Κάτσε να διαβάσεις, κάνε ησυχία, έλα να φας, κλείσε επιτέλους την τηλεόραση! Ακόμα να βγεις από το μπάνιο; Πάλι στο τηλέφωνο μιλάς; Μα τι λέτε τόσες ώρες; Αφού όλη μέρα στο σχολείο, μαζί είστε! Διάβασες; Έφαγες; Ώρα για ύπνο, κλείσε το φως! Ξύπνα επιτέλους, πάλι θα αργήσεις! (Πάλι). Μα γιατί δεν ακούς; Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... Μα τι δύσκολο που είναι να είσαι έφηβος!
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο και από τις πρώτες σελίδες έβαλα τα γέλια. Για την ακρίβεια, μ’ έπιασε τέτοιο γέλιο σπαστικό, που άντε να εξηγήσω στα δικά μου νήπια που με κοιτάνε από μια μεριά χωρίς να καταλαβαίνουν πού βρίσκω το τόσο αστείο, παρόλα αυτά γελάνε κι αυτά μαζί μου σαν καλά παπαγαλάκια. Άντε να εξηγήσω και στη δική μου μαμά μετά που πίνει καφέ δίπλα μου, το πόσο αστεία μου φαίνονται τώρα όλα αυτά που κάποτε ήταν εφιάλτες και με έκαναν έξαλλη από θυμό (κι εκείνη φαντάζομαι). Θυμάμαι και γελάω και ταυτόχρονα από αυτές τις αναμνήσεις πανικοβάλλομαι κιόλας. Μα πώς είχα ξεχάσει το πόσο δύσκολη είναι η εφηβεία;
Γελάω με τα τότε δικά μου κατορθώματα, πανικοβάλλομαι στη σκέψη ότι θα περάσω ξανά τα ίδια, αλλά από την απέναντι πλευρά. Από την πλευρά του γονιού.
«Μα, να μη μ' αφήνουν σε ησυχία; "Βάλια κάτσε διάβασε, Βάλια βάλε τις κρέμες για τα σπυράκια, Βάλια πρόσεχε τα σιδεράκια σου, Βάλια πλένε καλά τα δόντια σου, Βάλια στρώσε το κρεβάτι σου, Βάλια... Βάλια... Βάλια..."!!! Ένα τεράστιο κατεβατό με οδηγίες και εντολές! Έλεος!
Να μια λέξη που θα μ' ακούσετε να τη λέω συχνά. Για να δείτε πού κατάντησα, να ζητάω το έλεος των γονιών μου, αλλά αυτοί... ανελέητοι! Εντελώς, όμως!
Ώσπου μια μέρα συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή μου...
Ένα βιβλίο για κορίτσια που μπαίνουν στην εφηβεία.»[1]
Ένα κορίτσι που δέχεται τον απρόσκλητο κι ανεπιθύμητο επισκέπτη του. Κάπου εκεί σ’ αυτή τη φάση που όλα, μα όλα, πάνε στραβά. Σπυράκια χαλάνε τα μούτρα μας, τρίχες πετάγονται από παντού, ρούχα που δε στρώνουν, γονείς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, αλλά δεν ξέρουν τίποτα. Τίποτα, από όσα μας προβληματίζουν.
Μα πώς καταφέρνουμε πάντα να ξεχάσουμε; Ειδικά από τη στιγμή που γινόμαστε γονείς, λες και το μυαλό μας ξεχνάει τα πάντα από τα δικά μας παλιά, επίτηδες. Κι όταν τα θυμόμαστε, με τα δικά μας γελάμε, αλλά τρέμουμε γι αυτά που θα κάνουν σε μας τα παιδιά μας.
Κάποτε στο σχολείο είχαμε γράψει μια έκθεση, με θέμα το χάσμα των γενεών. Να σας πω την αλήθεια, ούτε που θυμάμαι το τι είχα γράψει. Αλλά θυμάμαι πως σκεφτόμουν κάτι. Το οποίο πιστεύω μέχρι σήμερα. Ίσως λίγο διαφορετικά πια, αλλά ναι, είναι το ίδιο. Όσο μικραίνει η διαφορά ηλικίας μεταξύ γονέων και παιδιών, τόσο μεγαλώνει αυτό το χάσμα, τελικά. Ο γιες. Είναι πολλά αυτά που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα και είναι ένα θέμα που αν το βάλεις σοβαρά κάτω, έχεις υλικό για σκέψη και συζήτηση για ώρες. Αλλά στο τέλος καταλήγει στο ίδιο σημείο, απ’ όπου κι αν το περάσεις στο ενδιάμεσο. Στο χρόνο.
Αυτός, αυτός ο άκαρδος κι ανελέητος τύπος. Αυτό το ρεμάλι. Ο Χρόνος. Που λες και έχει βαλθεί να κάνει πάντα τη ζωή μας δύσκολη. Φροντίζει να περνάει τρέχοντας από τα καλά, όταν περνάς καλά, κι όταν υποφέρεις δε λέει να προχωρήσει. Ο απόλυτος σαδιστής. Που φροντίζει να ξεχνάς πράγματα που θα ήθελες να θυμάσαι, που θα ‘πρεπε να θυμάσαι, κι όλα όσα θες σαν τρελός να ξεχάσεις, στα πετάει στα μούτρα, τη χειρότερη στιγμή. Βρε ουστ.
Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι... ο χρόνος φταίει; Ή μήπως... εμείς; Εμείς δεν το βάλαμε σκοπό να τον παραβγούμε; Ο χρόνος είναι πάντα ίδιος. Τακ, τακ, τακ. Εμείς; Τρεχάλα. Να προλάβουμε μια ζωή που όλο μας τη βγαίνει με κόκκινο και μας προσπερνάει από δεξιά.
Εφηβεία λοιπόν, μια φάση παράξενη και δύσκολη, που όταν περάσει γελάμε, μα όσο τη ζούμε συνήθως κλαίμε. Ισορροπία ανάμεσα σε έναν κόσμο που μάθαμε κι έναν κόσμο που δεν έχουμε μάθει ακόμα, κι εμείς στη μέση. Να βλέπουμε τον έναν σιγά σιγά να γκρεμίζεται, ενώ ο άλλος υψώνεται επικίνδυνα και μας τρομοκρατεί. Και κάπου εκεί τα χάνουμε, φοβόμαστε, και μας φταίνε όλα. Μυστική συνταγή επιβίωσης; Ανάθεμα κι αν ξέρω.
Όμορφο βιβλιαράκι. Τρυφερό. Εφηβικό μεν, αλλά καλό είναι να το διαβάσουμε κι εμείς οι γονείς. Γιατί σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσουμε διαβάζοντάς το, είναι ότι έχουμε ξεχάσει. Και είναι δύσκολη ηλικία ρε γαμώτο και οι εποχές έχουν αλλάξει και μάλλον δυσκολέψει και το τρέξιμο δε σταματά και δεν προλαβαίνουμε. Στο τέλος φτάνουμε στο τέρμα κι όλο κοιτάμε πίσω μας γιατί κάτι, σίγουρα έχουμε ξεχάσει. Καλό είναι να θυμόμαστε και λίγο. Ε;
Περισσότερα από/για την Ιωάννα Καστάνη:
«Ο γάμος θέλει αγώνα», Ιωάννα Καστάνη
Η Ιωάννα Καστάνη και ο Απρόσκλητος επισκέπτης
[1] Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υπερόριος
Ευχαριστώ την Ιωάννα Καστάνη για τη διάθεση του βιβλίου
