FACEBOOK

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Γνωρίστηκαν από το fb. Μια γνωριμία που κατέληξε να γίνει "φιλία" έστω σε εισαγωγικά. Κλικ στον υπολογιστή και κλικ στα αισθήματά τους ακριβώς την ίδια στιγμή. Εύχονταν να είναι τυχερές και η εικονική τους "φιλία" να εξελιχθεί σε πραγματική, αποτελώντας οι δυο τους εξαίρεση στον κανόνα που πρεσβεύει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Ίσως το Σύμπαν να τους επιφύλασσε αυτή τη χαρά και την τιμή γιατί και οι δύο αυτές θηλυκές υπάρξεις ήταν λάτρεις της Φιλίας και την είχαν μαζί με την Αγάπη, ΠΡΩΤΗ στο κατάλογο του χρηματιστηρίου αξιών της ζωής. Ήλπιζαν σε μια Φιλία που θα τα είχε όλα. Αγνά αισθήματα, αλληλοσεβασμό, εκτίμηση, Αγάπη βέβαια πάνω απ’ όλα, θαυμασμό η μία για το έργο της άλλης και γενικά μια χημεία πολλά υποσχόμενη για κάτι ξεχωριστό, όπως ξεχωριστές ήταν οι δυο τους. Ίσως να αποδείκνυαν ότι και η τεχνολογία μια φορά στις τόσες καταφέρνει να γεννά αισθήματα ξεχασμένα και από την πραγματική ζωή και να διέψευδαν τον κανόνα που πρεσβεύει το αντίθετο και όχι άδικα βεβαίως.

Μα όχι …

Δεν υπήρξαν τυχερές δυστυχώς. Γιατί, έτσι όπως ξαφνικά άρχισε η Φιλία τους έτσι και ξαφνικά τελείωσε, χωρίς λόγο και εμφανή αιτία, προκαλώντας θλίψη και πόνο και ας μη θεωρηθεί αυτό σαν μία υπερβολή.

H Μυρτώ, τύπος συναισθηματικός και δοτικός, το έφερε βαρέως και την πονούσε περισσότερο η αρκτική παγωνιά που αντικατέστησε την τρυφερότητα των συναισθημάτων της "φίλης" της. Οι φίλοι της Μυρτώς απορούσαν πώς είναι δυνατόν να υποφέρει τόσο για την απώλεια μιας φίλης που ουδέποτε γνώρισε δια ζώσης πέραν 2-3 τηλεφωνημάτων που έγιναν και άπειρων βέβαια σχολίων και μηνυμάτων που αντάλλασσαν καθημερινώς σχεδόν. Είχαν καταφέρει να συμπήξουν τον Χρόνο με τούτα τα μεστά μηνύματά τους που ήταν τόσο ζωντανά ώστε να μην τους λείπει η φυσική παρουσία. Με τα ποιήματά της η μία, με τη μουσική και τα κείμενά της η άλλη, στην ουσία μιλούσαν μεταξύ τους με μία γλώσσα της Τέχνης.

Κοντολογίς μια ωραία εξιδανικευμένη ιστορία που τελειώνοντας άφησε πίσω της πίκρα και απορία για το πώς λες "τελειώνει" κάτι, που στην ουσία ουδέποτε υπήρξε.

Δεν υπήρξε;

Αυτό η Μυρτώ ποτέ δεν το παραδέχτηκε. Γι’ αυτήν ΥΠΗΡΞΕ. Μια φιλία "άυλη" μεν, μα δυνατή. Ένιωσε προδομένη και απογοητευμένη με το άδοξο τέλος, μα αντί να καταφύγει σε κινήσεις σπασμωδικές της απελπισίας και να κλαψουρίζει έκανε κάτι άλλο, έβγαλε εισιτήρια για μια 7ημερη κρουαζιέρα ανά την νησιωτική Ελλάδα ν’ αλλάξει παραστάσεις, να ισορροπήσει, να ξεδώσει και να σβήσει την illusion που έζησε…

Και κοίταξε τώρα τι παιχνίδια μπορεί να εξυφάνει για λογαριασμό σου το Σύμπαν έτσι και βρεθεί σε μεγάλα κέφια…

Η Μυρτώ όπως προαναφέραμε επένδυσε στο ταξιδάκι αυτό πολλά, γιατί ήθελε να επουλώσει τις πληγές που της άφησε αυτή η παράξενη φιλία, γιατί ναι, η φιλία δυστυχώς είναι αυτή που τραυματίζεται βαθύτερα από το οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα έτσι και τελειώσει. Όποιος δε, έχει αντίρρηση, τη Μυρτώ ας ρωτήσει που ειρήσθω εν παρόδω είναι αρκετά μεγάλη ηλικιακά με σώας τας φρένας αφ’ ενός και μεγάλη εμπειρία από αυτό που λέμε Ζωή, αφ’ ετέρου. Και όμως να σε τι κατάσταση περιήλθε.

Ευτυχώς είχε πάντοτε την συμπαράσταση του συντρόφου της ο οποίος ήξερε τί σήμαινε ο Φίλος, η Φίλη, για την καλή του και το έκανε αυτό, χωρίς μεμψιμοιρίες και γελοίες ζήλειες όπως ίσως θα νόμιζε κανείς. Ήξερε απλά τί πηγή έμπνευσης ήταν το εν λόγω άτομο για την καλή του. Επείχε την θέση ΜΈΛΟΥΣ της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ της στέλεχος. Λοιπόν, έτσι και η Μυρτώ έχανε από βλακεία ανθρώπινη, αυτό το μέλος, το θεωρούσε σαν ζωντανό θάνατο και το πενθούσε καθ’ υπερβολή έστω, μα αυτό την πρόσταζε να κάνει ο υπερευαίσθητος χαρακτήρας της.

Στο πλοίο λοιπόν, σ’ αυτό το υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο η κοπέλα ταξιδεύοντας μόνη, αναζητούσε τις χαμένες της ισορροπίες. Επέτρεψε στον εαυτό της γι’ αυτές τις ημέρες της απόδρασης ακόμη και την ξεχασμένη για χρόνια -για λόγους υγείας- απόλαυση του καπνίσματος.

Ήδη από την πρώτη κιόλας ημέρα του ταξιδιού το μετάνιωσε που επέλεξε να ταξιδεύσει μόνη και τα έβαλε με τον Ντίνο που δεν επέμεινε να την συνοδεύσει. Της έλειπε ήδη ο σύντροφός της.

Έδιωξε τη μαυρίλα από την ψυχή της και λίγο μετά τις ώρες της κοινής ησυχίας εκεί γύρω στις πέντε, κατέβηκε στο σαλόνι όπου δεν υπήρχε ψυχή και κάθισε στο πιάνο.

Για όποιον την γνώριζε καλά, αυτή της η κίνηση θα φάνταζε τουλάχιστον περίεργη γιατί όλοι γνώριζαν ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους της μουσικούς και συνθέτες αυτή όταν ήταν στενοχωρημένη, απέφευγε συστηματικά τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, το Πιάνο. Μπορεί οι συνθέσεις της να μιλούσαν για προδομένους αγάπες και για χωρισμούς μα ουδέποτε συνέθετε ή ερμήνευε όταν βρισκόταν στον αστερισμό του Ζόφου όπως ήταν τώρα. Το ότι πλησίασε το πιάνο τώρα, ήταν θα λέγαμε καλό σημάδι για τον συναισθηματικό της κόσμο.

Έπαιξε με πάθος δικές της συνθέσεις και δεν θα σταματούσε αν δεν άκουγε ένα χειροκρότημα που την έβγαλε από τους ρεμβασμούς της. Ένα ζευγάρι συνταξιδιωτών της ήταν το ακροατήριό της το οποίο είχε παρεισφρήσει στον μέχρι πριν λίγο κενό χώρο και έμελλε να αποτελέσει και την στενή παρέα της καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

Όλοι οι επιβάτες ακολουθούσαν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα τόσο μέσα στο πλοίο όσο και στις εξόδους τους στα διάφορα νησιά. Είχαν βέβαια και κάποιον χρόνο "ελεύθερο" τον οποίο η Μυρτώ διέθετε όλον στο πιάνο, ένα περίφημο Steinway με ουρά 4/4. Εύρισκε σιγά σιγά τον εαυτό της.

Την 3η ημέρα της κρουαζιέρας, για να ακριβολογούμε την 3η νύχτα, γινόταν μια μεγάλη εορτή και ο κόσμος απολάμβανε ένα υπέροχο δρώμενο. Κάποια στιγμή το ζευγάρι που έκανε η Μυρτώ παρέα την παρακάλεσε να τους ερμηνεύσει δικά της έργα και η Μυρτώ δεν αρνήθηκε, άλλο ένα παράξενο κι αυτό, γιατί την δημόσια έκθεσή της την απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι που λένε. Έπαιξε συνθέσεις που είχε γράψει για τη χαμένη φίλη και τούτο την κατέπληξε και την ίδια, αφού από την αποφράδα ημέρα της διάλυσης της φιλίας δεν ήθελε να παίξει ή ν’ ακούσει ούτε νότα από τη μουσική εκείνη γιατί την πονούσε με έναν σχεδόν σωματικό πόνο.

Η Μυρτώ ήταν και συνθέτρια καλή και ερμηνεύτρια καλή και το χειροκρότημα που ακολούθησε το τέλος του αυτοσχέδιου κοντσέρτου της ήταν θερμό και ειλικρινές.

Πριν σηκωθεί από το σκαμπό, ακούει μία γυναικεία φωνή να της λέει:

«Συγγνώμη κυρία μου, τι ήταν αυτό που μόλις παίξατε;»

«Μια σύνθεση πάνω σε ένα ποίημα γνωστής ποιήτριας. Μα γιατί ρωτάτε;»

«Μα φυσικά, φυσικά. Ναι, ναι ξέρω…»

«Και αν μου επιτρέπετε την αδιακρισία τι είναι αυτό που ξέρετε;»

«Ξέρω για ποιο ποίημα μιλάτε». Και αρχίζει χαμηλόφωνα να της απαγγέλλει το ποίημα που ανέφερε η Μυρτώ η οποία κατάπληκτη κοιτάζει τη γυναίκα με την πρώτη σκέψη της να άπτεται της πιθανότητας να είναι μια από τις πολλές διαδικτυακές της "φίλες" στις οποίες είχε χαρίσει μουσική της και συγκινημένη την ρωτάει: «Ποια είστε κυρία μου και πως ξέρετε τη μουσική μου;»

«Επιτρέψτε μου να συστηθώ. Είμαι αυτή που έγραψε το ποίημα αυτό…»

Η Μυρτώ έμεινε σαν κεραυνοβολημένη. 

«Κορίνα, Θεέ μου, είσαι εσύ;;;»

«Μάλιστα κυρία μου εγώ και είμαι βαθύτατα συγκινημένη που σας γνωρίζω δια ζώσης κάτω από ιδιαίτερα γοητευτικές συνθήκες. Κάτι που δεν καταφέραμε ΕΜΕΙΣ, θέλησε να το κάνει η ίδια η Μοίρα…»

Η Κορίνα συνέχισε να μιλά με τον λυρικό τρόπο που συνήθιζε και εκτός ποιημάτων, μα η Μυρτώ δεν μπορούσε ν’ ακούσει λέξη ούτε να καταλάβει αν αυτό που ζούσε ήταν αλήθεια ή παραίσθηση…

Το Σύμπαν είχε τελικά συνωμοτήσει υπέρ αυτών των δύο υπάρξεων μια και βρισκόταν σε πολύ μεγάλα κέφια. Και όταν βρίσκεται σε τέτοιο mood σκαρώνει στα όποιας μορφής όντα των πλανητών του τέτοιες φάρσες που διώχνουν την ρουτίνα και την μονοτονία της εξύφανσης μόνο δολοπλοκιών, πολέμων και λοιπών δεινών και σκάει ένα κάποιο χαμόγελο στα Συμπαντικά του χείλη.

Ε, αυτή τη φορά ήταν η Γη που είχε διαλέξει για την διασκέδασή του επεμβαίνοντας στην ζωή δύο αξιόλογων υπάρξεων που εκτιμούσε για το ταλέντο, την ευαισθησία και την εντιμότητα τους. Ήταν αυτό, το μόνο που μπορούσε να διώξει τα μαύρα σύννεφα που είχαν σωρευθεί πάνω από την διαλυθείσα φιλία τους και να ευλογήσει την απαρχή μιας νέας, πιο επιτυχημένης και πιο ζωντανής από την ΕΙΚΟΝΙΚΗ προηγούμενη. Οι άνθρωποι πρέπει να κοιτάζονται στα μάτια για να γίνουν φίλοι, εκεί κρύβονται οι αλήθειες όλες, πράγμα που η τεχνολογία όσο προηγμένη και αν είναι δεν θα το καταφέρει ποτέ (μη λέμε και ποτέ γιατί απ’ αυτήν όλα να τα περιμένεις).

Και ενώ εσύ μας μιλάς Coelho για συνωμοσίες του Σύμπαντος, και συνωμοσιολογίες, εμάς να μας επιτρέψεις να διαφωνήσουμε. Η Φιλία όταν είναι αληθινή, όταν αξίζει, ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ. Και κάτι τέτοιο φαίνεται ότι συνέβη και στη μικρή μας ιστορία που έχει βέβαια την μυθοπλασία της αλλά και μεγάλη δόση πραγματικότητας. Τους το ευχόμαστε.

ΤΕΛΟΣ

Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες πίνακα του David Janney Roberts με τίτλο Piano hands

Περισσότερα της ίδιας:
Ο βράχος
Υδροχόος με Σκορπιό