Η αναγνωστική περιπλάνηση ξεκινά και, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, καταλαβαίνεις την δημιουργική παλαβομάρα των ηρώων -κατ' επέκταση του συγγραφέα- καθώς, μάνι μάνι, έχεις γνωριστεί με τον Ηλία με τον ναΐσκο που έχει δημιουργήσει τη δική του πίστη, μια μάνα αφοσιωμένη στο ζωγράφισμα της προτομής του Μπετόβεν που δε διστάζει να πετάξει κατάμουτρα στον γιο της: Εσύ, παιδί μου, αποτελείς όνειδος για την αλητεία! ενώ κάπου θα αναφερθεί στον αστερισμό του Λούντβιχ προκαλώντας μου πλατιά χαμόγελα, έναν πατέρα "πίσω άνθρωπο" που έφυγε τη μέρα που του ζήτησαν να έρθει μπροστά, συν τον Μπούλντογκ που προκαλεί μόνο και μόνο ως όνομα, αλλά και τις χαρούμενες γριές. Δεν είναι και λίγα! Αργότερα, αλλά και πολύ σύντομα, θα γνωρίσεις κι άλλους ιδιόρρυθμους τύπους όπως τον τραβεστί αστροναύτη, τον άνθρωπο σκούπα, τον Κομήτη, τον Πάγο...
Από το δεύτερο κεφάλαιο αναγνωρίζεις την τρέλα του Ντάνιελ Πένακ και του Τομ Ρόμπινς μαζί με την συνδυαστική σκέψη και πλοκή του Ουμπέρτο Έκο. Αναρωτιέμαι πόσα τέτοια βιβλία βρίσκεις από Έλληνες συγγραφείς και, αναπάντεχα, δε μου έρχεται κανένα άλλο στο νου! Είναι διασκεδαστικό με ευθύ, άμεσο και σταράτο λόγο.
Στα φιλοσοφικά ζητήματα που κρύβονται ανάμεσα στις σελίδες -το πνεύμα του συγγραφέα είναι οξύ και έξυπνα περνά τις ευφυείς σκέψεις ή προθέσεις του- κράτησα την ερώτηση: Γιατί μας πλησιάζουν άνθρωποι που δε χωράνε στην ιστορία μας; και τον αποφθεγματικό διάλογο:
-Είμαι ένα σκατό.
-Από τα σκατά βγαίνουν τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα!
Αλλού, θα με κερδίσει με την διατύπωση: Θεός είναι η ταυτότητα της ελευθερίας που έχει η αντιλόπη όταν τρέχει για να ξεφύγει και της ελευθερίας που έχει η τίγρη όταν επίσης τρέχει για να την πιάσει και να την κατασπαράξει μιλώντας περί ελευθερίας και Θεού ενώ εκεί που αναφέρεται στο φόνο δηλώνει χαρακτηριστικά ότι κάθε δολοφονία, εκτός από αυτήν του ερωτικού πάθους, είναι μια άσκηση διαύγειας, είναι μια απόφαση που ξεπηδά από την ηρεμία.
Ο Γιώργος Κακουλίδης είναι απολαυστικός και στις τιτάνιες προτάσεις του όταν περιγράφει πρόσωπα ή σκηνικά. Και πολύ πολύ καλός.
Ακόμα και οι μεταφορές ή οι παρομοιώσεις του είναι αντίστοιχες των χαρακτήρων του (μη συμβατικές, εξού και αξιαγάπητες) όπως, για παράδειγμα όταν ...είχε απλώσει το μεϊκάπ στο πρόσωπό της με τον τρόπο που οι Αμερικανοί έριχναν τις ναπάλμ στο Βιετνάμ ή ...χτυπούσα κάθε αριθμό στη μνήμη μου, όπως ο γλύπτης το όνομα στον μπρούντζο και, επιτέλους, χαίρομαι που διαβάζω κάτι ασυνήθιστο.
Τα πρόσωπα του έργου είναι πρωτότυποι τύποι, άλλοτε εκκεντρικοί, και ετερόκλητοι. Ο κάθε ένας φέρει τη δική του άποψη, κουλτούρα, μορφολογία, δυνάμεις... αλλά όλοι μαζί επιβιώνουν αρμονικά (λέμε τώρα) ανεχόμενοι ο ένας την μοναδικότητα του άλλου.
Οι ήρωες αυτοί είναι έτοιμοι για όλα (κυριολεκτικά τα περιμένεις όλα μόλις γνωριστείς λιγάκι μαζί τους) και χωρίς να κωλώνουν πουθενά. Έχουν τις δικές τους άμυνες λειτουργώντας με κάτι που μοιάζει με αντίστροφη ψυχολογία (Ήθελα ν' αναποδογυρίσω την πραγματικότητα. Τον ήθελε ολόκληρο η αρρώστια, και αυτός το εισέπραττε ως κομπλιμέντο) και αυτοδιαπιστώνουν τις ιδιαιτερότητές τους -κυρίως την τρέλα τους- με φράσεις όπως: Θα μπορούσαμε ν' αποτελέσουμε εξαιρετική περίπτωση για έναν ψυχίατρο ή με άλλες όπως: ...κι είδα με ανακούφιση τον κανονικό κόσμο που συνέχιζε να ζει ερήμην των τρελών.
Και ίσως, τελικά, σε αυτήν την μικρή φράση να κρύβεται το μεγαλείο του βιβλίου που μοιάζει σα να παραδέχεται στον αναγνώστη του ότι η Γη θα συνεχίσει την τροχιά της, η μέρα θα διαδέχεται τη νύχτα και όλα τα σχετικά προς όφελος του "κανονικού κόσμου", δηλαδή αυτού που έχουμε αποδεχτεί ως ομαλού-κανονικού, ανεξάρτητα από οτιδήποτε συμβαίνει δίπλα, παραδίπλα, πιο πάνω ή μέσα στο ανάγνωσμα, ενώ οι τρελοί στην τρέλα τους να συνεχίζουν τα δικά τους χωρίς να επηρεάζει ο ένας κόσμος τον άλλο.
Ανάμεσα στις περιγραφές της εξιστόρησης εισβάλλουν παρενθετικά άλλες ιστορίες που αφορούν το παρελθόν του Μπούλντογκ ή τους άλλους χαρακτήρες, όλες τι ίδιο διασκεδαστικές, απίθανες, αστικές, θεότρελες... που κουβαλάνε ώριμη γραφή, ρεαλιστικές συνήθειες/σκέψεις από γήινους ήρωες και περιστρέφονται γύρω από τον μικρόκοσμο μιας Αθηναϊκής γειτονιάς. Οι εικόνες που προσφέρονται δε κάνουν προσπάθεια να καλλωπίσουν τη ζωή. Την παρουσιάζουν όπως είναι: ωμή, στραβή και άσχημη. Και υπέροχα περιπετειώδης.
Ένα μυθιστόρημα με δημιουργική φαντασία και έξυπνο πνεύμα από έναν συγγραφέα που πρέπει να αναζητήσεις.
Εξαιρετικό όταν μιλάει για κεφάλια με αφορμή ένα άλλο κεφάλι που θα είχε σπάσει χρόνια τώρα, δε θα στεκόταν στους ώμους του, θα είχε μετανιώσει. Την παραπάνω διαπίστωση ακολουθεί μια απίθανη ανάλυση περί κεφαλιών που ξέχασαν πώς γεννιέται η σκέψη, που δόθηκαν σε παπάδες, που εμπιστεύτηκαν γιατρούς και έγιναν ανοιγμένα κεφάλια... και παράλληλα, χωρίζονται σε κατηγορίες όπως: το κεφάλι κατοικία, το κεφάλι φυλακή, το κεφάλι μουσείο, κ.ά. αλλά και όταν σατιρίζει επιδερμικά την Τέχνη με αφορμή ένα σενάριο ταινίας.
Τελικά, νομίζω αυτοπροσδιορίζεται ως βιβλίο στο σημείο που αναφέρει ότι: δεν ήμασταν παρά ένα ακόμη περιστατικό από τη μεγάλη λίμνη της ηλιθιότητας της Ιστορίας, στιγμές μέσα σ' ένα βιβλίο που αρκούν να αναστατώσουν το αίμα και να το σπρώξουν σε νέες κατακτήσεις. Ένα περιστατικό. Αυτό και μόνο, όμως αρκεί για να σε πάει παρακάτω, να σε βγάλει σε νέα μονοπάτια, σε καινούργιους ορίζοντες...
Τι θέλουν από µας, σκεφτόµουν. Παλιότερα, αν κάποιος ξενέρωτος ερχόταν στην πιάτσα, οι βετεράνοι, χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι, θα φώναζαν: «ψόφα, κάθαρµα!». Ούτε «ποιος είστε;» ή «τι θέλετε;», απλά: «ψόφα, κάθαρµα!». Αυτό άλλαξε κι έτσι άνοιξαν οι θύλακοι και µπήκαν τα δαιµόνια της ευγένειας και του καθωσπρεπισµού. Πίστευα πως αυτό συνέβαινε µόνο και µόνο για να βάλουµε κάποιον στο χέρι και, όσο να ’ναι, οι γνωριµίες βοηθούσαν σ’ αυτό. Λάθος. Οι άλλοι είναι πάντα πιο πολλοί, σε κυκλώνουν στο πι και φι και στο τέλος βγαίνουν νικητές. Για την ακρίβεια, σ’ τα παίρνουν όλα, και αυτό είναι το µάθηµα που λάβαµε. Μας ψώνιζαν εκείνοι και όχι εµείς, όπως νοµίζαµε. Σε πλησιάζουν στην αρχή, γιατί η ζωή τους είναι άδεια, άδεια εφ’ όλης της ύλης, και θέλουν να ζεσταθούν. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που καίγονται µπροστά µας, ενώ εµείς σφυρίζουµε αδιάφορα...
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη (βρείτε το εδώ)
Ο Γιώργος Κακουλίδης είναι ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα ζωγράφο και παππού γλύπτη. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1979 με την ποιητική συλλογή Λίμπερτυ (αναφορά σε θαλασσινά ταξίδια). Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής ενώ ποίησή του έχουν μελοποιήσει αρκετοί συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Τάσος Μελετόπουλος, ο Μάρις Στρόφαλης, κ.ά.
Εργογραφία:
Ποίηση: Λίμπερτυ [Κείμενα 1979/Ρόπτρον 1986], Μουσουλμάνος δρόμος [Άγρα 1983], Η αίρεση της τίγρης [Άγρα 1984/Ιωάννου 1990/Επικαιρότητα 1992], Η προσευχή του Τζορντάνο Μπρούνο [Καστανιώτης 1986], Οι σημειώσεις ενός ζηλωτή [Καστανιώτης 1988], Το χρώμα της ορχήστρας [Καστανιώτης 1989], Το παλιό ποίημα του Ευαγγελισμού [Δελφίνι 1992/Αρμός 1998], Μονσινιόρ [Καστανιώτης 1996], Η αλήθεια που δεν υπάρχει [συγκεντρωτικός τόμος με όλα τα έργα του μέχρι το 1999, Εξάντας], Ο πειρασμός της μάχης [Εξάντας 2000], Ωδή σ’ ένα τριανταοχτάρι [Εξάντας 2001], Το τραγούδι του φαύνου [Εξάντας 2003], Καθωσπρέπει σκέψεις [Εξάντας 2004], Ποίηση 1979-2012 [ΕΜΣΕ 2012], Μακάρια πληγή [Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014].
Πεζογραφία: Το σύνδρομο του Παρθένη [αφήγημα, Καστανιώτης 1991], Φαλαμπέλα [αφήγημα, Καστανιώτης 1995], Η σειρήνα της Ομόνοιας [αφήγημα, Εξάντας 2002], Ιστορίες που βγήκαν αληθινές [Futura 2004], Η λέσχη της στιγμής [μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη 2009], Περί αλητείας [διηγήματα, Κέδρος 2011].
Θέατρο: Τα μάτια του βασιλιά [Πατάκης 1998], Ο Μπαλτάσαρ μίλησε [Παρουσία 2010/Ποντοπόρος 2013].
Μαρτυρία: Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου [τρεις συνομιλίες με τον ποιητή Νίκο Καρούζο, Καστανιώτης 1992/Εκδόσεις Σπανός 2005], Το απόλυτο ρόδο [κείμενα πολιτικής και καθημερινότητας, Μαραθιάς 2007].
Σημειώσεις:
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ την Μαρία Κουκουβίνου και τις εκδόσεις Λιβάνη για τη διάθεση του βιβλίου.
Σημειώσεις:
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ την Μαρία Κουκουβίνου και τις εκδόσεις Λιβάνη για τη διάθεση του βιβλίου.
