Όταν κάποια μέρα άνοιξα ένα παλιό μπαούλο όπου φυλάω πράγματα από την παιδική μου ηλικία, βρήκα κι εκείνο το κόκκινο παλτό μου- σαν σε όνειρο το θυμάμαι-, πλεγμένο από τα χέρια της μάνας μου. Ήταν μισοξηλωμένο ως τη μέση. Ξέφτια που κρέμονταν του έδιναν μια θλιμμένη όψη, συναίσθημα που εισέπραττα εγώ για λογαριασμό του. Και τότε θυμήθηκα πολλά απ’ όσα προσπαθούσα τόσα χρόνια να ξεχάσω. Τη διαδήλωση που κατά λάθος βρέθηκα και το πλακάτ που μου το ξήλωσε, τη Χούντα, τις συμπλοκές, μάχες σωστές, των φοιτητών στους δρόμους με την αστυνομία, την αγωνία και το φόβο που χρωμάτιζαν με μελανά χρώματα την Ιστορία. Θυμήθηκα γεγονότα, περιστατικά ανθρώπων που έγιναν ήρωες χωρίς να το πολυσκεφτούν, γιατί έτσι έπρεπε, γιατί δεν υπήρχε γι’ αυτούς άλλος δρόμος. Γιατί η ζωή είναι ταξίδι γεμάτο περιπέτειες και είναι φορές που πρέπει κανείς να αποκαλύψει τον τίγρη που κρύβει μέσα του. Απαιτεί ενέργεια, συμμετοχή και τόλμη. Όσοι αρνούνται να βουτήξουν στα θολά νερά, γαντζωμένοι στην ακτή του φόβου τους, δεν βιώνουν τη ζωή τους πραγματικά. Θαρρείς και βλέπουν τη ζωή να περνά από απέναντι.
Σοφία Δημοπούλου
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.
Η Σοφία Δημοπούλου σημειώνει: Αντικαθιστώ τη λέξη μάχη με τη λέξη αμφιβολία.
Στο νέο της μυθιστόρημα, η Σοφία Δημοπούλου, "παίζει" με τη ζωή. Η ζωή ως έννοια διαφοροποιείται από τη ζωή ως βίωμα καθώς διαφορετικά ζούνε οι ήρωες και αλλιώς το βιώνουν μέσα τους. Είναι όμως και η Ζωή, εκείνη η γειτόνισσα που παρατηρεί και επεμβαίνει ήσυχα αλλά καθοριστικά στην εξέλιξη.
Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δασκάλου. Όταν συο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται η Άννα με τη δική της οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ' το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη.
Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν η Δάφνη και η Άννα, των οποίων οι ζωές χώρισαν σε μια θύελλα γεγονότων. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει όσα έμειναν για χρόνια ασαφή: μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους.
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
Σημείωμα της Σοφίας Δημοπούλου:
Τα επιγράμματα που ανοίγουν κάθε κεφάλαιο είναι από το «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη. Κάθε φράση είναι και ένα κλειδί που ξεκλειδώνει παράθυρα απ’ όπου εγώ -κι ελπίζω κι εσείς-, μπορούμε να δούμε τον κόσμο, όπως ως έφηβοι τον οραματιστήκαμε· ελεύθερο, τρυφερό και εύοσμο. Κάθε λέξη γίνεται βάρκα για να πλεύσουμε ίσως μαζί με τον ποιητή ως ναυτίλοι προς τις δυσεύρετες κόχες μιας οδύνης που αξιώνει συμμετοχή, ενέργεια και αισιοδοξία…
Αν ο καιρός αλλιώς τα έφερε κι ο κόσμος δεν είναι εντέλει αυτό που ονειρευτήκαμε, εκείνο που έχει σημασία είναι πως όλοι επιβιώσαμε, κουβαλώντας τις μικρές ή μεγάλες δυστυχίες μας και μαζί τη δύναμη να αρχίζουμε πάλι και πάλι. Γιατί η ζωή βιώνεται κι έτσι πρέπει να γίνεται. Και η προσωπική ιστορία του καθενός πρέπει να ενσωματώνεται με τη συλλογική, σαν σκηνή από μια ταινία όπου όλοι είμαστε ηθοποιοί. Και όλοι μαζί, ενώνοντας τις μικρές μας ιστορίες, να πάμε τη ζωή παρακάτω. Σαν παραμύθι που κάποιος θα λέει στις επόμενες γενιές.
H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012), Άλμα θα πει ψυχή (2013) και Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014).
Περισσότερα από/για την ίδια:
Η Σοφία Δημοπούλου για το Σε σωστή ώρα νυχτώνει
Σημειώστε και αυτό:
Η κεντρική παρουσίαση του μυθιστορήματος θα γίνει τη Δευτέρα, 11 Ιουλίου 2016, στις 8:30 μ.μ., στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου.
Για το βιβλίο θα μιλήσει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά.
Μουσικά διαλείμματα με τους Γιώργο Καραμούτσο και Μίνα Δάκου από το Ωδείο Σαπφώ.
Συντονίζει και συνομιλεί με τη συγγραφέα ο Νίκος Θρασυβούλου.
