Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Ν.: Το βιβλίο μου με τίτλο «Μην πείτε στον γιο μου ότι δεν είμαι η Μαίριλυν» δεν είναι μια ιδέα αλλά οι εμπειρίες μου από το 1988 μέχρι το 2002 ή η Αθηναϊκή περίοδος, όπως την ονομάζω.
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Ν.: Εξαρτάται πότε με επισκεπτόταν η έμπνευση. Μπορεί να ήταν όταν οδηγούσα ή ακόμη κι όταν κοιμόμουν.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Ν.: 14 χρόνια.
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δύο λόγια;
Γ.Ν.: Ως ένα σύνολο γεγονότων που έγιναν ή θα μπορούσαν να έχουν συμβεί.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Ν.: Είναι επιλογές των πιο ιδιαίτερων καταστάσεων εκείνης της μεγάλης περιόδου.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Ν.: Την ένταση και το πάθος του.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Ν.: Δεν υπάρχουν ηρωικά στοιχεία, καθώς δεν είναι μυθιστόρημα.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Ν.: Πολλά. Καταρχάς το κάθε ποίημα είναι σκηνοθετημένο, κάτι σαν clip, δηλαδή με εικόνα και ήχο. Η ανάγνωση είναι πιο εύκολη, επειδή υπάρχει η κατάλληλη εικόνα που περιγράφει τους στίχους. Έπειτα συνοδεύεται από έναν τίτλο τραγουδιού που το υποστηρίζει μουσικά. Έτσι ο αναγνώστης έχει μπροστά του μια ολοκληρωμένη αντίληψη του περιεχομένου της κάθε σελίδας, κάτι τολμηρό για τα βιβλία τέτοιου είδους που τα έχουμε συνηθίσει με τα μαύρα γράμματα στο λευκό χαρτί. Αλλά και εκτός από το οπτικό μέρος, οι αναγνώστες μου έχουν πει ότι αρκετές φορές ένιωσαν σαν να διάβαζαν κάτι που το είχαν και οι ίδιοι βιώσει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, έτσι λοιπόν δεν ήταν οι μόνοι…
Ποια η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Ν.: Το να αγωνιώ είναι σαν να κρατάω ομπρέλα μήπως βρέξει, κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει.
Φοβάστε..
Γ.Ν.: Ότι κάποια πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ.
Αγαπάτε…
Γ.Ν.: Τη γνώση από όπου κι αν προέρχεται και την μετάδοση της στους επόμενους.
Ελπίζετε…
Γ.Ν.: Ότι θα έχω απαλλαγεί από οτιδήποτε περιττό στο μέλλον.
Θέλετε…
Γ.Ν.: Να εμφυσήσω την αγάπη μου για τον ποιητικό λόγο στα παιδιά.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Ν.: Ίσως λίγο περισσότερο οι γυναίκες.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Ν.: Γιατί σίγουρα θα ταυτιστείτε με κάποια ποιήματα ή θα προβληματιστείτε.
Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Ν.: Δεν σας εκφράζει αυτό το στυλ γραφής.
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Ν.: Επειδή πρόκειται για μια πολυτελή αυτοέκδοση, διατίθεται μόνο από εμένα. Μπορείτε να το ζητήσετε τηλεφωνώντας στο 6948236028 ή επικοινωνώντας στο gellymarilyn@hotmail.gr
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Ν.: Στο υπέροχο Ναύπλιο.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Ν.: Το κόκκινο, που είναι και στο εξώφυλλο.
Ποια μουσική;
Γ.Ν.: Όλα τα τραγούδια που συνοδεύουν τα ποιήματα.
Ποιο άρωμα;
Γ.Ν.: Της βανίλιας.
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Ν.: Μόνο του δυνατού έρωτα.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Ν.: Ημερολόγιο.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας, τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Ν.: Θα δίδασκα Συναισθηματική Νοημοσύνη.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Ν.: Πάντα τον Καζαντζάκη.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/Ποιο βιβλίο;
Γ.Ν.: Ο Τίτος Πατρίκιος με το βιβλίο «Ποιήματα Ι 1948-1954» και ο Λουντέμης με το «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος», στη γραφή. Ο Robin Sharma με το «Ο μοναχός που πούλησε την Ferrari του», στον τρόπο σκέψης και ο Δαλάι Λάμα με τις ομιλίες του για την ευτυχία, στον τρόπο ζωής.
Οι ήρωες σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Ν.: Δεν είμαι Θεός για να ορίζω την τύχη κανενός.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία η εμπειρία;
Γ.Ν.: Το δεύτερο, γιατί η φαντασία από μόνη της δεν είναι αρκετή για να γεννήσει κάτι αξιόλογο.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Ν.: Η ταύτιση. Όταν ξαφνικά, μετά από καιρό, συναντηθείς τυχαία με κάποιον και σου θυμίσει ένα στίχο σου που τον συγκλόνισε ή του άλλαξε τους χάρτες.
Τι την αποτυχία;
Γ.Ν.: Αν κάποιος θεωρήσει προσβλητικό για την αισθητική του το περιεχόμενο των στίχων ή αν κάποιος αποπειραθεί να μιμηθεί μια ζωή που δεν είναι προορισμένος.
Η βιβλιοφαγία είναι / μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Ν.: Εφόσον η ζωή είναι ανυπόφορη, μπορεί. Αλλά και πάλι γιατί να επιλέξει κανείς αυτό και όχι την ίδια τη ζωή;
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Ν.: Τόλμησα.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο
Φυλλομετρώντας τη συλλογή της Γκέλης Ντηλιά...
Μια πολυτελής ιλουστρασιόν έκδοση γυαλίζει και εντυπωσιάσει το βλέμμα. Η ίδια περιγράφει το βιβλίο της ως 51 σκηνοθετημένα ποιήματα σε μορφή clip και, σαφέστατα, μου ανοίγει την όρεξη να του ρίξω μια καλύτερη ματιά. Τι ακριβώς να σημαίνει, σκέφτομαι. Στον πρόλογό της εξηγεί με περισσότερες λέξεις ότι με τον όρο clip εννοεί μια ειδικά σχεδιασμένη παρέμβαση για το κάθε έργο που συνδυάζει εικόνα και ήχο ώστε να αποδοθεί καλύτερα το νόημά του.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινά ένα ταξίδι μέσα στις πολύχρωμες σελίδες του βιβλίου -η κάθε μία σε διαφορετικό χρώμα και όλες μαζί σαν ένα χρωματολόγιο με πολλές πολλές αποχρώσεις αλλά και λευκό, γκρι ή μαύρο- ενώ η κάθε σελίδα φιλοξενεί ένα μόνο έργο με τις αντίστοιχες εικόνες, γραμματοσειρές, σημειώσεις αλλά και ημερομηνίες, γιατί το κάθε ένα είναι προσδιορισμένο και χρονικά εκτός από μουσικά. Η κάθε σελίδα διαρκεί όσο η μουσική που τη συνοδεύει -φαντάζομαι, αν θέλεις να απολαύσεις το 100% της εμπειρίας- αλλά αν σου αρέσει αυτό που βλέπεις ή διαβάζεις ή ακούς είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψεις. Πάντως, η καινοτομία είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο. Το κάθε έργο δε διαβάζεται μόνο αλλά και βλέπεται εικονοποιημένο ή/και χρωματισμένο και ακούγεται!
Τα ίδια τα έργα που γράφτηκαν σε τούτες τις σελίδες αφορούν μια ποικιλία αναγνωσμάτων από ρήσεις μέχρι ποίηση άνευ ρίμας και από χειρόγραφα σημειώματα ως χαϊκού... Σύντομα, περιεκτικά θέματα που επικρατεί η αναπόληση, η μοναξιά, ο έρωτας, η απώλεια, οι δύσκολες μέρες και νύχτες... και, γενικότερα, όλες οι θλίψεις που γεννούν ποίηση αλλά προσφέρονται ως ένα λεύκωμα αναμνήσεων αν τα δεις οπτικά και ως μία δισκοθήκη ερωτικών κομματιών -από εκείνα που όλοι αγαπήσαμε ανεξάρτητα από τις μουσικές μας προτιμήσεις- αν το ακούσεις. Και η αντίφαση είναι ότι αυτό που κοιτάζουν τα μάτια μοιάζει σαν ένα πολύχρωμο χαρούμενο ουράνιο τόξο ενώ εκείνο που διαβάζουν τα μάτια είναι απόσταγμα ψυχής. Κι αυτό που ακούνε τα αφτιά μια πασίγνωστη μελωδία που έρχεται και δένει τα δύο πρώτα μεταξύ τους ρυθμίζοντας τις εντάσεις, εξού και η προτροπή της συγγραφέως να το βιώσουμε ολοκληρωμένο και όχι αποσπασματικά.
UNA DONNA TROPPO SOLA[1]
Η μοναξιά μου, σαν παλιά ρεμπέτισσα
καθισμένη σε καρέκλα με τα πόδια ενωμένα,
καπνίζει, πίνει ασταμάτητα.
Κι όταν μερακλωθεί,
γράφει ζεϊμπεκιές σε 9/8,
να ακούν οι άντρες
σε καφενεία κι αγορές
και να ξυπνούν νταλκάδες
με σόλο μπουζούκι.
Ι will survive, Gloria Gaynor – I will survive 14/2/98
Η Αγγελική Ι. Βολιώτη, κατά κόσμον Γκέλη Ντηλιά, γεννήθηκε στο Βόλο. Εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της ιδιωτικά το 1985, με τίτλο «Επί τόπου». Η δεύτερη εκδοτική της παρουσίαση , πάλι με αυτοέκδοση, περιλαμβάνει ποιήματα της Αθηναϊκής περιόδου 1988-2002. Προς το παρόν, κατοικεί στο Ναύπλιο με τον γιο της Κωνσταντίνο-Ιωάννη , όπου διδάσκει Αγγλικά με ειδικότητα στις Μαθησιακές Δυσκολίες-Δυσλεξία.
[1] Το έργο περιλαμβάνεται στη συλλογή
Ευχαριστώ την Γκέλη Ντηλιά για την αποστολή του βιβλίου της
