Το αγόρι που δεν ήταν εκεί
Απλά συγκλονιστική η ιστορία του Μάρτιν Πιστόριους. Αυτό και μόνο νομίζω είναι αρκετό να πω και να σταματήσω να γράφω. Μην μπερδευτείτε με τον άλλον Πιστόριους, τον Όσκαρ, εδώ έχουμε την ιστορία του Μάρτιν, του παιδιού που έζησε 12 χρόνια παγιδευμένος στο σώμα του, κι επανήλθε στη ζωή. Είχα διαβάσει για την περίπτωσή του στο διαδίκτυο και τον θυμόμουν, μα το να διαβάζω το βιβλίο του ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Τότε διαπίστωσα το πόσο απίστευτη είναι η ιστορία του.
Ο Μάρτιν μια μέρα ένιωσε απλώς μια αδιαθεσία κι έφυγε από το σχολείο, κι αυτή ήταν η τελευταία του μέρα ως μαθητής. Σιγά σιγά άρχισε να χάνει τον έλεγχο του σώματός του και να βυθίζεται ολοένα στην ύπαρξή του, χάνοντας κάθε τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, μα με ένα μυαλό που εξακολουθούσε να λειτουργεί και να καταλαβαίνει τα πάντα.
Κανείς δεν μπορούσε να δει πως το μυαλό του λειτουργούσε.
Οι γονείς του έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να βρουν τι του συνέβαινε, δέχτηκαν να υποβληθεί σε μύριες εξετάσεις και θεραπείες για ασθένειες που ήταν μόνο υποθετικές, για να καταλήξουν μαζί με τους γιατρούς να αποφασίσουν πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα για τον Μάρτιν. Κάπως έτσι η ζωή της οικογένειας συνεχιζόταν χωρίς εκείνον πια. Με δυο παιδιά «ζωντανά», η μητέρα του άρχισε να απομακρύνεται από τον ίδιο για να φροντίσει εκείνα. Ήθελε πια να φύγει ο Μάρτιν από το σπίτι, να κλειστεί σε ίδρυμα, αφού αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξή του. Μόνο ο πατέρας του αρνήθηκε κατηγορηματικά να κάνει κάτι τέτοιο, και για αρκετό διάστημα ήταν ο μόνος που τον φρόντιζε.
Είναι παράξενο να μιλάει κάποιος για φροντίδα ενός ανθρώπου, όταν δεν αναφέρεται σε βρέφος. Λέμε «φροντίδα» και σκεφτόμαστε ίσως το φαγητό, το ντύσιμο, μα το να φροντίζει κανείς έναν μεγάλο άνθρωπο, είναι τρομερά δύσκολο. Ο Μάρτιν έπρεπε να δένεται σε μια καρέκλα για να κάθεται, να φοράει σαλιάρα γύρω από το λαιμό, να του κόβουν τα νύχια, να τον αλλάζουν, να τον καθαρίζουν, και τις νύχτες ο πατέρας του κάθε δυο ώρες ξυπνούσε για τον γυρίσει. Κι όλα αυτά, χωρίς να υπάρχει καμία ορατή ανταπόκριση... Το παιδί ήταν πράγματι σωματικά φυτό.
Θα μπορούσα να συνεχίσω και να πω κι άλλα, όμως πραγματικά η ιστορία του Μάρτιν δε χρειάζεται κανέναν πρόλογο, κανένα review, καθόλου λέξεις για να πείσει για το οτιδήποτε. Διαβάστε τη. Αυτό.
Στο οπισθόφυλλο...
Τον Ιανουάριο του 1988 ο Μάρτιν Πιστόριους, δώδεκα χρόνων, αρρώστησε. Πρώτα σταµάτησε να µιλά και στη συνέχεια έπαψε να τρώει. Έπειτα άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και την επαφή του µε το περιβάλλον. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Μέσα σε δεκαοχτώ µήνες είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι, αδυνατώντας να µιλήσει.
Οι γονείς του Μάρτιν πληροφορήθηκαν πως, εξαιτίας µιας άγνωστης ασθένειας, ο γιος τους είχε πια το µυαλό ενός βρέφους και λιγότερο από δύο χρόνια ζωής. Ο Μάρτιν άρχισε να µένει σε ιδρύµατα για παιδιά µε αναπηρίες βαριάς µορφής. Το άγχος και ο πόνος συντάραξαν τον γάµο των γονιών του, καθώς και την οικογένειά του. Το αγόρι τους είχε χαθεί. Έτσι νόµιζαν, τουλάχιστον.
Μέσα σε αυτές τις σελίδες, οι αναγνώστες βλέπουν την αντοχή του γονιού, τις συνέπειες µιας λανθασµένης διάγνωσης, τη βία στα χέρια άκαρδων νοσοκόµων και την αντοχή του προδοµένου από το ίδιο του το σώµα Μάρτιν. Παρακολουθούµε επίσης µια ζωή που δηµιουργήθηκε ξανά, την αρχή µιας νέας επιχείρησης και µιας νέας αγάπης – και όλα αυτά, από µια αναπηρική καρέκλα. Η ανάδυση του Μάρτιν από το σκοτάδι του µας προκαλεί να δούµε µε άλλο µάτι τη ζωή µας και να παλέψουµε για ένα καλύτερο αύριο για εµάς αλλά και για τους άλλους.
Το Αγόρι που δεν ήταν εκεί είναι η συγκινητική ιστορία της επιστροφής ενός αγοριού στη ζωή µέσα από τη δύναµη της αγάπης και την πίστη.
Το βιβλίο του Martin Pistorious, Το αγόρι που δεν ήταν εκεί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Ρίξτε μια ματιά εδώ!
Ο Martin Pistorius γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, το 1975. Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων, μια άγνωστη ασθένεια τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, καθιστώντας τον ανίκανο να μιλήσει, και πέρασε δεκατέσσερα χρόνια σε ιδρύματα. Το 2001 έμαθε να επικοινωνεί μέσω υπολογιστών, έκανε φίλους κι άλλαξε τη ζωή του. Το 2008 συνάντησε τη γυναίκα της ζωής του, την Τζόνα, και μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 2009 παντρεύτηκαν και το 2010 άνοιξε τη δική του επιχείρηση. Απολαμβάνει να περνάει χρόνο με τους φίλους του και φυσικά με τη γυναίκα του.
