αντινουβέλα βινυλίου 78rpm
μπλε νουάρ
Αυτό που λέμε: με άρπαξε από τον τίτλο. Αργότερα εξηγεί ότι όπου rpm=revolutions per moon ενώ λίγο πιο κάτω -στην ίδια σελίδα- διαβάζω: Ένωση Σουρεαλιστικών Σεξουαλικών Διαναδρομοπροοπτικών που από μόνο του δε θα ήταν τόσο "κάτι" όσο αν σκεφθείς ότι το αρκτικόλεξο αντιστοιχεί στο ΕΣΣΔ.
Στην πρώτη σημείωση ενημερώνομαι για την αντισυμβατική αρίθμηση των σελίδων του που περιλαμβάνει μία βασική αρίθμηση που περιλαμβάνει μία ένθετη αρίθμηση και μια αρίθμηση πικάπ -για περισσότερα καλύτερα να το διαβάσετε μόνοι σας· δε θα σας τα λέω όλα εγώ!- και έχω πειστεί ότι δεν πρόκειται για κάτι κοινότυπο, συμβατικό -αυτό το ξανάπα αλλά ταιριάζει γάντι- ή σύνηθες ανάγνωσμα.
Και λίγα λέω! Ό,τι ακολουθεί είναι ότι πιο ρετρό, αυθεντικό, παλαβό, μοντέρνο, σύγχρονο, παλιομοδίτικο, μεταμοντέρνο, κλασικό, σεξουαλικό, ρομαντικό -(;)Πώς μου 'ρθε το ρομαντικό; Θα φταίει ο δίσκος βινυλίου φαίνεται!-, φανταστικό, ρεαλιστικό, επίκαιρο, αυριανό, χθεσινό -το λες και άχρονο για να ξεμπερδεύεις(;)-, εμπνευσμένο, πρωτότυπο, αλληγορικό, μεταφορικό, κυριολεκτικό, πνευματώδης, χιουμοριστικό, τραγικό, αναρχικό... Ας πούμε ότι είναι πολλά για να τελειώνουμε.
Ακαδημαϊκά... είναι το νέο βιβλίο του V. Ludens, του συγγραφέα που δεν έχει βιογραφικό σημείωμα (κι αν είχε σιγά μην ήταν σαν τα κοινότυπα βαρετά βιογραφικά των άλλων) και κανένας δε γνωρίζει το πρόσωπό του, από πού κατάγεται, πόσο χρονών είναι, που πήγε σχολείο, που εργάστηκε, που εργάζεται... γενικώς, κανείς δε γνωρίζει όλα εκείνα τα συνηθισμένα στοιχεία που παίρνουμε από τα CVς των μυθογράφων. Και ναι, είναι αυτό που περιγράφει το εξώφυλλο συν ένα bratatat, μια ερωτική ιστορία, μια επανάσταση και μια λοκομοτίβα.
Ο λόγος του... ρέει ασταμάτητα σαν την τέλεια αντανάκλαση εκείνου που διακατέχεται από ακατάπαυστη λογοδιάρροια και μιλά συνεχώς, χωρίς παύσεις, χωρίς ανάσες, χωρίς τελείες, χωρίς σταματημό... χωρίς προσχέδιο, αυθόρμητα. Σκεφθείτε: ποια σημεία στίξης και ποιο συντακτικό προβάλουν έναν τέτοιο λόγο.(;) Έτσι γράφτηκε. Άνευ.
Του αρέσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις και τα χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα μάγου-ταχυδακτυλουργού. Παίζει μαζί τους αλλά με φρέσκο, πρωτόγνωρο τρόπο κι έτσι η αφήγηση δε μοιάζει με ξαναζεσταμένη κρεατόσουπα αλλά με ολοκαίνουργια συνταγή έτοιμη να καταπλήξει και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο -όπως θα λέγαμε για να περιγράψουμε μια αντίστοιχη εμπειρία για το νέο πιάτο ενός μάστερ σεφ. Διαθέτει άφθονη λεξοπλαστική δημιουργικότητα (αντιουτοπία, τερωρίστρια, πλατεία Κωλονακίου, αιωνεότητα, μελλονταλγία, χωροχρονογραφική μηχανή, ατμαστρόπλοιο, υπερρεα-ληστής...) όπως και επεξηγηματική ανατομία (Υπουργείο Εθνικής Πορνείας και Θανατολατρείας, VIP=Very Idiot Pigs, υπάρχουσα τάξη πραγμάτων=πραγματικότητα, k-anal-archis -αυτό δε χρειάζεται ανάλυση) ενώ δημιουργεί ή αφήνει υπονοούμενα μέσα/από τις λέξεις όπως: παγΚόσμια επΑνάσταση... εμπλουτίζοντας μοναδικά την αφήγηση και δυναμιτίζοντας το μυαλό με νέες, πρωτόφαντες ερμηνείες. Χαράζει/χαρίζει χαμόγελα στο πρόσωπό μου και μου θυμίζει ότι -επιτέλους!- υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα να κάνεις με τη μέθοδο της γραφής!
...τι μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτό το t που παρεισφύοντας στο ηθικό το μετατρέπει σε θνητό ή εκπίπτωντας στο θνητό το μετατρέπει σε ηθικό...[1]
Σε πολλά σημεία απαντώνται αγγλικές ή λατινογενείς λέξεις αλλά αν δεν γνωρίζεις με επάρκεια την γλώσσα των Άγγλων θα σε δυσκολέψει σε αρκετές σελίδες, αφού τις έγραψε στα αγγλικά! Ακόμη δεν κατάλαβα πώς προέκυψε αυτό. Τα αγγλικά εισβάλλουν, απροειδοποίητα μεν καλοδεχούμενα δε, από το πουθενά και καλύπτουν τις καλύτερες ερωτικές περιγραφές-σκηνές, εδώ κι εκεί.
Ο χρόνος του... αφορά το πριν, το τώρα και το μετά της εποχής μας αν και προσδιορίζεται από τον συγγραφέα στην πενταετία 2015 με 2020. (Για να πονέσουν λιγότερο οι αλήθειες που σου φτύνει κατάμουτρα; Όσο να 'ναι, όταν κάτι συμβαίνει στο μέλλον και δε σου αρέσει μπορείς να το αλλάξεις ώστε να μη το βρεις μπροστά σου, ε; Ποιες είναι όμως οι πιθανότητες να αλλάξει ο κόσμος που περιγράφει ο V. Ludens; Άσε που ήδη βρισκόμαστε στο 2016! Γάμα τα.)
...αφού η ιστορία παρέμεινε προς το παρόν ανοργασμική...
...ούτε ο Θεός ούτε το πνεύμα της ιστορίας θα αναδημιουργούσαν τον κόσμο αλλά οι άνθρωποι...
...αν ο δικός σας ατομικός οργασμός δεν συντονιστεί με τον οργασμό της ιστορίας τότε κατά πάσα πιθανότητα θα εκφυλιστείτε σε μια γλυκιά συμμορία που οι δραστηριότητές της δεν θα έχουν βέβαια καμία σχέση με όλα όσα γίνονται μέσα στα αστικά μπουρδέλα...[2]
...δεν υπάρχει καμία ελπίδα και εάν δεχθούμε ότι υπάρχει, τότε αυτή την οφείλουμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα.
Στα άλλα χαρακτηριστικά του... το βιβλίο είναι εικονογραφημένο. Αρκετές διάσπαρτες εμβόλιμες εικόνες εικονοποιούν τις περιγραφές της αφήγησης σε ύφος ασπρόμαυρου καρτούν ή σκιτσογραφίας. Περιέχει αναφορές στα άλλα έργα του ίδιου όπως στη σελίδα 27 του πικάπ όπου αναφέρεται στο Καλειδοσκόπιο[3] ενώ στην σελίδα 56 του πικάπ αναγάγει το βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Απαντάται και ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία, όχι πολύ γνωστό, αλλά είναι όντως του Καββαδία και ακόμα απορώ πώς μου ξέφυγε![4]
Γενικότερα... πρόκειται για απολαυστικό βιβλίο. Ή για βιβλίο γεμάτο απολαύσεις. Δουλεύει κι έτσι, και αλλιώς. Διαθέτει πολύτιμη επιχειρηματολογία για κάθε όψη του και έναν ευφυή συγγραφέα που μιλά για έρωτα και για επανάσταση -όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές. Χτυπά ένα καμπανάκι που όλοι έχουμε μέσα μας αλλά πρέπει να το βγάλουμε προς τα έξω μας για να ξεφύγουμε της δυστοπικής πραγματικότητας που μας έχουν φορτώσει (ή που φορτωθήκαμε) προκειμένου να αποκτήσουμε τον κόσμο που θέλουμε αφού τον διεκδικήσουμε αρχικά για να τον απολαύσουμε αργότερα.
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
3 φάσματα πλανιούνται πάνω από την Αλτοπία: τα φάσματα της λαγνείας, της ανταρσίας και του θανάτου. 3 on all 4s. 3 γυναίκες. 4 διαστάσεις όπου ταξιδεύουν αδιάκοπα. 4 υπέροχα μέλη που τα χρησιμοποιούν στις τρεις βασικές στάσεις του έρωτα: στην ιεραποστολική των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, πεσμένες στα 4 στην στάση της άγριας αφρικάνικης σαβάνας, και ιππαστί, στην στάση που θα ενοχοποιηθεί ότι προάγει το αντάρτικο πόλης. Ένας ματζέντα κίτρινος πύραυλος που εμφανιζόταν καθαρά στα σημεία επαφής διαφορετικών κόσμων τόσο καθαρά που καθεμία και καθένας μπορούσε να τον διακρίνει εκεί που εφάπτονταν και διακλαδίζονταν σαν σε καθρέφτη δυο τεμνόμενοι κόσμοι: της εξέγερσης, που την προκαλούσαν τα πάντα και της διέγερσης που προκαλούσε ο αυτοερωτισμός της Αλίκης Βούλβαρη μες στον καθρέφτη. Και, εν μέσω όλων αυτών, ένα νουάρ σε έκδοση τσέπης που ο περιπλανώμενος αναγνώστης έχει πάντα μαζί του και διαβάζει αποσπασματικά όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, από τους κοιτώνες στις εστίες πυρκαγιάς της Αλτοπίας μέχρι την Λοκομοτίβα, στην φλεγόμενη καρδιά των Εξαρχείων, ένα νουάρ όπου όλες τις ώρες της μέρας, πολλές φορές την νύχτα, σε πολυσύχναστους δρόμους και μοναχικές επαύλεις, σε ιδιωτικά γραφεία ή κυβερνητικά κτίρια, σε πολυτελή εστιατόρια και σε θαλαμηγούς εν πλω, παντού και πάντα, ανά πάσα στιγμή, μπορούσε να ακουστεί το χαρακτηριστικό μπρατατάτ και τότε, εν ριπή οφθαλμού, ολόκληρη η χώρα μάθαινε μέσα από έκτακτα δελτία ειδήσεων, για ποιον είχε χτυπήσει η καμπάνα, ποιον είχε εκτελέσει κάποια από τις πολλές οργανώσεις αντάρτικου πόλης που υπέγραφαν όλες με το μυστηριώδες, επίφοβο και μακάβριο όνομα Πεντάχρονο Πλάνο.
Η αντινουβέλα βινυλίου 78rpm του V. Ludens κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Phonographic Society Books.
Ευχαριστώ την Στέλλα Καραμπακάκη και τις εκδόσεις Phonographic Society Books για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
[1] Mortal σημαίνει θνητός και moral ηθικός.
[2] Όπου «μπουρδέλα» πρόκειται, αλλά και δεν πρόκειται, για μεταφορά.
[3] Για το Καλειδοσκόπιο μιλά ο V. Ludens εδώ
[4] Το όχι και πολύ γνωστό ποίημα του Νίκου Καββαδία -δεν περιλαμβάνεται στις πολυδιαβασμένες συλλογές του Μαραμπού, Πούσι και Τραβέρσο- είναι αφιερωμένο στη Μέλπω Αξιώτη. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα το 1945.
