Δέκα σκιάχτρα σ' ένα βιβλίο

Έντεκα συγγραφείς και εικονογράφοι χώρεσαν δέκα ολόκληρα σκιάχτρα σε ένα και μόνο βιβλίο, λέει το δελτίο τύπου του βιβλίου. Το συλλογικό έργο, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Εντύποις, θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο κοινό στις 8 Μαΐου 2016 (στις 17:30 στο καφέ ΟΜΙΚΡΟΝ2, Τριπτολέμου 34, Γκάζι) ενώ οι συντελεστές του υποστηρίζουν ότι δε στριμώχτηκαν ούτε στο ελάχιστο τα σκιάχτρα τους. Εξάλλου, πως να στριμωχτούν η αγάπη με την αλληλεγγύη και τη φιλία ή τα χαμόγελα και τα όνειρα; Αγκαλιάζονται μονάχα μαζί με τις λέξεις και τις ζωγραφιές και περιμένουν τα παιδιά για να τα ταξιδέψουν σε παραμυθόκοσμους.

Συγγραφείς: Χριστίνα Αβδίκου, Μυρτώ Αντωνοπούλου, Λιλή Γάτη, Αναστασία Καρανάσιου, Δήμητρα Κίτσου, Μαρία Κλίνη, Έρη Παπαμιχαλοπούλου, Ναταλία Ρεντίνα, Μαρία Ρουμελιώτου, Φίλιππος Τσαουσέλης

Εικονογράφοι: Χριστίνα Αβδίκου, Χριστίνα Χρονοπούλου

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Εντύποις προσφέρουν τα δύο πρώτα και αριθμημένα αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους αναγνώστες του ιστότοπου. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στους δημιουργούς κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και όλες τις σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 21 Ιουνίου 2016. Τα αντίτυπα θα είναι υπογεγραμμένα από όλους τους συντελεστές και τα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τις εκδόσεις Εντύποις.
k
Καλή τύχη!

Keep reading... γιατί ακολουθούν συνεντεύξεις των συντελεστών όπου θα δείτε πόσο διαφορετικοί είναι μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι και πόσο αποκλίνουν οι ματιές τους ενώ θα "μάθετε" το φύλο των σκιάχτρων, τα όνειρα που κάνει ένα σκιάχτρο, τί σκέφτεται και πολλά πολλά άλλα. Στο τέλος, μάλλον θα έχει αλλάξει ο τρόπος που "βλέπατε" τα σκιάχτρα, θα έχετε γνωρίσει λιγάκι όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνυπογράφουν το εγχείρημα και, σίγουρα, θα σας έχουν μπει ιδέες -με την καλή έννοια.

Η Λιλή Γάτη (συγγραφέας-ανθολόγος-επιμελήτρια) απαντά τις ερωτήσεις μου...

Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;
Λ.Γ.: Λατρεύω τις συλλογικές εκδόσεις και η σύμπραξη πολλών δημιουργών με κοινό θέμα σˊ ένα βιβλίο ήταν μια ιδέα που με στοίχειωνε εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που με τους περισσότερους σκιαχτροσυγγραφείς παρακολουθούσαμε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ. Κάποια στιγμή, πρότεινα την ιδέα στο Γιάννη Κρανιά, εκδότη των εκδόσεων Εντύποις, ο οποίος κυριολεκτικά την αγκάλιασε και μου ανέθεσε την υπέροχη ευθύνη της ανθολόγου του βιβλίου. Κάλεσα λοιπόν δέκα εξαιρετικούς συγγραφείς και εικονογράφους που, πέρα από την κοινή αγάπη μας για το παιδικό βιβλίο, είχαμε και κοινά όνειρα για την ίδια τη ζωή και... να 'μαστε! Δέκα σκιάχτρα σˊ ένα βιβλίο! Κι επειδή το αποτέλεσμα μας κάνει και χαμογελάμε και μες απ' τη διαδικασία γεννήθηκε υπέροχη θετική ενέργεια, στο μέλλον θα δείτε κι άλλα δέκα ίδια θέματα να συγκατοικούν στα βιβλία μας! Να το πω πως, μετά τα σκιάχτρα, έρχονται νιαουρίζοντας Δέκα μαύρες γάτες σ’ ένα βιβλίο;

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;
Λ.Γ.: Πρόκειται για δέκα διαφορετικά σκιάχτρα! Δέκα ανεξάρτητες, εξαιρετικά εικονογραφημένες ιστορίες, που κατάφεραν και χώρεσαν μέσα στο βιβλίο μας, χωρίς να στριμωχτούν καθόλου! Μιας και τις συνδέει η αγάπη, η αλληλεγγύη, η φιλία και τα κοινά όνειρα! Για να καταλάβεις, ακριβώς ανάμεσα σε ένα σκιάχτρο σεφ και σε ένα σκιάχτρο που έκλεινε συμφωνίες με τα πουλιά, κατάφερε και φύτρωσε μαζί με δυο στάχυα και μια ιστορία αγάπης, η δική μου! Κι άντε τώρα να μετρήσεις πόσες καρδιές χτυπάνε σˊ ένα σκιάχτρο!

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Λ.Γ.: Το σκιάχτρο έχει κατασκευαστεί για να φοβίζει ή για να φοβίζεις... Αν είσαι αγρότης είναι ο φύλακάς σου κι αν είσαι πουλί ο εχθρός σου. Αν είσαι όμως παραμυθάς μπορεί και να γίνει αφορμή ακόμη και για τις πιο απίθανες ιστορίες. Δεν μπορώ να σταθώ στα προφανή. Πώς να σταθώ, αφού στο πρόσωπό του έχει πάντα ένα ραμμένο χαμόγελο...

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:
Λ.Γ.: "Κοίτα πέρα από εκεί που βλέπουν τα μάτια" θα έλεγε... "Κοίτα με τα μάτια της καρδιάς... βρες την ουσία..."

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Λ.Γ.: Τα δικά μας τα σκιάχτρα, δεν μπορούν να περπατήσουν. Μπορούν όμως να ταξιδέψουν! Έχουν ήδη κάνει μεμονωμένα ταξίδια σε παιδικά χαμόγελα και τώρα ετοιμάζονται όλα μαζί να ταξιδέψουν μέχρι εκεί που θα τα οδηγήσει η φαντασία των παιδιών! Δηλαδή παντού!

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;
Λ.Γ.: "Κοίτα πέρα από ‘κεί που βλέπουν τα μάτια" λέει το σκιάχτρο μου... Τι σημασία έχει λοιπόν; Έχει φύλο η αλληλεγγύη, αγάπη και η φιλία;

Ακολουθεί η Χριστίνα Αβδίκου (συγγραφέας-εικονογράφος)...

Πως συνέβη αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;

Χ.Α.: Είμαστε μια καταπληκτική ομάδα 11 ατόμων. Οι περισσότεροι πάμε πολλά χρόνια πίσω όταν βρεθήκαμε να παρακολουθούμε το σεμινάριο παιδικού βιβλίου του ΕΚΕΒΙ με εισηγητή τον Χρήστο Μπουλώτη. Αργότερα ήρθαν στην παρέα μας, ευτυχώς για εμάς, ο Φίλιππος με την Αναστασία και την Μαρία Ρουμελιώτου και δέσαμε! Ακούγεται πολύ περίεργο να λες ότι μια παρέα 11 ανθρώπων έχει τρομερή χημεία κι όμως ισχύει στην περίπτωση μας. Πιστεύω πως η υπέροχη διάθεση και η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε επηρεάζει θετικά την ενέργεια όλης της ομάδας. Η αλήθεια είναι όμως πως χωρίς την Λιλή Γάτη, βιβλίο δεν θα είχαμε. Εκείνη ήταν που μας οργάνωσε, μας συντόνισε, μας έδωσε τον ρυθμό κι εμείς ακολουθήσαμε με πολύ ενθουσιασμό.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;
Χ.Α.: Οι ιστορίες είναι ανεξάρτητες γύρω από το ίδιο θέμα. Το σκιάχτρο. Έχει πολύ ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικά αντιλήφθηκε ο καθένας μας το κοινό θέμα. Η δική μου ιστορία, για παράδειγμα, λέει για ένα δέντρο που μοιάζει με σκιάχτρο κι έτσι κανένα πουλί δεν θέλει να κάτσει στα κλαδιά του. Προσπαθεί να καμουφλάρει το παράξενο παρουσιαστικό του άλλοτε βάφοντας τον κορμό του, άλλοτε με μεταμφιέσεις. Αλλά μάταια. Το δέντρο δεν ξέρει ότι είναι τόσο αποκρουστικό μέχρι και τη στιγμή που θα διαβάσει σ’ ένα βιβλίο ότι είναι εντελώς ανεπιθύμητο. Κι όταν αργότερα, ένας παπαγάλος θα περάσει από πάνω του και θα φωνάξει «Σκιάχτρο! Σκιάχτρο!» πετώντας του μια ντομάτα, το δέντρο θα κοιταχτεί στη λίμνη και θα δει αυτό που τόσο καιρό έβλεπαν όσοι το απέφευγαν. Ένα σκιάχτρο. Αφού θα προσπαθήσει αρκετά να γίνει κάτι που δεν είναι, θα αφεθεί και θα αδιαφορήσει για τα πουλιά, αποδεχόμενος ουσιαστικά την εμφάνισή του. Και τότε, η ζωή του θα αλλάξει όταν ένα λευκό κοράκι θα κάτσει σ’ ένα του κλαδί να φάει το τυρί του.

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)

Χ.Α.: Για μένα το σκιάχτρο συμβολίζει τη μοναξιά. Στέκεται πάντα μόνο του, αποκρουστικό, περίεργο, προκαλώντας τον τρόμο. Όμως, είτε σε χωράφι, είτε σε δάσος ή στον βυθό ή στον ουρανό, το σκιάχτρο είναι ένα κατασκεύασμα, ανθρώπινο ή της φύσης στην ιστορία μου, που δεν επέλεξε την κατάστασή του. Και οπωσδήποτε η μοναξιά είναι μια δύσκολη κατάσταση γι’ αυτό και θεωρώ πως δεν ήταν τυχαία η κοινή συγγραφική αντίδραση να βρούμε φίλους στα σκιάχτρα μας.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε;

Χ.Α.: Το δικό μου μιλάει και μία από τις ατάκες του είναι: «Είμαι ανεπιθύμητο…»

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;

Χ.Α.: Το σκιάχτρο μου περπατάει αλλά κυρίως τσουλάει και πηγαίνει παντού με το καρότσι σούπερ μάρκετ και το σκοροφαγωμένο σεντόνι που έχει για πανί.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;

Χ.Α.: Ένα σκιάχτρο νομίζω μπορεί να είναι ό,τι θέλει. Το δικό μου είναι ουδέτερο. Δεν έχει φύλο η τρομάρα.

Η Μυρτώ Αντωνοπούλου (συγγραφέας) συνεχίζει...

Πως συνέβη αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;

Μ.Α.: Η πολλή θετική ενέργεια μιας εκ των συγγραφέων, της Λιλής Γάτη, ήταν η αφορμή να βρεθούμε και η απίστευτα καλή διάθεση όλων ο λόγος που συνεχίσαμε.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;

Μ.Α.: Δέκα συγγραφείς κλήθηκαν να γράψουν από μια ιστορία για ένα σκιάχτρο. Δεν το περιμέναμε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν δέκα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους σκιάχτρα. Η δική μου ιστορία μιλάει για ένα σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ!

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)

Μ.Α.: Ένα ακίνητο και αγέλαστο αντικείμενο, στο οποίο έχουν επιβάλλει να προκαλεί φόβο. Στην πραγματικότητα, όμως, το σκιάχτρο είναι πολλά περισσότερα. Το ζητούμενο είναι να καταφέρει να ανακαλύψει το κάθε σκιάχτρο τον πραγματικό του εαυτό και να βγει από το πλαίσιο, στο οποίο νομίζει ότι είναι καταδικασμένο να ζει.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:

Μ.Α.: Προτιμάτε αγκινάρες αλά πολίτα ή τηγανίτες με χαρουπόμελο; Πατατοσαλάτα με εστραγκόν ή λεμονόπιτα με κουκουνάρι;

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;

Μ.Α.: Από τη μακρινή Μαδαγασκάρη για να μαζέψει την περίφημη βανίλια της, μέχρι τη Νέα Ζηλανδία για να δοκιμάσει το πασίγνωστο παγωτό hokey-pokey. Θα γυρνούσε όλο τον κόσμο για να γνωρίσει διαφορετικές μαγειρικές και να συναντήσει συναρπαστικούς ανθρώπους.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;

Μ.Α.: Δεν έχει σημασία. Ένα σκιάχτρο μπορεί να είναι ό,τι θέλει! Κορίτσι, αγόρι, αστροναύτης, εφευρέτης, κουρέας. Μπορεί να γίνει ό,τι ακριβώς ονειρεύεται, αρκεί να το πιστέψει.

Η Αναστασία Καρανάσιου (συγγραφέας) παίρνει την σκυτάλη...
Πως συνέβη αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;
Α.Κ.: Είχα την τύχη να γνωρίζω το ένα άτομο της ομάδας την κα Λιλή Γάτη. Ένα απόγευμα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα της και μου πρότεινε να μπω σ’ αυτή την ήδη συγκροτημένη ομάδα με ένα μου παραμύθι. Δέχτηκα με έντονο το αίσθημα της ευθύνης να ανταποκριθώ ισάξια στα κείμενα της υπόλοιπης ομάδας, η οποία αποδείχτηκε πολύ δυνατή και αξιόλογη. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είμαι σ’ αυτή την ομάδα, και εύχομαι να υπάρχει και συνέχεια.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;
Α.Κ.: Δέκα σκιάχτρα, που συνυπάρχουν σ’ ένα βιβλίο, τόσο διαφορετικά που τελικά ολοκληρώνουν την εικόνα ενός. Είναι ανεξάρτητες οι ιστορίες δείχνοντας μας πόσο πολλά τελικά μπορεί να κάνει ή να είναι ένα σκιάχτρο ανάλογα με τον τόπο παρουσίας του. Η δική μου ιστορία είναι: Οι αχυρένιες σκέψεις του σκιάχτρου. Αν και μένει στη θέση του, αν και έχει αχυρένιο κεφάλι, καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του νου, να συνεργαστεί και να φέρει σε πέρας την αποστολή του, έχοντας βγει κερδισμένο αφού έτσι αποκτάει νέους φίλους. Φίλους που τηρούν συμφωνίες.

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Α.Κ.: Έχοντας μεγαλώσει σε επαρχία αποδέχτηκα την παρουσία του ως απαραίτητη, για την διασφάλιση της σοδιάς, κι όχι σαν τον κακό που τρομάζει. Με βοήθησε να κοιτώ, πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια. Έτσι μπορώ να διακρίνω, σε μεγάλο βαθμό, την ομορφιά της ασχήμιας και την ασχήμια της ομορφιάς, μα και την αναγκαιότητα και των δύο ώστε να υπάρχει ισορροπία.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:
Α.Κ.: «Με φτιάχνετε άσχημο και τρομακτικό ώστε να έχετε το αποτέλεσμα που επιθυμείτε. Χρειάζεστε την παρουσία μου για να έχετε όμορφο αποτέλεσμα. Τελικά ίσως να μην είμαι και τόσο άσχημο, όσο με παρουσιάζετε. Κοιτάξτε με και θα το δείτε».

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Α.Κ.: Θα έμενε στην θέση του για να δει και τις άλλες εποχές της φύσης. Το φθινόπωρο με τα μοναδικά χρώματα, το χειμώνα με το χιόνι και την βροχή, την άνοιξη με την αναγέννηση της φύσης. Και ίσως να γινόταν και φίλος μ’ αυτούς που το καλοκαίρι διώχνει μακριά. Και ίσως αυτές τις εποχές να είχε και ωραιότερα ρούχα, μιας και θα το έντυνε η φύση.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;
Α.Κ.: Ένα σκιάχτρο είναι και αγόρι και κορίτσι, είναι και άνδρας και γυναίκα. Είναι εκείνο που χωρά στους κήπους και τα χωράφια όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας. Είναι ένας «πολίτης» του κόσμου, που τον επιθυμούν μα και τον απορρίπτουν περισσότερο από τον καθένα. Είναι διαχρονικό, πάντα παρών και τελικά απαραίτητο.

Η Δήμητρα Κίτσου (συγγραφέας) λέει...

Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;
Δ.Κ.: Όλα ξεκίνησαν από την Λιλή Γάτη που είχε την ιδέα να ενωθούμε η παλιά ομάδα του ΕΚΕΒΙ, που πριν από 5 χρόνια είχαμε παρακολουθήσει ένα σεμινάριο για το παιδικό βιβλίο. Η Λιλή είχε ήδη εκδώσει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ, με τίτλο ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, και σκέφτηκε πως θα ήταν πολύ ωραίο να κάνουμε κάτι συλλογικό. Απ' τους έντεκα που είμαστε όλη η ομάδα οι οκτώ βρεθήκαμε στο ΕΚΕΒΙ και οι άλλοι τρεις συναντηθήκαμε μέσω της Λιλής που είναι φίλοι.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σου ιστορία;
Δ.Κ.: Είναι δέκα αυτόνομες και ανεξάρτητες εικονογραφημένες ιστορίες όσον αφορά την πλοκή. Σε σχέση όμως με την γενικότερη οπτική της ζωής που έχουμε ως ομάδα υπάρχουν κοινές έννοιες όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, η φιλία, τα χαμόγελα και τα όνειρα. Η δική μου ιστορία είναι το ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΕ.

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Δ.Κ.: Το σκιάχτρο του βιβλίου είναι μια νότα αισιοδοξίας στα όνειρα και στο τί μπορούμε να καταφέρουμε με την βοήθεια των φίλων μας και των ανθρώπων που μας αγαπάνε. Τα πάντα γύρω μας γίνονται ακόμα πιο όμορφα όταν μπορούμε να τα μοιραζόμαστε. Μια επιτυχία... ένα ταξίδι… μια δύσκολη απόφαση… Όλα αλλάζουν όψη όταν δεν είμαστε μόνοι μας.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε;
Δ.Κ.: Είμαι τόσο τυχερό που έχω την τιμή και την χαρά να είμαι σε αυτό το υπέροχο βιβλίο μαζί με άλλα εννέα μοναδικά και καταπληκτικά σκιάχτρα!

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Δ.Κ.: Μα περπατάει… και θα κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;
Δ.Κ.: Ένα σκιάχτρο μπορεί να είναι και το ένα και το άλλο... μπορεί να φοράει φουλάρι, παπιόν, κλαρωτή φούστα, μαγειρική ποδιά, βατραχοπέδιλα, άχυρα, χρωματιστά καπέλα, φόρεμα… καρό πουκάμισο… να είναι πασπαλισμένο με αστερόσκονη… μπορεί αν είναι όλα αυτά που είναι στην φαντασία των παιδιών.

Η Μαρία Κλίνη (συγγραφέας) συνεχίζει...

Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;
Μ.Κ.: Μαγικά! Κάπου, κάποτε, κάποιοι άνθρωποι που αγαπάνε πολύ να γράφουν ιστορίες συναντήθηκαν, γνωρίστηκαν, μοιράστηκαν σκέψεις και μοιραία μετά από χρόνια συναντήθηκαν και πάλι οι σκέψεις τους και έγιναν βιβλίο.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;
Μ.Κ.: Πρόκειται για 10 εντελώς διαφορετικές και το ίδιο αξιαγάπητες ιστορίες. Η δική μου αφορά σε ένα σκιάχτρο με καλλιτεχνικές τάσεις και άκρως φιλικό προς τα πετούμενα! Γίνεται φίλος με ένα πουλί και με ένα ιδιαίτερο τρόπο το καθένα κερδίζει αυτό που προσδοκά μέσα από αυτήν την περίεργη φιλία.

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Μ.Κ.: Το σκιάχτρο για εμένα συμβολίζει την ανελευθερία. Για κάποιο λόγο με τρομάζει το πώς ριζώνουν βαθειά σε ένα σημείο, επιτελούν ένα σκοπό και μετά παύουν να υπάρχουν.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:
Μ.Κ.: Θέλω να πετάξω!!!!!! Να φύγω, να γυρίσω τον κόσμο και να του χαμογελάω!!!!

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Μ.Κ.: Παντού!!! Φυσικά!! Όπου τουλάχιστον του επέτρεπαν τα αχυρένια ποδαράκια του!!! Δηλαδή ΠΑΝΤΟΥ!!!

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;
Μ.Κ.: Ένα σκιάχτρο είναι όπως ακριβώς το φαντάζεστε! Κλείστε τα μάτια και κάντε το εικόνα! Είναι αγόρι ή κορίτσι;

Και η Έρη Παπαμιχαλοπούλου (συγγραφέας)

Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;
Ε.Π.: Κάποτε στην πόλη αυτή ζούσαν καλά κρυμμένα ανάμεσά μας δέκα σκιάχτρα, δέκα παράξενα και λίγο αλλόκοτα σκιάχτρα. Κάποια ήταν μικροκαμωμένα, άλλα μοναχικά και ερωτευμένα, άλλα λάτρευαν τα μακροβούτια, ενώ κάποια μπορούσες να τα πεις ονειροπόλα. Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι όλα τα σκιάχτρα διέθεταν πλούσια φαντασία και έφτιαχναν υπέροχες παραμυθένιες ιστορίες. Μία μέρα τα δέκα αυτά σκιάχτρα ξεκίνησαν για ένα μεγάλο ταξίδι. Ταξίδεψαν από την μια άκρη της πόλης ως την άλλη, με όποιο τρόπο μπορείς να φανταστείς, με τρένο, με λεωφορείο, με το αυτοκίνητό τους, κάποια πέταξαν ακόμα και με αεροπλάνο, ενώ άλλα προτίμησαν να περπατήσουν ανάμεσα στους δρόμους και τα στενά σοκάκια. Κι έτσι λίγο πριν σκοτεινιάσει, έσμιξαν για πρώτη φορά και τα δέκα μαζί, μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Μόλις συναντήθηκαν σφιχταγκαλιαστήκαν συγκινημένα και ξεκίνησαν να διηγούνται τις μοναδικές ιστορίες τους. Η συνέχεια είναι σε όλους σας γνωστή. Τα δέκα σκιάχτρα, όντως χώρεσαν μέσα σε ένα βιβλίο και το καθένα μας διηγείται τη δική του ξεχωριστή ιστορία.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;

Ε.Π.: Όπως ανέφερα παραπάνω το βιβλίο αυτό φιλοξενεί δέκα διαφορετικές σκιαχτροιστορίες. Το δικό μου σκιάχτρο, είναι το Μαγεμένο σκιάχτρο. Ο όρος "μαγεμένος" στην ιστορία αυτή λειτουργεί συμβολικά. Περιγράφει τις διαδικασίες εκφοβισμού και την εναλλαγή θύμα-θύτη. Η ιστορία μου μιλάει για ένα μικρό σκιάχτρο. Το σκιαχτράκι ζούσε μέσα στο δάσος παρέα με τα ζώα και τα πουλιά, μακριά από τα άλλα σκιάχτρα που το κορόιδευαν καθώς ήταν μικροκαμωμένο. Κάποια στιγμή συναντήθηκε με έναν νάνο, ο οποίος το ανάγκασε να φυλάει το περιβόλι του. Το μικρό σκιάχτρο προκειμένου να έχει την εύνοια του, μεταμορφώθηκε σε θύτη, σκορπώντας τον φόβο γύρω του ακόμα και στους ίδιους του τους φίλους, τα ζώα και τα πουλιά. Ώσπου μια μέρα συνέβη κάτι αναπάντεχο…

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Ε.Π.: Το σκιάχτρο έχει να επιτελέσει ένα δύσκολο ρόλο, να προστατεύσει το χωράφι του από τα ζώα και τα πουλιά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το σκιάχτρο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Το σκιάχτρο μας φυλάει και προστατεύει τα προσωπικά μας όρια, καλείται να περιχαρακώσει τον ίδιο μας τον εαυτό μας, βάζοντας όρια δηλαδή στους άλλους.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε;
Ε.Π.: Δεν ξέρω να σας απαντήσω για τα υπόλοιπα σκιάχτρα, το "μαγεμένο σκιάχτρο" όμως της ιστορίας μου θα έλεγε ότι πολλές φορές είμαστε πιο δυνατοί απ’ όσο νομίζουμε, αρκεί να ψάξουμε να βρούμε τους τρόπους.

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Ε.Π.: Θα ανέβαινε σε έναν λόφο για να ατενίσει... Όταν βρίσκεσαι ψηλά, ένα είναι το σίγουρο, ότι βλέπεις με άλλη οπτική τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;
Ε.Π.: Ούτε αρσενικό, ούτε θηλυκό… Το φύλο του σκιάχτρου καθορίζεται αποκλειστικά από τον αναγνώστη και τις εμπειρίες του.

Η Ναταλία Ρεντίνα (συγγραφέας) απαντά...
Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;

Ν.Ρ.: Πολλοί από εμάς υπήρξαμε συμμαθητές στο ΕΚΕΒΙ. Μετά από χρόνια μια υπεροχή ιδέα μας ένωσε ξανά, αυτή τη φορά όχι για να μάθουμε αλλά για να δημιουργήσουμε. Η ιδέα αυτή ήταν ένα κοινό βιβλίο, μια κοινή δημιουργία. Μετά από παρότρυνση της Λιλής Γάτη η ιδέα έγινε πραγματικότητα και τα σκιάχτρα μας είναι έτοιμα να τα καλωσορίσετε στην ζωή σας.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σου ιστορία;

Ν.Ρ.: Είναι δέκα ξεχωριστά σκιάχτρα με δέκα ξεχωριστές προσωπικότητες, προτιμήσεις, μορφές. Το καθένα μπλέκει σε μια δική του ξεχωριστή περιπέτεια με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο. Τι τους ενώνει; Η σκιαχτρένια φύση τους. Η δική μου ιστορία αφηγείται την ευχή ενός μοναχικού σκιάχτρου να βρει έναν πραγματικό φίλο. Η ευχή του θα πραγματοποιηθεί γιατί την ώρα που την κάνει…πέφτει ένα αστέρι!

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)
Ν.Ρ.: Το σκιάχτρο είναι ο φύλακας του αγρού… όπως λέει η φίλη μου η Δήμητρα. Με την τρομακτικά μοναχική του φύση βοηθάει τον άνθρωπο να προστατέψει την σοδειά του. Είναι μία ευγενική παρουσία, ένας πιστός φίλος, ένας φερέγγυος συνεργάτης.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:

Ν.Ρ.: Θα ρωτούσε τα πουλιά για τα μέρη που επισκέφτηκαν.

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;

Ν.Ρ.: Στα όμορφα μέρη που του περιέγραψαν τα πουλιά.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;

Ν.Ρ.: Το σκιάχτρο δεν έχει φύλο γιατί είναι μια έννοια. Είναι ένα πλάσμα μαγικό. Δεν είναι ούτε κορίτσι ούτε αγόρι γιατί για ένα σκιάχτρο δεν υπάρχουν περιορισμοί.

Η Μαρία Ρουμελιώτου (συγγραφέας) γράφει...

Πως συνέβει αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;

Μ.Ρ.: Μοιραία θα έλεγα. Η αγάπη μας για το παραμύθι μας έφερε κοντά! Έτσι απλά, η συγγραφέας Λιλή Γάτη μάς πρότεινε τη δημιουργία της συλλογής αυτής και έτσι αυθόρμητα δεχτήκαμε. Κάτι βέβαια που αν δεν ήταν ο κ. Γιάννης Κρανιάς, από τον εκδοτικό οίκο Εντύποις δε θα είχε πραγματοποιηθεί.

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;

Μ.Ρ.: Πρόκειται για ανεξάρτητες, αυτοτελείς ιστορίες με κοινό θέμα "το σκιάχτρο". Ή δική μου ιστορία έχει τίτλο "Μια ιστορία απ’ τον βυθό" και παρουσιάζει μια δυνατή φιλία ανάμεσα σ’ ένα σκιάχτρο της θάλασσας και σ’ ένα αγοράκι της στεριάς. Θα περάσουν δοκιμασίες για να είναι μαζί. Αλλά μπορεί ένα πλάσμα της θάλασσας να ζήσει στη στεριά ή ένας άνθρωπος στη θάλασσα;

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)

Μ.Ρ.: Συμβολίζει την εξωτερική ασχήμια, όπως την ορίζει η κοινωνία. Την επιφανειακή όψη ενός πλάσματος που προκαλεί αποστροφή. Ενώ η εξερεύνηση της εσωτερικής πλευράς του είναι κάτι στο οποίο προβαίνουν λίγοι, αλλά και ίσως τυχεροί καθώς θα είναι οι μόνοι που θα κατέχουν την αλήθεια του πλάσματος, που αυτή είναι η ουσία.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:

Μ.Ρ.: Είμαι και εγώ εδώ… θες να παίξουμε;

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;
Μ.Ρ.: Θα πήγαινε όπου υπάρχουν φίλοι.

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;

Μ.Ρ.: Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν σκιάχτρα που είναι κορίτσια, αλλά και σκιάχτρα που είναι αγόρια.

Και ο Φίλιππος Τσαουσέλης (συγγραφέας)...

Πως συνέβη αυτή η σύμπραξη τόσων ανθρώπων σε ένα βιβλίο;

Φ.Τ.: Η σύμπραξη αυτή οφείλεται αρχικά σε μία ιδέα της Λιλής Γάτη με την οποία αργότερα συμφώνησαν όλοι οι εμπλεκόμενοι και ο εκδότης μας, Γιάννη Κρανιάς. Η ιδέα αυτή νομίζω πως καλύπτει μια κοινή ανάγκη όλων μας: Να βρεθούμε ως άνθρωποι και να κάνουμε ένα ταξίδι κοινό, κρατώντας τη διαφορετικότητα του καθενός. Αυτό ήταν το μαγικό σε αυτήν την ιδέα και για αυτό όλοι την δεχτήκαμε με ενθουσιασμό!

Ποια είναι η δομή του; Πρόκειται για ανεξάρτητες ιστορίες; Κι αν ναι, ποια είναι η δική σας ιστορία;

Φ.Τ.: Είναι δέκα παραμυθένιες ιστορίες για δέκα σκιάχτρα. Δέκα ανεξάρτητες ιστορίες. Η δική μου είναι «ο Αχυρένιος».

Τι συμβολίζει το σκιάχτρο; (για σας όχι στο βιβλίο)

Φ.Τ.: Το σκιάχτρο πέρα από την πραγματιστική του χρήση, συμβολίζει για μένα εικόνες παιδικής ηλικίας. Ελληνική φύση. Χωράφια. Γη. Μυρωδιές από στάχυα, θυμάρι, λουλούδια του Ελληνικού αγρού. Από μικρός, για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι ξεπέρασα πολύ νωρίς τον φόβο που σου δημιουργούσε ένα σκιάχτρο. Μάλλον γιατί μου εξήγησαν νωρίς την λειτουργία του. Έτσι έμεινε ως ένας «προπομπός» του χωριού, και τον αποχωρισμό του περιβάλλοντος του αστικού τοπίου που από μικρό, με «ζόριζε». Άρα σίγουρα κάτι θετικό δημιουργείται πάντα όταν σκέφτομαι ένα σκιάχτρο μαζί με μία μικρή δόση αισθήματος μοναχικότητας.

Αν το σκιάχτρο μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:
Φ.Τ.: Μην με παρεξηγείτε… κάνω μια δουλειά, που δεν πρέπει να την παίρνετε προσωπικά! Δεν θέλω να σας διώξω για πάντα.

Αν μπορούσε να περπατήσει, που θα πήγαινε;

Φ.Τ.: Ίσως μια βόλτα σε μία πόλη, ίσα ίσα για να ξέρει απλά πως είναι η… «άλλη πλευρά». Αλλά σίγουρα θα ξεκουραζόταν κάτω από μία μεγάλη μουριά μετά από χρόνια ορθοστασίας!

Ένα σκιάχτρο είναι θηλυκό ή αρσενικό; Κορίτσι ή αγόρι;

Φ.Τ.: Δεν νομίζω πως μπορεί να καθοριστεί. Μάλλον είναι ανάλογα με τον δημιουργό του…

Η Λιλή Γάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ως τα πρωτοσχολικά της χρόνια στην πατρίδα της καρδιάς της, σ’ ένα μικρό χωριό της Φωκίδας, τα Καστέλλια. Γράφει για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη, με μικρές εξαιρέσεις τις στιγμές που γράφει για να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των μεγάλων. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών από την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της, για την νουβέλα «Εξ αίματος».[1] Έχει διακριθεί με το Δεύτερο Βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το παραμύθι «Η βελόνα» και με το Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς» στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας» με το διήγημα «Αθανασία».[2] Από τις Εκδόσεις Εντύποις κυκλοφορούν, το παιδικό διήγημά της «Σαν παραμύθι» (2014)[3] και η ιστορία για καληνύχτα «Καληνύχτα αστεράκι» (2015). Επίσης κυκλοφορούν: «Εξ αίματος», Εκδόσεις Σαΐτα (2014), «Αθανασία» στη συλλογή «Έγκλημα στο χωριό», Εκδόσεις OPENBOOK (2013)[2], «Χελιδονοφωλιά» στη συλλογή «Γεια σου φίλε», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (2011).

Η Χριστίνα Αβδίκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε καλές τέχνες και ιστορία της τέχνης στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συνέχισε για ένα χρόνο σπουδές στο animation και το σκίτσο. Έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, την εικονογράφηση, τη διδασκαλία, τη γραφιστική, το web design. Τα τελευταία χρόνια της εμφανίστηκε ένα νέο κουσούρι, αυτό της συγγραφής. Μαρτυρίες άτυχων συγγενών που αναγκάζονταν ν' ακούν ποιήματα και σχολικές εκθέσεις επιστημονικής φαντασίας δηλώνουν πως, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε κι αυτό. Το παιδικό βιβλίο, συγγραφή κι εικονογράφηση, έχει κατευνάσει μέσα της το θηρίο του ανικανοποίητου οπότε, συγγενείς και φίλοι, της το προτείνουν ανεπιφύλακτα για να ησυχάσουν κι αυτοί από τις κρίσεις πανικού.

Η Μυρτώ Αντωνοπούλου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δημοσιογράφος τα τελευταία 11 χρόνια. Οι ιστορίες και τα παραμύθια της άρεσαν πάντα, γι’ αυτό αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα συγγραφής παιδικού βιβλίου στο ΕΚΕΒΙ. Στον ελεύθερό της χρόνο (στο μετρό, στην ουρά για τον οδοντίατρο, στο ασανσέρ) πλάθει ιστορίες για παιδιά στο μυαλό της και γράφει (όσες από αυτές προλαβαίνει) σε χαρτιά, χαρτοπετσέτες, φακέλους, εισιτήρια, αποδείξεις, ενίοτε και σε χαρτοπόλεμο, με σκοπό κάποια στιγμή να τις εκδώσει. Έχει μια τετράχρονη κόρη, την Αλίκη, που της δίνει έμπνευση. «Το σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ» είναι η πρώτη της ιστορία που εκδίδεται.

Καρανάσιου Αναστασία: Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σ’ ένα χωριό της Ρούμελης, την Ελάτεια Φθιώτιδος. Είμαι παντρεμένη και έχω μια γλυκύτατη κορούλα! Τελειώνοντας το λύκειο κατέβηκα στην Αθήνα όπου παρακολούθησα τη σχόλη «ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΓΓΡΟΣ» στο παιδαγωγικό τμήμα. Αργότερα παρακολούθησα ξανά παιδαγωγικά στο «ΙΕΚ ΞΥΝΗ» με παράλληλη φοίτηση στο τμήμα Λογοθεραπείας. Έχω εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα για 15ετία με ηλικίες από 2 χρόνων έως και νήπια. Οι καλύτερες ημέρες ήταν όταν μαζί με τα παιδιά δημιουργούσαμε παραμύθια, ομαδικά αλλά και ατομικά ξεκινώντας από λέξεις. Ακολουθούσε εικονογράφηση από τα ίδια τα παιδιά και δέσιμο. Η χαρά στα μάτια τους για το δημιούργημα τους ανεκτίμητη. Όταν ρωτήθηκε ένας παραμυθάς από μια ετοιμόγεννη, για το πότε να αρχίσει να διαβάζει παραμύθια στο παιδί που περίμενε, πήρε την εξής απάντηση: «Έχεις αργήσει εννέα μήνες!»

Η Δήμητρα Κίτσου γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, στον Χολαργό. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στα Οικονομικά του Περιβάλλοντος από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το 2005 έως το 2009 διετέλεσε στέλεχος διαχείρισης καινοτομίας και μεταφοράς τεχνολογίας στο Γραφείο Διαμεσολάβησης του Α-ΤΕΙ Αθήνας. Δίδαξε οικονομικά μαθήματα σε διάφορα δημόσια Λύκεια και ΙΕΚ πάνω από μια δεκαετία, όπως και ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά τσιγγάνων στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Προστασία παιδιού και Οικογένειας". Το 2010 παρακολούθησε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το σεμινάριο συγγραφής παιδικού βιβλίου με εισηγητή τον συγγραφέα Χρήστο Μπουλώτη. Από παιδί αγαπούσε τα παραμύθια αλλά και μεγάλη ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται με αυτά. Ξεκίνησε να γράφει ιστορίες τόσο για να μπορεί να ονειρεύεται όσο και γιατί πιστεύει ότι η ίδια η ζωή είναι σαν ένα παραμύθι.

Η Μαρία Κλίνη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. Ήρθε στην Αθήνα για σπουδές κι εργάστηκε κάποια χρόνια ως Πολιτικός Μηχανικός. Η αγάπη της όμως για τα παιδιά και τα παραμύθια την οδήγησε στη δημιουργία του «Παραμυθοχωριού», ενός χώρου που μπορεί και φιλοξενεί και τα δύο. Στον ελεύθερο χρόνο της βουτάει στον κόσμο των παιδιών...και γράφει ιστορίες και θεατρικά. Το πρώτο της βιβλίο, «Ο Παράξενος Μεσιέ Μπρουνό», συστήθηκε στο κοινό από την «Ήρα Εκδοτική». Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και το δεύτερο βιβλίο της, "Ο Λαίμαργος Άγιος Βασίλης". Τρεις ιστορίες της κρύβονται στη συλλογή παραμυθιών «Στην ανέμη τυλιγμένη» από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές», ενώη ιστορία της «Το μικροσκοπικό βιβλίο» κέρδισε το Α' βραβείο του «Διαγωνισμού για τη συγγραφή παιδικού βιβλίου από ενήλικες» που διοργάνωσαν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καλλιθέας και η Βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Αν την ψάξετε θα τη βρείτε στο χώρο της ή σε κάποιο μαγικό μέρος που συχνά της αρέσει να κρύβεται. Πάντα αγκαλιά με παραμύθια.

Η Έρη Παπαμιχαλοπούλου γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Εργάζεται ως νηπιαγωγός στην Ειδική Εκπαίδευση, στο Τμήμα Ένταξης του 1ου Νηπιαγωγείου Ελληνικού. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο στην Ειδική Αγωγή, ενώ ολοκληρώνει τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τον ελεύθερο της χρόνο της αρέσει να γράφει παραμύθια. Το 2014 το παραμύθι της «Η Βελόνα της Χαράς», που αφορά τον παιδικό καρκίνο, πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό. Το 2015 παρουσιάστηκε σε Επιστημονική Ημερίδα στο νοσοκομείο "Μητέρα", στο πλαίσιο των Επιστημονικών Εκδηλώσεων με αφορμή την Παγκόσμια μέρα του Παιδικού Καρκίνου. Έχει διακριθεί ακόμα με δυο βραβεία και τρεις επαίνους σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εταιρίας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Έχει συμμετέχει στη δημιουργία εφαρμογής τρισδιάστατης εικονικής ξενάγησης στην Ακρόπολη των Αθηνών με Η/Υ, Ταμπλέτα για μαθητές πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Neapolis Edu. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο τον Δημήτρη.

Η Ναταλία Ρεντίνα γεννήθηκε το 1987 στο Σούμι της Ουκρανίας και μεγάλωσε στην Χαλκίδα. Έχει σπουδάσει ψυχολογία και δραστηριοποιείται στον τομέα της έρευνας. Από νωρίς την συνεπήρε ο μαγικός κόσμος του παραμυθιού και έτσι ξεκίνησε να γράφει ιστορίες για μικρά αλλά και για μεγάλα παιδιά. Πολλοί από τους ήρωές της είναι πρόσωπα πραγματικά, που έχει συναντήσει στην καθημερινότητα ή στα ταξίδια της, στην Ελλάδα και το εξωτερικό... φυσικά τυλιγμένα με την μαγική σκόνη των παραμυθιών. Έχει παρακολουθήσει πολυάριθμα σεμινάρια δημιουργικής γραφής και συγγραφής παραμυθιού. Οι ιστορίες της έχουν παρουσιαστεί σε διαγωνισμούς, σε θέατρο δρόμου και σε χώρους για παιδιά, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Είναι η πρώτη της ιστορία που δημοσιεύεται στο κοινό.

Η Μαρία Ρουμελιώτου γεννήθηκε το 1988 στους Αγίους Αναργύρους και από τότε ψάχνει τη μαγεία. Έμαθε ότι εκείνη κρύβεται στα παιδιά και έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να είναι μαζί τους. Έτσι σπούδασε στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, ενώ ήταν εθελόντρια στο Συμβουλευτικό Κέντρο Ομηλίκων του ίδιου τμήματος. Ήταν ομαδάρχισσα πολλά καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις Τ.Υ.Π.Ε.Τ στον Διόνυσο και πρόσκοπος στο 2ο Σύστημα Προσκόπων Ιλίου. Εργάζεται ως νηπιαγωγός και κάνει δημιουργική απασχόληση και φύλαξη παιδιών, ηλικίας 6 μηνών με 6 ετών από το 2010 έως σήμερα. Κατάγεται από την Ηρακλειά και τα Κουφονήσια, γι’αυτό και η θάλασσα αποτελεί πηγή έμπνευσής της. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Το μωρό που ‘βρεχε» στη συλλογή «Τα κάναμε θάλασσα», από το Δίκτυο Αναπτυξιακών Εταιριών Νησιωτικής Ελλάδας "Νήσων Περίπλους", του οποίου είχε παρακολουθήσει το αντίστοιχο σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Παράλληλα, παρακολουθεί το σεμινάριο Παραμυθιού, που διοργανώνει το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στο ιστολόγιο «Παραμυθοκουζίνα» του συγγραφέα-δημοσιογράφου Κώστα Στοφόρου.

Ο Τσαουσέλης Φίλιππος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη. Αποφοίτησε το 2012 από την δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Από το 2011 μέχρι και σήμερα, εργάζεται ως ηθοποιός σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα με κύριο χώρο εργασίας το θέατρο. Με τον χώρο της γραφής ασχολείται αρκετά χρόνια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής διηγήματος, με εισηγητή τον συγγραφέα Δημήτρη Μίγγα, σε διοργάνωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και έχει παρακολουθήσει επίσης σεμινάρια συγγραφής θεατρικού έργου. Συμμετείχε με διήγημα του στον Γ' Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" το 2014, που διοργανώθηκε από τον προοδευτικό σύλλογο "Τα Καστέλλια", όπου το διήγημα του απέσπασε έπαινο και εκδόθηκε στο συλλογικό έργο ''Τα Καπνά'' από την OPENBOOK. Αγαπάει και ασχολείται έμπρακτα με την Ποντιακή μουσική παράδοση.

[1] Κατεβάστε τη νουβέλα της Λιλής Γάτη, Εξ αίματος

[2] Διαβάστε το διήγημα της Λιλής Γάτη, Αθανασία

[3] Η Λιλή Γάτη για ένα βιβλίο Σαν παραμύθι