Οι δυο μας φιλενάδες πίνουν το καφεδάκι τους το πρωινό, κάτω από την Φασολιά του Τζακ… Έχει αυτήν την ώρα παχύ παχύ ίσκιο σε αυτό το σημείο… Η Μένη (Ωραία Κοιμωμένη) πλησιάζει και χασμουριέται όπως πάντα καθώς χύνεται στον ξύλινο καναπέ της αυλής…
-Καλώς την νυσταλέα φιλενάδα μας… Πως από δω τέτοια ώρα;
-Άααααααα… είδα κάτι πολύ παράξενο από το μπαλκόνι μου πέρα στο λόφο κι έτρεξα να σας το προλάβω γιατί νομίζω πως από δω θα περάσουν…
-Ποιοι θα περάσουν και γιατί να χρήζει προειδοποίησης, Μένη μου;
-Αχ, Φίτσα μου κοκκινωπή… αν σου πω πως είδα την Στάχτο με την μητριά της αλά μπρατσέτα, τι θα πεις;;;
-Την Σταχτοπούτα; Με την Κακιά Μητριά της; Αποκλείεται! Δε θα είδες καλά…
-Μια χαρά είδα Ζαχαρίτσα μου και μια χαρά κρυφάκουσα.. χιχιχιι… η γριά μάγισσα έριξε κατά λάθος τα μαγικά αυτιά χθες στο κρεβάτι μου και τα χρησιμοποίησα σήμερα μια χαρά… άκουγα τα πάντα! Μιλάγανε για ένα βιβλίο! Ένα βιβλίο που τις αναστάτωσε. Μιλά για μια κοπέλα που ζει μια αλλόκοτη ζωή… και φυσικά στις σελίδες του σιγά σιγά καταλαβαίνουμε το γιατί.
-Θυμάσαι δηλαδή τα πάντα; Αυτά που άκουσες; Θα με φάει η περιέργεια…
-Ελάτε κοντά και θα ακούσετε τα πάντα! Τα μαγικά αυτιά καταγράφουν πάντα την τελευταία συνομιλία! Βέβαια δεν τους έπιασα από την αρχή αλλά βγάζεις μια χαρά νόημα.
Οι φιλενάδες με ενδιαφέρον και περιέργεια σκύβουν πάνω από τα μαγικά αυτιά… Φασόλια έπεφταν σωρηδόν αλλά αυτές καθόλου σημασία δεν έδιναν… είχαν τώρα αλλού το μυαλό τους:
-Αυτό το βιβλίο με έκανε πολύ να σκεφτώ καλή μου Σταχτοπούτα… ήμουν άδικη, κακιά, ζηλιάρα. Η Νόρα η ηρωίδα και η τόσο ταξιδιάρικη ζωή της… Το φευγιό, το παρελθόν… Από την Κωνστάντζα της Ρουμανίας… Κομοτηνή, Ροδόπη, Αθήνα, Αμερική… και πάλι πίσω! Μα δεν είναι ένα βιβλίο που πρωταγωνιστούν οι περιγραφές και τα τοπία… ο τόπος δεν έχει σημασία.. το ότι δεν βρίσκει τόπο μέσα της η Νόρα. Γύρω από αυτό δεν ταξιδεύει το βιβλίο; Μια αναζήτηση του ψυχισμού της Νόρας… Θυμάσαι εκεί στην αρχή; Λέει: Όμως η Νόρα δεν ήταν γυναίκα από αυτές. Ούτε από τις άλλες αισθανόταν πως ήταν. Αυτή υπήρξε κατηγορία από μόνη της. Αυθύπαρκτη. Λες και δεν πετάχτηκε από μήτρα, αλλά φύτρωσε σε γλάστρα, σε μπαξέ. Κάπως έτσι ένιωθε γι αυτό έσερνε τόση μοναξιά μέσα της. (Σελ. 15) Σιγά σιγά μας γίνεται κατανοητό γιατί αγαπά τόσο την νομαδική ζωή, το τσίρκο. Να σέρνει τις ρίζες της παντού και να τις μπήγει πρόχειρα, για λίγο μόνο σ’ έναν τόπο. Σε πολλούς τόπους. Αφού είχε μια μόνο ζωή, έπρεπε να σκορπίσει το είναι της παντού. (Σελ. 25)
-Και έπεσε με τα μούτρα στον πρώτο που βρήκε εύκολο για να την τραβήξει από τα δεσμά της. Τον Θανάση… Να ξεφύγει… Και πάντα σα κυνηγημένη έριχνε άγκυρα όλο και πιο μακριά για να ξεφύγει αφήνοντας πίσω όμως ψυχές προδομένες και η μία μικρούλα…
-Σωστά Σταχτοπούτα μου… Και τελικά γνωρίζει τον Μηνά. Μας περιγράφει ποια εντύπωση του έκανε, θυμάσαι; Πόσο διαφορετική. Με βλέμμα ψυχρό αρχικά, στάση μονίμως σε επιφυλακή, όχι όμως αυτή του αρπακτικού, αλλά του θύματος {…} Μονίμως σε θέση άμυνας. Απέναντι σε όλους, ακόμη και στην ίδια της τη ζωή. (Σελ. 78) Όλοι όπως κι εκείνος βλέπανε πως εκείνη έκρυβε δυο πλευρές… μια φωτεινή και μια σκοτεινή… Την σκοτεινή της πλευρά όμως την φοβόντουσαν. Δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να την βοηθήσουν… Η ίδια έλεγε συχνά πως δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά. Κι από το τσίρκο, κι από τον Μηνά και μπλεγμένη τώρα και σε φόνο πάλι θα έφευγε. Μια άλλη στάση στη ζωή της, ένα άλλο θύμα; Ο Ρούσσης… Όμως δεν πιάνει λιμάνι ούτε εκεί μαζί του στο βουνό… Κι εκείνος μένει μόνος και λαβωμένος… Τα δέντρα έγειραν τους κορμούς τους, τα δάκρυα ανάβλυζαν οι βολβοί, πράσινα τα φύλλα ρίχτηκαν στο χώμα. Σαν πεταμένο κούτσουρο ο Ρούσσης, σαν δέντρο χωρίς κορμό, κάθισε στη μεγάλη πέτρα. Ο ουρανός συννέφιασε, έγινε θαμπός και το αεράκι φύσηξε βάλσαμο στο πρόσωπό του. Έκλεισε τα μάτια δυνατά και προσπάθησε έτσι με τη βία να σβήσει το παρελθόν. Τα ρυάκια κύλαγαν πονεμένα. Μια αγάπη ακόμη πέθανε, προτού χαρεί ν’ ανθίσει, τραγούδαγε όλο το βουνό. (Σελ. 154)
-Και στα μισά περίπου όμως μαθαίνουμε όλη την αλήθεια πίσω από την ανάγκη της να φεύγει… Ποιος την κυνηγά και γιατί δεν ηρεμεί ποτέ το μέσα της. Γιατί κάνει τόσο κακό στον εαυτό της…
-Ακριβώς εκεί στα μισά Στάχτο μου, κατάλαβα κι εγώ τί προκαλεί σε έναν άνθρωπο η άσχημη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Να βλέπεις γύρω σου δουλικά και να θες να τα υποτάσσεις πάντα. Μυαλό, σώμα, ψυχή... τα πάντα. Να μην βρίσκουν ποτέ πια την ελευθερία τους, όσο μακριά κι αν φτάνουν. Μέχρι Αμερική η Νόρα, αφού πέρασε από την κλινική και βοηθήθηκε από τον γιατρό, τον Μενέλαο. Και μετά υπάλληλος σε ξενοδοχείο... η κυρά Μάρθα, ο Ζαννής και… η ψυχή να βυθίζεται εύκολα στα σκοτεινά (Σελ. 209)
-Μα και στην Αμερική πάλι με αποκούμπι τον Μηνά, και παρά την επαγγελματική καταξίωση, οι δαίμονες την ακολουθούν.
-Βέβαια μέχρι που συναντά τον δαίμονά της καταπρόσωπο... και αλλάζει ρότα στη ζωή… και πάλι μια νέα αρχή… άλλη μια νέα αρχή. Όχι χωρίς πόνο: Ο πόνος καρφώνεται πάνω στο κορμί σαν σκουριασμένη πρόκα. Όλοι οι κύκλοι έκλεισαν. Δεν είχε πια πού να φύγει. Ή μήπως είχε; Οι άνθρωποι χάνονται, οι δρόμοι ανοιχτοί πάντα μένουν να επιστρέψεις. Αναζητώντας ό,τι έχει απομείνει. (Σελ. 388) Τελικά καλή μου Σταχτοπούτα θα στήσουν ένα μαγικό κόσμο οι ήρωές μας, όπως θα ήθελα να στήσουμε κι εμείς από την αρχή. Τα βιβλία μπορούν πάντα να το κάνουν αυτό…
-Θα το ήθελα κι εγώ αλλά θα αλλάξουμε το παραμύθι έτσι Κακιά Μητριά μου!
-Μα δεν θα το αλλάξουμε Στάχτο μου, εμείς θα φτιάξουμε ένα καινούριο! Φτάνει να μην ξεχνάμε ποτέ το παλιό!
-Αχ… Βρε Μένη... μας συγκίνησες. Και έγιναν φίλες ε; Χάρη στο βιβλίο; Αχ, να κλάψω;;;;
-Αμάν καλέ Φίτσα μου! Ίδια η Αρώνη στην Πάστα Φλώρα! Απαπαααααα… ΑΜΑΝ! Κρύψου τώρα! Ο Κακός Λύκος! Τρέξε σου λέω Πάστα Φλώρα…
-Α μην χολοσκάς Ζαχαροκαλή μου! Την συνταγή για την μηλόπιτα ήρθε μόνο να πάρει…
-Α, έτσι πες Φίτσα μου… Είπα κι εγώ!
-Κι εγώ είπα: «Γλυκά Χαράζουν Οι Άγριες Νύχτες»…
Να ευχηθούμε ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ το βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ, να την ευχαριστήσουμε πολύ για το ταξίδι και για το ευαίσθητο θέμα που άγγιξε και πάντα επιτυχίες στις εκδόσεις Λιβάνη! Κουκιδάκι μου, ΛΑΤΡΕΙΑ!
Κι επειδή ακόμα έχω την Νόρα πολύ μέσα μου… θα ήθελα πραγματικά κάθε Νόρα -όσο απίστευτη δύναμη θέλει η επαναφορά- να λειτουργεί με τον δυναμισμό της Νόρας για την σωτηρία της ψυχής, το πείσμα να απαγκιστρωθεί από τους δαίμονες, να προσπαθεί να δικαιωθεί απέναντι στην ίδια της την ζωή… Μακάρι όλες οι Νόρες να ξαναβρίσκουν το νόημα που κάποιοι άδικα, βίαια και σκληρά και χωρίς δικαίωμα κανένα τούς το άρπαξαν.
Να θυμούνται πως πρόβλημα δεν είναι ο τόπος που δεν τους χωρά, αλλά ο τόπος που δεν βρίσκουν μέσα τους
Δείτε το βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ, Γλυκά χαράζουν οι άγριες νύχτες, στις εκδόσεις Λιβάνη (περιέχεται περίληψη οπισθόφυλλου και άλλες πληροφορίες)
Η Στελλίτσα διάβασε το μυθιστόρημα ακούγοντας Roy Orbison, I drove all night.
I had to escape
The city was sticky and cruel...
Ακούστε το εδώ
Η Στελλίτσα διάβασε το μυθιστόρημα ακούγοντας Roy Orbison, I drove all night.
I had to escape
The city was sticky and cruel...
Ακούστε το εδώ
