Γράφει ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
- Η περιπέτεια ανήκει στο παρελθόν, μου είπε ο γιατρός με ένα χαμόγελο.
Καινούρια Αρχή αισιόδοξη, γεμάτη λάμψη και φως! Τόσο καινούρια που αστράφτει απ’ τη χαρά της. Κι εγώ πραγματικά χαίρομαι που άφησα πίσω μου όλο αυτό που ανάθεμα κι αν θυμάμαι τι ήταν. Ευτυχώς που «ήταν» και δεν «είναι».
Κοιτάζω μπροστά και μόνο μπροστά. Κοιτάζω τον ήλιο κατάματα που πρωταγωνιστεί και χαίρεται γιατί και αυτή την εποχή ξέρει πολύ καλά ότι θα πάρει το Όσκαρ. Του αξίζει άλλωστε.
Κοιτάζω τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου και όταν τα ποτίζω τους μιλώ και τους λέω καλημέρα και πόσο πολύ ομόρφυναν. Κοιτάζω τα ζωηρά χρώματα που βάφω τους τοίχους του σπιτιού μου. Θέλει κι αυτό τη φροντίδα του (τι, μόνο εμείς;).
Κοιτάζω τις αμέτρητες φωτογραφίες και αναρωτιέμαι.
Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια;
Αλλά όχι με πίκρα. Πίκρα ποτέ.
Κοιτάζω τους ανθρώπους και προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ, να τους μεταδώσω θετική ενέργεια γιατί πολλές φορές μονάχα ένα χαμόγελο δεν αρκεί.
Κάνω μια Καινούρια Αρχή, η παρένθεση πάει, έκλεισε. Οπλισμένος με θάρρος και δύναμη και με όλα μου τα όνειρα αγκαλιά. Με τον χρόνο για σύμμαχο και τη ΖΩΗ στα καλύτερά της…
Copyright © Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης All rights reserved, Ιούνιος 2016
Το κείμενο συνοδεύει κολάζ δημιουργημένο από τμήματα πίνακα της Francoise Nielly
Περισσότερα από/για τον Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη:
