Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Αυτό πια δεν θα το ‘λεγες ταξίδι. Πώς λέμε "Παγκράτι-Κυψέλη;" ε, ένα τέτοιο πράγμα είχε καταντήσει η απόδρασή μου προς την Γηραιά Αλβιόνα. Αιτία η νεογέννητη πρωτοεγγονή μου. Και βέβαια δεν ήταν μία και μόνη η αφορμή. Πότε φορτωνόμουν το μισό χασάπικο της γειτονιάς μου στριμωγμένο σε μια τεράστια χειραποσκευή για να μη περάσει από checking και το εκλεκτό κρέας γίνει βορά των εν τω αεροδρομίω παρεπιδημούντων μαντρόσκυλων. (Γιατί κουβαλούσα τόσο κρεατικό;;; Μα είναι ερώτηση αυτή; Με τις θεότρελες τις αγελάδες που οι Εγγλέζοι τάιζαν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους θα τάιζα το εγγόνι μου κι ΕΓΩ;) Πότε η ανά 15ήμερο-γκαραντί-"γριπούλα" του παιδιού που την τσίμπαγε από τον βρεφοκομικό σταθμό. "Κρυολόγημα" αποφαινόταν ο medical doctor, τι λες γιατρέ μου που να βράσω τα ονομαστά σας πτυχία; Δεν βλέπεις ότι με βάρδιες αρρωσταίνουν τα πιτσιρίκια; "Κρυολογούν" ας πούμε ένα δυο ΣΤΟ ΜΩΡΟΣΧΟΛΙΌ, πάρτην κάτω τη μισή περίπου πιτσιρικαρία. ΤΗΝ ΕΠΌΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΆΔΑ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΠΈΦΤΕΙ ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΜΙΣΗ ΕΝΩ η ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ ΑΝΑΡΡΏΝΕΙ. Αυτό δεν το σπουδαιολογείς, δεν σε προβληματίζει; Δεν το διάβασες πουθενά σε κανένα σύγγραμμα από τα σπουδαία σου των πανεπιστημίων σας που συντηρούνται με τα δίδακτρα ως επί το πλείστον των Ελλήνων φοιτητών;
Μια μέρα, ε πια δεν άντεξα και του είπα με το θάρρος της γνωριμίας που είχαμε αναπτύξει λόγω των πολλών επισκέψεών του στο σπίτι μας:
«Γιατρέ να σου αποδείξω ότι γνωρίζω τόσο το απόλυτο φάρμακο μα και την απόλυτη θεραπεία τούτης της παράξενης γρίπης;»
«Nα μην πηγαίνει στο μωροσχολιό το δίχρονο εγγόνι μου εωσότου αναπτύξει δυνατό ανοσοποιητικό αφ’ ενός, αφ’ ετέρου δε να έρθει το ταχύτερο στην Ελλάδα, που το κλίμα είναι άριστο. Βέβαια εσύ δεν θα βλαφτείς και τόσο, αφού ο μηνιαίος μισθός σου είναι τριπλάσιος του Έλληνα γιατρού αλλά το ΕΣΥ σας θα τα παίξει έτσι και κάνουν το ίδιο οι περισσότεροι κάτοικοι οι παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ.»
O άνθρωπος με κοίταξε λοξά και από κείνη την στιγμή με μίσησε ακαριαία και δια βίου. Και ενώ ήταν ένας ευγενέστατος επιστήμονας οσάκις με συναντούσε το δεκαπανθήμερο των ιατρικών του επισκέψεων που τύχαινε να βρίσκομαι Αγγλία, ούτε που να με χαιρετήσει έστω και τυπικά, έστω και παγωμένα, πιο παγωμένα και από την παγωμένη του πατρίδα.
Έτσι που λέτε είχαν τα πράγματα και για να προχωρήσω την ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ να συμπληρώσω ότι όταν με το καλό η οικογένεια τελείωσε με τα διδακτορικά και τα τέτοια και ήρθαν Ελλάδα και μέχρι σήμερα είκοσι χρόνια μετά η εγγόνα μου γιατρό δεν ξαναείδε. Δόξα σοι ο Κύριος.
Έτυχε λοιπόν ένα από τα προαναφερθέντα 15νθήμερα να βρίσκομαι στο Ηνωμένο Βασίλειο και η ιστορία που θα σας διηγηθώ ρέει ως ακολούθως:
Το λατρεμένο μου νήπιο απολύτως καλά εδώ και τρεις ημέρες και ο επαπειλούμενος εφιάλτης απείχε για άλλα 12 περίπου εικοσιτετράωρα. Στο μωροσχολιό γινόταν μία μεγάλη εορτή δεν θυμάμαι να σας πω τον λόγο. Και η οικογένεια της κόρης μου όφειλε να παραβρεθεί. Ήμουν καλεσμένη κι εγώ αλλά και μόνο στη σκέψη των τόσων νηπίων που ναι μεν τα λάτρευα αλλά και δικαιολογούσα τρόπω τινά τον συχωρεμένο τον Ηρώδη, με έπιανε στερητικό του ήσυχου εν Ελλάδι σπιτικού μου. Έτσι ευγενικά αρνήθηκα και πήγα να απολαύσω ένα εγγλέζικο πικ νικ στο πανέμορφο παραδεισένιο γειτονικό Πάρκο. Πράγματι επρόκειτο για έναν παράδεισο που προήλθε από φύτευση τεχνητή και έφτασε να ξεπεράσει την φαντασία του μερακλή Δημάρχου κάπου τριάντα χρόνια πριν. Πανέμορφα περίεργα δέντρα που δεν ήταν βαθύσκιωτα για να μην στερούν από τους Εγγλέζους και τις λίγες λιακάδες που τους πρόσφερε ο αναιμικός τους ήλιος. Παρτέρια με απίστευτα ολόδροσα λουλούδια που τα φρόντιζαν πεπειραμένοι κηπουροί και γκαζόν γκαζόν που έπαιρνα overdose πράσινου για να συμπληρώνω τα κενά που θα είχα σε λίγο στην Αθήνα. Όμως έτσι και του ερχόταν του πρωτοερχόμενου επισκέπτη να πέσει και να κυλιστεί σ’ αυτή την δελεαστική πρασινάδα θα τον περίμενε μία πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Μέσα σε δευτερόλεπτα τα παπούτσια του θα γίνονταν ασήκωτα από μία γλοιώδη λάσπη που κρυβόταν από τα όμματα του ανίδεου επισκέπτη. Ακόμη και τα ειδικά κανάλια απορρόφησης του νερού από την καθημερινή σχεδόν βροχούλα δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στην άντληση του. Έτσι μονίμως κάτω από το χορτάρι υπέβοσκε να πω το λασπόνερο. Νεράκι λοιπόν αόρατο δια γυμνού οφθαλμού και αντιληπτού άμα τη επαφή σου με το γκαζόν, βλαστημώντας με ό,τι βρισιά έχει το λεξιλόγιο ενός αμαρτωλού στην όποια γλωσσική αργκό της χώρας του.
Και μία τεχνητή λίμνη που θαρρείς και βγήκε κατ’ ευθείαν από παραμύθι του Άντερσεν, και δυο βαρκούλες προκλητικά αραγμένες στις όχθες αναμένοντας τον επισκέπτη βαρκάρη που κωπηλατώντας θα τις οδηγούσε σε μια μικρή μαγευτική βόλτα μέχρι την άλλη άκρη της λίμνης δίνοντας μια ψευδαίσθηση θάλασσας, συμπλήρωνε το τοπίο.
Ήμουνα μαγεμένη από την τόση ομορφιά.
Ο Χρόνος όλος δικός μου και απολάμβανα ένα μυρωδάτο τσιγάρο παρά τα επιτιμητικά βλέμματα και τα ειρωνικά μισοχαμόγελα των αντικαπνιστών "φίλων" Εγγλέζων που ακόμη από εκείνη την μακρινή περίοδο στήριζαν με πάθος την αντικαπνιστική εκστρατεία, πράγμα που για την Ελλάδα έμοιαζε κάτι το ανήκουστο τότε.
Ξάφνου, την προσοχή μου τράβηξε μια οικογένεια όπως υπέθεσα. Εκείνη κι εκείνος καθισμένοι σε ένα παγκάκι αγκαλιασμένοι φιλιόντουσαν περιπαθώς και το νήπιο παιδί τους απολάμβανε μία βρωμερή μπουσουλαρία στο χώρο τον μεταξύ παγκακίου και λίμνης, ανενόχλητο, χωρίς να ακούει απαγορεύσεις του τύπου "μη τούτο, μη το άλλο". Και ήταν το ζευγάρι τόσο μα τόσο απορροφημένο από τις φλογερές περιπτύξεις που και να πνιγόταν το παιδί στη λίμνη είδηση δεν θα το έπαιρναν. Για να σας δώσω μιαν εικόνα του συντελεστή βαρύτητας πάθους του ζευγαριού, να πω, ότι αν υποθέσουμε ένα φιλί είναι σαν μια κουταλιά βύσσινο με ασημένιο κουταλάκι του γλυκού σε πορσελάνινο πιατάκι, τα φιλιά του ζεύγους ήταν σαν να γεύονταν το βύσσινο με κουτάλα μαγειρέματος μέσα από μιαν τεράστια… γαβάθα!!!
Άρχισα, σαν τρελογιαγιά που ήμουν, να ανησυχώ σοβαρά για την τύχη του νηπίου που θα ‘ταν πολύ μικρότερο στην ηλικία της εγγονούλας μου, αλλά παρά τα δολοφονικά βλέμματα που έριχνα στο ζευγάρι, αυτό βρισκόταν αν και πολύ κοντά μου εκτός πεδίου βολής τους. Και σαν τι έπρεπε να κάνω δηλαδή; Να καλέσω την υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας παιδιού; Να υποβάλω μήνυση στην αστυνομία κατά του ερωτευμένου ζευγαριού για πλημμελή επίβλεψη βρέφους; Ναι, και μετά να έχω τραβήγματα σαν μάρτυρας σε δίκες στα δικαστήρια ξένης Χώρας!!
Συγχυσμένη, αηδιασμένη, και αγανακτισμένη, απομακρύνθηκα από τη σκηνή που τα είχε όλα. Ανευθυνότητα, έρωτα, πάθος, νιάτα, αλλά και ανθρώπινη βλακεία.
Πήγα και κάθισα σε ένα παγκάκι καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω και βάλθηκα να προσπαθώ να διαβάσω ένα βιβλίο που είχα φέρει μαζί μου χωρίς όμως και να καταφέρω να συγκεντρωθώ στα δρώμενά του, που τα έβρισκα απελπιστικά πτωχά συγκριτικά με όσα συνέβαιναν πλησίον μου.
Δίπλα μου, ήρθε και κάθισε ένας περίεργος τύπος και μου έπιασε την κουβέντα. Δεν είχα απολύτως καμία όρεξη για συζήτηση μα ευγενής καθώς είμαι δεν άφησα να φανεί η δυσφορία μου. Ήλπιζα ότι μόνος του θα καταλάβαινε ότι δεν ήμουν καλός ακροατής και θα σταματούσε την λογοδιάρροιά του. Μα ο Χριστιανός (Βουδιστής μάλλον παρά Μουσουλμάνος) δεν έπαιρνε πρέφα που λένε.
Βρε τι πάθαμε…
Είχα δύο επιλογές, ή να έμενα και να πονοκεφάλιαζα με τα περίεργα Αγγλικά του, ή να πήγαινα ξανά μανά στην σκηνή των ερωτικών διαχύσεων που ήταν προτιμότερη από την πλήξη του ανθρώπου τούτου. ΉΛΠΙΖΑ μόνο να μην είχαν πάρει οι περιπτύξεις την φυσική τους εξέλιξη και γινόμουν μάρτυρας ζωντανού πορνό. Κάθε άλλο παρά σεμνότυφη είμαι και ο έρωτας το καλύτερό μου. ΕΔΩ όμως, ΤΗΝ ΕΙΚΌΝΑ ΜΟΎ ΤΗ ΧΑΛΑΓΕ ΤΟ ΜΩΡΌ ΚΑΙ Η ΑΣΦΆΛΕΙΆ ΤΟΥ.
Ο τύπακας κατάλαβε την πρόθεσή μου να του αδειάζω τη γωνιά και να "πάω σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει", και έκανε λεκτικές προσπάθειες να με αποτρέψει. Απόρησα με την επιμονή του μα την σπουδαιολόγησα μόνον πολύ πολύ αργότερα, με τα όσα επακολούθησαν. Έτσι, από ευγένεια και μόνον παρέμενα στο παγκάκι εκείνο ακούγοντας πληκτικές ιστορίες που μου τις ξεφούρνιζε με ρυθμό ριπής πολυβόλου. Μα από κάποια στιγμή και μετά δεν άντεξα. Σηκώθηκα αποφασιστικά και η τελευταία παραχώρηση που του έκανα ήταν να τείνω το χέρι μου σε μια χειραψία καλής θέλησης ας την πούμε, που όμως δήλωνε και την πρόθεσή μου την αμετάκλητη για ένα "άντε και παράτα μας μπάρμπα". Ήταν πια και η ώρα προχωρημένη και αναχωρώντας από το Πάρκο είπα από περιέργεια να περάσω να δω αν το μωρό εξακολουθούσε να ζει! Φαίνεται όμως ότι η σκέψη μου τούτη ακούστηκε σε μια στιγμή που οι ουρανοί ήταν ολάνοιχτοι γιατί όταν πλησίασα, η ειδυλλιακή στιγμή του έρωτα είχε αλλάξει εκ βάθρων. Το μεν μωρό απουσίαζε από το σκηνικό οι δε γονείς του εν εξάλλω καταστάσει διατελούντες χειρονομούσαν και κραύγαζαν υστερικά καλώντας το, προφανώς: Jerry, Jerry… Μα μην παίρνοντας απόκριση άρχισαν να ουρλιάζουν και ήταν να τους λυπάσαι αν και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τους πω να πάνε να πνιγούν στην ρηχή λίμνη. οι πανηλίθιοι και ανεύθυνοι γονείς. Για να είχε το μικρό μπουσουλίσει μέχρι την έξοδο του πάρκου το απέκλειαν όλοι. ΌΣΟ και αν τα κατάφερνε να φθάσει μέχρι εκεί, όλο και κάποιος θα το έβλεπε να κινείται μ’ αυτόν τον τρόπο και αν μη τι άλλο θα το περιμάζευε ή θα καλούσε τον φύλακα του Πάρκου.
Βέβαια η σκέψη που εγώ έκανα ήταν και η πρώτη που είχα όταν ακόμη το μωρό ΥΠΗΡΧΕ. Ο πνιγμός στη λίμνη, δηλαδή. Να δεις που η overdose ερωτικών διαχύσεων που είχε απολαύσει το ζεύγος με αντιστάθμισμα την απώλεια του μικρού θα ήταν, σκέφτηκα χαιρέκακα, αρκετή για να καλύψει τα κενά της ερωτικής τους απραγίας αν ο μη γένοιτο η απώλεια ήταν και οριστική… και το μυαλό τους το απασχολούσαν άλλα πράγματα, στο εγγύς μέλλον. Για το απώτερο, δεν έπαιρνα και όρκο!!! Μα το νερό της λίμνης ρηχό και απολύτως διαυγές σε σημείο που και πορτοκάλι να ήταν το μωρό θα το έβλεπαν. Επομένως ούτε και η λίμνη έπαιζε. Το πάρκο ερευνήθηκε απ΄ άκρου εις άκρον μα παιδί ΠΟΥΘΕΝΑ.
Το όλο πράγμα εκτός από δραματικό φάνταζε πια και περίεργο. Τι στην ευχή εξαϋλώθηκε ολόκληρο παιδάκι, εξανεμίστηκε;
Στην αστυνομία αργότερα που κατέθεσα, τους εξέθεσα τη σκηνή όπως εγώ την έζησα ναι μεν αποφεύγοντας να κατηγορήσω ευθέως τους ανεύθυνους νεαρούς γονείς αλλά αυτό το άφησα να αιωρείται ως είχα χρέος να κάνω. ΤΟ ΜΆΘΗΜΑ έπρεπε να τους συνετίσει στην περίπτωση που φανούν τυχεροί και βρουν το μωρό τους.
Μαζεύτηκε λοιπόν στο Πάρκο κόσμος και λαός (για πότε μαθεύτηκε το γεγονός) και αφού όλοι ενημερώθηκαν για το τί συνέβη ακριβώς έγιναν μια τεράστια ερευνητική ομάδα που χτένισε το Πάρκο ξανά και ξανά τόσο που και καρφίτσα να ήταν το μωρό θα την είχαν βρει.
Μα μωρό μήτε σε στεριά μήτε σε θάλασσα, συγγνώμη, λίμνη ήθελα να πω!
Το πράγμα πια, εκτός από δραματικό, μου φαινόταν περίεργο.
ΉΡΘΕ ΚΑΙ η Σκότλαντ Γιαρντ και ό,τι τέλος πάντων σε αστυνομικό όργανο διέθετε η περιοχή, προσπαθώντας οι άνθρωποι να καταλάβουν τί τους έλεγε το ζευγάρι που στις πέντε φράσεις του η μία είχε ένα άλφα συντακτικό.
Αυθορμήτως εγώ με τα άψογα αγγλικά μου του Καίμπριτζ τους "συμβούλευσα" να ψάξουν τη λίμνη γιατί είχα την βασανιστική υποψία ότι το μωρό το έτρωγαν ήδη τα ψαράκια της λίμνης μπρ μπρ μπρ…
Οι αστυνομικοί ατάραχοι με πήραν στο Τμήμα για κατάθεση και κει τους τα είπα όλα χωρίς να αποδώσω ευθύνη όπως προείπα στο ανεκδιήγητο ζευγάρι που του βγήκε ξινό, πολύ ξινό το…βύσσινο… ΜΕ άφησαν μετά να φύγω αλλά να μην απομακρυνθώ από την περιοχή και ιδού η χρησιμότητα της τεχνολογίας και το δώρο που μου είχαν κάνει τα παιδιά μου να το χρησιμοποιώ αν είχα μια ανάγκη τους (Μιλάμε για την εποχή που κινητό τηλέφωνο είχαν όλοι οι Ευρωπαίοι πλην ημών των Ελλήνων και όχι όπως τώρα που τα εν ενεργεία κινητά είναι πια υπερδιπλάσια του αριθμού των πολιτών μας).
Τους κάλεσα ακριβώς την στιγμή που είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την παρατεταμένη απουσία μου. Τους είπα εν τάχει τι συνέβη και πριν καλά καλά κλείσω την συσκευή κατέφθασαν στον τόπο του δράματος. Γι αυτό, μην ακούω να βρίζει κανείς την σύγχρονη εποχή που έχει τούτο το κακό, που έχει τ’ άλλο το φρικτό. Κάθε χρονική περίοδος έχει τα καλά της και τα κακά της εντάξει;
Όταν τους διηγήθηκα τα όσα έζησα και έφτασα στο σημείο της συντροφιάς μου με τον περίεργο τύπο του παγκακίου, έστρεψα αυθορμήτως το βλέμμα μου στο πλήθος αναζητώντας τον. Μα ο τύπος δεν ήταν πουθενά. Άλλο και τούτο. Τόσην ώρα μου είχε πάρει τα αυτιά με την λαλίστατη γλώσσα του περί ανέμων και υδάτων και ό,τι πιο βαρετό του ερχόταν στο μυαλό και τώρα που ήταν αναγκαία τόσο η γλώσσα του όσο και ο ίδιος είχε γίνει καπνός; ΚΑΙ πλησιάζοντας έναν αστυνομικό του διηγήθηκα καταλεπτώς και αυτήν μου την εμπειρία, διότι καθώς ακούγαμε από έναν τηλεβόα και την παραμικρή λεπτομέρεια που θα θυμόμασταν οφείλαμε να την αναφέρουμε. Μάλιστα ο αστυνομικός με μέμφθηκε που αυτό το τόσο σημαντικό δεν το είχα αναφέρει στην κατάθεσή μου. Μα κι εγώ πού να το φανταστώ ότι η κουβέντα η ανιαρή μου με έναν ανιαρό τύπακα που πιο ανιαρός δεν γινόταν θα γινόταν ξαφνικά το κέντρο του… ενδιαφέροντος της Σκότλαντ Γιαρντ;
Αμέσως βγήκαν σφυρίχτρες, κατέφθασαν περιπολικά και ο τόπος ο ειδυλλιακός γέμισε στολές στολές που απλώθηκαν σε όλο το Πάρκο.
Και επιτέλους άρχισα να καταλαβαίνω τον λόγο αυτής της απίστευτης κινητοποίησης. Βρε λες ο τύπος να με κρατούσε επίτηδες μακριά από τον τόπο της εξαφάνισης του μωρού τόσην ώρα και ο ΣΥΝΕΡΓΟΣ του να δρούσε ανενόχλητος, αφού οι γονείς δεν αποτελούσαν εμπόδιο στην ΑΡΠΑΓΗ του βρέφους;
Και όντως, όπως αποδείχτηκε ΑΚΡΙΒΏΣ ΑΥΤΟ είχε συμβεί κυρίες μου και κύριοι… ΑΠΑΓΩΓΗ. Όλες οι άλλες εκδοχές, μία προς μία αποκλείστηκαν πάραυτα.
Δηλαδή για να βγει το μωρό από το πάρκο ΜΟΝΟ ΤΟΥ, όχι μόνον φάνταζε απίθανο, αλλά αν είχε συμβεί θα αποτελούσε σημαντικό κεφάλαιο στο βιβλίο Γκίνες.
Το να ήταν κάπου στο βυθό της ρηχής λίμνης, αποκλείστηκε οριστικά μετά από την ενδελεχή έρευνα που έγινε.
Για να ήταν σκαρφαλωμένο σε κανένα… δέντρο χμ, και μαϊμού νήπιο να ήταν δεν θα το κατάφερνε, σ’ αυτά τα ολόισια δέντρα με τους χωρίς εξογκώματα κορμούς.
Πουθενά λοιπόν στο ΠΆΡΚΟ και μην επανερχόμαστε στα ίδια και στα ίδια.
Αστραπιαία ο χώρος άδειασε από στολές και έμεινε μόνον ένα αστυνομικό όργανο να ρυθμίζει την κυκλοφορία, συγγνώμη την τάξη ήθελα να πω…
«Α ρε μάνα, ρε μάνα», μου είπε η κόρη μου, «σαν αλεξικέραυνο τραβά τους κεραυνούς το αστυνομικό σου δαιμόνιο. Που σημαίνει: παράταση της εν Αγγλία παραμονής σου τη στιγμή που κι εμείς αρχίσαμε να νοσταλγούμε τον πρότερο ήσυχο βίο μας χωρίς μανάδες και πεθερικά!!! Ας ελπίζουμε ότι γρήγορα θα τελειώσει και τούτη η ιστορία και το εξ’ αυτής δικό σου μπλέξιμο». Ον εστί μεθερμηνευόμενον: "άντε να μας αδειάζεις σιγά σιγά τη γωνιά", συμπλήρωσα εγώ την φράση της απελπισμένης θυγατέρας μου…
Η αλήθεια είναι ότι τελικά βοήθησα πολύ στην εξιχνίαση του μυστηρίου της εξαφάνισης του βρέφους με τις λεπτομέρειες που ανέσυρα από την μνήμη μου λεπτό προς λεπτό κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο Πάρκο, την λεπτομερή περιγραφή του Ινδού (καλά το είχα υποθέσει ότι ήταν) με το περίεργο γλωσσικό ιδίωμα, και που έπαιξε τελικά τον καταλυτικό ρόλο σε συνδυασμό με την Μαρπελική μου δεινότητα στην ανεύρεση του απαχθέντος νηπίου. Ο ανιαρός τύπος μετά του απαγωγέα συνεργού του αποτελούσαν τα μέλη μιας σπείρας που δρούσε στην ΠΟΛΙΤΙΣΜΈΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΤΥΓΜΈΝΗ Αλβιόνα.
Αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο στην Ελλαδίτσα μου φίδι που θα μας είχε φάει…
"Τς Τς Τς" θα έλεγε απαξάπασα η Ευρώπη. "Τέτοια φρικτά γεγονότα μόνον σε τριτοκοσμικές Χώρες μπορούν να συμβούν!"
Τι να πει κανείς;
Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα της Bethany Bryant
Από την ίδια:
