Στον πρόλογό του ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης μας καλωσορίζει με όσα αγαπά, δίνοντάς μας το στίγμα για τα ουσιώδη στοιχεία που ταξιδεύουν τη ψυχή του μες από τη μουσική, τις ταινίες, την ποίηση, την ομορφιά. Όλα αυτά αποτελούν ένα μικρό προμήνυμα για τα κείμενα των σελίδων που ακολουθούν, κι αφορούν άρθρα του που δημοσιεύθηκαν στη στήλη «Ζενερίκ» του περιοδικού «Διαβάζω».
Αρχικά περιπλανιόμαστε στα φώτα και τις σκιές του μαγαζιού “Aurevoir” στη Κυψέλη, ένα στέκι των ανθρώπων του πολιτισμού (το οποίο και έκλεισε την περίοδο που γραφόταν το εν λόγω άρθρο).
Έπειτα μαθαίνουμε το πόσες μνήμες είναι ικανό να ξυπνήσει ένα σημείωμα, ένα βιβλίο, ένας δίσκος βινυλίου -πόσο μάλλον όταν είμαστε καλεσμένοι σε μια βραδιά με τον Τίτο Πατρίκιο, πίνοντας και μιλώντας για τις σελίδες εκείνες που μας συναρπάζουν- αφήνοντας έτσι προίκα στην μνήμη στιγμές αγαπημένες για μια ύστερη έμπνευση που ποτέ δεν στερεύει όταν μέσα της υπάρχει αγάπη.
Κατόπιν διαβάζουμε ένα αφιέρωμα το οποίο μας κάνει να αναλογιστούμε ποιες να είναι άραγε οι αφορμές και οι αιτίες στο να διατηρούμε ζωντανές τις επετείους (Μανία με τις επετείους, επαίτες της μνήμης εμείς, εν είδει άμυνας απέναντι στη γενικευμένη λήθη, απέναντι στους μηχανισμούς ισοπέδωσης, αφασίας, κατάργησης και ουσιώδους αλλά και καρατόμησης του χιούμορ,[1] υπογραμμίζει ο συγγραφέας)
Στη συνέχεια μας παρουσιάζεται ένα αφιέρωμα στον Ιρλανδό δημιουργό Τζέημς Τζόυς, περνώντας συνάμα στην ανάλυση των σχέσεων μεταξύ Λογοτεχνίας-Πόλεων-Κινηματογράφου, με αφορμή την ζωή και το έργο του John Cassavetes.
Σειρά έχει ένα πέρασμα από τα λεγόμενα Βιβλία Περιπτέρου (τα ΒΙΠΕΡ) αναλύοντας με παραδείγματα τα στοιχεία εκείνα που βαφτίζουν ένα αστυνομικό αφήγημα ως πετυχημένο.
Στο ίδιο μήκος κύματος και το επόμενο άρθρο, που ασχολείται με τη αλληλεξάρτηση των εικόνων, των λέξεων και των ήχων που οδηγούν στην έμπνευση και την ανάγκη παραγωγής πολιτισμού. Ομοίως και το επόμενο που μιλά για «Λάδια και Μελάνια»: Ο Ρίτσος και οι πέτρες του. Ο Ελύτης και οι επικολλήσεις του. Ο Κόντογλου και οι ώρες που αφιέρωνε στο γράψιμο και στις μεταφράσεις.[2]
Μιλώντας μας παράλληλα για το τι σημαίνει για τον δημιουργό προσωπικά και τι όχι, οι «Πόλεις της περιπέτειας».
Γιατί: Πόλεις της περιπέτειας δε μπορούν να είναι εκείνες που γυρίζουν την πλάτη στην ίδια τους την ιστορία.[3]
Και στον αντίποδα: Σινεμά και θεωρία και λογοτεχνία και μουσική μαζί, να γίνουν ένα, και το αυτό, σε πείσμα των καιρών, να μιλάει περήφανα για ό,τι εξακολουθούμε να αγαπάμε μες στα ερείπια μιας εποχής που δε λέει να τελείωσε πια, για ό,τι μπορεί ακόμη να αποτελέσει υλικό για να δομηθούν Πόλεις της Περιπέτειας, Πόλεις της Ποίησης.[4]
Στη συνέχεια γίνεται λόγος για την μάθηση που δε διδάσκεται: Για την διάταξη της ψυχής, δίνοντας σκυτάλη στο θάρρος και το θέρος του Ανδρέα Εμπειρίκου, καταλήγοντας εν τέλει στα στέκια των Ποιητών. (Χάθηκαν ίσως τα στέκια, λιγόστεψαν οι τόποι όπου μπορούσε να σε δροσίσει αεράκι ελευθερίας.[5])
Και μετά βαδίζουμε σ’ ένα Φθινόπωρο όπως παλιά (Κάποιοι αισθανόμαστε, κάθε Φθινόπωρο, μιαν ωραία, όσο και αν είναι επώδυνη, ανάγκη να ξαναδούμε κάποια πράγματα, να τα επανεξετάσουμε, να τα αναθεωρήσουμε.[6]) Περνώντας στην «Φιλαρμονική του Ονείρου» και βλέποντας μες από τα μάτια και την ψυχή του Thomas Pynchon και του Μάριου Σπηλιόπουλου, αφήνοντας παράλληλα τον χώρο που αρμόζει και στο μέγεθος του Thomas Bernhard.
Στη σελίδα 77 γίνεται ένα εκτενές αφιέρωμα στην «εξόχως και αιθρίως αισιόδοξη, συγκρότηση και δράση της ημιτρομακρατικής ειρηνόφιλης και βιβλιομανούς ομάδας Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο Ε;», ενώ ακολουθεί και η «Επιστροφή στην Ταξιαρχία Gutenberg».
Τέλος, στην συλλογή αυτή των άρθρων του βιβλίου, υπάρχει και τα αφιερώματα στο έργο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, όπως και σε αυτό του Μπουκόφσκι, τελειώνοντας κάπως έτσι την επίσκεψή μας στο πρόσφατο παρελθόν και δίνοντάς μας λόγο για να συνεχίσουμε δημιουργικά το μέλλον…
Το 21° βιβλίο του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, Générique/Ζενερίκ, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λογεῖον. Πρόκειται για να ανθολογία βιβλιοφιλικών κειμένων από την μόνιμη στήλη του ίδιου στο περιοδικό Διαβάζω.
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960. Είναι ποιητής, μεταφραστής και συγγραφέας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να γράφει σε έντυπα όπως το "Ιδεοδρόμιο" του Λεωνίδα Χρηστάκη και η "Χιονάτη" του Βαγγέλη Κοτρώνη, και να συνθέτει ποιήματα και πεζογραφήματα. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά όπως η "Οδός Πανός", ο "Ήχος", το "Κάππα", η "Λέξη", η "Πολιορκία", και άλλα. Συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" και το περιοδικό "Έψιλον". Διατήρησε τη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα "City-Press". Ο τρόπος ζωής του τον οδήγησε στη συστηματική μελέτη των λεγόμενων "ιστορικών πρωτοποριών" (Φουτουρισμός, Dada, Υπερρεαλισμός), των Beat ποιητών και συγγραφέων, καθώς και του ρεύματος για την "υπέρβαση και την πραγμάτωση της Τέχνης" (Cobra, Λεττριστές, Καταστασιακοί). Καρπός αυτών των αναζητήσεών του είναι τα πολυσυζητημένα του βιβλία για τον William S. Burroughs, για την Internationale Situationniste, για τον Guy Debord, για τον Μάη του '68. Ίδρυσε και διηύθυνε την επιθεώρηση "Propaganda", όπου δημοσιεύτηκαν κρίσιμα κείμενα για την πολιτική και την κουλτούρα των καιρών μας. Έχει εργαστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο, και συγκεκριμένα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στην ΕΡΑ4, στον Εν Λευκώ, στο Κόκκινο 105,5, και στο Κανάλι 1 Πειραιάς 90,4. Σήμερα διευθύνει τη σειρά "Αιφνίδια Ντοκιμαντέρ" στις εκδόσεις Γαβριηλίδης και το λογοτεχνικό περιοδικό/εγχείρημα "ΚΟΡΕΚΤ", μαζί με τον ποιητή Θάνο Σταθόπουλο, στις εκδόσεις Νεφέλη. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών και της Εταιρείας Συγγραφέων.
[1] Σελ.27 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
[2] Σελ.45 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
[3] Σελ.50 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
[4] Σελ.50-51 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
[5] Σελ.61 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
[6] Σελ.65-66 ΖΕΝΕΡΙΚ, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Λογεῖον, Μάιος 2011
