Λαμβάνω, λοιπόν, ακόμα ένα θεατρικό έργο από τις εκδόσεις Vakxikon.gr και στρογγυλοκάθομαι να το απολαύσω, αν και δεν έτυχε να δω τη συγκεκριμένη παράσταση (όχι ότι η παράσταση θα μου άλλαζε ή θα διαφοροποιούσε τη γνώμη μου για το βιβλίο. Είναι πολύ διαφορετικό να κρίνεις μια παράσταση και άλλο να μιλάς για ένα βιβλίο). Κι εκεί που είμαι προετοιμασμένη να αντικρίσω ένα σύγχρονο νεοελληνικό κείμενο γραμμένο από έναν νέο άνθρωπο που να φέρει όλα τα "συμπτώματα" της εποχής του ανάκατα με την κουλτούρα του -ίσως και κάποιες επιρροές από τη μόδα-, διαβάζω ένα έργο με απύθμενο βάθος -πολύ ζουμί έλεγε η γιαγιά-, έντονο συναίσθημα αν και δεν πρόκειται για ερωτική ιστορία (συγκινούν περισσότερο οι έρωτες παρά τα κοινωνικά θέματα όταν διαβάζεις μυθογραφία)... ατάκες που μένουν στο μυαλό και σε κάνουν να τις σκέφτεσαι για μέρες... ιστορίες ανθρώπων που γίνονται βίωμα με τις αλήθειες και την ευθύτητά τους. Και, το κυριότερο, δε του φαίνεται!
Όχι, δεν εντυπωσιάστηκα επειδή δεν περίμενα να βρω τόσα πράγματα μέσα στις σελίδες του. Η πείρα που περιέγραψα παραπάνω έχει και ένα κακό: δε μπορείς να με ξεγελάσεις με "κονφετί" προκειμένου να με πείσεις ότι έχεις κάτι θεαματικό να μου προσφέρεις. Πρέπει να έχεις κάτι να μου προσφέρεις και η Σοφία-Ιόλη Μπούντα το έχει και το παραέχει. Κι αφού θεωρώ ότι τίποτα δε συγκρίνεται με την ίδια την εμπειρία ενώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... άσε που δε μπορούν να πείσουν κανέναν αν το "προϊόν" δεν είναι καλό από μόνο του, ούτε και θα μου άρεζε να "προδώσω" το έργο με εξηγήσεις επί των επεξηγήσεων και υπεραναλύσεις, θα προσπαθήσω να δώσω μια εσάνς από το στυλ του βιβλίου, της γραφής και του περιεχομένου.
Η γραφή έχει κάτι το κλασικό μαζί με φρέσκο εποχιακό άνεμο και η συγγραφέας διαθέτει κοφτερό μυαλό που το εκμεταλλεύεται προσφέροντας έξυπνα αποφθέγματα εκεί που δε το περιμένεις.
Αυτό που πονάει περισσότερο δεν είναι η πτώση αλλά η τριβή με το χώμα.
Η εξουσία διατηρείται με την απλή μέθοδο των τριών! Ένας δίνει την εντολή, ένας σκοτώνει, ένας πεθαίνει.
Η ιστορία δεν είναι κωμική, ούτε κομεντί. Πρόκειται για αντανάκλαση μεγάλης μάζας ανθρώπινου πόνου, εκπέμπει βαθιά θλίψη, μελαγχολία και προκαλεί τον οίκτο του αναγνώστη.
...όλοι είμαστε μονάδα και ξοδεύουμε όλη μας τη ζωή να βρούμε μια άλλη μονάδα για να δημιουργήσουμε ένα σύνολο.
Περιέχει δε, μεγάλες και αψιές αλήθειες, από εκείνες που μόνο οι τρελοί μπορούν να ξεστομίσουν αυθόρμητα και ξεκάθαρα όσο κι αν πονάνε.
Οι άνθρωποι είναι υποκριτές... Θέλουν να φάνε σκατά αλλά δεν τολμούν. Έτσι ανακαλύπτουν το ρολό, το μοσχαράκι, τα έντερα, το συκώτι, τι στιφάδο, τα κεφτεδάκια...
Τα σπίτια αλλάζουν πρόσωπα, αλλάζουν και ιστορίες και αν δεν είσαι εκεί την ώρα που γράφεται η ιστορία τότε γίνεσαι παρελθόν.
Το έργο χωρίζεται σε επτά σκηνές και διαθέτει πέντε ψυχικά διαταραγμένους ήρωες. Μου φέρνει στο νου το κλασικό έργο του Γκόγκολ (Το ημερολόγιο ενός τρελού) και τον απίθανο ήρωά του που, ενώ είναι ολότρελος, μιλάει πάνσοφα για την πραγματικότητα-κανονικότητα του κόσμου μας.
...πάντα κατηγορούσαν τον άρρωστο, ποτέ αυτούς που τον αρρωσταίνουν.
Κοινωνικοπολιτικά, το κείμενο, στέκεται στην επιλεκτική κώφωση της κοινωνίας και στη γενικότερη επιλεκτική ή επιβαλλόμενη εξασθένηση των αισθήσεών της. Η συγγραφέας εντοπίζει το λάθος του κόσμου και προτείνει την λύση σε μια μικρή φράση τεράστιας αξίας: Απλά άνοιξε τα μάτια σου και τα αυτιά σου και δες, άκουσε! Να ξέρετε, όλη η αξία κρύβεται σε εκείνο το «απλά».
Και στο τέλος μόνο αυτό μετράει, η δική σου αλήθεια.
Η έκδοση του θεατρικού έργου της Σοφίας-Ιόλης Μπούντα, κυκλοφορεί με αφορμή την ομώνυμη παράσταση σε σκηνοθεσία Πάνου Ηλιακόπουλου στο θέατρο Olvio στο Βοτανικό, τον χειμώνα του 2016.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Όταν η «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» είναι ο νόμος, είναι το Κράτος, δεν υπάρχει χώρος για «…φιλία» και έρωτα. Σε έναν κόσμο επιλεκτικά κουφό, τα κύματα της αλήθειας φαντάζουν με τρικυμία στην πλασματική ηθική μας.
Πέντε χαρακτήρες, όχι μακριά από αυτό που «είσαι», μοιάζουν με την ελπίδα που ταλαντεύεται σε μια παράνοια, όπου η Γνώση θυμίζει στοιχειωμένο νεφέλωμα. Πόσο «τυχαίο» είναι να βρεθούν πέντε άνθρωποι στο ίδιο μέρος, περιμένοντας το ίδιο κύμα;
Πέντε είναι οι αισθήσεις που ξέρεις ή που νομίζεις ότι ξέρεις…
Η Σοφία - Ιόλη Μπούντα ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Πράξη 7. Το 2009 έγραψε το πρώτο της έργο Λεωφόρος σπασμένων ονείρων, το οποίο έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Off Off στο θέατρο Επί Κολωνώ. Το έργο Μονοπάτια του Μυαλού - BrainPaths ανέβηκε στα θέατρα Επί Κολωνώ (2012) και Altera Pars (2013), και έλαβε μέρος στ οΦεστιβάλ Θεάτρου & Παραστατικών Τεχνών στο Πασάγιο 8, όπου κέρδισε το Βραβείο Βακχικόν. Το τρίτο της έργο, Άκουσε τα κύματα, ανέβηκε στο θέατρο Olvio τον χειμώνα του 2016 και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Vakxikon.gr Από τις εκδόσεις Vakxikon.gr κυκλοφορεί και το θεατρικό κείμενο Μονοπάτια του Μυαλού - BrainPaths (αποκλειστικά σε e-book, 2013).
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Vakxikon.gr για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Vakxikon.gr για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
