Της Ζανέτας Κουτσάκη
Εσύ, που έκανες τα μάτια μου να τρέμουν προσπαθώντας να κρατήσουν μέσα τους δάκρυα υπερηφάνειας... εσύ τα έκανες να προσπαθούν να κρύψουν σταγόνες θλίψης.
Εσύ που έκανες την καρδιά μου να τρέμει από λαχτάρα για την στιγμή που θα σε αντίκριζα ξανά... εσύ την έκανες να χτυπάει βασανιστικά αργά και άσκοπα μακριά σου.
Εσύ που έκανες τα χέρια μου να τρέμουν από την επιθυμία τους να αγγίξουν το δέρμα σου, τα μαλλιά σου... εσύ τα έκανες γροθιά, έτοιμη να διαλύσει, να καταστρέψει ότι έφταιξε.
Δειλοί και οι δύο να παλέψουμε για την αγάπη.
Μα τι είναι αυτό που τώρα νιώθω… θυμός;
Ω, Θεέ μου τι απελπισία!
Πώς μπόρεσε ο θυμός και βρήκε πέρασμα προς την ψυχή μου;
Εγώ του άνοιξα την χαραμάδα ή εσύ;
Διαχειριστής θα είσαι πάντα.
Άνοιγε σε ότι θες κι ας θυμώνω κι ας πόνο κι ας πνίγομαι απ' το εγώ σου... το τόσο δυνατό!
Τον εαυτό μου προσπαθώ μάταια να ξεγελάσω. Πως ποτέ δεν υπήρξες πραγματικά του ψιθυρίζω... καμιά διαφορά.
Μα αν δεν υπήρξες, δεν αγάπησα.
Αν δεν αγάπησα, δεν πόνεσα.
Αδιάσειστο στοιχείο λοιπόν ο πόνος που τα σώθηκα μα και την ψυχή μου ξεσκίζει.
Ποιος έφταιξε ψυχή μου... ποιος;
Πάνω μου τις ευθύνες ρίξε αν θες, θα τις δεχτώ.
Ασήκωτο το βάρος μα ας με γονατίσει.
Ακόμη λίγο τσάκισε με... καμιά διαφορά.
Μια νιφάδα χιονιού ανίκανη είναι την χιονοθύελλα να επηρεάσει.
Αρκεί η δική σου ψυχή ανάλαφρη να
είναι.
Αρκεί εσύ μη χάσεις το χαμόγελο σου. Αυτό το αγαπητό, το λατρεμένο.
Γιατί έστω και γονατιστή, θα σηκώνω τα μάτια δειλά να σε κοιτώ.
Και όσο θα χαμογελάς θα αντέχω...
Εγώ, θα αντέχω!
Κι όταν πάψω να το κάνω μη μου θυμώσεις.
Θα είναι γιατί τα μάτια στέρεψαν προσπαθώντας και σφραγίστηκαν.
Θα είναι γιατί η καρδιά αρνήθηκε να χτυπά άσκοπα και σταμάτησε.
Ούτε τα χέρια θα τρέμουν πια. Τα νύχια θα έχουν πάψει να καρφώνουν την παλάμη. Μα η παλάμη τούτη μια άλλη θα κρατά, δική μου κι αυτή... αιώνια, σταυρωτά.
Νεκρή νιώθω και τώρα... καμιά διαφορά.
Θα φροντίσω όμως, τίποτα από τούτα να μη δεις.
Να μη μάθεις ποτέ.
Γιατί τότε... Ίσως καταλάβεις πόσο
βαθιά, πόσο ειλικρινά, πόσο αληθινά σε αγάπησα.
Μα αν στ' αλήθεια το νιώσεις, το χαμόγελο σου θα χαθεί.
Και τότε...
Όπου κι αν βρίσκομαι θα ουρλιάξω.
Και η κραυγή μου τόσο δυνατή θα είναι, που η γη στα δύο θα ανοίξει... και μέσα της θα κλείσει ότι έφταιξε.
Μα ακόμη και τότε, εσύ μακριά μου θα είσαι... καμιά διαφορά.
Copyright © Ζανέτα Κουτσάκη All rights reserved, 1/8/2015
Το έργο συνοδεύει κολάζ από πίνακα του Κλοντ Μονέ
Περισσότερα από/για τη Ζανέτα Κουτσάκη:
