Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Σεργιάνισα τα όχι και τα μη
στις αντιρρήσεις της συνείδησης
και προπηλάκισαν τις επιθυμίες μου
για χάρη του ευυπόληπτου
και του ευπρεπούς.
Το ευτελές αναρωτήθηκε
για την τύχη των λησμονημένων σιωπών
των απωθημένων προθέσεων
του αγέννητου μηδενός
και συνέφαγε εγκαρδίως
με το επάρατο σκότος.
Σκληραίνει το δέρμα της προσαρμογής
από την ασυγχώρητη οπισθοδρόμηση
από τη συσσώρευση των χαρακωμένων ονείρων.
Τυρβάζουν οι ματαιώσεις
το ύστατο χαίρε του ανυπεράσπιστου
-ανυπεράσπιστα ωράρια
ανυπεράσπιστοι έρωτες
οπισθοχωρήσεις στο αντίθετο ρεύμα-.
Η ώρα δε χωρά στο σώμα της
μακραίνει μικραίνει και χάνεται.
Η επίγνωση δικαιώνει καίρια τις παλιές φωτιές
που σιγοκαίνε ακόμα αθώα
κάτω από τα παλιά μας χρέη.
Κι εμείς εδώ να τα λέμε
να μην μπερδεύονται οι δρόμοι μας.
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved 5/2/2016
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας
Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
