Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Μάνα του φεγγαριού
του πρώτου φιλιού μου μάνα
με το αδρό περπάτημα,
τ' ανήσυχο βλέμμα που ανοίγει στα δύο τους δρόμους,
με τα γιασεμιά
και τις άγριες τσουκνίδες στα χέρια
να ροκανίζουν τις φλέβες σου,
αιμάτινη φλόγα στο στήθος σου το γάλα
μυριόφυλλο ρέει
και καρτερεί στου φέγγους τον ίσκιο
τ΄ αρχάγγελλα χείλη να βυζάξουν το φως σου.
Μάνα του ούριου ανέμου,
της αγίας εγκαρτέρησης μάνα
που ρήγματα ανοίγει στου πόνου τα κράσπεδα
στον καθάριο σου λόγο οι θεοί λησμονούν τα ουράνια
στην ποδιά σου αφήνουν κουράγια και κρίνα
ανταμώνουν με της αγκάλης σου το μυρωμένο ακρογιάλι
και σκοντάφτουν στο άγριο του σκάψιμο.
Έτσι αγριεμένο που λάμπει
ταράζονται τα παραθύρια του κόσμου
κι ανοίγει την προσευχή του ο Παράδεισος.
Μάνα του σπλάχνου σου η ανάσα
μυρίζει λεβάντα κι αγίασμα
από ιδρώτα και δάκρυ
σκαρίφημα απ΄του κορμιού σου τη σμίλη.
Ναι, δεν το ξεχνώ
θα κρατώ ζακέτα
όταν το κρύο αρχινά τις ξεναγήσεις του
στο κραυγαλέο σκοτάδι μου.
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 5/5/2016
Αφιερώνεται στην Ημέρα της Μητέρας
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας
Περισσότερα:
