Δυστυχώς θεωρώ πως κάποια είδη γραφής είναι περισσότερο αδικημένα από τους αναγνώστες, με πρώτα και καλύτερα αυτά της νουβέλας και τον δοκιμίων. Άραγε ποιος θα τα επέλεγε εάν είχε στην εναλλακτική να αγοράσει αυτά ή ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα; Η ποσότητα ωστόσο δεν συνάδει συχνά και με την ποιότητα κι είμαι σίγουρος ότι έχει συμβεί πολλές φορές και σε εσάς να αγοράσετε κάποιο διαφημισμένο βιβλίο γνωστού συγγραφέα που ίσως στο τέλος να σας απογοήτευσε…
Σήμερα θα μιλήσουμε για την νουβέλα του Γιάννη Ξανθούλη «Ο Χρήστος Κοντοχρήστος», όπου ο ήρωας είναι αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος: Γεννημένος κάπου στη δεκαετία του ’50, κουβαλώντας την πινακίδα του ύψους του που έφτανε το «ένα και πενήντα εφτά». Αυτή η ιδιαιτερότητά του μάλιστα τον κάνει να μας συστήνεται ως ένας άνθρωπος στρυφνός και εγωιστικά ειρωνικός απέναντι σε όλους τους ψηλότερους του.
Ενδεικτικό είναι πως πηγαίνοντας κάθε χρόνο να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων με την οικογένεια της αδερφής του, τους κουβαλά πάντα τα ίδια συνεχώς δώρα: Κοντομάνικα πουκάμισα από στοκ καλοκαιρινών ρούχων, τρία ή τέσσερα νούμερα μικρότερα από αυτά που φορούσαν τα ανίψια και ο Ασημάκης, μόνο και μόνο για να τους υπενθυμίσει ότι αποτελούσαν ανωμαλία της φύσης. Στην Ελισάβετ πάντα κάλτσες. Δηλαδή καλτσάκια, κοντά «σοσονάκια», τάχα μου για να της εξάψει τη νοσταλγία για τα μαθητικά της χρόνια.[1]
Ωστόσο αυτή του η εσωστρέφεια ήταν γραφτό να αλλάξει εντελώς ξαφνικά από μια απρόβλεπτη μπόρα, ένα φτάρνισμα και τον βαρύτατο τόμο «Γραμματικής» του Μπαμπινιώτη!
Η συνέχεια της ιστορίας είναι απρόβλεπτη, θέτοντας στον αναγνώστη ερωτήματα σχετικά με το γιατί δεν βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή όσα αξίζουμε και γιατί καταλήγουμε πάντα στην όποια ασφάλεια της μοναξιάς, παρά να μοιραστούμε τις στιγμές και τις σκέψεις μας με τους οικείους ανθρώπους μας.
Σαν γενική εικόνα, κρατώ την αίσθηση πως διάβασα μια νέα εκδοχή του παραμυθιού «Το πνεύμα των Χριστουγέννων» του Κάρολου Ντίκενς. Εδώ ωστόσο έχουμε μια ενδιαφέρουσα προσαρμογή όλων εκείνων των ηθικών διδαγμάτων στην εποχή του σήμερα. Ο συγγραφέας μπολιάζει όλα εκείνα τα ουσιώδη στοιχεία του παραμυθιού στη κοινωνία του 2005, διακωμωδώντας πολλές από τις εγωιστικές εμμονές ή ακραίες συμπεριφορές των Ελλήνων.
Τελειώνοντας άλλωστε την ανάγνωση της νουβέλας, εκείνο που επίμονα αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας είναι το εξής: Πόσο «Χρήστος Κοντοχρήστος» είμαστε και οι ίδιοι και πως μπορούμε να το αλλάξουμε άραγε αυτό προς όφελος μας;
Η νουβέλα του Γιάννη Ξανθούλη είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μικρός Ιανός
Κερδίστε το!
Το koukidaki προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 19 Δεκεμβρίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ο Χρήστος Κοντοχρήστος, όνομα και πράμα, ήταν άψογα αδιάφορος όσον αφορούσε τα συστήματα όπως έλεγε, των άλλων. Μόνο στα δικά του ήταν συνεπής. Περνούσε ξώπετσα από τα βάσανα και τις χαρές των δικών του, άνευ υποχρεώσεων ο ίδιος, δίχως συζυγικά βάρη, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Του αρκούσε η Πάντειος και η οικονομική του βολεψιά.
Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, από γονείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε βιβλία και θεατρικά έργα για παιδιά, καθώς και θέατρο. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος (είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) σε εφημερίδες και στο ραδιόφωνο. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα (1984), Το πεθαμένο λικέρ (1987), Το ροζ που δεν ξέχασα (1991), Η εποχή των καφέδων (1992), Το τρένο με τις φράουλες (1996), …Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες (1998), Ο Τούρκος στον κήπο (2001), Το τανγκό των Χριστουγέννων (2003), Ο θείος Τάκης (2005), Του φιδιού το γάλα (2007), Κωνσταντινούπολη – των ασεβών μου φόβων (2008), Δεσποινίς Πελαγία (2010), κ.ά. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ζει στην Αθήνα.
Περισσότερα από/για τον Γιάννη Ξανθούλη:
[1] Σελ.12 «Ο Χρήστος Κοντοχρήστος» Γιάννη Ξανθούλη, Εκδ. Μικρός ΙΑΝΟΣ, 2005
