Την έχω δει την ταινία εδώ και καιρό αλλά, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο -μήπως είχαν πέσει πολλά εκείνες τις μέρες;- δεν είχα αναφερθεί. Μάλλον επειδή δεν είναι τόσο του γούστου μου οι ταινίες που βασίζουν τη δράση τους στην καταδίωξη αν και η συγκεκριμένη, πίσω από τη δράση-αγώνα δρόμου μεταξύ των δύο πλευρών, έχει και ένα πολύ δυνατό δεύτερο επίπεδο -κατ' εμέ σημαντικότερο της δράσης που προσφέρει.
Το Mad Max, το νεότερο,1 κατάφερε να γεμίσει αίθουσες (εντάξει δεν είναι ούτε Παπακαλιάτης, ούτε Πόλεμος των Άστρων αλλά τα έκοψε τα εισιτήριά του) και να μαζέψει και δέκα υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ!2
Πάντως, λίγο ο ντόρος γύρω από το όνομά της, λίγο η διαφορετικότητά της ανάμεσα στις άλλες ταινίες της χρονιάς, λίγο και οι δέκα υποψηφιότητες -κάποιες από τις οποίες θα κερδίσει σίγουρα-, τελικά, να 'μαι με τις σημειώσεις και τις εντυπώσεις μου παραμάσχαλα να ξοδεύω το χρόνο μου γράφοντας γι' αυτήν.
Στην υπόθεση...
Ο Μαξ είναι ένας μοναχικός άντρας που προσπαθεί να ζήσει σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο (έχει προηγηθεί πυρηνική καταστροφή που διέλυσε τον πλανήτη ή κάποιος μεγάλος κατακλυσμός λόγω κάκιστης συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τον πλανήτη) που χαρακτηρίζεται για τη βία του. Εκμεταλλεύεται μια ευκαιρία απόδρασης από τον τύραννο Ιμόρταν Τζο και ενώνει τις δυνάμεις του με την Φουριόζα, επαναστατημένη αρχιστράτηγο, οδηγό ενός φορτηγού με πολύτιμο φορτίο το οποίο πρέπει να υπερασπιστούν και παράλληλα να καταφέρουν να επιβιώσουν καθώς οι συμμορίες μάχονται για τους ελάχιστους πόρους. Όραμά τους να φτάσουν σε έναν σπάνιο ουτοπικό τόπο ειρήνης και βλάστησης.
Πρόκειται για ένα μέλλον που δε θα θέλαμε να δούμε, αν και κάνουμε ακριβώς εκείνα που χρειάζεται για να φτάσουμε στον κόσμο του Fury road όπου όποιος διαχειρίζεται το νερό και το πετρέλαιο είναι αρχηγός, κυβερνήτης λαών και πάμπλουτος ενώ όλοι οι υπόλοιποι ζουν σαν ζώα πλήρως εξαρτώμενοι του ενός. Τα τοπία περιλαμβάνουν μόνο σκόνη καθώς καμία μορφή ζωής δεν είναι δυνατό να επιβιώσει πάνω στον αφιλόξενο πλέον πλανήτη Γη και οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε αγαθό -βασικά τους έχει μείνει μόνο ο αέρας που αναπνέουν κι αυτός υπό προϋποθέσεις. Γεννιούνται και πεθαίνουν σκλάβοι εκείνου που μπορεί να τους κρατήσει στη ζωή αλλά, ακόμα κι έτσι, δε θα έχουν ποτέ την αξιοπρέπειά τους καθώς ο "αρχηγός" φροντίζει να τροφοδοτεί το λαό του με ελάχιστο νερό ή άλλο αγαθό κι έτσι ανήμποροι και έρμαια, ποτέ δε θα αποκτήσουν πλούτο-αγαθά. (Σας θυμίζει κάτι;) Η ακραία αποτύπωση του δυνάστη που κρατά το λαό υπό την κηδεμονία του στερώντας του τα πάντα.
Δε ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά η Φουριόζα κερδίζει τις εντυπώσεις από τον Μαξ ο οποίος χειρίζεται σαν να αφήνει το τιμόνι στην επαναστάτρια οδηγό. Σαν εικόνα βέβαια κερδίζουν το βλέμμα τα φουτουριστικά αυτοκίνητα και οι μεταλλαγμένοι χαρακτήρες. Ενημερωτικά αναφέρω τον κιθαρίστα που κρέμεται με αλυσίδες από το κατάρτι ενός οχήματος ενώ παίζει σόλο ροκ εν ρολ με μια κιθάρα που ξερνάει φλόγες. Κι ενώ η φαντασία οργιάζει, το στοιχείο που απογειώνει το σύνολο είναι οι αναφορές της σε καίρια φιλοσοφικά ζητήματα για τη φύση και την πορεία μας στον κόσμο ενώ ως έξτρα μπόνους τής δίνω το στοιχείο της ανύπαρκτης κοιλιάς καθώς η δράση της είναι σταθερή αξία. Η μουσική επενδύει με την απαραίτητη τρέλα, ένταση και οργή το φιλμ.
Άλλα χαρακτηριστικά: Μεταμοντέρνο γουέστερν φαντασίας -το λες και καλτ-, βρόμικο, καταδίωξη με φτιαγμένα οχήματα, φεμινιστική διάθεση, λιγόλογοι χαρακτήρες.
Θα μείνει... η ατάκα: You know, hope is a mistake. Για τόσο απελπιστική κατάσταση μιλάμε.
Σχολιάζοντας τους συντελεστές...
Ο Tom Hardy (Max) αν και πρωταγωνιστής του κόνσεπτ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη δυναμική της Charlize Theron. O George Miller επιστρέφει στα μονοπάτια του ήρωά του έχοντας αρκετό χρήμα για τις σκηνές δράσεις και νέο αέρα (ευνόητο όμως καθώς έχουν περάσει και τόσες δεκαετίες) που όμως εξαντλείται στη δράση και όχι στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Είδος: Φανταστική περιπέτεια δράσης
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ
Ηθοποιοί: Σαρλίζ Θέρον, Τομ Χάρντι, Νίκολας Χολτ, Ρόζι Χάντινγκτον-Γουάιτλι, Χιου Κέιζ-Μπερν, Ζόι Κράβιτς
Πάντως αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε αυτήν την ταινία φαντασίας και στο The Martian (Η Διάσωση) θα διάλεγα το δεύτερο, και όχι επειδή είμαι λάτρης των διαστημικών περιπετειών -που τις βλέπω επιλεκτικά. Πολύ απλά επειδή με κέρδισαν οι ανθρώπινοι χαρακτήρες του και το πείσμα του κεντρικού ήρωα για επιβίωση ο οποίος εξάντλησε κάθε μέσο, τρόπο, πόρο και ιδέα για να καταφέρει να δραπετεύσει από τον Άρη.
Στην υπόθεση...
Ο αστροναύτης Μαρκ Γουάτνι εγκαταλείπεται από λάθος στον Άρη όταν θεωρείται νεκρός από τα άλλα μέλη της αποστολής. Εκείνος, χωρίς να το βάλει κάτω, προσπαθεί να επιβιώσει με τις προμήθειες που διαθέτει η βάση του και να βρει τρόπο να επικοινωνήσει με τη Γη.
Η ταινία διαθέτει δράση και αγωνία σε σημείο να τρως νύχια μαζί με χιουμοριστικά σφηνάκια που λειτουργούν υπέρ της και σεναριακά είναι κάτι ανάμεσα σε Απόλλων 13 και Ναυαγό ενώ ο ήρωάς της είναι κάτι σαν τον Μαγκάιβερ. Βασίζεται στο best seller του Άντι Γουίαρ, Άνθρωπος στον Άρη, και παρόλο που δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα νομίζω ότι κερδίζει κάποιους πόντους από εκεί.
Αυτό που με κέρδισε... το πείσμα για επιβίωση του ήρωα ο οποίος δε θα κάψει οξυγόνο θρηνώντας την μοίρα του αλλά θα ενεργοποιήσει το μυαλό του και όλες τις γνώσεις του με σκοπό να επιβιώσει. Και όλο αυτό χωρίς να σημαίνει ότι βλέπεις έναν απαθή άνθρωπο, χωρίς συναισθήματα και μεταπτώσεις. Ο Μαρκ παραμένει γήινος και συναισθηματικός παρά την δύναμη ψυχής με την οποία αντιμετωπίζει την κατάστασή του. Επίσης, η ταινία διαθέτει έξυπνο σενάριο (αυτό μπορεί να οφείλεται και στο βιβλίο) και λύσεις που έχουν λογική βάση κερδίζοντας το θεατή πέρα από τα αριακά της τοπία και εφέ. Βέβαια διαθέτει και έναν Ματ Ντέιμον, που το έχει η μοίρα του να απασχολεί το κοινό του με τις διασώσεις του, αρκετά ώριμο και προσεκτικά τοποθετημένο ερμηνευτικά.
Στα Όσκαρ, μιας και είναι ο καιρός τους, αναμένεται να κάνει εντύπωση -μετράει 7 υποψηφιότητες- αν και οι πρόσφατες Χρυσές Σφαίρες που απέσπασε "λένε" ότι θα αδικηθεί στο Χόλιγουντ (η παράδοση λέει ότι όταν μια ταινία κερδίζει στις Χρυσές Σφαίρες χάνει στα Όσκαρ ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι πάντα προηγούνται οι Χρυσές Σφαίρες των Όσκαρ οπότε είναι αδύνατο να συμβεί το αντίθετο).3
Είδος: Επιστημονική φαντασία
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Με τους: Ματ Ντέιμον, Τζέσικα Τσάστεϊν, Τσιετέλ Ετζιοφόρ, Κρίστεν Γουίγκ, Κέιτ Μάρα
Σημειώσεις:
1 Η πρώτη ταινία του Mad Max σκηνοθετήθηκε από τον Τζορτζ Μίλερ το 1979 και ακολούθησαν ακόμη δύο σίκουελ, τα: Mad Max 2: The road warrior το 1981 και Mad Max: Beyond thunderdome το 1985. Και οι τρεις είχαν πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον.
2 Τις περισσότερες υποψηφιότητες τις μετρά η ταινία The Revenant (Η επιστροφή) με 12 συνολικά ενώ ακολουθεί το The Martian (Η Διάσωση) με 7 και Η Γέφυρα των Κατασκόπων με 6. Το Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει είναι υποψήφιο σε 5 κατηγορίες (όχι από τις πιο σημαντικές) και το Inside Out που κέρδισε κατά κράτος τα animation της χρονιάς σε 2.
Το Mad Max: Fury Road είναι υποψήφιο για καλύτερη ταινία (όχι και τόσο), σκηνοθεσία (ας δούμε και τους συνυποψήφιους), φωτογραφία (συμφωνώ), μοντάζ, καλλιτεχνική διεύθυνση, ενδυματολογία (συμφωνώ), οπτικά εφέ (ΟΚ), μέικ απ και κομμώσεις (συμφωνώ), ηχητικό μιξάζ (ΟΚ)
3 Ο Matt Damon κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα 2016 στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού σε κωμωδία ή μιούζικαλ (!?) και η ταινία ως Καλύτερη κωμωδία ή Μιούζικαλ (!!??) Ναι, για την ίδια ταινία μιλάμε, για τη Διάσωση, που μπορείς να την χαρακτηρίσεις δράμα ή περιπέτεια στο διάστημα ή επιστημονικής φαντασίας, κ.ο.κ. αλλά με τίποτα ως κωμωδία ή μιούζικαλ. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Περισσότερες ταινίες με υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ:
Για την ταινία Η γέφυρα των κατασκόπων
Για το animation Τα μυαλά που κουβαλάς (Inside out)
Για την Σταχτοπούτα
