Ο συγγραφέας του Αύριο, Γιώργος Γιαντάς, μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα το οποίο και χαρίζει σε έναν τυχερό αναγνώστη. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που μου διέθεσε και την ιδιαίτερη τιμή αφού το koukidaki μου είχε προτιμηθεί μήνες πριν την επίσημη πανελλαδική κυκλοφορία του βιβλίου δημοσιεύοντας ένα preview -μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες.
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Στο οπισθόφυλλο γράφει: «Άγγελος – Άννα Μαρία. Μαζί. Για πάντα.»
Είναι το «Αύριο» ένα μυθιστόρημα για ένα μεγάλο έρωτα;
Γ.Γ.: Πράγματι, επίκεντρο του βιβλίου είναι ο μεγάλος έρωτας δύο νέων ανθρώπων. Στη διαδρομή του δε μένει ανεπηρέαστος από ατομικές φιλοδοξίες, από την ωριμότητα, από την αλλαγή που επέρχεται σε κάθε μετάβαση από μια εποχή σε μία άλλη. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ρομαντικό συναίσθημα μιας δεκαετίας μακρινής από τις τελευταίες. Δίχως κινητά τηλέφωνα, χωρίς internet, δίχως όλες εκείνες τις ευκολίες που υπέρ-απλούστευσαν τη ζωή. Μακριά από ανέσεις που μας έφεραν τόσο κοντά, προκαλώντας ίσως μια ταυτόχρονη πλήξη. Μακριά επίσης από τον υλισμό της σύγχρονης ζωής, από την ιδέα πως το χρήμα είναι το μόνο μέσο για την ευτυχία. Το «Αύριο» προσεγγίζει έναν πηγαίο έρωτα, στην αγνή και εξευγενισμένη του μορφή. Αντανακλώντας χωρίς συμβιβασμό τα «θέλω» της ψυχής, ανόθευτα και ειλικρινά, έτσι όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται κι εξελίσσονται. Καθώς όμως οι ψυχές των ανθρώπων δύσκολα αλλοιώνονται, έτσι και ο έρωτας αυτός των πρωταγωνιστών παρουσιάζει μια διαχρονικότητα, τέτοια που κλονίζει τις ζωές τους.
Πόσο τολμηρό ή επίφοβο είναι αυτό το «για πάντα»; Υπάρχει;
Γ.Γ.: Το «για πάντα», όπως και κάθε παντοτινή υπόσχεση, είναι κάτι το τολμηρό πλέον, όχι όμως πιο επίφοβο από την αβεβαιότητα και την πρόσκαιρη παρουσία των σημερινών σχέσεων. Ίσως υπήρχαν κάποτε δυσκολίες, εμπόδια και στερήσεις στην καθημερινή ζωή, που «έδεναν» τους ανθρώπους και τροφοδοτούσαν το «παντοτινό». Ανάμεσα στα στοιχεία που κρατούσαν δεμένους τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, ήταν και οι δυσχέρειες που ήταν υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν ενωμένοι. Τέτοιοι παράγοντες έκαναν τις αγάπες ανθεκτικές, κρατώντας ενωμένες για πάντα. Με την υπέρ-απλούστευση της ζωής και τον υλισμό, οι ανθρώπινες σχέσεις απέκτησαν και μια ευθραυστότητα. Πολλοί άνθρωποι επιλεγούν τη μοναξιά ή καταλήγουν σε αυτήν ή απλά αδυνατούν να στεριώσουν σε κάτι μόνιμο και ελπιδοφόρο. Και είναι επίσης πράγματι τολμηρή κάθε υπόσχεση παντοτινής αγάπης, όταν η ζωή τρέχει γρήγορα, όταν είναι κατακερματισμένη σε δουλειές, υποχρεώσεις, σε όλα εκείνα τα στοιχεία της πεζής καθημερινότητας που ροκανίζουν τη ζωή και εξανεμίζουν το χρόνο για συναισθηματισμούς. Έστω κι έτσι υπάρχουν ακόμη παντοτινές σχέσεις, μακριά από τυμπανοκρουσίες και φώτα, τέτοιες που δυναμώνουν επειδή ακριβώς απομακρύνονται από το θόρυβο και την επιφάνεια της σημερινής ζωής.
Πως εμπνευστήκατε την ιστορία;
Γ.Γ.: Το «Αύριο» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα και μια εντελώς διαφορετική ιστορία από τις προηγούμενες. Έχοντας ολοκληρώσει το «Θίασο της Μαριάννας Μαλτέ»[1] και την περιήγηση στα κατοχικά χρόνια, αποζητούσα κάτι πιο σύγχρονο, χωρίς στερήσεις, χωρίς φόβο και κοινωνική δυστυχία. Επέλεξα έτσι την εποχή μας, που παρέχει το καθετί απλόχερα, ιδιαίτερα σε εκείνους που έχουν τα χρήματα για να το αποκτήσουν. Προσανατολίστηκα σε μια νέα κοπέλα που αντικατοπτρίζει μία συχνή προσδοκία: την αποκατάσταση με έναν εύπορο άντρα που θα μπορεί να παρέχει αφειδώς τις ανέσεις. Σκέφτηκα την πρωταγωνίστρια ευπαρουσίαστη, έτσι που να είναι σε θέση να διεκδικήσει άμεσα κάτι σχετικό. Προτού όμως προχωρήσει στη διαδρομή αυτή, προηγείται ο νεανικός της έρωτας, ο άνθρωπος με τον οποίο βιώνει, έστω για λίγο, την ομορφιά και το μεγαλείο του «για πάντα». Προκειμένου να τονίσω την αντίθεση μεταξύ του ρομαντικού τότε και του υλιστικού μας σήμερα, έκανα επίσης τη σκέψη να τοποθετήσω τα κεφάλαια σε διαφορετικούς χρόνους, το παρελθόν με το παρόν εναλλάξ, προκειμένου να υπογραμμίσω και τις σχετικές αντιθέσεις. Κάπως έτσι είχα ένα προσχέδιο στο μυαλό μου για το Αύριο. Ήταν λοιπόν πρώτα μια δομημένη ιδέα την οποία και ακολούθησε η έμπνευση.
Είναι το μέλλον αβέβαιο, ομιχλώδες και ρευστό ή είναι στο χέρι μας να το καθορίσουμε;
Γ.Γ.: Το μέλλον δείχνει όντως αβέβαιο, ειδικά σήμερα, που βομβαρδιζόμαστε από απαισιοδοξία και άσχημες εικόνες. Υπάρχει ένα γενικότερο τοπίο ρευστότητας για το οποίο μπορούμε είτε να ελπίζουμε είτε να πράττουμε προς το καλύτερο. Τι είναι το καλύτερο; Όλες εκείνες οι μικρές, καθημερινές κινήσεις και πράξεις, που όχι μόνο είναι ένα λιθαράκι στη διαμόρφωση του «Αύριο» αλλά και μια προσωπική αυτοβελτίωση και καλυτέρευσή μας. Ίσως το μέλλον δεν επηρεάζεται μόνο από μεγάλα έργα και κραυγαλέες πράξεις ανθρωπιάς, αλλά και από όλα εκείνα τα μικρά – μικρά πράγματα που επιλέγουμε να κάνουμε κάθε πρωί που ξυπνάμε. Το Αύριο το θεωρώ αβέβαιο και ομιχλώδες όταν στερούμαστε την καλή υγεία και την ειρήνη. Σε όλες τις περιπτώσεις μάλλον αξίζει να επιδιώκουμε κάτι καλύτερο, όσο μικρό ή λίγο και αν φαίνεται αυτό.
Αν έπρεπε να αποδώσουμε την ιστορία του βιβλίου σε μία φράση ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Γ.: «Αύριο ίσως υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία».
Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα για ένα συγγραφέα; Να δημιουργήσει ένα βιβλίο που θα πουλήσει, που θα γεμίσει τη ψυχή του, θα αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες, θα κερδίσει τους βιβλιοκριτικούς ή μήπως όλα μαζί; Τι είναι πιο σημαντικό;
Γ.Γ.: Θυμάμαι την περίπτωση γνωστού προσώπου, που μου εξομολογήθηκε κατά το παρελθόν την ύπαρξη γραπτών, τα οποία κρυβόντουσαν σε ένα συρτάρι. Τα θεωρούσε εντελώς προσωπικά και χωρίς κάποια σύνδεση μεταξύ τους για να τα μοιραστεί με οποιονδήποτε άλλο. Την περίοδο εκείνη έγραφα το πρώτο μυθιστόρημα. Το στοίχημα μου δεν ήταν να μείνω σε ένα συρτάρι αλλά να καταφέρω να εκδώσω ένα κείμενο για το οποίο κόπιασα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από αυτό το βήμα επιθυμούσα να διαβαστώ από όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες, θεωρώντας πως τα γραπτά μου έχουν κάτι να πουν και προς τα έξω. Κάποιοι γράφουν στοχεύοντας στο να αλλάξουν τον κόσμο με τις ιδέες τους. Προσωπικά ίσως ανήκω σε εκείνους που τους αρέσει να καταδεικνύουν λεπτά σημεία της ιστορίας, της ζωής ή της κοινωνίας που ζούμε. Το στοίχημα λοιπόν διαφέρει κάθε φορά και σε κάθε περίσταση. Το ζήτημα των υψηλών πωλήσεων είναι σαφώς ένα θέμα που μπορεί να απασχολεί κάποιον που βιοπορίζεται από τη συγγραφή. Όμως ακόμη και αυτή η επιλογή δεν είναι παρά ένα αβέβαιο ζήτημα. Τα κοινά στοιχεία κάθε λογοτέχνη μάλλον εντοπίζονται στη βαθιά επιθυμία να μοιραστεί και σε μια κρυφή ματαιοδοξία -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Ανάλογα με τις προσδοκίες καθενός σηματοδοτούνται και τα «στοιχήματα» της διαδρομής του, αλλά και οι προτεραιότητες του.
Ευχαριστώ τον Γιώργο Γιαντά για τη διάθεση του βιβλίου.
[1] Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Γιαντά, Ο θίασος της Μαριάννας Μαλτέ, δείτε εδώ και συνέντευξη του ίδιου εδώ. Όλη η εργογραφία του Γιώργου Γιαντά εδώ.
