Οι δεσμώτες των σκιών

Να σας πω; Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται: Πώς να μιλάμε για βιβλία που ΔΕΝ έχουμε διαβάσει. Φοβερό; Λοιπόν, με μερικά βιβλία δεν μπορείς να προβλέψεις το τι θα γίνει άμα δε διαβάσεις και την τελευταία λέξη. Με κάποια άλλα πάλι, δε χρειάζεται καν να τα διαβάσεις και είναι σα να τα διάβασες. Τώρα αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το βιβλίο είναι για τον π@@@ GTP τέλος πάντων. Δεύτερον ότι ο αναγνώστης πρέπει να κλείσει τον κύκλο και να ανοίξει άλλον, με άλλα βιβλία, άλλου είδους και βεληνεκούς. Γιατί αν νιώθεις πως ξαναδιαβάζεις το ίδιο πράγμα, ε μάλλον πρέπει να αλλάξεις τροπάριο. Το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς καμιά φορά. Καμιά φορά βέβαια δεν το βαριέται καθόλου. Αυτός είναι ο γεννημένος παπάς. Θέμα προσωπικό και υποκειμενικό.

Από την άλλη μεριά τώρα, τελευταία έχουν ξεπεταχτεί σαν τα περιστρεφόμενα πέη κάτι τύποι που αυτοβαφτίζονται βιβλιοκριτικοί και αν κάνεις το λάθος και πάρεις βιβλίο και μετά τριγυρίσεις στο διαδίκτυο για τα περί και τα πώς και πέσεις πάνω σ’ αυτούς... Μετά δε χρειάζεται να διαβάσεις το βιβλίο. Τόσο απλά. Τώρα θα ρωτήσει κάποιος, γιατί να θες να μάθεις; Εεεεεε ρε παίδες, όταν ένα βιβλίο σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, θες να μάθεις κι άλλα πράγματα.

Έχω δει μεγάλα λογοτεχνικά έργα που διδάσκονται σε πανεπιστήμια και σχολεία κι έχουν γραφτεί αναλύσεις των αναλύσεων και κριτικές και βιβλία ολόκληρα πάνω στα βιβλία, αλλά... Μιλάμε για λογοτεχνικά ΕΡΓΑ. Όχι για τα ελαφρά μυθιστορήματα που ξεφυτρώνουν σαν τα σαλιγκάρια σε κάθε βροχή. Έλεος. Γράφονται και γράφονται τρισέλιδα κείμενα 2 και 3 χιλιάδων λέξεων, που ουσιαστικά δε λένε ΤΙΠΟΤΑ για το βιβλίο (γιατί δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να αναλύσεις, δεν υπάρχει λογοτεχνία, μόνο μια ιστορία. Άντε να πεις ότι ναι, είναι καλογραμμμένο, ή όχι, δεν είναι καλογραμμένο) εκτός από την υπόθεσή του από την αρχή ως τέλος. Σίριουσλι; Ρε λέρες; Δε σας κόφτει; Νεοκυκλοφόρητο βιβλίο και τρέχετε να το ξεζουμίσετε και μετά δημόσια να το κάψετε για να μας πείτε τι; Ότι το διαβάσατε;

Και αυτό το λέτε κριτική βιβλίου; Αυτό το λένε «διάβασα το μάθημά μου και σαν καλό παπαγαλάκι για να μη φάω καμπάνα, το λέω απ’ έξω και ανακατωτά»-σαν. Κατά το Ντάνιελ-σαν. Τι να σας πω. Όσο ασχολούμαι με το ελληνικό βιβλίο, τόσες τρύπες βρίσκω, τόσο μπάζει από παντού. Αλλά κούκου. Πάμε στο βιβλίο (και ναι, δε χρειαζόταν να το διαβάσω για να ξέρω ακριβώς περί τίνος πρόκειται, παρόλα αυτά το διάβασα, τι να κάμνω;).

«Ο Σεμπάστιαν Ντάνιελ Αλεξάντερ Κέιν ανατράφηκε με σκληρότητα για έναν και μόνο σκοπό: να εκπληρώσει τις γραφές μιας πανάρχαιας κέλτικης προφητείας την οποία πίστευαν τυφλά δύο αντίπαλα μυστικιστικά τάγματα. Είχε το σημάδι. Ήταν απόγονος βασιλικής γενιάς. Και όφειλε να ενωθεί με τη Μία για να φέρουν στον κόσμο ένα πλάσμα τέλειο, άτρωτο από όλες τις ασθένειες, ευφυές και χαρισματικό, που προοριζόταν να καθορίσει την τύχη του κόσμου.

Η Καρολίνα Σερέτη μεγάλωσε προστατευμένη από την ίδια αυτή μοίρα, θεωρώντας ότι το σημάδι του λωτού στο δέρμα της ήταν μια τυχαία ατέλεια, αν και από μικρό κορίτσι διαισθανόταν πως η ύπαρξή του θα καθόριζε με κάποιον τρόπο τη ζωή της.

Εκείνος δεν πίστεψε ποτέ.

Επέλεξε τη σύγκρουση, τη φυγή, τον πόλεμο.

Εκείνη δεν έμαθε ποτέ. Ζούσε με τα όνειρα και τα γοητευτικά παραμύθια της, μέχρι την έναρξη της μάχης.

Όμως, όσο σθεναρά αντιστέκονταν και οι δυο στην παραφορά της εμμονής και στο όραμα της κυριαρχίας, τόσο πιο ανελέητα ισχυρές γίνονταν οι αόρατες δυνάμεις που οδηγούσαν στην ένωσή τους.

Ήταν ο Ένας και η Μία, απόγονοι του ίδιου βασιλιά.

Κουβαλούσαν την ίδια παντοδύναμη μοίρα.

Ήταν δεσμώτες των σκιών, που απειλούσαν να πνίξουν στα γκρίζα σύννεφα τη ζωή τους.

Καθώς ο θάνατος παραμονεύει, καθώς η αγάπη αναζητά το ξίφος που θα κόψει τις αλυσίδες και ο φόβος εναλλάσσεται αδιάκοπα με την ελπίδα, οι ασπίδες μοιάζουν καμωμένες από χαρτί και σκόνη. Ο Σεμπάστιαν και η Καρολίνα δίνουν μάχη για να σπάσουν τα δεσμά και να απαλλαγούν από το βάρος της Προφητείας. Θα τα καταφέρουν, ή θα υποταχθούν τελικά στο πεπρωμένο;

«Της ήταν αδύνατον να μιλήσει, γι’ αυτό απλώς κατένευσε.

Με ανακούφιση έμεινε ξανά μόνη, και στηρίχτηκε πάλι στα κάγκελα κοιτώντας τον φωταγωγημένο κήπο. Έφερε το ένα χέρι στον λαιμό της και έβαλε τα δάχτυλα ανάμεσα στο φουλάρι και στο δέρμα της.

Πανικός. Προειδοποίηση.

Φύγε! Φύγε τώρα!

Η όρασή της θόλωσε. Στα αφτιά της έπαψε να ακούγεται η απαλή μουσική που έπαιζε ο πιανίστας.

Άγριες μελωδίες άρχισαν να ηχούν μέσα στο κεφάλι της, επιδεινώνοντας τον ίλιγγο. Μελωδίες πολέμου. Μελωδίες από αρχαίες σάλπιγγες.

Ήχοι από κύματα που έσκαγαν θυμωμένα σε βράχια, παρασυρμένα από τον ανελέητο βοριά. Φωνές μικρών κοριτσιών. Φωνές αρχαίων πολεμιστών. Τι ήταν αυτό; Τρελαινόταν; Κίνδυνος».[1]

704 σελίδες!! Ωιμέ! Αυτό θα πει βιβλίο να σου φτουράει. Να διαβάζεις και να διαβάζεις και τελειωμό να μην έχει. Θα μου πείτε τώρα με τις τιμές των βιβλίων, πάρα πολύς κόσμος κυνηγάει το τούβλο. Γιατί αν το 200σέλιδο έχει 12-14 ευρώ και το τούβλον 17-18, ε το τούβλο θα πάρεις. Γιατί ο μέσος αναγνώστης θέλει να περάσει την ώρα του, να απασχολεί το μυαλό του, να πατήσει το διακοπτάκι του και να ξεφύγει από τη μιζεράμπλ ρεαλιτέ του. Δεκτόν.

Σπάνια θα βρεθούν άνθρωποι με λόξα, να γουστάρουν το βιβλίο, το καλό βιβλίο, αυτό που θέλουν να το βρουν και να το πληρώσουν ρε αδερφέ στην καλύτερη, την πιο προσεγμένη έκδοσή του, για να στολίσει τη βιβλιοθήκη του, να το αγαπήσει, να το διαβάσει στα παιδιά του και φυσικά να μείνει το καλό αυτό βιβλίο στα παιδιά και στα εγγόνια και πάει λέγοντας.

Τι να λέμε; Περνάμε άσχημα. Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί να υπεραναλύουν και να σκέφτονται πράγματα για τα οποία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Το δέχομαι αυτό. Άμα θέλετε να απασχοληθείτε για αρκετές μερούλες με 700 σελίδες και μια ιστορία που τα έχει όοοοοοοοοοοοοοοοοοολα μα όλα, βρήκατε το βιβλίο σας. Έχει και το μύθο του, και τις προφητείες του, και τις κατάρες του, και τις αδελφότητές του, και τους έρωτές του, και τις ίντριγκές του, και τον Τζέιμς Μποντ του και το γκομενάκι του και απ’ όλα. Βιπεράκι αριστούχο. Η συγγραφέας υπηρετεί επιτυχημένα ένα συγκεκριμένο είδος και το κάνει καλά. Πολύ πολύ θετικό το ότι συνεχώς βελτιώνει τη γραφή της. Ορίστε το μενίρ σας και καλό κουράγιο σας!

Το μυθιστόρημα της Ευαγγελίας Ευσταθίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Περισσότερα από/για την Ευαγγελία Ευσταθίου:
Η Ευαγγελία Ευσταθίου και Οι δεσμώτες των σκιών
Η Ευαγγελία Ευσταθίου για το Ψίθυροι στις φλόγες

[1] Από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος