Πως μετράμε... την ευτυχία;
Κ.Β.: Η ευτυχία μας εξαρτάται από την ικανοποίηση που αντλούμε από τη ζωή, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από την ποιότητα ζωής μας. Δηλαδή το να είμαστε σε θέση να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας εκφράζουν, πάρα τους διάφορους περιορισμούς που μπορεί να προκύπτουν, καθώς και να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών μας (να τις επιλέγουμε, να τις τροποποιούμε και να τις αξιολογούμε). Με άλλα λόγια, ευτυχισμένος άνθρωπος είναι ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και ΑΥΤΑΡΚΗΣ άνθρωπος.
Την δημιουργία;
Κ.Β.: Όπου υπάρχει δημιουργία, υπάρχει και η ανάλογη έμπνευση. Ο καθένας αντλεί έμπνευση από διαφορετικές πηγές (εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα, φόβοι, κ.λ.π.). Η έλλειψή αυτής, παρόλα αυτά, δε σημαίνει απαραίτητα αδυναμία ή ανικανότητα. Μπορεί ένας καλλιτέχνης να παράγει λίγα σε αριθμό, αλλά τεράστιας αξίας έργα.
Την επιτυχία;
Κ.Β.: Ο κάθε άνθρωπος έχει το μέτρο του. Κατ’ εμέ, δεν υπάρχει η "απόλυτη" επιτυχία. Πάντα έχουμε περιθώρια να λάβουμε περισσότερα, αν κοπιάσουμε περισσότερο!
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτο και σε ποια ηλικία συνέβη;
Κ.Β.: Βασικά, οτιδήποτε κάνει ένα παιδί στον ελεύθερό του χρόνο, θεωρείται "δημιουργική απασχόληση", οπότε θα ήταν άδικο να αγνοήσω όλες εκείνες τις "ανούσιες" και "ανώριμες" ιχνογραφίες ή χορογραφίες της προνηπιακής μου ηλικίας. Ωστόσο, θυμάμαι ότι τη μεγαλύτερη ικανοποίηση την έλαβα όταν ολοκλήρωσα την πρώτη μου μουσική σύνθεση (έχω την εντύπωση ότι ήταν στα 18 μου…)
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Β.: Αμελί. Η μοναδική ταινία που απεικονίζει πολλά από τα μέχρι τώρα βιώματά μου με τρόπο παραμυθένιο…!
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Κ.Β.: Η ΙΙη κίνηση από την Έβδομη του Beethoven. Κάτι το οποίο φαντάζει "τέλειο" και "ισορροπημένο", αλλά στο βάθος κρύβει κάτι το σκοτεινό και το ασταθές…
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Κ.Β.: Βικτωριανή Αγγλία. Φαντασίωση που έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία και έχει επιβιώσει έκτοτε… Ζηλεύω την αθωότητα και την ευθύτητα που χαρακτήριζε τα άτομα εκείνης της εποχής.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Κ.Β.: Κίτρινο.
Η λαχτάρα;
Κ.Β.: Λευκό ή κόκκινο, ανάλογα με το περιεχόμενο της σκέψης.
Η φλόγα;
Κ.Β.: Κόκκινο.
Πιστεύεις...
Κ.Β.: Στις δυνάμεις μου και στην ανιδιοτελή αγάπη.
Πονάς...
Κ.Β.: Όπως όλοι οι άνθρωποι! Ο πόνος είναι ένδειξη ζωής και αναπόσπαστο κομμάτι της! Όμως έχω μάθει να μην τον αφήνω να επηρεάζει τη ζωή μου! Για όλες τις πληγές υπάρχει τρόπος επούλωσης!
Προχωράς...
Κ.Β.: Πάντα μπροστά! Όσο κι αν πονάει μερικές φορές…
Χορεύεις;
Κ.Β.: Το αποφεύγω. Ποτέ δεν μπορούσα να εκφραστώ μέσω του χορού.
Ξαναγεννιέσαι...
Χάνεσαι...
Κ.Β.: Στα λόγια ενός άλλου ατόμου, αναζητώντας το νόημα της κάθε λέξης.
Πιστεύεις...
Κ.Β.: Στις δυνάμεις μου και στην ανιδιοτελή αγάπη.
Τραγουδάς;
Κ.Β.: Ναι. Όπου και όποτε μου δοθεί η ευκαιρία -όχι απαραίτητα και η άδεια!
Διαβάζεις...
Κ.Β.: Αραιά και που… Πιο εύκολα με κερδίζει μια ταινία που προσφέρει ποικιλία ερεθισμάτων (οπτικά, ακουστικά), παρά μια έντυπη ιστορία.
Γράφεις...
Κ.Β.: Ποίηση και μουσική.
Παίζεις...
Κ.Β.: Πιάνο.
Υπογραφή
Βενεκά Καλλιόπη
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Λευκή Κορδέλα
Μην την κοιτάς με απορία…
Αυτή είναι!
Είναι η κοπέλα
που φορούσε κάποτε στα μαλλιά της
μια λευκή κορδέλα.
Είναι η κοπέλα εκείνη
που μια μέρα πλησίασες
και της έπιασες το χέρι,
την κοίταξες στα μάτια
και της είπες πως την αγαπάς.
Είναι η κοπέλα εκείνη
που σε πίστεψε
και θυσίασε τα πάντα
για να είναι στην αγκαλιά σου.
Είναι η κοπέλα εκείνη
που της χάιδευες τα μαλλιά
και η καρδιά της
χτυπούσε από χαρά.
Και όταν εσύ της ζήτησες
να βγάλει τη λευκή κορδέλα
από τα μαλλιά της,
εκείνη δέχτηκε,
δίχως κανένα δισταγμό.
Την αφαίρεσε με χάρη
και σου την έδωσε με πάθος.
Αλλά όταν εκείνη σου ζήτησε
να χαρίσεις και εσύ κάτι δικό σου,
εσύ έστριψες το βλέμμα σου
και έφυγες…
Σκίζοντας την κορδέλα
και πετώντας τα κομμάτια της κάτω,
στο δρόμο…
Αυτή είναι λοιπόν…
Είναι η κοπέλα εκείνη
που παράτησες μια νύχτα.
Με τα μαλλιά ελεύθερα
είχε γίνει πλέον μια κοινή.
Χωρίς τη λευκή κορδέλα,
δεν είχε κάτι που να την κάνει ξεχωριστή.
Μόνη της προσπαθούσε
να σταθεί όρθια
και να προχωρήσει…
Με δάκρυα στα μάτια
παρατηρούσε τα άλλα κορίτσια
με τα λευκά φορέματα και
τα λευκά παπούτσια
που ζήλευαν τον κόκκινό της
το μανδύα…
Ποιος να την αγαπήσει τώρα πια ;
Πού είναι η ομορφιά της ;
Πού είναι η αθωότητά της ;
Στο δρόμο! Διαλυμένα,
μαζί με τη λευκή κορδέλα
που κάποτε στόλιζε
τα όμορφα μαύρα μαλλιά της…![1]
Στόχοι και επιδιώξεις:
Κ.Β.: Δε θέτω ποτέ -βραχύχρονους τουλάχιστον- στόχους, διότι φοβάμαι τη μελλοντική απογοήτευση. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει!
Όνειρα:
Κ.Β.: Να αποκτήσω μια μεγάλη οικογένεια και να έχω μια ζωή γεμάτη γαλήνη και ευημερία…!
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Καλλιόπη Βενεκά γεννήθηκε το 1995 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2013 απoφοίτησε με άριστα από το 13ο Λύκειο Αθηνών και έκτοτε σπουδάζει στο Τμήμα Εργοθεραπείας Αθήνας.
Το πάθος της είναι η μουσική: παίζει πιάνο, υπήρξε υψίφωνος σε χορωδία και συνθέτει τα δικά της κομμάτια. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Ισπανικά.
Οι πρώτες της ποιητικές απόπειρες εμφανίστηκαν μέσα από στιγμιότυπα και φάσεις της ζωής της. Επηρεάστηκε κυρίως από ερωτικούς ποιητές, όπως η Μ. Πολυδούρη και ο J. Keats.
Σημειώσεις:
Η εικόνα που πλαισιώνει την φωτογραφία της Καλλιόπης Βενεκά στο παραπάνω κολάζ προέρχεται από το εξώφυλλο της ποιητικής της συλλογής, Μικροί Θάνατοι της Ψυχής και πρόκειται για διασκευή του πίνακα Girl with a pearl earring του Jan Vermeer από την καλλιτέχνιδα Fiona Meng.
Η ποιητική συλλογή, απόσπασμα της οποίας είναι και το έργο Λευκή Κορδέλα, κυκλοφορεί από τη Σέλκα-Τεκδοτική και αφορά την ιστορία ενός συναισθήματος από τη γέννηση ως το θάνατό του. Η ποιήτρια-ηρωίδα του βιβλίου μάς καλεί να γίνουμε ένα μαζί της στην προσπάθειά της να παλέψει με τα δαιμόνιά της. Στην ποίηση της Καλλιόπης Βενεκά διαφαίνονται οι επιρροές της από τραγικούς ερωτικούς ποιητές όπως ο John Keats και η Μ. Πολυδούρη.[1]
[1] Πηγή
