Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Π.: Πιστεύω ότι όλα τα συναισθήματα αλλά και οι μνήμες δυναμώνουν όταν τα μοιράζεσαι. Στην αρχή με τον εαυτό μας και μετά με τους γύρω μας. Αυτόν τον σκοπό έχει αυτή η συλλογή. Την κάθαρση μέσα από την έκφραση στιγμών που μας σημαδεύουν.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Π.: Μνήμη.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Π.: Ο τρόπος που ο κάθε αναγνώστης αντιμετωπίζει ένα κείμενο, ένα ποίημα, μια ιστορία είναι μοναδικός. Σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει κάποια συμβουλή. Υπάρχει όμως ευχή. Να βρεθούν σημεία και στιγμές στα οποία οι αναγνώστες του θα αναγνωρίσουν δικά τους βιώματα. Αυτό είναι το στοίχημα.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Π.: Τα ωραιότερα ταξίδια μας είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Αυτά που κρατούν την αδημονία του άγνωστου και του νέου ή του αλλιώτικου ζωντανή. Ο προορισμός θα ήταν αγαπημένα πρόσωπα και ο χρόνος μία στιγμή. Είναι αρκετά.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Π.:
Τίποτα άλλο δεν ζητώ
από τη θύμηση
και τίποτα άλλο δεν έχω
από τη μνήμη.»
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Περιγραφή[1]
Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό ρήμα από το “θυμάμαι”.
Κι εκείνη θυμάται.
Θυμάται πρόσωπα, εποχές, αρώματα.
Θυμάται λόγια ατέλειωτης υποκρισίας.
Θυμάται παλμούς ανεξέλεγκτης έντασης.
Χιλιάδες στιγμές. Μία ζωή.
Για κάθε μία, υπάρχει ανάμνηση.
Υπάρχει σκέψη. Υπάρχει αίσθημα.
Υπάρχει ανάγκη.
Η θρέψη της ψυχής.
Η αιώνια πάλη της κατάκτησης και του εξορκισμού του έρωτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο[1]
Θα με βοηθήσεις να θυμηθώ
πώς χαμογελάνε;
Το ανυπόφορο.
Το λίγο.
Και το παιχνίδι της αγάπης,
παγίδα που πληγώνει.
Δε θα μάθει ποτέ τους
κανόνες
και δεν μπορεί
ν’ ακολουθήσει το ένστικτο
γιατί το ‘χασε κι αυτό μαζί
με την ελπίδα.
Κι ας λένε οι άλλοι πως
πάντα
υπάρχει η ευκαιρία.
Καθάρια μουσική, με τόση
δύναμη!
Οι εικόνες μπροστά μου,
κι οι μνήμες μέσα μου
λύτρωση και φόβος αντάμα.
Φοβάμαι κάποιες στιγμές
να σου μιλώ
και κρατιέμαι -όσο μπορώ-
γιατί το χάδι της σάρκας και
της ψυχής
είναι ανάγκη αιώνια.
Δείτε το βιβλίο στις εκδόσεις Ιβίσκος
Η Ελευθερία Πατακάκη γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών “Φύλο και Νέα Εκπαιδευτικά και Εργασιακά Περιβάλλοντα στην Κοινωνία της Πληροφορίας” της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο κλασσικό πιάνο λαμβάνοντας δίπλωμα από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών και γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες. Ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, στον οποίο απασχολήθηκε για οκτώ έτη. Από το 1998 εργάζεται στον τραπεζικό κλάδο. Είναι παντρεμένη και έχει αποκτήσει δύο γιους.
Η συγγραφική της δραστηριότητα ξεκινά σε μικρή ηλικία, ως φυσική εξέλιξη της ανάγκης της για έκφραση και της αγάπης της για την ποίηση και την λογοτεχνία.
Η ποιητική συλλογή ΣΤΙΓΜΕΣ είναι το τέταρτο βιβλίο της (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος), καθώς στο παρελθόν είχαν εκδοθεί με ιδιωτική πρωτοβουλία έργα της με τίτλους: ΠΡΟΣΠΑΘΕΙEΣ (Αθήνα 1993), ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ (Αθήνα 1993) και ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΙΩΝΙΟ (Αθήνα 1993).
[1] Πηγή
