Πως μετράμε... την ευτυχία;
Ε.Σ.: Η ευτυχία αποτελείται από μικρές και -συνήθως- απλές, καθημερινές στιγμές. Νομίζω πως τη μετράμε σύμφωνα με το πόσο έντονα είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε.
Την δημιουργία;
Ε.Σ.: Παίζει σημαντικό ρόλο ο τρόπος που βιώνουμε τη δημιουργία. Το πώς αφομοιώνεται μέσα μας, τα συναισθήματα που μας αφήνει αλλά και το πώς αντιλαμβάνονται τα έργα μας οι γύρω μας.
Την επιτυχία;
Ε.Σ.: Πιστεύω πως ο χρόνος είναι αυτός που θα κρίνει κατά πόσο είναι επιτυχημένες οι κινήσεις μας.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Ε.Σ.: Το πρώτο μου έργο αποτελεί ένα μυθιστόρημα με τίτλο "Πέρα από τη γέφυρα". Πρόκειται για ένα βιβλίο που ολοκλήρωσα πρόσφατα. Είμαι τριάντα δύο ετών και θυμάμαι πως αυτό που ένιωσα -και συνεχίζω να νιώθω- ήταν πως ήθελα πολύ να το μοιραστώ με άλλους ανθρώπους.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Σ.: Σίγουρα μία που θα έβγαζε ανάμεικτα συναισθήματα.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Ε.Σ.: Μια μελωδία που θα περιείχε λυρισμό.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Ε.Σ.: Εκείνη τη στιγμή που νιώθεις την απόλυτη ψυχική και σωματική ολοκλήρωση.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Ε.Σ.: Ανάκατα και έντονα χρώματα που σχεδόν δεν ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο.
Η λαχτάρα;
Ε.Σ.: Το μπλε.
Η φλόγα;
Ε.Σ.: Το κόκκινο.
Πιστεύεις...
Ε.Σ.: Σε όσα νιώθω.
Πονάς...
Ε.Σ.: Με οτιδήποτε με αγγίζει.
Προχωράς...
Ε.Σ.: Εφόσον έχουν ξεκαθαρίσει όλα μέσα μου.
Χορεύεις;
Ε.Σ.: Όπως προστάζει η ψυχή.
Ξαναγεννιέσαι...
Ε.Σ.: Με ένα χαμόγελο αγαπημένου προσώπου, ένα όμορφο τραγούδι, ένα θετικό νέο.
Χάνεσαι...
Ε.Σ.: Ενώ γράφω προσπαθώ να γίνω ο ήρωάς μου.
Τραγουδάς;
Ε.Σ.: Όποτε κρατιέμαι να μη φωνάξω.
Διαβάζεις...
Ε.Σ.: Καθημερινά, συνήθως κάποιο μυθιστόρημα ή διήγημα.
Γράφεις...
Ε.Σ.: Όποτε νιώθω πως έχω κάτι να πω.
Παίζεις...
Ε.Σ.: Κυρίως με τις λέξεις!
Απάντησε η
Έλενα Σαλιγκάρα
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Ε.Σ.: Αποτελώ μέρος της συντακτικής ομάδας του http://www.anapnoes.gr/. Παράλληλα δημοσιεύω συχνά κείμενά μου στο http://tovivlio.net/ καθώς και άλλα sites. Προσφάτως διακρίθηκα στον λογοτεχνικό διαγωνισμό Βρώμικες Ιστορίες της Πόλης του http://120lekseis.com/.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Ε.Σ.: Nα ταξιδέψουν οι ιστορίες μου όσο πιο μακριά γίνεται.
Όνειρα:
Ε.Σ.: Να γυρίσω όλο τον κόσμο!
Η Γειτόνισσα
Ο ίδιος σκύλος περιμένει έξω από την πόρτα της και μόλις εκείνη προβάλλει, χοροπηδά ολόγυρά της. Τα χέρια της τον χαϊδεύουν απαλά πριν του προσφέρουν την καθιερωμένη λιχουδιά. Ύστερα κοιτάζει ψηλά και με βλέπει που στέκω στο παράθυρο. Το σύντομο βλέμμα που μου χαρίζει είναι αρκετό για να μην καταφέρω να κοιμηθώ απόψε.
Δυο γείτονες περνούν και τής αποσπούν την προσοχή. Δεν ακούω τι τους λέει μα νιώθω τα ζεστά λόγια που βγαίνουν από τα χείλη της. Κι ενώ ετοιμάζομαι να σηκώσω το χέρι μου για να τη χαιρετίσω, εκείνη ανεβαίνει στο ποδήλατό της. Απομένω να κοιτάζω τα μαλλιά της που ανεμίζουν μέχρι η εικόνα της να χαθεί εντελώς.
Το είδωλό μου στο τζάμι με κοροϊδεύει. Αλλάζω το ύφος μου και προβάρω αυτά που θέλω να της πω. Καταλήγω πάλι να αναλογίζομαι τα λόγια της τότε που την πέτυχα στο λεωφορείο.
-Υπάρχει κάτι που δεν κάνεις με αγάπη; είχα ρωτήσει κι εκείνη χαμογέλασε πλατιά.
-Αν δεν υπήρχε η αγάπη, δε θα ήμουν τώρα εδώ και δε θα είχαμε τη δυνατότητα να τα πούμε.
Το σίγουρο είναι πως ανυπομονώ να την πετύχω ξανά κι εύχομαι να βρω το θάρρος τουλάχιστον να της πω πως συμφωνώ.[1]
Η γειτόνισσα
Ξέρω την ώρα που επιστρέφει τα βράδια.
Βάζω ερωτική μουσική να πλανάται στον αέρα, ανοίγω ένα κρασί και παίρνω θέση στο παράθυρο με τα κιάλια στο χέρι.
Τα φώτα του απέναντι διαμερίσματος ανάβουν. Τη βλέπω να βγάζει τα παπούτσια της στην είσοδο, να αφήνει την τσάντα της στο τραπέζι και να απλώνει το κορμί της στον καναπέ. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα σηκωθεί για να γδυθεί. Θα δω τα ρούχα της πεταμένα στο πάτωμα και θα αναστενάξω διότι δεν έχω οπτική πρόσβαση στο μπάνιο.
Αλλαγή προγράμματος.
Πηγαίνει ως το υπνοδωμάτιο και επιστρέφει στο σαλόνι. Κάτι κρατά στα χέρια της. Νομίζω πως είναι ένα χάρτινο ρολό. Πλησιάζει στο παράθυρο και το κολλάει στο τζάμι.
«ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΕΙΛΟΣ»
Τα φώτα της σβήνουν.[2]
Με μια βαλίτσα
Η μέρα δεν έχει χαράξει ακόμη μα έχω σηκωθεί από ώρα. Δεν άντεχα να μείνω άλλο στο κρεβάτι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν ξέρω πως από σήμερα η ζωή μου θα αλλάξει;
Η βαλίτσα μου στέκεται πλάι στην πόρτα και σε άλλη περίπτωση θα σήμαινε πως πάμε ταξίδι. Έτσι είναι και τώρα, με τη διαφορά πως φεύγω μόνος.
Ο χρόνος κυλάει μα ακόμη δε βρίσκω το κουράγιο για να φύγω. Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο και χαζεύω τη θέα από το σπίτι μας. Δε με πειράζει που είναι σκοτάδι. Η εικόνα της γειτονιάς μου είναι τόσο οικεία που μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια την όψη της απέναντι ατημέλητης πολυκατοικίας. Άλλωστε είναι τόσο στενός ο δρόμος που μας χωρίζει που νομίζεις πως με ένα σάλτο θα τη φτάσεις. Λίγο πιο κάτω είναι το περίπτερο που αγοράζω την εφημερίδα μου ενώ στο βάθος το παρατημένο πάρκο που συνηθίζουν να παίζουν τα παιδιά μου. Ομολογώ πως ποτέ δεν μου άρεσε να μένω εδώ μα τώρα όλα φαντάζουν πιο όμορφα.
Τα παιδιά μου κοιμούνται ακόμη. Δυο άγγελοι σε αντικριστά κρεβάτια ονειρεύονται και εγώ χαϊδεύω τα μαλλάκια τους. Εύχομαι να μην νομίσουν πως τα εγκατέλειψα. Μήπως θα έπρεπε να τα ξυπνήσω; Να ακούσουν πάλι πως τα λατρεύω και πως δε φεύγω για πάντα. Καλύτερα όχι. Ας μείνει η εικόνα που έκλεισαν χθες στην ψυχούλα τους. Τον πατέρα τους χαμογελαστό και όχι κάποιον με δάκρυα στα μάτια.
Σηκώνω την αποσκευή, είναι τόσο ελαφριά. Δεν έχω πάρει πολλά πράγματα, μάλλον δεν αντέχω άλλο βάρος. Αρκετό έχω ήδη μέσα μου για την απόφαση που πήρα. Εκείνο που φρόντισα να πάρω οπωσδήποτε μαζί μου είναι μια φωτογραφία. Η γυναίκα μου χαμογελαστή κρατάει -μωρό τότε- το μικρό μας αγγελούδι ενώ το μεγαλύτερο κάθεται στο ποδηλατάκι του. Εγώ τους είχα τραβήξει τότε που είχαμε πάει εκδρομή. Τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι.
Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα, νιώθω ένα άγγιγμα στο μπράτσο μου. Γυρίζω και βλέπω τη Σοφία. Το ύφος της με καρφώνει. Δε μου μιλά και αυτό με βολεύει απίστευτα. Οι αποχαιρετισμοί είναι το χειρότερό μου.
Βγαίνω στον δρόμο. Σε λίγο θα ξημερώσει, κι απ' όσο μπορώ να διακρίνω, η μέρα θα είναι λαμπερή. Έτσι είναι σ' αυτή τη χώρα, ακόμη και τον Ιανουάριο υπάρχει περίπτωση να απολαύσουμε ένα μεσημέρι με λιακάδα. Μόνο που το σημερινό, εγώ δε θα προλάβω να το δω.
Περπατώ και πίσω μου σέρνω τη βαλίτσα. Έχω φυλάξει τις προσδοκίες μου εκεί μέσα αλλά και την υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπορέσω να δω ξανά την οικογένειά μου. Ποιος να μου το ‘λεγε πως όταν άκουγα τις ιστορίες του παππού μου για την ξενιτιά θα ερχόταν η μέρα που θα το ζούσα κι εγώ; Εύχομαι μόνο να τα καταφέρω όπως κι εκείνος, που μπόρεσε να στήσει μια καλύτερη ζωή εκεί στα ξένα για τους αγαπημένους του. Το μόνο που επιζητώ είναι να έρθει η στιγμή που πάλι θα τους φωτογραφίσω χαμογελαστούς. Δε θα είναι το ίδιο, το ξέρω. Εδώ είναι η πατρίδα μας και η ψυχή μας εδώ θα τριγυρνάει. Μακάρι να μπορούσα να πάρω την ομορφιά αυτού του τόπου μαζί μου, μα πώς να χωρέσει ο ήλιος στη βαλίτσα;[3]
