Μου αρέσουν τα αστυνομικά. Ή, τουλάχιστον, αυτό το είδος που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως αστυνομική λογοτεχνία και έχω ξενυχτίσει πολλάκις με βιβλία του είδους -σε αντίθεση με άλλα είδη που όσο κι αν μου άρεσαν δεν έχουν καταφέρει να με κρατήσουν άυπνη, απόδειξη ότι η αγωνία και η περιέργεια να μάθω τον ένοχο ή τη λύση της υπόθεσης είναι ισχυρότερη άλλων παραμέτρων όπως, για παράδειγμα, πως θα καταλήξει ο έρωτας μιας γυναίκας για έναν άντρα. Κι επειδή μου αρέσει το είδος το έχω παιδέψει αρκετά ως αναγνώστρια εκ παιδιόθεν, το είδα μέσα από τα παιδικοεφηβικά μου μάτια, το ένιωσα μέσα από την ενήλικη ζωή μου και παρατήρησα τις αλλαγές του προς την θριλερική ατμόσφαιρα μυστηρίου των τελευταίων ετών, οι οποίες προσέφεραν και τρελές πωλήσεις ή αναγνωρισιμότητα στους συγγραφείς τους -ίσως επειδή προέκυψε ένα υβριδικό, κατ' εμέ, είδος που απευθύνεται σε ευρύ κοινό.
Σε αυτό το "πνεύμα" διάβασα έργα αρκετών Ελλήνων συγγραφέων που χαρακτηρίζονται ως συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος ενώ τα βιβλία τους απέχουν από το αστυνομικό τής Άγκαθα Κρίστι όσο απέχει η Ρόζαμουντ Πίλτσερ από το θρίλερ τρόμου αλλά δεν ήθελα να σχολιάσω τις αποκλείσεις γιατί ποτέ δε κολλάω στις "ταμπέλες" και τους όρους. Όμως θα έπρεπε κάποια στιγμή να καθιερωθεί το κλασικό αστυνομικό καθώς και τα χαρακτηριστικά του είναι ξεκάθαρα αλλά και οι εκπρόσωποί του και, από την άλλη, η πρακτική της ισοπέδωσης είναι εξίσου λάθος. Όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα το θρίλερ, άλλο το μυστήριο, άλλο το αστυνομικό παρόλο που συνδυαστικά κάποια είδη προσφέρουν υπέροχες δημιουργίες.
Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο της Βασιλικής Λεβεντάκη -συγγραφέας που τιμά το αστυνομικό, δηλαδή τις αστυνομικές υποθέσεις με τους φόνους που ζητούν διαλεύκανση, με τους εμπλεκόμενους πρωταγωνιστές-υποψήφιους ενόχους και όλα τα σχετικά- ήμουν προετοιμασμένη για μία υβριδική αστυνομική περιπέτεια (δες παραπάνω γι' αυτό) παρά για μια πιο οριοθετημένη αστυνομική ματιά. Σχεδόν με αγαλλίαση είδα ότι ενώ ξεκίνησε από πιο μοντέρνες ματιές, τούτη τη φορά έγραψε μια αστυνομική ιστορία πιο ξεκάθαρα αστυνομική παρά οτιδήποτε άλλο και χωρίς να έχει χάσει άλλα στοιχεία του προσωπικού της στυλ όπως τα είδαμε σε προηγούμενα βιβλία της!
Αναλυτικά... μετά από μια δυνατή αρχή, που κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι έχει εμπλουτιστεί και ωριμάσει η γραφή της -στοιχείο που θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι... και σ΄αυτό το σημείο θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα αλλά δεν είναι του παρόντος- όπως και οι περιγραφές της. Γρήγορα κάνω τη σημείωση «πολύ ενδιαφέρον» στα περιθώρια και την επαναλαμβάνω άλλες δυο-τρεις φορές μέχρι να ολοκληρώσω την ιστορία -προς ευχάριστη έκπληξή μου. Έχω διαβάσει περίπου το μισό και γράφω, επίσης στο περιθώριο, ένα «μπράβο σόου φαρ», το οποίο στολίζω και με τρία-τέσσερα θαυμαστικά, αλλά το καλύτερο είναι ότι εκείνα τα θαυμαστικά με χαρακτήρισαν ως το τέλος.
Γενικά... η ιστορία συναρπάζει, κυλάει πάρα πολύ καλά, διαθέτει υπέροχη πλοκή, στήσιμο σκηνών και μια εκθαμβωτική αποκάλυψη -και δεν αναφέρομαι σε εκείνη που λύνει την υπόθεση! Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της, ένθετα μιλά/σκέπτεται ένας ήρωας χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητά του από την συγγραφέα -ούτε καν το φύλο του- δυναμιτίζοντας τα σενάρια που φτιάχνει ο αναγνώστης στη σκέψη του ενώ προσθέτει στοιχεία στο ψυχολογικό προφίλ του ατόμου. Το μυθιστόρημα δε χωρίζεται σε μέρη ή κεφάλαια -χωρίζεται σε πράξεις σύμφωνα με τον παραπάνω χαρακτήρα- αλλά διαθέτει ημερολόγιο, τοπολόγιο και χρονολόγιο που φορτίζουν το κλίμα.
Η φράση που αγάπησα και κράτησα; Κάπου θα γράψει: ...σε έναν κόσμο που ξυπνά με τις καλύτερες προοπτικές και τη νύχτα βυθίζεται στα πιο φρικτά ελαττώματά του οριοθετώντας τα πράγματα και σε ένα άλλο σημείο όταν θα πει: σε αυτή την υπόθεση τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και οι ρόλοι στο τέλος θα αντιστραφούν αισθάνομαι ότι με προϊδεάζει για τη συνέχεια. Ευτυχώς που τίποτα δεν είναι προβλέψιμο στην ιστορία της Βασιλικής Λεβεντάκη και ό,τι πέρασε από τη σκέψη μου κατά τη διάρκειά της αποδείχτηκε λάθος εκτίμηση.
Μια παράγραφος που επαναλαμβάνεται αυτολεξεί δημιουργεί ατμόσφαιρα και βγάζει ένα τηλεοπτικό στοιχείο όπως εκείνες τις μικρές σκηνές που τις βλέπουμε δύο φορές στο επεισόδιο, μία λίγο πριν το διάλειμμα των διαφημίσεων και μια δεύτερη αμέσως μετά για να μας θυμίσουν πού ακριβώς ήμασταν ή για να προσθέσουν ένταση.
Σαν φόρμα... επιστρέφει ξανά και ξανά στην επίμαχη σκηνή βλέποντάς τη με νέα δεδομένα κάθε φορά, από διαφορετική πλευρά... τη φωτίζει σιγά σιγά... μέχρι να ξεκαθαρίσουν όλα και να γίνει η αποκάλυψη.
Ο τίτλος; Είναι διττός αλλά δε θα μου πάρετε λέξη παραπάνω. Εξάλλου η ίδια δίνει όμορφα και τις δύο ερμηνείες του.
Τελικά... το απόλαυσα, το αγάπησα περισσότερο από κάθε προηγούμενό της (το ζητούμενο) και μου θύμισε την κλασική αστυνομική σχολή των αθάνατων υποθέσεων όπως την έχουμε λατρέψει. Το θεωρώ, δε, αψεγάδιαστο και ολοκληρωμένο, με υπέροχη πλοκή και σωστή έκταση. Και, εννοείται, ανυπομονώ για το επόμενο.
Σε αυτό το "πνεύμα" διάβασα έργα αρκετών Ελλήνων συγγραφέων που χαρακτηρίζονται ως συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος ενώ τα βιβλία τους απέχουν από το αστυνομικό τής Άγκαθα Κρίστι όσο απέχει η Ρόζαμουντ Πίλτσερ από το θρίλερ τρόμου αλλά δεν ήθελα να σχολιάσω τις αποκλείσεις γιατί ποτέ δε κολλάω στις "ταμπέλες" και τους όρους. Όμως θα έπρεπε κάποια στιγμή να καθιερωθεί το κλασικό αστυνομικό καθώς και τα χαρακτηριστικά του είναι ξεκάθαρα αλλά και οι εκπρόσωποί του και, από την άλλη, η πρακτική της ισοπέδωσης είναι εξίσου λάθος. Όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα το θρίλερ, άλλο το μυστήριο, άλλο το αστυνομικό παρόλο που συνδυαστικά κάποια είδη προσφέρουν υπέροχες δημιουργίες.
Αναλυτικά... μετά από μια δυνατή αρχή, που κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι έχει εμπλουτιστεί και ωριμάσει η γραφή της -στοιχείο που θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι... και σ΄αυτό το σημείο θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα αλλά δεν είναι του παρόντος- όπως και οι περιγραφές της. Γρήγορα κάνω τη σημείωση «πολύ ενδιαφέρον» στα περιθώρια και την επαναλαμβάνω άλλες δυο-τρεις φορές μέχρι να ολοκληρώσω την ιστορία -προς ευχάριστη έκπληξή μου. Έχω διαβάσει περίπου το μισό και γράφω, επίσης στο περιθώριο, ένα «μπράβο σόου φαρ», το οποίο στολίζω και με τρία-τέσσερα θαυμαστικά, αλλά το καλύτερο είναι ότι εκείνα τα θαυμαστικά με χαρακτήρισαν ως το τέλος.
Γενικά... η ιστορία συναρπάζει, κυλάει πάρα πολύ καλά, διαθέτει υπέροχη πλοκή, στήσιμο σκηνών και μια εκθαμβωτική αποκάλυψη -και δεν αναφέρομαι σε εκείνη που λύνει την υπόθεση! Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της, ένθετα μιλά/σκέπτεται ένας ήρωας χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητά του από την συγγραφέα -ούτε καν το φύλο του- δυναμιτίζοντας τα σενάρια που φτιάχνει ο αναγνώστης στη σκέψη του ενώ προσθέτει στοιχεία στο ψυχολογικό προφίλ του ατόμου. Το μυθιστόρημα δε χωρίζεται σε μέρη ή κεφάλαια -χωρίζεται σε πράξεις σύμφωνα με τον παραπάνω χαρακτήρα- αλλά διαθέτει ημερολόγιο, τοπολόγιο και χρονολόγιο που φορτίζουν το κλίμα.
Η φράση που αγάπησα και κράτησα; Κάπου θα γράψει: ...σε έναν κόσμο που ξυπνά με τις καλύτερες προοπτικές και τη νύχτα βυθίζεται στα πιο φρικτά ελαττώματά του οριοθετώντας τα πράγματα και σε ένα άλλο σημείο όταν θα πει: σε αυτή την υπόθεση τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και οι ρόλοι στο τέλος θα αντιστραφούν αισθάνομαι ότι με προϊδεάζει για τη συνέχεια. Ευτυχώς που τίποτα δεν είναι προβλέψιμο στην ιστορία της Βασιλικής Λεβεντάκη και ό,τι πέρασε από τη σκέψη μου κατά τη διάρκειά της αποδείχτηκε λάθος εκτίμηση.
Μια παράγραφος που επαναλαμβάνεται αυτολεξεί δημιουργεί ατμόσφαιρα και βγάζει ένα τηλεοπτικό στοιχείο όπως εκείνες τις μικρές σκηνές που τις βλέπουμε δύο φορές στο επεισόδιο, μία λίγο πριν το διάλειμμα των διαφημίσεων και μια δεύτερη αμέσως μετά για να μας θυμίσουν πού ακριβώς ήμασταν ή για να προσθέσουν ένταση.
Σαν φόρμα... επιστρέφει ξανά και ξανά στην επίμαχη σκηνή βλέποντάς τη με νέα δεδομένα κάθε φορά, από διαφορετική πλευρά... τη φωτίζει σιγά σιγά... μέχρι να ξεκαθαρίσουν όλα και να γίνει η αποκάλυψη.
Ο τίτλος; Είναι διττός αλλά δε θα μου πάρετε λέξη παραπάνω. Εξάλλου η ίδια δίνει όμορφα και τις δύο ερμηνείες του.
Τελικά... το απόλαυσα, το αγάπησα περισσότερο από κάθε προηγούμενό της (το ζητούμενο) και μου θύμισε την κλασική αστυνομική σχολή των αθάνατων υποθέσεων όπως την έχουμε λατρέψει. Το θεωρώ, δε, αψεγάδιαστο και ολοκληρωμένο, με υπέροχη πλοκή και σωστή έκταση. Και, εννοείται, ανυπομονώ για το επόμενο.
Στο οπισθόφυλλο λέει...
Η Πία Στόκλιν, δημοφιλής συγγραφέας, εξαφανίζεται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες μερικές μέρες πριν από την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του νέου της βιβλίου.
Ο Ρόμπερτ Φίσερ, διακεκριμένος ψυχολόγος, αυτοκτονεί πέφτοντας στις γραμμές του σιδηροδρομικού σταθμού του Κίλχμπεργκ, ενώ λίγο νωρίτερα έχει εντοπιστεί η Πία Στόκλιν, βάναυσα χτυπημένη, στην περιοχή του Μπελβιού.
Η Ρενάτα Κίμαν, ειδική πράκτορας του FBI, λαμβάνει ξαφνικά ένα παράξενο μήνυμα, που την τοποθετεί στον πυρήνα μιας πρωτοφανούς υπόθεσης. Κάποιος φαίνεται να αντιγράφει καρέ καρέ σκηνές από το τελευταίο βιβλίο της δημοφιλούς συγγραφέως, σε ένα παιχνίδι που δοκιμάζει τα όρια της λογικής.
Τι συνδέει την απαγωγή της Πία Στόκλιν με την αυτοκτονία του Ρόμπερτ Φίσερ; Τι συμβολίζουν οι γρίφοι που συνεχίζει να λαμβάνει η Ρενάτα Κίμαν; Ποιος είναι ο επόμενος στόχος ενός μανιακού που χτυπά πάντα με ακρίβεια, σκορπώντας τον θάνατο;
Ένα ξέφρενο κυνηγητό έχει ξεκινήσει στους δρόμους της Ζυρίχης. Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την ειδική πράκτορα και τον συνεργάτη της, αστυνόμο Στέφαν Βέμπερ.
Κι ενώ κάθε ώρα που περνά καταδιώκει τις κινήσεις τους, εκείνοι τρέχουν να προλάβουν. Θα καταφέρουν να φτάσουν πρώτοι στον επόμενο σταθμό;
Στάθηκε στην άκρη της αποβάθρας.
Το βλέμμα του καρφωμένο σε ένα απέραντο κενό.
Μια μυστηριώδης φιγούρα, με το χρώμα της αύρας της να βαθαίνει, αναμένοντας...
Άνοιξε τη δερμάτινη τσάντα του, έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα και, αφού έφερε ένα στο στόμα, το άναψε.
Το μουγκρητό του τρένου, που ακούστηκε από μακριά, όπλισε με ενθουσιασμό την παραστρατημένη λογική του.
Και η επόμενη κίνηση;
Πετάχτηκε όρθιος.
Ναι, τώρα ήταν ακόμα πιο κοντά.
Και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα...
Το μυθιστόρημα της Βασιλικής Λεβεντάκη, Τρέξε στον επόμενο σταθμό, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Περισσότερα από/για την Βασιλική Λεβεντάκη:
Η Βασιλική Λεβεντάκη λέει: Τρέξε στον επόμενο σταθμό
Στα μονοπάτια του καπνού
Η Βασιλική Λεβεντάκη Στα μονοπάτια του καπνού
Για μια χούφτα αστέρια
Η μοναξιά δεν έρχεται μόνη (Οι δαιμονισμένες)
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Λιβάνη και την Μαρία Κουκουβίνου για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Το μυθιστόρημα της Βασιλικής Λεβεντάκη, Τρέξε στον επόμενο σταθμό, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Περισσότερα από/για την Βασιλική Λεβεντάκη:
Η Βασιλική Λεβεντάκη λέει: Τρέξε στον επόμενο σταθμό
Στα μονοπάτια του καπνού
Η Βασιλική Λεβεντάκη Στα μονοπάτια του καπνού
Για μια χούφτα αστέρια
Η μοναξιά δεν έρχεται μόνη (Οι δαιμονισμένες)
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Λιβάνη και την Μαρία Κουκουβίνου για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
