των Ε.Τ.Α. Χόφμαν, Ριονοσούκε Ακουταγκάουα, Γιούρι Τινιάνοφ, Μαρσέλ Αιμέ, Ζενεβιέβ Σερό και Μισέλ Τουρνιέ
Ξημέρωσε εδώ και ώρα πολλή. Οι ηλιαχτίδες απλώθηκαν πάνω στις τραπεζομαντηλένιες φράουλες και τους αλλάζουν αυθάδικα το χρώμα. Η Μένη, (Η Ωραία Κοιμωμένη), τις χαζεύει καθώς πίνει το καφεδάκι της από τα χεράκια της φιλενάδας της, της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας. Ξάφνου ακούγεται έντονα μουσική από το διπλανό σπίτι της Φίτσας… Παράξενο… Η νύστα της όμως νικά την περιέργειά της να πεταχτεί δίπλα κι έτσι ακουμπά νωχελικά το κεφαλάκι της στο τραπέζι και αφήνεται στην υπέροχη μουσική… Σαν η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα μπαίνει στο σαλόνι με τον δικό της καφέ στο χέρι νομίζει πως η υπναρού φιλενάδα της πάλι έγειρε στην αγκαλιά του Μορφέα και απαλά ακουμπά το φλιτζάνι δίπλα της. Μα τί υπέροχη μουσική είναι αυτή; Είχαν τόσο απορροφηθεί οι δυο φίλες που πετάχτηκαν πάνω όταν άνοιξε η πόρτα και σα σίφουνας μπήκε μέσα η Φίτσα!
-Καλημερούδια! Α! Κι η Μένη εδώ; Όλο μπερδεύω τις ημέρες που είσαι ξύπνια!
-Καλέ ξύπνια είσαι εσύ; Νόμιζα κοιμόσουνα!
-Άκουγα την μουσική… Μα τι ακούμε αλήθεια; Από σένα έρχεται σίγουρα.
-Υπέροχη ε; Είναι μουσική του Γκλουκ. Είχα μια απίστευτη παρέα χθες κορίτσια! Δε θα το πιστέψετε!
-Τους εφτά θες να πεις. Αμάν Κοκκινούλα μου! Πόσο τα μπερδεύεις όλα στο κεφαλάκι σου!
-Πράγματι! Αλλά αυτή τη φορά είμαι σίγουρη! Δεν ήταν οι εφτά! Ήταν οι έξι! Αχαχαχααα… ήταν τα ξαδελφάκια τους! Οι έξι νάνοι! Ο Μελωδός, ο Μυστήριος, ο Τσεκουράτος, ο Αιωνόβιος, ο Αφηρημένος και ο Περιπετειώδης!
-Καλά μας κάνεις πλάκα; Οι εφτά νάνοι έχουν έξι ξαδέλφια νάνους και χτες έμειναν όλοι σπίτι σου;
-Γιατί δεν χωράγανε; Αχαχαααα… σε καλό σου! Ναι, σας λέω! Και άκου κι αυτό: Είναι βιβλιοφάγοι σαν κι εμάς! Ναι, ναι… Μόνο που ο καθένας διαβάζει μόνο βιβλία που έχουν σχέση με το όνομά του! Μου διηγήθηκαν απίστευτες ιστορίες και όλες είναι μαζεμένες σε ένα βιβλίο!!!
-Για πες! Ενδιαφέρον! Είμαστε όλο αυτιά!... Την Μένη δεν βλέπω να αντέχει πολύ βέβαια...
-Είναι όλες μαζεμένες στο βιβλίο «6 ΥΠΕΡ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ» από 6 διαφορετικούς σπουδαίους συγγραφείς… καθένας με άλλο ύφος, άλλο χρώμα στο διηγήμά του κι από άλλο τόπο… Ο Μελωδός μου είπε την ιστορία του Ιππότη Γκλουκ!
-Α… από εκεί λοιπόν η μουσική ε;
-Είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω την μουσική του Γκλουκ μετά από αυτήν την ιστορία! Ένα διήγημα τόσο μελωδικό, τόσο εκφραστικό και οι διάλογοι τόσο ζωντανοί! Ο συγγραφέας, ο Χόφμαν, σε παρασύρει με τον ενθουσιασμό του ακόμα κι αν δεν έχεις γνώσεις της μουσικής ορολογίας! Να σας διαβάσω λίγο: Άκουγα τους τρυφερούς και γρήγορους φθόγγους των βιολοντσέλων, του όμποε που εκφράζει την οδύνη, ώσπου το τούτι που επανήρθε ξαφνικά, συνέτριψε σαν ένας γίγαντας όλα τα παράπονα και τους απαλούς θρήνους κάτω απ΄ τα δυναμικά βήματά του που αντηχούσαν ρυθμικά. (Σελ.14) Μιλά για μια πραγματική συνάντηση με τον Γκλουκ ή είναι όλα ένα όνειρο; Ο Χόφμαν σε ένα διήγημα που αποθεώνει την μουσική. Έπειτα σειρά πήρε ο Μυστήριος σε μια αληθινά μυστήρια εκδοχή σε ένα αινιγματικό διήγημα όπου έχουμε 6 διαφορετικές ομολογίες για έναν φόνο, διαφορετικές εκδοχές με έναν λιτό λόγο που τίποτα δεν περισσεύει. Λέγεται Στο Σύδεντρο και είναι του Ριονοσούκε Ακουταγκάουα. Στην σελ.36 έχουμε μια απολογία του κλέφτη στον ειρηνοδίκη: Τι; Το φονικό δεν είναι δα και τόσο και τόσο σπουδαίο θέμα όσο νομίζετε. Ο βιασμός μιας γυναίκας φέρνει το δίχως άλλο και το θάνατο του συντρόφου της. Μόνο που εγώ κραδαίνω το σπαθί που κρέμεται στο πλευρό μου, ενώ εσείς δεν το χρησιμοποιείτε: σκοτώνετε με την εξουσία, με το χρήμα ή ακόμη μ’ έναν απλό λόγο, φαινομενικά μειλίχιο. Φυσικά δεν τρέχει αίμα. Το θύμα συνεχίζει να ζει. Δε σημαίνει όμως πως δεν το σκοτώσατε! Από την άποψη της σοβαρότητας του εγκλήματος, διερωτώμαι ποιος απ ’τους δυο μας είναι ο πιο ένοχος, η αφεντιά σας, ή εγώ;
-Κατάλαβα γιατί πέρασες τόσο ωραία βραδιά χθες. Αχ, πώς και δεν κοιμήθηκες ακόμα Μένια;
-Νυστάζω αλλά παρασύρθηκα…
-Καλέ περίμενε έχει κι άλλα… Ο Τσεκουράτος έχει πάθος με τα πολεμοϊστορικοστρατιωτικά διηγήματα! Μας μίλησε λοιπόν για την ιστορία «Ο Υπολοχαγός Κιγιέ» του Γιούρι Τινιάνοφ! Πρόκειται για έναν ζωντανό που από λάθος ενός γραφιά δηλώνεται νεκρός και για έναν ανύπαρκτο που γεννιέται από το ίδιο χέρι! Από τον ίδιο γραφιά! Δυο παράλληλες ιστορίες στην εποχή της εξουσίας του τσάρου Παύλου Α'. Σας διαβάζω από την σελίδα 61: Έπειτα, υποχωρώντας με φρίκη σαν να βρισκόταν μπρος σε κάποιον πανουκλιασμένο, συνέχισε το δρόμο του. Έιχε θυμηθεί πως ο υπολοχαγός Σινιουχάγιεφ είχε διαγραφεί από τα στελέχη ως νεκρός και κρατήθηκε να μιλήσει , αφού δεν ήξερε πώς να απευθύνει το λόγο σε άνθρωπο αυτής της κατηγορίας. Μετά χωρίς να χάσει χρόνο κι ενώ δεν είχαμε συνέλθει από αυτήν την απίθανη ιστορία ο Αιωνόβιος που όπως καταλαβαίνετε αρέσκεται σε ιστορίες αιωνιότητας και θανάτου πήρε τον λόγο! Μας διηγήθηκε άλλη μια φοβερή ιστορία. Λέγεται «Η κάρτα» και είναι του Μαρσέλ Αιμέ. Πρόκειται για χρονοκάρτες που κάνουν περικοπές στα χρονικά διαστήματα από τις ζωές των ανθρώπων! Ένα διήγημα πραγματικά τραγελαφικών καταστάσεων. Στη σελίδα 97... σας διαβάζω λίγο: Για να αποφευχθεί η έλλειψη των διαφόρων ζωτικών ειδών και να εξασφαλιστεί η καλύτερη απόδοση του εργατικού στοιχείου πήραν την απόφαση να θανατώσουν τους μη παραγωγικούς καταναλωτές: γέρους, συνταξιούχους, εισοδηματίες, άνεργους όπως και άλλα παράσιτα. Κατά βάθος βρίσκω πως ένα τέτοιο μέτρο είναι αρκετά δίκαιο.
-…Καλά... πολύ μπροστά η σκέψη του συγγραφέα...
-Έτσι ακριβώς! Θα έχουν λέει μέρες ζωής ανάλογα με τον βαθμό αχρηστίας τους. Πάντως ο Αφηρημένος με την δική του αφήγηση άλλαξε πάλι εντελώς το κλίμα. Η ιστορία «Η νοσταλγία του Ζονγκουλντάκ» της Ζενεβιέβ Σερό είναι φαινομενικά αφηρημένη! Αλληγορικό, καθόλου φορτωμένο διήγημα. Δυο τρένα που μεταφέρουν την στρατιά Β και την στρατιά Ν διασταυρώνονται αλλά δεν συναντώνται ποτέ. Σας μεταφέρω τα λόγια από την σελίδα 124: Κάποιο πρωινό όμως ένας απ’ τους στρατιώτες της αμαξοστοιχίας Β άρχισε να σιγοτραγουδάει το Η εποχή των κερασιών. Αιτία ήταν το τρένο που επί ώρες τώρα είχε ξεχυθεί ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές της περιοχής Ζονγκουλντάκ στη Μαύρη Θάλασσα, απ’ όπου όπως είναι γνωστό ο Καίσαρας έφερε στην Ευρώπη το δέντρο αυτό με τα χιονένια λουλούδια και τους καρπούς σαν από αίμα – που από τότε δεν έπαυσαν να εξυμνούν τις αρετές του.
-Πάντως τα διαφορετικά χρώματα των διηγημάτων, αυτές οι εναλλαγές… σου διαφοροποιούν και τα συναισθήματα καθώς διαβάζεις. Ένα ποικιλόμορφο βιβλίο ε; Έχει άλλη μια ιστορία αν μέτρησα σωστά;
- Μένει ο Περιπετειώδης! Από τις μικρότερες ιστορίες «Το τέλος του Ροβινσώνα Κρούσου» του Μισέλ Τουρνιέ. Ο Ροβινσώνας ψάχνει απεγνωσμένα το νησί του. Νοσταλγεί και επιθυμεί να ξαναζήσει εκεί όσα θυμάται.. Στη σελίδα 137 διαβάζουμε: Το νησί έπαθε ότι έπαθες και συ: Γέρασε! Βλέπεις τα λουλούδια γίνονται μια μέρα φρούτα και τα φρούτα γίνονται δάσος και το πράσινο δάσος γίνεται νεκρό δάσος. Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα στους τροπικούς. Κι εσύ; Για κοίτα τον εαυτό σου στο καθρέφτη, ηλίθιε! Πες μου ειλικρινά αν σε αναγνώρισε το νησί σου όταν πέρασες από μπροστά του;
-Πολύ καλό ακούγεται όντως Κοκκινοσκουφίτσα μου! Να το δω! Α, εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ. Θα πάω να το πάρω αμέσως. Το ότι δεν πέρασε ούτε από έξω ο Κακός ο Λύκος μού ενισχύει την επιλογή! Θέλω μια χαρούλα όμως φιλενάδα και νομίζω συμφωνεί και η Ωραία. Βάλε πάλι την υπέροχη μουσική του Γκλουκ!
-Τρέχω Ζαχαροστελλίτσα μου! Εσύ ψήσε καφεδάκι γιατί ξεράθηκε το κοκκινοστοματάκι μου... τόσο μπλα μπλα!
-Τρέχα άντε και… περιμένουμε εντυπώσεις και για τους Νάνους!!!
Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ κι εύχομαι καλοτάξιδα τα βιβλία τους.
Κουκιδάκι μου, keep on walking!
