koukidaki: Ταξιδεύοντας σε Αλήθειες παράλληλες

…σε τούτο το βιβλίο μας παρουσιάζεται η ζωή επτά διαφορετικών ανθρώπων. Κάποιοι από αυτούς στέκουν άγνωστοι μεταξύ τους, μα θα συνδεθούν στην συνέχεια με μια αόρατη κλωστή που θα πλέξει περίτεχνα η Μοίρα.

Ζούμε τις ιστορίες τους προσπαθώντας παράλληλα να κατανοήσουμε τον λόγο που κινούνται πολλές φορές ενάντια στα «θέλω» τους, συμβιβαζόμενοι ν’ ακολουθήσουν το προδιαγραμμένο μονοπάτι που έχει χαράξει η δίνη των αλληλοεπιδρώμενων μεταξύ τους γεγονότων.

Οι χαρακτήρες αυτοί είναι ικανοί να γίνουν άλλοτε το καλύτερο στήριγμα γι’ αυτούς που το έχουν ανάγκη, όπως επίσης και να δημιουργήσουν μια εφιαλτική κόλαση για κάποιους άλλους.

Κι όλα αυτά δίχως να υποψιάζονται πως στο τέλος μπορεί να έχουν την ίδια μοίρα με εκείνους που κατέστρεψαν…

Ωστόσο, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τα παλιά αλλάζοντας το τώρα, εκείνο θα μένει πάντα δίπλα μας. Έστω και αν επιβιώνει στη θύμησή μας ως κάτι που ξεθώριασε. Ακόμη και σαν μια αμυδρή σκιά.

Ίδιος θα είναι πάντα ο πόνος.

Κι αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα που κάποιοι από τους ήρωες του βιβλίου ισχυρίζονται πως:

«Ο άνθρωπος που δεν έχει αναμνήσεις δεν έχει παρελθόν», υποστήριξε κάποτε ο Αντώνης σε μια συζήτησή τους, κι ο Πέτρος τον διόρθωσε: «Ο άνθρωπος που δεν έχει μνήμη, δεν έχει παρελθόν».[1]

Ζούμε στις σελίδες που ακολουθούν τόσες εκμυστηρεύσεις, μυστικά, αγώνες για ελευθερία και φυγή από την προσωπικό εφιάλτη του καθενός, που μας μεταφέρουν αυθόρμητα μες σε καταστάσεις που συνθέτουν ένα σκηνικό που η λογική και το συναίσθημα παλεύουν για να υπερισχύσουν.

Όμως το απρόβλεπτο παίρνει πάντα το μερίδιο που του αξίζει στην πλοκή για να δημιουργήσει τις ανατροπές εκείνες που θα μας κάνουν να ταυτιστούμε με προσήλωση στην ροή της ιστορίας.

Η κατάληξη όλων αυτών μας αφήνει στην καρδιά το αίσθημα της χαρμολύπης. Γιατί όπως και στην πραγματική ζωή, δεν έχουν όλες οι ιστορίες το καλό τέλος που ευελπιστούμε. Πάντα θα υπάρχουν μεγάλα ή μικρά ψήγματα θλίψης και στεναχώριας που θα συνοδεύουν την κατάληξη.

Και στέκει ακόμη πιο δραματικό όταν τα χειρότερα συμβαίνουν στα πρόσωπα που η ψυχή τους άξιζε κάτι καλύτερο ως ανταπόδοση για τον αγώνα που έκαναν προσδοκώντας την δικαίωση…

Κλείνοντας θα σας αφήσω με το ερώτημα ενός από τους ήρωες του βιβλίου, του Νικόλα:

«Θα σας κάνω δύο ερωτήσεις και θέλω να μου απαντήσετε ο καθένας με μία φράση. (….)Ποια εικόνα σας προκαλεί την πιο δυνατή θλίψη; (….)Τι είναι εκείνο που σας κάνει περισσότερο αισιόδοξους;»[2]

Άραγε ποιες είναι η προσωπικές σας απαντήσεις και τι θα κάνατε για να εξαλείψετε την θλίψη από την άκρη των ματιών σας;