στο τέλος όμως, το υπέρτατο καλό του βιβλίου και εκείνο που μένει στον αναγνώστη -είτε στον μικρό, είτε στον μεγάλο- είναι το δίδαγμα για τις τρεις μεγάλες αρετές: την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη και τη γενναιότητα.
Και οι καρχαρίες; Ας πούμε λοιπόν ότι οι καρχαρίες είναι οι κακοί άνθρωποι που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, οι παγίδες που θα πέσουμε, τα λάθη που θα κάνουμε, οι μάχες που θα δώσουμε... Κι ας είμαστε έτοιμοι, με τα όπλα στις φαρέτρες μας και όλοι μαζί, παρά τη διαφορετικότητά μας. Έξι νεογέννητα χελωνάκια με χαρακτηριστικά ονόματα όπως Ξενολός και Κωνσταφών μόλις πήραν το πρώτο και πιο σημαντικό μάθημα της ζωής τους.
Το παραμύθι του Στέφανου Παπαδόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παλμός
Εικονογράφηση: Λιάνα Δενεζάκη
Ευχαριστώ τον Στέφανο Παπαδόπουλο για τη διάθεση του βιβλίου του
