Το ποίημα είναι μια υπενθύμιση έρωτα. Το σύμπαν σίγουρα δεν συνωμοτεί για τη μεγάλη αγάπη (ποτέ δεν το ‘κανε), ούτε και η πραγματικότητα μοχθεί για να γεννιούνται πάθη (σπάνια), αλλά μας επιτρέπει η μοχθηρή ματιά της κακότητας και της «λατρεμένης» λογικής να ψάχνουμε τον έρωτα ποιητικά, σαν ένα φως που οδηγεί στον ευτυχισμένο θάνατο, στην αιωνιότητα.
Χριστόφορος Τριάντης
Έλα, μην αργείς, βαθιά αγάπη τής πόλης.
Πλήθυναν τ’ άστρα στον ουρανό μου.
Γεννούν φλόγες συντριβής,
που ξαστερώνουν τα ερέβη της ψυχής.
Σαν το πρώτο φως των τιτάνων
γίνονται οι στοχασμοί μου και
στα παλάτια του Ήλιου ανεβαίνουν,
να δουν την πόλη σου.
Πλημμύρες αίματος ζωοφόρου
από κοπάδια μυθικών ταύρων
που σφάχτηκαν (για χάρη σου),
τον δρόμο ετοιμάζουν.
Ω, αντάμωμα λέξεων και τραγουδιών
στη μεθυσμένη πόλη σου,
ύμνος καθαρότητας που τις λυκόμορφες
ηδονές καθυποτάσσει.
Άλλαξαν τα χρώματα
στα παράθυρα τής καρδιάς σου
και το πρωταρχικό άχρονο τύλιξε
τις νύχτες μας μ’ αστραπές χαράς.
Λιανίστηκαν οι πράξεις της ερωτικής φτώχειας
των λιθοξόων της συνήθειας,
των αλαζόνων τού τίποτα.
Έτσι, από υπακοή
στο ξέσπασμα του πόθου μας.
Έλα, μην αργείς…
Λούστηκα με πηλό και παράδεισο
στην πόλη σου να μπω.
Σαν ίσκιος που τον έφτιαξε
ο θεός της αθωότητας,
με μια και μόνη εντολή:
τη δύναμη της αγάπης να μετρήσει.
Έλα, μην αργείς…
Στις γειτονιές και τους ανθώνες σου
θα ριχτώ, τους θρόνους των θλίψεών σου
θα αγναντέψω,
σαν τον ιππότη της ανατολής
που την ονειρεμένη βασίλισσά του,
ζωντανή μπροστά στα μάτια του θωρεί
και ευθύς τον θάνατο διαλέγει από
ευτυχία.
Και τις λύκαινες της ηδονής θα χλευάσω.
Ναι, γιατί γνωρίζω την αλήθειά μας.
Κάτω, στις φυλακές που οι χυδαίοι έστηναν,
Εσύ με φίλησες κρυφά
κι άγιασε το μαρτύριο μου.
Λαμπύρισαν οι τοίχοι της κόλασης,
και χάθηκαν οι ελπίδες των πεπρωμένων
για λίγες στιγμές, όμοιες μ’ αιώνες.
Σακατεύτηκαν οι ψευδολόγοι της Ανάγκης
στις αγορές των διαθέσεων
και τα σχέδια της τύχης κομματιάστηκαν.
Με δύναμη τότε έσκισα τα πέπλα της Σαλώμης,
φωνάζοντας εσένα: την ωραία πύλη των
λιτανειών του αγίου έρωτα.
Οι μοίρες άλλαξαν νήματα και καντήλια
στους αργαλειούς και τα μπουντρούμια τους,
μόλις με είδανε στις παρυφές του χρόνου
να γίνομαι: ο προφήτης της αγάπης.
Έλα, μην αργείς…
Ξεστράτισε απ’ την πορεία σου.
Ετοίμασε γιορταστικά την πόλη σου.
Στείλε τους ουρανοσκόπους σου
να λιώσουν τ’ αστέρια της αγάπης μου,
τα φορέματά σου να φωτίσουν.
Άνοιξε τις πλατείες
να θυσιάσουν οι φύλακες τού πόνου σου
σπαράγματα τού φεγγαριού,
γιατί τα κορίτσια μόνο τη δική σου ομορφιά
κοίμισαν στους κόρφους τους
και φυλακτό έρωτα την κάνανε,
τα μυστικά τα καλοκαίρια.
Έλα, μην αργείς…
Σπαθιά κατάμαυρα τα μάτια σου
άπλωσαν πληγές και ρήγματα χρυσά,
στην ανθοφορούσα θάλασσα της οικουμένης.
Πρωτάκουστες μελωδίες για θεούς
που αρρώστησαν στα κοιμητήρια
του μέσα κόσμου μου, σαν είδαν
με πύθωνες ζωσμένους την αγάπη σου,
τους ναούς της πλήξης -εύκολα- να κυριεύει.
Κι ο κόσμος μου, από προτίμηση στην ωραιότητα,
τους θεούς σου δέχτηκε για πολιούχους.
Έλα, μην αργείς…
Σ’ αγαπώ, σαν υπνοβάτης
που κείτεται νεκρός
στις δεντροστοιχίες της πόλης,
και εκεί θέλει να ταφεί, για πάντα.
Η πόλη κι ο τάφος είσαι Εσύ!
Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, Ιούνιος 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες από πίνακα του Subrata Das.
Περισσότερα του ίδιου:
