Με λίγα λόγια...
Σε γενικές γραμμές -για τις ειδικές καλύτερα να το διαβάσετε μόνοι σας- το βιβλίο αποτελείται από μια συλλογή πεζών του Βασίλη Καραμπακάκη (γραμμένα από το 1995 ως το 1997) και μια συλλογή ποιημάτων που έγραψε η κόρη του, Στέλλα Καραμπακάκη, το 2010. Τα έργα παρουσιάζονται εναλλάξ, σε ένα ενοποιημένο νέο σύνολο με κοινό παρονομαστή τους μνήμες που πηγάζουν από παρελθόν και παρόν -για την πεζογραφία κυρίως καθώς οι στίχοι αποτελούν την επέμβαση του ξωτικού από το μέλλον- ενώ αρνούνται πεισματικά να χαθούν στη λήθη, μύθους που προτάσσονται, αναστεναγμούς και σκέψεις, και απόψεις που άλλοτε συμπάσχουν κι αλλού διασταυρώνονται... πάντα κάτω από το πρίσμα της Ουτοπίας, του απόλυτου προορισμού.[1]
Σε γενικές γραμμές -για τις ειδικές καλύτερα να το διαβάσετε μόνοι σας- το βιβλίο αποτελείται από μια συλλογή πεζών του Βασίλη Καραμπακάκη (γραμμένα από το 1995 ως το 1997) και μια συλλογή ποιημάτων που έγραψε η κόρη του, Στέλλα Καραμπακάκη, το 2010. Τα έργα παρουσιάζονται εναλλάξ, σε ένα ενοποιημένο νέο σύνολο με κοινό παρονομαστή τους μνήμες που πηγάζουν από παρελθόν και παρόν -για την πεζογραφία κυρίως καθώς οι στίχοι αποτελούν την επέμβαση του ξωτικού από το μέλλον- ενώ αρνούνται πεισματικά να χαθούν στη λήθη, μύθους που προτάσσονται, αναστεναγμούς και σκέψεις, και απόψεις που άλλοτε συμπάσχουν κι αλλού διασταυρώνονται... πάντα κάτω από το πρίσμα της Ουτοπίας, του απόλυτου προορισμού.[1]
Μοναδικό στυλ και ύφος που αναγνωρίζεται σε όλα τα πεζογραφήματα και μια πένα που ρέει αβίαστα πάνω στο χαρτί σαν χείμαρρος. Ο Βασίλης Καραμπακάκης αγαπά την Ουτοπία (του) και επαυξάνει χρησιμοποιώντας ομόριζα, αντίθετα ή ομόηχα που βγαίνουν ή προκύπτουν από εκείνη -συχνά θα διαβάζεις για δυστοπία, ευτοπία, δυστροπία, κ.ο.κ.- αλλά και τις αντιθέσεις: πυκνό μα διάφανο, λίγο-πολύ, τόσο κοντά μα πόσο μακριά -αλλού: μακρινό μα τόσο κοντινό-, χωρίζονται και σμίγουν, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, ο λόγος ο άλογος και παράλογος, αυτή μπροστά, αυτός πίσω, των ολιγαρκών έναντι των απλήστων, των χαριζόντων έναντι των αχαρίστων... είναι μόνο ελάχιστα από τα πάμπολλα αντίθετα, διάσπαρτα σε όλη την έκταση. Πεζός ο λόγος κατά βάση αλλά και ποιητικός γιατί γράφει (και) έξω από τους κανόνες (ποιητική αδεία;) ή δημιουργεί νέους δικούς του τρόπους έκφρασης για να εξυπηρετήσει το σκοπό του οι οποίοι περιλαμβάνουν και λεξοπλαστική ενώ που και που ξεπετάγονται ομοιοκαταληξίες ανάμεσα στις περιγραφές εντύνοντας τον λυρισμό. Για παράδειγμα στις Βροχές γράφει: Με πόση άχραντη ηδονή, τι τρέλα παιδική τσαλαβουτούσα στα λασπόνερια... και παρακάτω στο ίδιο διήγημα: ...όπου η μικρή μας παρέα, αιώνια αυτόβουλα παιδιά, θα παίζαμε τον έρωτα με την Αννούλα, την Εσθήρ, την Αλεξάνδρα, κι όλα τα άγνωστα μα ωραία θηλυκά. Στις Κυκλάδες περιγράφει: Ένα μαύρο μακρύ τρικάταρτο καράβι, που μέρες είχε στα πανιά του τον μαΐστρο, έπιασε χτες βράδυ που άλλαξε ο καιρός, λιμάνι εδώ στον κόλπο, για να γλυτώσει απ' το δυνατό νοτιά· πίσω στην πρύμνη του ξαπλώναν της ξανθομάλλας Σιφ τρεις κόρες, έμοιαζαν να βρίσκονται σε οίστρο, και έφεραν στον νου μου κάποιες ώρες, όπου επέρασα σε τούτα τα νησιά... (όλες οι υπογραμμισμένες λέξεις δημιουργούν ομοιοκαταληξίες, "κρυμμένες" θαρρείς, κι αν θέλεις να τις εντοπίζεις πρέπει να διαβάζεις δυνατά).
Ακόμη ένα στοιχείο που ξεφεύγει από τη "λογική" της πεζογραφίας όπως την έχουμε συνηθίσει, ή όπως τη διαχειρίζονται οι περισσότεροι, είναι το στοιχείο της επανάληψης που το διακρίνουμε τόσο σε μεμονωμένες λέξεις που επαναλαμβάνονται πολλές φορές μέσα στο ίδιο διήγημα όσο και σε περιγραφές ολόκληρες! Θα ξαναγράψω ότι μου βγάζει μια ποιητικότητα ο λόγος του που τον διαχειρίζεται σαν ποιητής ή στιχουργός. Στην Κατιούσα ξεκινά ως εξής: Στις ομίχλες των καστανών ματιών της, που τα φώτιζε ένας χείμαρρος από πυρόξανθα μαλλιά, κολυμπούσαν... και τρεις παραγράφους αργότερα γράφει: Είχε χιονίσει όταν, μες στις περιχαρείς ομίχλες των καστανών ματιών της που τα φώτιζε ένας χείμαρρος από πυρόξανθα μαλλιά... ανακυκλώνοντας ουσιαστικά την ίδια ακριβώς περιγραφή της γυναίκας. Στοιχείο του λόγου του οι επαναληπτικές αναφορές σε λέξεις ή φράσεις -κόντρα στους "κανόνες" θα πεις- που όμως λειτουργούν πανέμορφα όπως και οι μεγάλες προτάσεις του που τις χειρίζεται εξαίσια. ...Κάποιες βροχής σταγόνες στου φαναριού το φως, που λάμπαν μαγικά, σαγηνευτικά, πριν βυθιστούν και πριν πλαστούν σε μνήμες στους μυστικούς κόσμους του νου, της μάνας, του παιδιού, κάποιες βροχής σταγόνες στου φαναριού το φως... Ακόμα και τα σημεία στίξης δεν ακολουθούν τη γραμματική αλλά τις ανάγκες του συγγραφέα, επιφορτίζοντας ακόμη περισσότερο την αίσθηση μιας παραβατικής αλλά ολόδικής του σύνταξης.
Τα διηγήματα είναι αυτόνομα έχοντας κοινό παρονομαστή μια αδιόρατη θλίψη, τις αναμνήσεις του, τη νοσταλγία του... και χαρακτηρίζονται από την πολυχρωμία τους -δε παραλείπει να αναφερθεί στα χρώματα που υπάρχουν τριγύρω- και τις μυρωδιές τους. Στους ήχους πάλι είναι πιο φειδωλός. Διαφαίνεται μια μεγαλύτερη προσοχή γύρω από τα Χριστούγεννα, τα ελληνικά νησιά, το κόκκινο, το χρυσό και το λευκό ενώ πολλές φορές τα άλογα χρησιμοποιούνται ευρέως στα στοιχεία του λόγου του με όλο το σχετικό λεξιλόγιο: καλπασμός, άτι, καβάλα, Πήγασος... αλλά και τα επίθετα που συνήθως χαρακτηρίζουν άλογα όπως: ατίθασος ή περήφανος.
Στην ποίηση...
Η Στέλλα γράφει κυρίως δεκαπεντασύλλαβο. Τι κι αν κόβει τους στίχους στη μέση δημιουργώντας τετράστιχα; Ουσιαστικά πρόκειται για το μέτρο και τον ρυθμό του δεκαπεντασύλλαβου. Στο δε ύφος, γράφει όπως ο Βιτσέντζος Κορνάρος στον Ερωτόκριτο, δηλαδή με δημοτική, καθομιλούμενη γλώσσα και περιγραφική διάθεση. Εξαιρούνται τα Κομμάτια όπου κρατά τις ρίμες αλλά διαφοροποιείται στο μέτρο, Η νεράιδα της λίμνης και το άνευ ρίμας Θεατρική παράσταση.
Γενικότερα, η Στέλλα Καραμπακάκη αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία σε μεγάλο βαθμό μέσα από τα έργα της,[2] στοιχείο που κυριαρχεί και εδώ. Πολλά πρόσωπα από αυτή συναντώνται στους στίχους της (Σκύλα και Χάρυβδη, Σειρήνες, Ελένη και Πάρης, Οδυσσέας και Πηνελόπη, Πυθία, Μοίρες, Σφίγγα, κ.ο.κ.) όπως και προσδιορισμοί που προκύπτουν από μυθικά πρόσωπα.
Το Ξωτικό -δηλαδή η ίδια- ξεκινά με τον Κήπο και κλείνει με την Ουτοπία ολοκληρώνοντας έναν τέλειο κύκλο αφού κάποτε ταυτίζονται αυτά τα δύο ενώ ο ρυθμός των περισσοτέρων έργων σε προτρέπει να τα τραγουδήσεις. Κι εκεί που σκεφτόμουν το τελευταίο, εντόπισα το CD! Ο Κήπος ολοκληρώνει το εγχείρημα προσθέτοντας ρυθμικές και μελωδικές μουσικές αλλά και άλλους περιβαλλοντικούς ήχους προσφέροντας την ίδια αίσθηση με αυτή του βιβλίου. Νοσταλγική διάθεση, μια εκδρομή ή αστικά τοπία, κάτι ρετρό με ζωντανή μνήμη, κάτι κρυστάλλινο και φρέσκο, ή μάλλον διαχρονικό, μια μέρα με χλιαρό ήλιο που χαλαρώνεις -Κυριακή να 'ναι;- και αναπολείς ταξιδεύοντας με το πνεύμα...
Κερδίστε το!
Η Στέλλα Καραμπακάκη προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους τυχερούς. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 26 Μαρτίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά από την Στέλλα Καραμπακάκη.
k
Καλή τύχη!
Η Στέλλα γράφει κυρίως δεκαπεντασύλλαβο. Τι κι αν κόβει τους στίχους στη μέση δημιουργώντας τετράστιχα; Ουσιαστικά πρόκειται για το μέτρο και τον ρυθμό του δεκαπεντασύλλαβου. Στο δε ύφος, γράφει όπως ο Βιτσέντζος Κορνάρος στον Ερωτόκριτο, δηλαδή με δημοτική, καθομιλούμενη γλώσσα και περιγραφική διάθεση. Εξαιρούνται τα Κομμάτια όπου κρατά τις ρίμες αλλά διαφοροποιείται στο μέτρο, Η νεράιδα της λίμνης και το άνευ ρίμας Θεατρική παράσταση.
Γενικότερα, η Στέλλα Καραμπακάκη αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία σε μεγάλο βαθμό μέσα από τα έργα της,[2] στοιχείο που κυριαρχεί και εδώ. Πολλά πρόσωπα από αυτή συναντώνται στους στίχους της (Σκύλα και Χάρυβδη, Σειρήνες, Ελένη και Πάρης, Οδυσσέας και Πηνελόπη, Πυθία, Μοίρες, Σφίγγα, κ.ο.κ.) όπως και προσδιορισμοί που προκύπτουν από μυθικά πρόσωπα.
Το Ξωτικό -δηλαδή η ίδια- ξεκινά με τον Κήπο και κλείνει με την Ουτοπία ολοκληρώνοντας έναν τέλειο κύκλο αφού κάποτε ταυτίζονται αυτά τα δύο ενώ ο ρυθμός των περισσοτέρων έργων σε προτρέπει να τα τραγουδήσεις. Κι εκεί που σκεφτόμουν το τελευταίο, εντόπισα το CD! Ο Κήπος ολοκληρώνει το εγχείρημα προσθέτοντας ρυθμικές και μελωδικές μουσικές αλλά και άλλους περιβαλλοντικούς ήχους προσφέροντας την ίδια αίσθηση με αυτή του βιβλίου. Νοσταλγική διάθεση, μια εκδρομή ή αστικά τοπία, κάτι ρετρό με ζωντανή μνήμη, κάτι κρυστάλλινο και φρέσκο, ή μάλλον διαχρονικό, μια μέρα με χλιαρό ήλιο που χαλαρώνεις -Κυριακή να 'ναι;- και αναπολείς ταξιδεύοντας με το πνεύμα...
Κερδίστε το!
Η Στέλλα Καραμπακάκη προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους τυχερούς. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 26 Μαρτίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά από την Στέλλα Καραμπακάκη.
k
Καλή τύχη!
Ο Βασίλης Καραμπακάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη τον Γενάρη του 1958, «πολύ νωρίς» όπως θα έλεγε ο Verlaine, κι από τότε περιπλανιέται στην γη, φυγάς θεόθεν και αλήτης, αναζητώντας ό,τι δεν υπάρχει ακόμα, μα θα υπάρξει: την Ουτοπία.
Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα και Πολιτική Κοινωνιολογία στην Αγγλία (University of Leeds, MA, PhD). Άρθρα και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στο «Critique», την «Ουτοπία», τα «Τετράδια», τον «Περίπλου», την «Νέα Οικολογία» και άλλα έντυπα. Στις σελίδες της «Οικοτοπίας», της οποίας υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι την αναστολή της έκδοσής της, ασκεί πολεμική σε όλα τα ρεύματα της Οικολογίας από την πλευρά ενός ανθρωποκεντρικού, ελευθεριακού φουτουρισμού.
Είναι παντρεμένος με την Αικατερίνα, πτυχιούχο αγγλικής και ρωσικής φιλολογίας, κι έχουν μια κόρη, την Στέλλα, που γεννήθηκε στην Σόφια ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Απρίλη.
Η Στέλλα, το Ξωτικό ή αλλιώς Αριέλα· τρύπωσε στον Κήπο, σε τρικυμισμένους καιρούς, αναζητώντας τον δικό της θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Ίσως να την μάγεψαν οι εξαίσιες παραλλαγές στο θέμα της ουτοπίας, αφού έχει τελειώσει το Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Παλλήνης και έχει παρακολουθήσει για πολλά χρόνια μαθήματα μουσικής στο «Ωδείο Φίλιππος Νάκας». Ίσως πάλι, γιατί θέλησε να ξαναβρεί στον Κήπο την μαγεία των ρωσικών παραμυθιών των παιδικών της χρόνων.
Γνωρίζει αγγλικά, ρωσικά και βουλγαρικά. Είναι απόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την συγγραφή, την ζωγραφική και την στιχουργική.
Το πρώτο βιβλίο της, Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2009 από τις εκδόσεις Πολύτροπον[4] ενώ ακολούθησαν τα: Ένα μπακούρι στην Αθήνα και Το μεγάλο τζέρτζελο.[2]
Για τον δίσκο:
Ο Κήπος βασίστηκε σε μελοποιημένα ποιήματα και αποσπάσματα από το βιβλίο Ένα Ξωτικό στον Κήπο της Ουτοπίας του Βασίλη Καραμπακάκη και της Στέλλα Καραμπακάκη που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Περίπλους και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε δεύτερη έκδοση από τη Phonographic Society Books.[3] Γράφτηκε και ηχογραφήθηκε από το καλοκαίρι του 2011 έως την άνοιξη του 2012 από το Θάνο Λυμπερόπουλο και ισορροπεί ανάμεσα στην παράδοση του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και ambient ηχητικών τοπίων.
Ο Κήπος βασίστηκε σε μελοποιημένα ποιήματα και αποσπάσματα από το βιβλίο Ένα Ξωτικό στον Κήπο της Ουτοπίας του Βασίλη Καραμπακάκη και της Στέλλα Καραμπακάκη που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Περίπλους και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε δεύτερη έκδοση από τη Phonographic Society Books.[3] Γράφτηκε και ηχογραφήθηκε από το καλοκαίρι του 2011 έως την άνοιξη του 2012 από το Θάνο Λυμπερόπουλο και ισορροπεί ανάμεσα στην παράδοση του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και ambient ηχητικών τοπίων.
Ακούστε: το απόσπασμα ή teasers από ολόκληρο τον δίσκο εδώ
[1] Υπό τον τίτλο Ο Κήπος ή Παραλλαγές στο θέμα της Ουτοπίας, το πεζογράφημα έλαβε το Α' Βραβείο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός το 1998. Το εξώφυλλο σχεδίασε ο Βασίλης Καραμπακάκης βασιζόμενος σε πίνακα της Στέλλας Καραμπακάκη.
[2] Όπως στη σάτιρα Το μεγάλο τζέρτζελο. (Συνέντευξη της Στέλλας Καραμπακάκη για το βιβλίο εδώ)
[3] Για το βιβλίο επικοινωνήστε στο books@phonographic-society.com
Περισσότερα από/για την Στέλλα Καραμπακάκη:
Η Στέλλα Καραμπακάκη για Ένα μπακούρι στην Αθήνα
Το μεγάλο τζέρτζελο
Phonographic Society Books
Η Στέλλα Καραμπακάκη για Ένα μπακούρι στην Αθήνα
Το μεγάλο τζέρτζελο
Phonographic Society Books
