Ε.Ρ.: Το Λονδίνο είναι μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Το πρωτοεπισκέφτηκα σε ηλικία δέκα ετών και έκτοτε το επισκέπτομαι συνεχώς. Έμεινα και εργάστηκα εκεί για έναν χρόνο: το 2013. Το Λονδίνο διαθέτει το αρχαιότερο μετρό του κόσμου και το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Κάθε μέρα μετακινούνται χιλιάδες άνθρωποι για να πάνε στις δουλειές τους, εκατοντάδες τουρίστες για να δουν αξιοθέατα, πλήθος κόσμου. Το μετρό στην πραγματικότητα είναι μια αφετηρία ανθρώπινων ιστοριών.
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Ρ.: Τις τέσσερις πρώτες ιστορίες τις έγραψα στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2004, είχα ελεύθερο χρόνο γιατί ήμουν σε διακοπές από τη δουλειά μου. Τις υπόλοιπες τρεις ιστορίες τις έγραψα την άνοιξη του 2013 στο Λονδίνο.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Ρ.: Συνολικά, όπως απάντησα και πιο πριν, κάποιες ιστορίες γράφτηκαν το 2004, κάποιες άλλες το 2013. Μαζί με την επιμέλεια που έκανα εγώ η ίδια, δυο-τρεις μήνες.
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Ρ.: Είναι η πρώτη μου συγγραφική δουλειά που δόθηκε στο κοινό. Είναι μια συλλογή διηγημάτων, επτά ιστορίες που θέλω να πιστεύω ότι κάτι έχουν να πουν στον κόσμο.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Ρ.: Επτά διαφορετικές ιστορίες που εξελίσσονται σε διαφορετικούς σταθμούς του Λονδίνου. Επτά διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων. Στην πρώτη έχουμε μια μεσόκοπη γυναίκα που θυμάται τα παιδικά της χρόνια στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στην δεύτερη ιστορία μια δυναμική Ελληνίδα ερωτεύεται έναν Άγγλο καλλιτέχνη. Στην τρίτη ιστορία ένας λόρδος ψάχνει φαντάσματα και την έννοια του μεταφυσικού. Στην τέταρτη ιστορία μια κακοποιημένη γυναίκα σκέφτεται τη ζωή της και ένας νεαρός προσπαθεί να κατακτήσει μια γυναίκα, η μοίρα όμως άλλα έπραξε γι’ αυτούς. Στην πέμπτη ιστορία ένας Γερμανός και μια Εβραία κάτι έχουν να πουν κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο Λονδίνο! Στην έκτη ιστορία, ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων προσπαθεί να βρει το δρόμο του στο σημερινό Λονδίνο, την ίδια στιγμή βλέπουμε στην εποχή των Τυδώρ, την βασίλισσα Ελισσάβετ να προσπαθεί να βρει τον δικό της δρόμο στην ευτυχία. Στην έβδομη ιστορία, ένας άνθρωπος αυτοκτονεί στο μετρό του Λονδίνου, και όλοι οι άλλοι νοιάζονται για τη δική τους ζωή.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Ρ.: Το αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί είναι το πρώτο μου βιβλίο. Λατρεύω το Λονδίνο, λατρεύω το μετρό του Λονδίνου.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ε.Ρ.: Είναι τόσοι πολλοί οι ήρωες, που είναι δύσκολο να διαλέξω, τους αγαπώ όλους! Όσο και να πεις ότι έχουν δική τους ζωή, κάπου βάζω το χεράκι μου κι εγώ! Αγαπημένοι μου ήρωες; Η Εκάβη, γιατί δεν σταματάει πουθενά και ο Κλάους γιατί ξέρει να αγωνίζεται.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Ρ.: Διασκέδαση πάνω από όλα. Ιστορικά γεγονότα (η χρησιμοποίηση των σταθμών ως καταφύγια, το ατύχημα στο Μούργκειτ, οι θρύλοι με τα φαντάσματα), διηγήματα που συνδυάζουν πραγματικά γεγονότα με φαντασία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Ρ.: Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι ότι θα φύγω από αυτήν τη ζωή πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη συγγραφή κάποιων ιστοριών που έχω στο μυαλό μου.
Φοβάστε...
Ε.Ρ.: Την απώλεια. Όχι τον θάνατο ως θάνατο, αλλά την απώλεια που σου αφήνουν πίσω οι δικοί σου άνθρωποι.
Αγαπάτε...
Ε.Ρ.: Τα πάντα που μου δίνουν ζωή: αυτό είναι ευκολάκι!! Τη φιλία, τον έρωτα, το καφεδάκι που πίνω κάθε πρωί συντροφιά με το σκυλί μου και το γατί μου, το κάθε ωραίο βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου κ.λ.π.
Ελπίζετε...
Ε.Ρ.: Σε ένα καλύτερο αύριο, όπως όλοι άλλωστε! Χαίρομαι πάντως που δεν έχω να ανησυχώ για δικό μου παιδί σε μια αυριανή κοινωνία, και αυτό τα λέει όλα. Δεν πολυελπίζω!
Θέλετε...
Ε.Ρ.: Να ζήσω όμορφα τα υπόλοιπα χρόνια που μου απομένουν.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ε.Ρ.: Έλα μου ντε!! Αυτοί που τους αρέσουν τα διηγήματα και όχι τα μυθιστορήματα των 500 σελίδων. Σε αυτό το βιβλίο, όλες οι ιστορίες τελειώνουν σε δέκα-δεκαπέντε σελίδες.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ε.Ρ.: Δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει. Πολύ απλά είναι ένα βιβλίο που περιέχει επτά ιστορίες, λίγες αναμνήσεις από τα παλιά, μια ιστορία φαντάσματος, μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, ένας έρωτας μεταξύ μιας μεσογειακής και ενός Βόρειου, μια περίπλοκη ιστορία αυτοκτονίας.
Γιατί δεν πρέπει;
Ε.Ρ.: Θεωρώ ότι δεν υπάρχει βιβλίο που γενικά δεν πρέπει να το διαβάσουμε. Όλα τα βιβλία κάτι έχουν να δώσουν στους αναγνώστες.
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ε.Ρ.: Το βιβλίο μου μπορείτε να το αγοράσετε είτε σε έντυπη είτε σε ηλεκτρονική μορφή μέσω διαδικτύου από τις κάτωθι ιστοσελίδες: την επίσημη ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου Akakia.net ή των γνωστών ιστοσελίδων Amazon.com και perizitito.gr. Επίσης μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας μαζί μου και θα φροντίσω εγώ να βρεθεί στα χέρια σας. Σε έντυπη μορφή το βιβλίο μου πωλείται από το βιβλιοπωλείο Il Piccolo (Καισαρείας 9, Νέα Φιλαδέλφεια).
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ε.Ρ.: Όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στην ιστοσελίδα μου: eroutoula.wix.com/literature-blog καθώς και στο facebook.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ε.Ρ.: Το κόκκινο και το μπλε, είναι τα χρώματα του σήματος του λονδρέζικου μετρό.
Ποια μουσική;
Ε.Ρ.: Θα πω αυτό που έγραψα στο Αντί προλόγου του βιβλίου μου, το τραγούδι του αείμνηστου Ντέβιντ Μπόουι, το Five Years. Σε αυτό το υπέροχο τραγούδι αναφέρεται ότι: «ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόμουν τόσους πολλούς ανθρώπους», έτσι και εγώ ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόμουν τόσους πολλούς χαρακτήρες για να περιγράψω αυτά που ήθελα.
Ποιο άρωμα;
Ε.Ρ.: Όλων των ειδών τα αρώματα και οι μυρωδιές: πανάκριβα αρώματα, κολόνιες, ιδρώτας, κλεισούρα, μυρωδιές φαγητών, τα πάντα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το μεγαλύτερο μετρό της Ευρώπης, με αυτό μετακινούνται εκατομμύρια άνθρωποι, μεταφέροντας μαζί τους τις ιστορίες τους και τις μυρωδιές τους.
Ποιο συναίσθημα;
Ε.Ρ.: Νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια και τις αναμνήσεις μας, έρωτας και επιθυμία, περιέργεια για το άγνωστο και το μεταφυσικό, αυτολύπηση για την πορεία που πήρε η ζωή μας, ανάγκη για επιβίωση, επιβεβαίωση των επιλογών μας από τους δικούς μας ανθρώπους, ελευθερία, αυτοσαρκασμός.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ε.Ρ.: Μίνι σειρά με διαφορετικά επεισόδια, με κοινό παρονομαστή τα τοπία συγκεκριμένης πόλης και με πολλούς χαρακτήρες να προσπαθούν να ξετυλίξουν τα κουβάρια της ζωής τους.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ε.Ρ.: Εκτός από συγγραφέας, είμαι δικηγόρος. Τι θα ήθελα να ήμουν ή τι θα μπορούσα να είμαι; Ιστορικός ή φιλόλογος. Ή ξεναγός, γιατί λατρεύω τα ταξίδια.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ε.Ρ.: Πολλούς! Δεν θα αναφερθώ σε κλασικούς: α) γιατί τους έχω ήδη διαβάσει και πλέον δεν κυκλοφορούν νέα έργα τους και β) για να περιορίσω λίγο τον κατάλογο. Τζόναθαν Κόου, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Κεν Φόλετ, Στίβεν Κινγκ, Ντόνα Ταρτ, Γουίλιαμ Νταρλίμπλ. Τις φοβερές βιογράφους Αμάντα Φόρεμαν και την Κλερ Τόμαλιν. Ακολουθούσα πιστά την αείμνηστη Μέιβ Μπίντσι. Από Έλληνες την Λαμπαρίδου Πόθου και τον Ισίδωρο Ζουργό.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ε.Ρ.: Στον τρόπο που ζω, με είχε επηρεάσει πάρα πολύ ο Τζακ Κέρουακ και όλη η γενιά της μπήτνικ λογοτεχνίας: ταξίδια, δρόμος, ελευθερία και ό,τι συνεπάγονται όλα αυτά.
Στον τρόπο που γράφω, θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος έχει εντελώς διαφορετικό στυλ γραφής από οποιονδήποτε άλλο, το γράψιμο είναι το δαχτυλικό μας αποτύπωμα. Σίγουρα βέβαια επηρεαζόμαστε από άλλους, μεγάλους συγγραφείς που θαυμάζουμε. Λατρεύω τη γραφή του Διονύση Ρώμα, του Γρηγορίου Ξενόπουλου, του Κώστα Κυριαζή, του Καραγάτση, της Τζένιφερ Λας (έχω μεταφράσει δύο έργα της και πολλοί μου είπαν ότι ταιριάζουν οι γραφές μας, ίσως η εξήγηση να είναι απλή: τα ελληνικά κείμενα των έργων της είναι γραμμένα από την υποφαινόμενη!)
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ε.Ρ.: Αυτοί ορίζουν το μέλλον τους. Όσο περίεργο και να ακούγεται -και μόνο η ερώτηση δείχνει πως δεν είναι περίεργο και ασυνήθιστο τελικά!- οι ήρωες είναι αυτοί που επιλέγουν την πορεία της ζωής τους, και όχι οι έρμοι οι συγγραφείς. Άλλα σχέδια έχουμε εμείς για αυτούς και άλλα αποφασίζουν οι ίδιοι. Στην ιστορία της Μπέθναλ Γκρην, ήθελα να ταιριάξω ερωτικά τον Κλάους με τη Λέα. Αυτοί όμως προτίμησαν να ζήσουν μια πλατωνική συμπάθεια. Σεβάστηκα την επιθυμία τους.
Μια και μου δίνεται η ευκαιρία, θα αναφέρω εδώ και κάτι που μου έχει συμβεί το οποίο θεωρώ ασυνήθιστο: όταν μετάφραζα το πρώτο μου μυθιστόρημα, αναφερόταν σε κάποιο κεφάλαιο η αγία Βερενίκη και το Κάλγκαρι. Θεώρησα ότι το Κάλγκαρι ήταν τοπωνύμιο, όντως ήταν. Το βράδυ κοιμήθηκα αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Το Κάλγκαρι είναι πόλη του Καναδά. Ξύπνησα σαν την τρελή μέσα στη νύχτα, τότε δεν είχαμε ίντερνετ ακόμα και η έρευνα ήταν λίγο πιο δύσκολη. Μετά από έρευνες που έκανα, έμαθα ότι το Κάλγκαρι είναι ο Γολγοθάς. Η αγία Βερενίκη είχε φωτίσει το δρόμο μου! Οι αναγνώστες σώθηκαν από ένα μοιραίο λάθος, η μετάφραση είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Όλη αυτή την ιστορία την αναφέρω σχετικά με το πώς μας οδηγούν οι ήρωες μας, στο να βρούμε τον σωστό ή έστω τον καλύτερο δρόμο στις ζωές τους!
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ε.Ρ.: Εμπειρία, το έχω ξαναπεί: η τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Η ίδια η ζωή είναι τόσο περίπλοκη και τόσο ευφάνταστη, που το μοναδικό που χρειάζεται κάποιος για να την περιγράψει είναι το τάλαντο της γραφής. Φυσικά και η φαντασία χρειάζεται σε κάποια είδη γραφής: όταν περιγράφεις βρυκόλακες και βαμπίρ σου χρειάζεται, αλλά ακόμα και αυτά τα είδη γραφής είναι εμπνευσμένα αρχικά από την ίδια τη ζωή. Για παράδειγμα, ο μύθος του Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, προέρχεται από την αληθινή ιστορία του Βλαντ Τσέπες, του Ρουμάνου κόμη που πολεμούσε τους Τούρκους. Ο περίφημος Χάρι Πότερ της Ρόουλινγκ, που αποτέλεσε φαινόμενο στα συγγραφικά και κινηματογραφικά δρώμενα, προήλθε από εκατοντάδες πραγματικά περιστατικά και μύθους. Π.χ. στον Χάρι Πότερ, έχουμε τον πόλεμο μεταξύ αληθινών, καθαρόαιμων μάγων και ημίαιμων μάγων (ο ένας γονέας καθαρόαιμος και ο άλλος όχι), είναι καθαρή αναφορά στη ναζιστική νοοτροπία και τα ιδεώδη της αρείας φυλής. Ο διάδρομος που περνάνε τα παιδιά για να πάνε στο σχολείο του Χόγκουαρτς, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κινγκς Κρος είναι το 9/5 ή κάτι τέτοιο. Σε αυτό το σημείο, σύμφωνα με τους ιστορικούς και τους αρχαιολόγους, έχει θαφτεί το σώμα της Κέλτισσας ηρωίδας Μπουντίκα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο βιβλίο της Ρόουλινγκ, όλα ήταν ιστορία και μετά έγιναν φαντασία!
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ε.Ρ.: Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν ήξερα, αυτήν τη στιγμή θα πουλούσα χιλιάδες αντίτυπα ανά τον κόσμο και θα είχα τη φήμη του Νταν Μπράουν! Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να πει. Έμπειροι εκδότες και ατζέντηδες απέρριψαν πασίγνωστα βιβλία όπως τον Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ και το Όσα παίρνει ο άνεμος! Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο τέχνη, αντιμετωπίζεται από όλους (αναγνώστες που δίνουν τα υστέρημά τους, εκδότες που επενδύουν κ.λ.π.) ως εμπόριο, ό,τι είναι μόδα κάθε φορά, πουλάει.
Τι την αποτυχία;
Ε.Ρ.: Η απάντηση είναι ακριβώς ίδια με την παραπάνω ερώτηση.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ε.Ρ.: Σε καμιά περίπτωση το να διαβάζει κάποιος βιβλία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάχρηση. Τα βιβλία μας ταξιδεύουν, μας ανοίγουν ορίζοντες, μας καλλιεργούν τη φαντασία μας. Μέσα από τα βιβλία δεν παίρνουμε εικόνες που φαντάστηκε ένας σκηνοθέτης, δημιουργούμε μόνοι μας εικόνες, γινόμαστε οι ίδιοι σκηνοθέτες.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ε.Ρ.: Σε αναζήτηση της αγάπης, του έρωτα, της αλήθειας, της ιστορίας.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο
Το βιβλίο της Εύης Ρούτουλα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ακακία
