koukidaki: Η πόρτα

Μια πόρτα με πι κεφαλαίο μιλάει για τη φρίκη του πολέμου, αποτελεί μια αντιπολεμική κραυγή, ένα όχι στον -κάθε- πόλεμο, στην υποκρισία και σε κάθε είδους ομηρείας. Η Εύα είναι ένα κορίτσι με όνειρα που θέλει να χαρεί τη ζωή της, όπως όλοι οι νέοι. Ο πόλεμος θα την αλλάξει ενώ η μοίρα της θα την οδηγήσει στα στρατόπεδα. Η Εύα θυμάται ό,τι ένιωσε, ό,τι θέλησε, ό,τι πέρασε... και φτάνει ως την Πόρτα. Και η Πόρτα οδηγεί στον θάνατο, αλλά και στην τράπεζα. Η Εύα λαμβάνει την αποζημίωσή της για την ομηρεία της, μόνο που αυτή δεν μπορεί να αποζημιώσει κάτι από τον όλεθρο, τον πόνο ή τα χαμένα χρόνια... ούτε να σβήσει την φρίκη. Ούτε καν να απαλύνει το σήμερα.

Το μονόπρακτο της Φωτεινής Νταφτοπούλου αφορά τη ζωή της Εύας, μιας γυναίκας υπαρκτής, καθώς βασίζεται σε αληθινή ιστορία και μάλιστα αφορά πρόσωπα και γεγονότα από το οικογενειακό περιβάλλον της συγγραφέως, και παραστασιοποιήθηκε με τρεις γυναίκες. Οι Κλαίρη Μπάμπαλη, Έλενα Πετροπούλου και Πέννυ Μποεδώφ ερμηνεύουν την Εύα που την "βλέπουμε" από τα παιδικά της χρόνια, ως Βαγγελίτσα, μέχρι το τέλος της. Κι ενώ το πρόσωπο του έργου είναι ένα -δεν υπάρχει καμία σκηνή με κανέναν από όσους αλληλεπίδρασαν μαζί της κατά τη διάρκεια της ζωής της- παρακολουθούμε τρεις διαφορετικές γυναίκες σε διαφορετικές δράσεις επί σκηνής να αλληλοσυμπληρώνουν σταδιακά και εναλλάξ την ηρωίδα σκιαγραφώντας την ιστορία της, το περιβάλλον της και το συναίσθημά της.
Πολύ όμορφη παρουσίαση, αισθαντική και εναλλακτική. Προβολές εμπλουτίζουν το θέαμα και μαζί με τις μουσικές επιλογές, τον χορό και την παράλληλη ύπαρξη της μεγάλης και της μικρής Εύας στην σκηνή δημιουργείται μια πολυεπίπεδη δράση και ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε το ίδιο ακριβώς έργο να αφορά έναν μονόλογο με έναν ηθοποιό, κάτι που όμως είναι κοινότυπο και, όπως μου είπε η σκηνοθέτιδα Φωτεινή Νταφτοπούλου, καθώς έχουμε δεχτεί μια πληθώρα μονολόγων τον τελευταίο καιρό δε θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Ο δε χορός, χαρακτηρίζεται από μοντέρνο ελεύθερο στυλ και προτάσσει τον ψυχισμό της Εύας. Βλέποντας την Πέννυ Μποεδώφ στην σκηνή, πανομοιότυπα ντυμένη με την Εύα σα να αντανακλά τον εαυτό της, ένιωσα ότι έβλεπα την ψυχή τής ηρωίδας όπως αναταράσσεται από τα γεγονότα και τις καταστάσεις της ζωής της.
Όσο αφορά την ομηρεία... Το έργο πραγματεύεται την κυριολεκτική ομηρεία της Εύας που φέρνει ο πόλεμος και αφορά σώμα και μυαλό, αλλά και την κοινωνική που εγκλωβίζει το άτομο από τα στερεότυπα και τις συμβάσεις. Κι ενώ στην καταναγκαστική εργασία των στρατοπέδων και στην όποια εκμετάλλευση φέρνει ο πόλεμος η ομηρεία είναι κάτι δεδομένο και αναπόφευκτο, στην κοινωνική ζωή, ακόμη και στα ελεύθερα χρόνια, ο άνθρωπος παραμένει εγκλωβισμένος σε άλλες ομηρείες που τον σιγοτρώνε εσωτερικά, σκοτώνοντας το πνεύμα ή τη φύση του. Και κάποιες φορές, τούτες οι ομηρείες -οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές...- δημιουργούν πιο πεθαμένους ανθρώπους από τους πολέμους των όπλων καθώς με τρόπο ύπουλο τους αδειάζουν. Σκηνικά η σκηνοθέτιδα ακινητοποίησε συμβολικά την ηρωίδα της εικονοποιώντας τον εγκλωβισμό της και άφησε ελεύθερο το πνεύμα της να "διανύσει τις αποστάσεις" που εκείνη δε μπόρεσε μέσω του χορού. Αυτό το πολεμικό δράμα είναι μια αντιπολεμική φωνή που ουρλιάζει ένα Όχι στον πόλεμο.

Πολύ όμορφη ροή, υπέροχες μουσικές επιλογές και προβολές, ποίηση, εκφραστικός χορός, καλές ερμηνείες... σε ένα βιωματικό έργο που αναδεικνύει θέματα -όχι μόνο πολεμικά.