Πως μετράμε... την ευτυχία;
Μ.Ν.: Έχει πολλές μονάδες μέτρησης. Καμιά φορά την μετράμε με τους χτύπους της καρδιάς, άλλες φορές με αγκαλιές, με φιλιά, με ματιά βουρκωμένα από χαρά και πάθος. Ενίοτε με πρόσωπα αγαπημένα, με λόγια ακριβά, με "σ΄ αγαπώ" και "σε θέλω". Άλλοτε πάλι με το τίποτα. Είναι περιπλανώμενη στον αέρα μας, την αναπνέουμε, την νιώθουμε, περπατά πάνω στο δέρμα μας, κυλά στις φλέβες μας, ανακατεύεται στα μαλλιά μας. Κάποιες φορές την καταλαβαίνουμε, κάποιες όχι.
Την δημιουργία;
Μ.Ν.: Η δημιουργία είναι ένα παράξενο ον. Κάποιες φορές είναι αποτέλεσμα της ευτυχίας, αλλά κάποιες άλλες πηγάζει από την δυστυχία. Τις περισσότερες φορές θα έλεγα πως είναι παιδί της δυστυχίας. Η τέχνη ποτέ δεν αγάπησε πραγματικά την ευτυχία. Και αν ενίοτε την εξέφρασε, δεν το έκανε με το ίδιο πάθος που προσδιόρισε την δυστυχία. Αν λοιπόν θα μπορούσαμε να την μετρήσουμε θα την μετρούσαμε με στιγμές άσχημες, στιγμές προδοσίας, στιγμές που αποζητούμε την λύτρωση μέσα από ένα έργο.
Την επιτυχία;
Μ.Ν.: Η επιτυχία είναι κάτι πιο απλό. Και οι μονάδες μέτρησης ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μια μαμά μετρά την επιτυχία με το να φτιάξει ένα νόστιμο φαγητό που θα αρέσει στα παιδιά της, ένας καλλιτέχνης ένα έργο που θα χαίρει μεγάλης αποδοχής, ένας δάσκαλος διαμορφώνοντας πλούσιους πνευματικά ανθρώπους, ένας ερωτευμένος παίρνοντας το πρώτο φιλί από αυτόν που ποθεί. Οπότε να την μετρήσουμε για τον καθένα μας διαφορετικά και να την ευχηθούμε για όλους μας όπως ο καθένας επιθυμεί.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Ν.: Όπως γράφω και στο βιογραφικό μου, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ξαφνικά άρχισα να γράφω και να φωτογραφίζω. Ήταν ένα βράδυ θυμάμαι που γύριζα αργά από την δουλειά. Ήταν γύρω στις 2:30. Οι δρόμοι βρεγμένοι και άδειοι. Ένα σκηνικό εγκατάλειψης. Τότε έγραψα το πρώτο μου κείμενο για να εκφράσω το συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτό που έβλεπα. Και τότε ήταν που ένιωσα τόσο ελεύθερη από αυτό που με βάραινε, τόσο ανακουφισμένη. Αυτό αναρτήθηκε στο πρώτο μου μπλογκ μου πριν 4 χρόνια περίπου. Από τότε ως τώρα μεσολάβησαν πολλά. Δημιουργήθηκαν με πολλή αγάπη άλλα δύο μπλογκ (τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια… - το Κείμενο), συμμετοχές σε δρώμενα (Συμπόσιο Ποίησης, Παίζοντας με τις λέξεις, 25η ώρα, Το μυστήριο του καφενείου κ.α.), δύο συμμέτοχες σε ebook (15+1 bloggers γράφουν μια ιστορία αγάπης, Ένας πίνακας… δυο ιστορίες) και πολλές φωτογραφικές προκλήσεις. Για αυτά που είμαι όμως περήφανη και αγαπώ να διοργανώνω με πάθος είναι οι δυο μου διαγωνισμοί. Ο διαγωνισμός φωτογραφίας Φωτογραφίζειν και ο λογοτεχνικός διαγωνισμός 25 λέξεις.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Ν.: Θα ήταν η τελευταία σκηνή από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν Μοντέρνοι Καιροί.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Ν.: Βάλε φωτιά σ΄ ότι σε καίει, σ΄ότι σου τρώει την ψυχή…
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Ν.: Αυτό που ζω τώρα!
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Ν.: Έχει το χρώμα του χαμόγελου, το χρώμα της αγκαλιάς, το χρώμα της ευτυχίας.
Η λαχτάρα;
Μ.Ν.: Το χρώμα της δημιουργίας και της προσμονής.
Η φλόγα;
Μ.Ν.: Το χρώμα όλων των παραπάνω!
Πιστεύεις...
Μ.Ν.: Πιστεύω (και αυταπατώμαι συγχρόνως, αλλά δεν με νοιάζει) σε ένα κόσμο ειρηνικό, γεμάτο δημιουργία και αλληλεγγύη, οι άνθρωποι ελεύθεροι από κάθε προκατάληψη και σκλαβιά, να βγαίνουν με θάρρος στη ζωή χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
Πονάς...
Μ.Ν.: Πονάω να βλέπω τους ανθρώπους σκλαβωμένους. Όχι μόνο από κάποιον πολιτικό δυνάστη, αλλά σκλαβωμένους από άλλους ανθρώπους, από θρησκείες, από προκαταλήψεις, από τις ίδιες τους τις σκέψεις, από τα ίδια τους τα πιστεύω, από την ίδια τους τη ζωή.
Προχωράς...
Μ.Ν.: Προχωρώ προσπαθώντας να κοιτώ μόνο μπροστά. Τα λάθη του παρελθόντος είναι δώρα. Με αυτή τη σκέψη ζω και δημιουργώ.
Χορεύεις;
Μ.Ν.: Χορεύω τον χορό της ζωής. Κάποιες φορές χάνω τα βήματα, αλλά πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα με επαναφέρει.
Ξαναγεννιέσαι...
Μ.Ν.: Ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που δημιουργώ. Η δημιουργία είναι επανάσταση, και η επανάσταση ζωή.
Χάνεσαι...
Μ.Ν.: Χάνομαι μέσα στους στίχους ενός ποιήματος. Βυθίζομαι ανάμεσα στις λέξεις, φτιάχνω εικόνες και κρύβομαι σε αυτές. Σαν ένα μικρό καταφύγιο, ένα κρυφό συρτάρι μια ντουλάπας που κρύβουμε πολύτιμα πράγματα άνευ αξίας.
Πιστεύεις...
Μ.Ν.: Πιστεύω στους ανθρώπους που σκέφτονται χωρίς να άγονται και να φέρονται από κοινωνικές επιταγές, σε ανθρώπους που κόντρα σε νωθρούς, άσχημους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούν όπως και όσο μπορεί ο καθένας τους.
Τραγουδάς;
Μ.Ν.: Τραγουδώ μουσικές που δεν εκφράζονται από τον νόμο του χρήματος και πηγάζουν από έμπνευση ζωής και όχι παραγγελίας.
Διαβάζεις...
Μ.Ν.: Μου αρέσουν τα ποιήματα του δρόμου,
αυτά που φυτρώνουν πλάι στην πέτρα,
μαζί με αγριόχορτα και μαργαρίτες.
Αυτά που δεν γράφονται σε ιλουστρασιόν χαρτιά,
δεν ανήκουν σε βιβλία με σκληρά, σοβαρά εξώφυλλα.
Που δεν υπογράφονται, δεν προστατεύονται, δεν φυλακίζονται.
Εκείνα που δεν διορθώνονται, δεν φοράν κυριακάτικα ρούχα,
δεν έχουν ταμπέλες, κανόνες και όρους.
Μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι τόσο ιδιόκτητα που ανήκουν σε όλους,
που τα βρίσκεις πάντα μπροστά σου, μέσα σου, μέσα στους άλλους.
Αυτά που γράφονται με πόνο σε τοίχους βρόμικους,
σε χάρτινα τραπεζομάντιλα και πακέτα από τσιγάρα.
Που τα διαβάζουν λίγοι, ίσως και κανένας.
Μου αρέσουν εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που σκάνε σαν τα πρώτα μπουμπούκια της Άνοιξης,
ανάμεσα στα εναπομείναντα ξερόχορτα του χειμώνα,
εαρινά, χαμογελαστά και γιορτινά.
Ή αυτά που άλλοτε πέφτουν σαν βροχή και πνίγουν τα λουλούδια,
λασπώνουν τα πεζοδρόμια,
υπόγεια, υποχθόνια, στοιχειωμένα και σκοτεινά.
Αγαπώ τα ποιήματα που γράφονται έτσι, χωρίς σκοπό,
γράφονται επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς,
δίχως δεύτερη σκέψη, χωρίς να ζητάνε τίποτα.
Εκείνα που σε βρίσκουν στην στροφή του δρόμου
και μέχρι να νιώσεις την παρουσία τους χάνονται στην λήθη της νύχτας.
(Αγαπώ τα ποιήματα – μια από τις συμμετοχές μου στο Συμπόσιο Ποίησης)
Γράφεις...
Μ.Ν.: Γράφω για να μπορέσω να ξορκίσω το κακό, για να φέρω το καλό στην σκέψη μου, να αλλάξω εμένα και μετά όλο τον κόσμο.
Παίζεις...
Μ.Ν.: Παίζω με τις λέξεις. Αυτές που δεν χωράν στο στόμα.
Που μας πονάν καθώς τις καταπίνουμε.
Οι λέξεις που δεν κάθονται φρόνημα στο μυαλό.
Που αλητεύουν κάθε βράδυ στον ύπνο μας.
Αυτές που δεν ταιριάζουν στην λογική
και πετάγονται έτσι απλά με ένα βλέμμα.
Που δεν τυφλώνονται στο φως της νύχτας
και δεν φαίνονται στο σκοτάδι στης μέρας.
Που δεν χρειάζεται να ειπωθούν για να δυναμώσουν.
Θεριεύουν μένοντας μέσα στην ψυχή μας και την κάνουν άνω κάτω.
Υπογραφή
Μαρία Νικολάου
Υπογραφή
Μαρία Νικολάου
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Μαρία Νικολάου γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και μετά ξεκίνησε να γράφει και να φωτογραφίζει. Λατρεύει την ζωή που έχει χτίσει τόσα χρόνια, αλλά μισεί αυτό που την περιβάλλει. Για αυτό δημιούργησε το δικό της αντισυμβατικό κόσμο.
Ο κόσμος της έχει τρία ονόματα. Το ένα είναι Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά, το άλλο τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια… και το τρίτο είναι το Κείμενο.
Μέσα σε αυτούς τους χώρους ταξιδεύει, εκτονώνεται, δημιουργεί, συνεργάζεται, επικοινωνεί και αγαπά.
Γιατί αλλιώς ο κόσμος δεν υποφέρεται.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Μ.Ν.: Στόχος και επιδίωξή μου είναι η επικοινωνία και η δημιουργία μέσω των μπλογκ μου.
Όνειρα:
Μ.Ν.: Ένα βιβλίο…
