Το ποτάμι στον καθρέφτη

Τα βιβλία που περιέχουν αυτόνομες ιστορίες διαθέτουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τα άλλα είδη πεζογραφίας και, σαφέστατα, αναφέρομαι στην ανάγνωση που δεν εγκλωβίζει ή υποχρεώνει τον αναγνώστη να το διαβάσει σε συγκεκριμένη σειρά και σε εύλογο χρονικό διάστημα, προκειμένου να επωφεληθεί τα μάλλα αυτό εκείνο. Οι συλλογές ιστοριών μπορούν να λειτουργήσουν ως διαφυγή σε μέρες και ώρες που δε διαθέτεις πολύ χρόνο ενώ αρνείσαι πεισματικά -καλά κάνεις- να καταναλώσεις την ώρα σου χαζεύοντας μια άσκοπη τηλεοπτική ψυχαγωγική εκπομπή, για παράδειγμα. Σου προσφέρουν καλαίσθητες ιστορίες (το είδος το επιλέγεις ανάλογα με το γούστο και τη διάθεση) και την ευχέρεια να κλείσεις το βιβλίο σύντομα και να το ξανανοίξεις όποτε εσύ θέλεις, ακόμη και μετά από πολύ πολύ καιρό, χωρίς να έχεις χάσει τίποτα από την υπόθεση ή την μαγεία.

Η συλλογή της Αικατερίνης Τεμπέλη, που κυκλοφορεί από τις πάντα προσεγμένες επιλογές της Άνεμος εκδοτικής, αποτελείται από εννιά ιστορίες που φέρουν ποικιλία θεμάτων, προσώπων, τοπίων και προσεγγίσεων. Οι ετερόκλιτες ιστορίες διαθέτουν ατμόσφαιρα, δημιουργούν το ψυχογράφημα των ηρώων τους μέσα από τις περιγραφές και μια πένα που υπόσχεται ακόμη καλύτερες στιγμές.

Ανοίγεις το βιβλίο λοιπόν και, πριν από κάθε άλλο, κάνεις ένα ταξίδι με τον ηλεκτρικό. Μια κοινή σιδηροδρομική διαδρομή, γνωστή και οικεία σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες -Αθηνών, Πειραιώς και όλου του κόσμου αφού όλοι έχουν χρησιμοποιήσει ένα τρένο για να μετακινηθούν. Το καλύτερο ίσως διήγημα της συλλογής φέρει το άρωμα των βαγονιών, τον συριστικό ήχο από τις ράγες... αλλά το βασικότερο, φέρνει μπροστά σου όλους εκείνους τους ανθρώπους που συναντάς χρησιμοποιώντας αυτήν την συγκοινωνία. Μαζί με αυτούς τη μοναξιά, τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα που ορθώνουν για να μη προσεγγίζονται από άλλους -ειρωνεία να μιλάς για μοναξιά όταν αποκλείεις κάθε άλλον από τον μικρόκοσμό σου- και οι ιστορίες που κουβαλάνε οι τόσο διαφορετικοί επιβάτες του. Μια γυναίκα θα κάνει όλη τη διαδρομή, ως το τέρμα. Ποιο τέρμα; Εκείνο στην Κηφισιά ή αυτό της ζωής; Μια ιστορία που έχει όλο το χρώμα της πραγματικής ζωής και μία μεταφυσική εσάνς που γοητεύει.

Στην αμέσως επόμενη ιστορία, ένα ακόμη γνώριμο αστικό τοπίο του κέντρου και ένας άντρας αυτοψυχολογείται και αναλογίζεται, όχι τόσο γιατί το παρόν είναι οδυνηρό όσο γιατί το παρελθόν είναι αξεπέραστο... σε ένα μπετονένιο δωμάτιο -που διαγράφει τα όριά του; Και μια υπέροχη μεταφορά της ελαττωματικής μνήμης που δε μπορεί να ξεγράψει τα γραμμένα.

Παρακάτω σημειώνω ότι αρκετά διηγήματα είναι πρωτοπρόσωπα, άλλα τριτοπρόσωπα, ενώ δεν έχουν συγκεκριμένη εποχή αφού πραγματεύονται θέματα που αφορούν κάθε εποχή. Ασχολείται και με το πρόβλημα των πολεμικών μεταναστών που προσεγγίζουν τις ελληνικές ακτές αναζητώντας μια διαφυγή από το θάνατο που τους κερνά ο πόλεμος (έτσι κι αλλιώς), βρίσκονται σε δυσμενή θέση και εξακολουθούν να χαμογελούν και να ελπίζουν. Όμως παρά το ιστορικό αυτό πλαίσιο τοποθέτησης της ιστορίας, το διήγημα αφορά την αιώνια σύγκρουση ιδεολογίας και πράξης.

Προσέχω ότι ασχολείται με το βλέμμα. Όχι εκείνο της κυριολεκτικής σημασίας της λέξης. Προσεγγίζει την έννοια του απολογισμού ζωής, του τι έκανες, τι πέρασες, τι βίωσες, τι κράτησες και τι θα ήθελες να πετάξεις... και δεν παραλείπει τους καθρέφτες που έχουν μόνο μία ιδιότητα: να αντανακλούν ό,τι υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει και αρκεί να είσαι έτοιμος να δεις (ή να αντέχεις).

Δεν έχουν όλοι οι ήρωες ονόματα ενώ κάποιοι φαίνονται μυστήριοι (ή κινούνται μυστήρια) μέχρι να τους δεις λίγο καλύτερα. Τελικά, όλοι είναι "κάποιος" από εμάς ή εμείς οι ίδιοι ενώ πέρα από τις μεταφυσικές αναφορές και τα ψυχογραφήματα της Αικατερίνης Τεμπέλη, ξεχωρίζω και μια αστυνομική πρόθεση, σκοτεινή αύρα, ψυχολογικά σκαριφήματα πνευματικά διαταραγμένων υπάρξεων, μεταφυσική διάθεση... και μια γραφή που από τη μια βαθαίνει και φορτίζεται συναισθηματικά ενώ από την άλλη αγγίζει το ευθυμογράφημα.

Η φράση που κράτησα;

Περνάς όλη σου τη ζωή σαν να σέρνεις άροτρο, κι έρχεται μια στιγμή που ο κύκλος τετραγωνίζεται. Σ' αναγκάζει η πραγματικότητα να δεις, αλλά το πρόβλημα είναι πως εσύ πια δεν θέλεις. Προτιμάς να είσαι λάθος, αγνοώντας συνειδητά, για να αισθάνεσαι ασφαλής. Είναι πιο βολικό το ήδη υπάρχον απ΄το καινούριο.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Άνεμος προσφέρουν το βιβλίο της Αικατερίνης Τεμπέλη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 14 Ιουνίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Στο οπισθόφυλλο...

Είναι κι αυτά τα τζάμια-καθρέφτες, που σου δείχνουν έξω αλλά ταυτόχρονα και μέσα και σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι σε ποια εικόνα ανήκεις τελικά. Σε ποια εικόνα; Μπλέκονται τα όνειρα με την πραγματικότητα, και τα ποτάμια που κυλούν σε παρελθόντες χρόνους σ’ αναγκάζουν να ψάξεις την αλήθεια μέσα σου. Κι ας σπανίζουν τα θαύματα, κι ας χάνουν οι άγγελοι μερικά φτερά στις συναλλαγές με τους απανταχού εκπεσόντες...

Θα τον βρούμε τον δρόμο για τον Παράδεισο, κάνοντας τις μικρές απαραίτητες αλλαγές στα σχέδια της ζωής μας. Όλοι οι ρόλοι μας, άλλωστε, για μία και μόνη παράσταση: έρωτα και θανάτου. Κι αν χωρίς τύψεις μας τσαλακώνουν κάποιοι, μνησίκακα ματαιωμένοι, όσο μπορούμε να χορεύουμε κάτι αστόλιστες νύχτες τι να φοβηθούμε δηλαδή;

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες!

Βρείτε το βιβλίο στην Άνεμος εκδοτική

Η Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά έζησε μερικά απ’ τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Στην Αθήνα εκπαιδεύτηκε στην οικογενειακή θεραπεία (Μονάδα Οικογενειακής Θεραπείας-ΨΝΑ) και στη βραχεία ψυχοθεραπεία. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Θέατρο των Αλλαγών και μονωδίας στο Ολυμπιακό Ωδείο Ηρακλείου.

Το 1993 κέρδισε το Α’ Πανελλήνιο βραβείο σε γραπτό διαγωνισμό της Deutsche Welle με θέμα τον ρατσισμό κι εκπροσώπησε τη χώρα μας στην Κολωνία. Τον επόμενο χρόνο έλαβε Διάκριση στον Παγκρήτιο Διαγωνισμό Ποίησης.

Εργάστηκε για πάνω από μία δεκαετία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9,84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102-ΕΡΤ 3 κ.ά.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες ως δημοσιογράφος.

Σήμερα ζει στην Αθήνα και ταξιδεύει πάντα στις ζωές των άλλων. Τις νύχτες γράφει στίχους που μελοποιεί συνήθως ο Παναγιώτης Λιανός. Απ’ τις εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Βενετσιάνικο χρυσάφι (2007) και Η σκόνη των άστρων (2010).

Ευχαριστώ τον Νικόλλα Τελίδη και τις εκδόσεις Άνεμος για την διάθεση του βιβλίου
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο