Τι εστί έρως;
Μ.Κ.: Στα χρόνια της νεότητας είναι συνήθως ένας μασκαράς που σε ξεγελάει με τις μάσκες που διαλέγει να φορέσει. Στα χρόνια της ωριμότητας έρχεται γυμνός από φτιασίδια, αλλά δυσκολεύεσαι να τον αποδεχτείς έπειτα από τις απογοητεύσεις που έχεις εισπράξει. Σηκώνεις τα χέρια, του τραβάς τα μάγουλα προσπαθώντας να ξεκολλήσεις άλλη μια μάσκα και να δεις το αληθινό πρόσωπο που κρύβεται από πίσω, μέχρι που κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι το μόνο περίεργο πάνω του είναι η αντανάκλαση που βλέπεις του ίδιου σου του εαυτού.
Πιστεύεις στα ζώδια;
Μ.Κ.: Όχι. Ειδικά οι Παρθένοι που έχω συναντήσει στη ζωή μου με έχουν εκπλήξει πραγματικά με την ποικιλία που διαθέτουν…
Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Μ.Κ.: Τίποτα απολύτως. Δώρα χαίρομαι να κάνω μόνο σε ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Σε εχθρό θα δώριζα μόνο την αδιαφορία μου.
Έχεις κατοικίδιο;
Μ.Κ.: Σχεδόν πάντα! Λατρεύω τα ζώα (δεν είναι τυχαίο που έχω γεννηθεί την παγκόσμια ημέρα των ζώων) και η Μέλια μου –το υπέροχο σκυλί με το οποίο συγκατοικώ έγινε επάξια ηρωίδα στο τελευταίο μου βιβλίο.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Μ.Κ.: Η ομάδα των φίλων μου.
Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Μ.Κ.: Ε, αν είναι να αμαρτήσεις το κάνεις με σοκολάτα!
Μαύρο ή άσπρο;
Μ.Κ.: Και τα δύο. Το καθένα έχει τη δικιά του ομορφιά, την ιδιαίτερη σημασία του.
Τι πρέπει να συμβεί μια τέλεια μέρα;
Μ.Κ.: Τι ΔΕΝ πρέπει να συμβεί. Δεν πρέπει να δακρύσεις από θλίψη. Μόνο δάκρυα χαράς έχουν θέση σε μία τέλεια μέρα.
Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Μ.Κ.: Στα είκοσί μου τριάντα επτά. Μετά τη γέννηση της κόρης μου τριάντα οχτώ. Αφού γέννησα και τον γιο μου τριάντα εννέα. Αποφάσισα να σταματήσω τις γέννες γιατί φοβόμουν πως θα φτάσω στο μέγεθος του Γκούφη!
Έχεις χόμπι;
Μ.Κ.: Υπάρχει άνθρωπος χωρίς χόμπι; Έχω αρκετά, όμως δεν έχω χρόνο για όλα. Πάντως διάβασμα και μαγειρική έχουν τη δική τους θέση στην καθημερινότητά μου. Μόνο τα χόμπι που έχουν σχέση με άθληση άρχισαν να υποχωρούν με την πάροδο του χρόνου. Τώρα πια αυτό που γυμνάζεται περισσότερο πάνω μου είναι… οι μασέλες μου.
Ποιο τραγούδι αφιερώνεις στον/στην αγαπημένο/-η σου;
Μ.Κ.: Όταν τον γνώρισα (ήταν και της μόδας) του αφιέρωσα το «Φτάνω στον Θεό». Τους είχα πρήξει όλους γύρω μου με αυτό το τραγούδι. Παρεμπιπτόντως, ακόμα στον Θεό βρίσκομαι χάρη στον αγαπημένο μου. Του αξίζει να το αναφέρω αυτό.
Γράψε μου ένα μυστικό
Μ.Κ.: Ευχαρίστως, αλλά σε εσωτερικό μήνυμα. Αν το κοινοποιήσω εδώ μόνο μυστικό δε θα λέγεται.
Πεινάς;
Μ.Κ.: Τώρα όχι. Έφαγα σπανακόπιτα από τα χεράκια μου το μεσημέρι και με κρατάει. Σε δυο ώρες, όμως, μάλλον θα αρχίσουν οι λιγούρες και, να πάρει η ευχή, δεν έχω και πολλές αντιστάσεις…
Τι γνώμη έχετε για τον κτήτορα;
Μ.Κ.: Την καλύτερη. Σε άλλη περίπτωση δε θα έγραφα στο λεύκωμά του. (Μετά από τις απαντήσεις μου, ελπίζω και ο κτήτωρ να έχει την ίδια γνώμη για μένα).
Ποιο φαγητό θα ήθελες να είσαι και ποιος θα ήθελες να σε φάει;
Μ.Κ.: Α-πα-πα. Κανένα φαγητό δε θα ήθελα να είμαι. Αφενός δεν τρώγομαι με τίποτα και αφετέρου προτιμώ να μασουλάω εγώ αντί να με μασουλάνε άλλοι.
Αν ήσουν λουλούδι, ποιο θα διάλεγες;
Μ.Κ.: Θα ήθελα να ήμουν κάκτος για να αντέχω στις κακουχίες, αλλά μάλλον είμαι γαρδένια που μαραζώνει εύκολα.
Πότε δάκρυσες τελευταία φορά και γιατί;
Μ.Κ.: Χθες το βράδυ από τα γέλια. Ήμουν με μία πολύ όμορφη παρέα και το καταδιασκεδάσαμε!
Τι όνειρο είδες χθες το βράδυ; (Έστω στην λογοκριμένη του έκδοση)
Μ.Κ.: Τώρα δεν το θυμάμαι. Αυτές τις ερωτήσεις πρέπει να τις απαντώ πρωί που τα έχω φρέσκα στο μυαλό μου. Πάντως γενικώς βλέπω περίεργα όνειρα, σαν ταινίες. Απόψε θα δω κωμωδία (είδα το τρέιλερ το μεσημέρι…)
Ποιο στιχάκι ή μέρος βιβλίου σε έχει σημαδέψει;
Μ.Κ.: Για να απαντήσω αυτή την ερώτηση δε μου φτάνει ένα λεύκωμα. Έναν ολόκληρο τόμο θα ήθελα. Θα αναφέρω, όμως, ένα ποίημα του Ουράνη που το σκέφτομαι όποτε κάνω απολογισμό. «Τώρα γυρίζω και κοιτάζω/και τη ζωή μου αναμετρώ/πόσο η φόρα ήταν μεγάλη/πόσο το πήδημα μικρό…»
Πότε αδιαφόρησες τελευταία φορά και γιατί;
Μ.Κ.: Πριν από δύο ώρες που άκουγα κάποια κουτσομπολιά. Όχι ότι ήταν κακοπροαίρετα, αλλά γενικώς δε με ενδιαφέρει να ακούω για άλλους πληροφορίες που δε με αφορούν.
Τι είναι για σένα η ζωή;
Μ.Κ.: Ένα παιχνίδι με πολλές συνεχόμενες παρτίδες. Ξέρω ότι δε θα τις κερδίσω όλες, όμως με ενδιαφέρει να παίζω τίμια και να έχω έντιμους αντιπάλους.
Υπάρχει περίπτωση να μην έχεις απογοητεύσει τον 12χρονο εαυτό σου;
Μ.Κ.: Δεν υπάρχει περίπτωση. Όχι μόνο τον δωδεκάχρονο. Δυστυχώς κάθε χρόνο θα κάνω κάτι ή θα βρεθώ αντιμέτωπη με συνέπειες παλιότερων (επιπόλαιων) πράξεών μου και θα με απογοητεύσω. Και επειδή είμαι ρεαλίστρια ως προς εμένα, ξέρω πως σε όλες τις ηλικίες μου θα με επιπλήξω.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που είπες στον εαυτό σου;
Ποια είναι η πρώτη σου αγάπη;
Μ.Κ.: Αγάπη! Μεγάλη κουβέντα. Καμία σχέση με τους παιδικούς ή εφηβικούς έρωτες, σωστά; Με μπερδεύει αυτή η ερώτηση. Ποια ΕΙΝΑΙ η πρώτη μου αγάπη; Γιατί ο ενεστώτας με παραπέμπει σε κάτι διαχρονικό, οπότε η μεγαλύτερή μου αγάπη είναι τα παιδιά μου (στην έσκασα!)
Γράψε δύο συναισθήματα που σ’ αντιπροσωπεύουν
Μ.Κ.: Αγάπη και Αισιοδοξία.
Τι ήταν αυτό που περίμενες από τη ζωή και δεν το πέτυχες ως σήμερα;
Μ.Κ.: Σοβαρεύει το πράγμα. Λοιπόν, αυτό που περίμενα, που λαχταρούσα, και δεν το πέτυχα, ούτε πια θα το πετύχω είναι να κάνω μια όμορφη δεμένη οικογένεια. Παντρεύτηκα νωρίς, αλλά το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι δυο υπέροχα παιδιά. Ο σύζυγος… λύθηκε πολύ γρήγορα και μου κατέστρεψε κάθε όνειρο. Ο τωρινός σύντροφος είναι υπέροχος, αλλά τα παιδιά έχουν ήδη γίνει. Δεμένοι είμαστε βέβαια όλοι, αλλά… εξ αγχιστείας.
Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;
Μ.Κ.: Τις νεανικές επιλογές μου.
Πως βλέπεις τη ζωή σου σε τριάντα χρόνια;
Μ.Κ.: Σε τριάντα χρόνια; Μμμμ, με βλέπω πάνω σε ένα σύννεφο να σας παρακολουθώ από εκεί ψηλά και να σας καμαρώνω. Άραγε εσείς θα με βλέπετε; Θα με θυμάστε πότε-πότε;
Γράψε μου μια ερώτηση από το σχολικο λεύκωμα που θα ήθελες να απαντηθεί σήμερα
Μ.Κ.: Μία ερώτηση για τη φιλία θα ήθελα. Αλλά μιας και δε ρώτησες, να απαντήσω μόνη μου ότι είναι ίσως το πιο σημαντικό δώρο της ζωής μας και πως εγώ προσωπικά νιώθω εξαιρετικά ευλογημένη σε αυτόν τον τομέα. Έχω πολλές, καλές, αληθινές φίλες και τις ευχαριστώ πάρα πολύ όλες!
Υστερόγραφο
Μ.Κ.: Ευχαριστώ την κτήτορα που με ταξίδεψε στο παρελθόν και που οι 28 από τις 30 ερωτήσεις της με έκαναν να διασκεδάσω πραγματικά. (Οι άλλες δύο έτσουξαν λιγάκι, αλλά τι να κάνουμε… Ας όψεται η ερώτηση Νο 27…)
Απάντησε ο/η
Μ.Κ.: Ψευδώνυμο τώρα θέλεις όπως τότε ή κανονικό όνομα; Θα δώσω ψευδώνυμο που θα αποκαλύψει και το πραγματικό πρόσωπό μου: «Η Άγνωστη Δίπλα Σας».
Μαρία Κωνσταντούρου
Σαν σχολικό λεύκωμα
Ή αλλιώς, πως θα απαντούσατε σήμερα τις ερωτήσεις των λευκωμάτων της σχολικής ηλικίας
Περισσότερα σαν κι αυτό ανεβαίνουν υπό την ετικέτα Λευκόιστος
Εκείνοι που απαντούν τις ερωτήσεις προσθέτουν και μία δική τους στη σειρά για τους επόμενους
Ζητήστε κι εσείς να απαντήσετε εδώ
Η άγνωστη δίπλα μου είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της Μαρίας Κωνσταντούρου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στο οπισθόφυλλο γράφει...
«Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα».
Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.
Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα…
Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του…
Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας…
Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια…
Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε…
Και έρωτες… Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί… Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής…
Για την Μαρία Κωνσταντούρου...
Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι· το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.
Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.
Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ’ αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε –ή και φοβόμαστε– να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.
Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ’ αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των «μυαλωμένων ενηλίκων», των αξιοσέβαστων «μεγάλων».
Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...
Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.
Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, κι έτσι βρήκα τον δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του «συγγραφέα», όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.
Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, Σε Βλέπω Παντού, Το Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό, Σκιές στο Χρόνο, Ζωή μου, Εσύ…, Αγεφύρωτες Σιωπές, Χωρίς Εσένα (παράλληλη λογοτεχνία με το βιβλίο Δεν Υπήρξα Ποτέ της Θάλειας Κουνούνη), Μια Ανάσα Μακριά.
Περισσότερα από/για την Μαρία Κωνσταντούρου:
