Πως μετράμε... την ευτυχία;
Σ.Β.: Aφήνοντας τις στιγμές της δυστυχίας να χαθούν στο χρονοχάρτη των αισθήσεων, πασπαλίζοντας τες, με μεγάαααλες δόσεις χαμόγελου και σταγόνες αισιοδοξίας!
Την δημιουργία;
Σ.Β.: Δεν τη μετράμε... γιατί δεν έχει τέλος, ούτε ορίζεται! Δημιουργούμε με το που γεννιόμαστε... με κάθε μας ανάσα, με κάθε μας χαμόγελο... Δημιουργούμε υλικά και άυλα.
Την επιτυχία;
Σ.Β.: Με τη διάρκεια του χαμόγελού μας, μετά από κάθε αποτυχία! Άλλωστε επιτυχία, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια στιγμή που επιβεβαιώνει τον εγωισμό και επιβραβεύει τον κόπο μας. Μια στιγμή που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα, αλλά όχι τη διαδικασία.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Σ.Β.: Έργα μου έχουν εκδοθεί μόνο σε ομαδικές ποιητικές συλλογές. Παρ' αυτά το αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης, της χαράς και της μερικής ολοκλήρωσης, συνοδευόμενο με μια περίεργη νότα μαγείας, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν όλα όσα ένοιωσα όταν έπιασα το πρώτο βιβλίο στα χέρια μου και το μύρισα σα μεθυσμένη, στην ηλικία των 28.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Β.: Δε θα ήταν σκηνή, αλλά χαρακτήρας! Η Μάντι Μπόουεν (Τζένιφερ Κόνελι), μια αμερικανίδα ιδεαλίστρια δημοσιογράφος, στην ταινία Ματωμένο Διαμάντι.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Σ.Β.: Μια μουσική σύνθεση που θα προέκυπτε αυθόρμητα, ακαθόριστα και ελεύθερα. Αυτοπροσανατολιζόμενη, ζωντανή, έντονη... θα έκανε όλες τις χορδές του ''είναι'' μου να χοροπηδούν από ευχαρίστηση.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Σ.Β.: Στο μέλλον...
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Σ.Β.: Θα ήταν μια παλέτα χρωμάτων. Πολύχρωμη, έντονη και ζωντανή, όπως τα χρώματα στα παζάρια της Ανατολής!
Η λαχτάρα;
Σ.Β.: Άσπρο, μαύρο και στη μέση κόκκινο.
Η φλόγα;
Σ.Β.: Άλλοτε θλιμμένο κόκκινο και άλλοτε έντονο ερωτικό... άλλοτε απλά παίρνει μόνο το χρώμα των ματιών του.
Πιστεύεις...
Σ.Β.: Στους ανθρώπους...
Πονάς...
Σ.Β.: Με τον πόνο των άλλων...
Προχωράς...
Σ.Β.: Μόνο μπροστά.
Χορεύεις;
Σ.Β.: Άγαρμπα... :-)
Ξαναγεννιέσαι...
Σ.Β.: Μέσα από τα χαμόγελα των ανθρώπων!!!
Χάνεσαι...
Σ.Β.: Στις σκέψεις μου.
Τραγουδάς;
Σ.Β.: Σαν τον Κακοφωνίξ... :-)
Διαβάζεις...
Σ.Β.: Για να ταξιδεύω μακριά απ' τη ρουτίνα... για να μπορώ να ονειρεύομαι!
Γράφεις...
Σ.Β.: Για να εκφραστώ.
Παίζεις...
Σ.Β.: Με κάθε ευκαιρία!
Υπογραφή
Σταματία Βλάγκα
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Η Σταματία Βλάγκα γεννήθηκε στo Μακρυχώρι Λάρισας το 1984. Έχει πάρει το 1o και 2ο βραβείο στον 5ο και 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του ΕΠΟΚ αντίστοιχα, το 2ο βραβείο ''Valles Marineris'' στο διαγωνισμό λογοτεχνίας του φανταστικού Larry Niven 2014, το 2ο στο διαγωνισμό ''Οι φωτογραφίες μιλούν'' στα πλαίσια 7ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Λάρισας/artfools, το 3ο στα πλαίσια του ποιητικού διαγωνισμού ''Φίλιππος Μαυρογιώργης'' της ''Φωνής Λογοτεχνών'', το 3ο στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Συλλόγου Ανατολικής Ρωμυλίας Βόλου, και έπαινο στον 15ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του Λογοτεχνικού περιοδικού ''Κελαινώ''. Επίσης, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φόρουμ Νέων Ποιητριών, που διοργάνωσε η Διεθνής Οργάνωση Νέων ''Great Silk Way International Youth Union''. Ποιήματά της έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Διάνυσμα, από το 1o περιοδικό του Educational Scientific & Social Organization (ESSO) και σε e-book από τις εκδόσεις Μολύβι. Επιπλέον, σε ηλεκτρονική μορφή έχουν δημοσιευθεί από τους διαδικτυακούς τόπους τοβιβλίο.net, easywriter.gr, soulpie και την ποιητική εφημερίδα poetry news από τις εκδόσεις Διάνυσμα. Τέλος, αναμένονται να εκδοθούν ποιήματά της από τις εκδόσεις, Συμπαντικές Διαδρομές.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Σ.Β.: Όσα παύουν να είναι όνειρα και μετατρέπονται στην πραγματικότητα που ονειρευόμουν!
Όνειρα:
Σ.Β.: Άπιαστα...
ΑΤΙΤΛΟ
Δυο κεριά τρεμοπαίζουν
στο παραθύρι
και η λύσσα των φιλιών σου
μοιάζει τρομακτική.
Δεν άντεξα την περηφάνια σου
και κέρασα τη γκόμενα στο μπαρ
ένα ποτήρι ουίσκι
για να πνίξω μαζί της τους φόβους μου.
Ένα μαρτύριο ο έρωτας
που κράτησα κλειδωμένο
σ' ένα δερμάτινο πουγκί
και τον κρύβω στον κόρφο μου,
φυλαχτό μιας ζωής
βουτηγμένο στην αμαρτία.
Κι εσύ σε μια γωνιά
με τα πόδια ανοιχτά,
ακόμα ικετεύεις
τον ανεκπλήρωτο έρωτα
που ζητιάνευες στο σαλόνι.
ΚΟΡΜΙΑ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
Δε χωράει τόσος πόνος στην καρδιά.
Κάποιος πνίγεται σήμερα!
Τον ακούς;
Δεν ακούς;
Δεν ακούς τη μάνα που σπαράζει,
χάνοντας το παιδί μέσα στα κύματα;
Το πήρε ο χάρος αγκαλιά..
αυτός θα το κοιμίζει τώρα!
Και λίγο πιο 'κει δεν ακούς;
Είν' το παιδί που σκούζει για το χαμό της μάνας.
Ποιός θα το σκεπάζει τώρα τα βράδια;
Ποιός θα του τραγουδά;
Μήπως είσαι εσύ, που γυρνάς το βλέμμα;
Δεν ακούς;
Δεν ακούς τον πατέρα που θρηνεί;
Πού είν' η γυναίκα του,
πού είν' τα παιδιά του, πού είναι η ζωή του όλη;
Χάθηκαν στο βυθό της θάλασσας
μαζί με τα όνειρά του.
Δεν ακούς!
Μήτε και βλέπεις;
Δε βλέπεις τον πόνο και το σπαραγμό;
Δε βλέπεις τα κορμιά χυμένα,
στοιβαγμένα,
σε μια άμμο πιο κόκκινη κι απ' το αίμα;
Δε βλέπεις τις ζωές που έσβησαν
για ένα ταξίδι που μύρισε θάνατο;
Μην ανησυχείς!
Αυτοί δε θα έρθουν σήμερα.
Δε θα σου πάρουν τη δουλειά.
Δε θα τους δεις να περπατούν πλάι σου.
Ούτε θα συναντηθούν τα μάτια σας
στη στάση του λεωφορείου.
Μην ανησυχείς,
γιατί αυτοί πνίγηκαν...
ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Δυο μάτια σφραγισμένα,
πίσω απ' το ξεφλουδισμένο πατζούρι.
Πνιγμένα στις ρυτίδες
του παρελθόντος,
ακουμπισμένα με τέχνη στο χλωμό πρόσωπο.
Ένα ασθενές χαμόγελο
κρέμεται που και που,
στη θύμηση των σκονισμένων αναμνήσεων͘
κίτρινα φύλλα που έπεσαν
και ξεθώριασαν στο χρόνο.
Κάθε βράδυ,
ανακαλούν τους νεκρούς τους
και στήνουν μουχαμπέτι
κάτω απ' το χαμένο όνειρο,
μέχρι να ξημερώσει.
Κι εκεί που ο ήλιος ανατέλλει,
τα μάτια δακρύζουν
και το χαμόγελο χάνεται
στη μοναξιά του παρόντος.
Copyright © Σταματία Βλάγκα All rights reserved
Copyright © Σταματία Βλάγκα All rights reserved