Η μαύρη κωμωδία των Νίκης Τριανταφυλλίδη και Γιώργου Λιβανού ανεβαίνει για πρώτη φορά από την θεατρική ομάδα Μύθος. Πρόκειται για ένα από τα τελευταία θεατρικά της Νίκης Τριανταφυλλίδη που σχεδίαζε να ανεβάσει μαζί με τον Γιώργο Λιβανό. Η ιδέα υλοποιήθηκε από την ομάδα Μύθος ενώ σε πρωταγωνιστικό ρόλο εμφανίζεται η κόρη της Νίκης, Ζωή.
Το έργο...
Πραγματεύεται τα παιχνίδια που φέρνουν κοντά ή απομονώνουν τους αστούς τής σύγχρονης Αθήνας όταν η επαγγελματική κατοχύρωση είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη ανάγκη. Οι ήρωες είναι διαθέσιμοι να θυσιάσουν πολλά -ακόμη και όλα- για να επιτύχουν. Βέβαια, αυτό που ορίζεται ως επιτυχία και στόχος για τον έναν, δεν ταυτίζεται με τον στόχο του άλλου και, μοιραία, γίνονται όλοι παίκτες σε μια παρτίδα που δε μπορεί να έχει πολλαπλούς νικητές.
Πραγματεύεται τα παιχνίδια που φέρνουν κοντά ή απομονώνουν τους αστούς τής σύγχρονης Αθήνας όταν η επαγγελματική κατοχύρωση είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη ανάγκη. Οι ήρωες είναι διαθέσιμοι να θυσιάσουν πολλά -ακόμη και όλα- για να επιτύχουν. Βέβαια, αυτό που ορίζεται ως επιτυχία και στόχος για τον έναν, δεν ταυτίζεται με τον στόχο του άλλου και, μοιραία, γίνονται όλοι παίκτες σε μια παρτίδα που δε μπορεί να έχει πολλαπλούς νικητές.
Είναι μια μαύρη κωμωδία χαρακτήρων που θα σε προβληματίσει, κυρίως όταν αναγνωρίσεις ανάμεσά τους ανθρώπους από το εργασιακό σου περιβάλλον, από τον περίγυρό σου ή εσένα τον ίδιο. Κι αν όλα στο θέατρο εμφανίζονται μεγεθυμένα, ξεφεύγοντας από τις ρεαλιστικές τους διαστάσεις, ωστόσο θα σου πετάξει κατάμουτρα μια μεγάλη αλήθεια: αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο για τον κάθε πολίτη του 21ου αιώνα γίνεται το μήλο της έριδος σπρώχνοντας τους ήρωες σε επιλογές ανάγκης, σε σχέδια υψηλού ρίσκου και σε παρανομίες/παρατυπίες. Το πρόβλημα της επαγγελματικής αποκατάστασης απασχολεί έντονα ακόμη κι εκείνους που έχουν δουλειά -για να συνεχίσουν να έχουν!-, μετατρέπεται σε διακαή πόθο και εμμονή ζωτικού χαρακτήρα ενώ θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο.
Στην παράσταση...
Ένα γραφείο, το απόλυτο σύμβολο εργασίας -για κάθε εργασία-, αποτελεί το βασικό σκηνικό με τα απαραίτητα: τηλέφωνο, υπολογιστής... Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν τις προθέσεις τους σταδιακά όπως και την ψυχολογική τους θέση. Κάποιοι είναι πιο τολμηροί και άφοβοι -ή έχουν άγνοια κινδύνου- αλλά όλοι πρέπει να κινηθούν ανάλογα για να εξασφαλιστούν. Μια ομάδα ανθρώπων που πρέπει να συνεργαστούν -και να συνυπάρξουν- ενώ στην πραγματικότητα ο κάθε ένας "δουλεύει" αυτόνομα και προς ιδίο όφελος.
Δε ξέρω αν η Ζωή Τριανταφυλλίδη είναι επηρεασμένη λόγω της συγγένειάς της με την Νίκη, αλλά την ζει την ηρωίδα της, την πονάει, έχει γίνει μία σάρκα μαζί της. Πολύ πειστική ερμηνευτικά και συναισθηματικά φορτισμένη, βγάζει τις αμφιταλαντεύσεις της Ιουλίας, τις ανασφάλειές της. Σκληρή, έτοιμη και αποφασισμένη για όλα η Ντόρα, υπό την ερμηνευτική ταυτότητα της Μαρίας Δρακοπούλου που στέκεται σκηνικά όπως οφείλει απέναντι στην γυναίκα αυτή, η οποία δε γνωρίζει συναισθηματισμούς, δεύτερες σκέψεις ή πισωγυρίσματα. Στους υπόλοιπους ρόλους, ένας γήινος φύλακας, ο Μπρούνο, που στο πρόσωπο του Βασίλη Σαμαριτάκη συναντά την ενσάρκωσή του (ένας γεροδεμένος άντρας με απότομη κοψιά και αυστηρό βλέμμα που κρύβει έναν ευαίσθητο και προσγειωμένο χαρακτήρα) και η απίθανη Ζωρζέτ Μιρόν που κλέβει την παράσταση ως κυρία Ξένια. Όλοι τους υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Λιβανού που ακολουθεί -πολύ σωστά- οικείες νόρμες φέρνοντας το αποτέλεσμα πιο κοντά στο θεατή. Αξίζει να σημειωθούν και οι υπέροχες μουσικές επιλογές που επενδύουν την παράσταση και το αντισυμβατικό σκηνικό της Γιοβάννας Πρασίνου η οποία, αντίθετα με την σκηνοθετική γραμμή, δεν αποτύπωσε ένα κλασικό εργασιακό περιβάλλον. Πολύ μαύρο, παντού, και φλογερό κόκκινο στις λεπτομέρειες αντικρίζει ο θεατής -τοίχοι, γραφείο, καρέκλες, τηλέφωνα, λάπτοπ...- ενώ ούτε τα μη λειτουργικά στοιχεία του χώρου -διακοσμητικά τοίχου- είναι μέσα στα αναμενόμενα για ένα γραφείο. Οι επιλογές της Γιοβάννας σε αποστασιοποιούν από οποιαδήποτε καταγεγραμμένη εικόνα γραφείου έχεις/είχες στο μυαλό σου και σου δίνουν μια νέα διάσταση εργασιακού χώρου με σκοτεινά στοιχεία και έντονες πινελιές -οργή, θυμός, ένταση- όπως δηλαδή είναι και οι χαρακτήρες της παράστασης.
Στην παράσταση...
Ένα γραφείο, το απόλυτο σύμβολο εργασίας -για κάθε εργασία-, αποτελεί το βασικό σκηνικό με τα απαραίτητα: τηλέφωνο, υπολογιστής... Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν τις προθέσεις τους σταδιακά όπως και την ψυχολογική τους θέση. Κάποιοι είναι πιο τολμηροί και άφοβοι -ή έχουν άγνοια κινδύνου- αλλά όλοι πρέπει να κινηθούν ανάλογα για να εξασφαλιστούν. Μια ομάδα ανθρώπων που πρέπει να συνεργαστούν -και να συνυπάρξουν- ενώ στην πραγματικότητα ο κάθε ένας "δουλεύει" αυτόνομα και προς ιδίο όφελος.
Δε ξέρω αν η Ζωή Τριανταφυλλίδη είναι επηρεασμένη λόγω της συγγένειάς της με την Νίκη, αλλά την ζει την ηρωίδα της, την πονάει, έχει γίνει μία σάρκα μαζί της. Πολύ πειστική ερμηνευτικά και συναισθηματικά φορτισμένη, βγάζει τις αμφιταλαντεύσεις της Ιουλίας, τις ανασφάλειές της. Σκληρή, έτοιμη και αποφασισμένη για όλα η Ντόρα, υπό την ερμηνευτική ταυτότητα της Μαρίας Δρακοπούλου που στέκεται σκηνικά όπως οφείλει απέναντι στην γυναίκα αυτή, η οποία δε γνωρίζει συναισθηματισμούς, δεύτερες σκέψεις ή πισωγυρίσματα. Στους υπόλοιπους ρόλους, ένας γήινος φύλακας, ο Μπρούνο, που στο πρόσωπο του Βασίλη Σαμαριτάκη συναντά την ενσάρκωσή του (ένας γεροδεμένος άντρας με απότομη κοψιά και αυστηρό βλέμμα που κρύβει έναν ευαίσθητο και προσγειωμένο χαρακτήρα) και η απίθανη Ζωρζέτ Μιρόν που κλέβει την παράσταση ως κυρία Ξένια. Όλοι τους υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Λιβανού που ακολουθεί -πολύ σωστά- οικείες νόρμες φέρνοντας το αποτέλεσμα πιο κοντά στο θεατή. Αξίζει να σημειωθούν και οι υπέροχες μουσικές επιλογές που επενδύουν την παράσταση και το αντισυμβατικό σκηνικό της Γιοβάννας Πρασίνου η οποία, αντίθετα με την σκηνοθετική γραμμή, δεν αποτύπωσε ένα κλασικό εργασιακό περιβάλλον. Πολύ μαύρο, παντού, και φλογερό κόκκινο στις λεπτομέρειες αντικρίζει ο θεατής -τοίχοι, γραφείο, καρέκλες, τηλέφωνα, λάπτοπ...- ενώ ούτε τα μη λειτουργικά στοιχεία του χώρου -διακοσμητικά τοίχου- είναι μέσα στα αναμενόμενα για ένα γραφείο. Οι επιλογές της Γιοβάννας σε αποστασιοποιούν από οποιαδήποτε καταγεγραμμένη εικόνα γραφείου έχεις/είχες στο μυαλό σου και σου δίνουν μια νέα διάσταση εργασιακού χώρου με σκοτεινά στοιχεία και έντονες πινελιές -οργή, θυμός, ένταση- όπως δηλαδή είναι και οι χαρακτήρες της παράστασης.
Κερδίστε προσκλήσεις!
Ο Γιώργος Λιβανός και το Studio Κυψέλης προσφέρουν τρεις διπλές προσκλήσεις για την παράσταση Παιχνίδια εξουσίας σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στις διαδοχικές κληρώσεις κλικάρετε το παρακάτω k και να συμπληρώσετε τη φόρμα. Παρακαλώ, διαβάστε τα ακόλουθα:
Δείτε τους όρους των κληρώσεων και άλλες πληροφορίες για τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Συμπληρώστε μία μόνο φορά την φόρμα και η συμμετοχή σας θα ισχύει και για τις τρεις κληρώσεις που θα γίνουν. Απαραιτήτως πρέπει να προηγηθεί τηλεφωνική κράτηση στα τηλέφωνα του θεάτρου. Οι τρεις κληρώσεις θα γίνουν στις 9/12/2015, 16/12/2015 και 23/12/2015.
k
Καλή τύχη!
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Δρακοπούλου, Ζωή Τριανταφυλλίδη, Ζωρζέτ Μιρόν, Βασίλης Σαμαριτάκης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός
Κινηματογράφιση: Γιάννης Σολδάτος
Σκηνικά - κοστούμια: Γιοβάννα Πρασίνου
Επιλογές μουσικές - βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Τριανταφυλλίδη
Βοηθός σκηνογράφου: Σάκης Κατερέλος
Βοηθός ενδυματολόγου: Βάνια Αλεξάντροβα
Μοντάζ: Αντώνης Μανδράνης
Επικοινωνία - Δημόσιες Σχέσεις: Γιώργος Βιτωράτος
Studio Κυψέλης
Σπετσοπούλας 9 & Κυψέλης, Κυψέλη
Τηλ.: 2108819571, 6944535261
Κάθε Κυριακή στις 19.00
Διάρκεια 80'
10 ευρώ Γενική είσοδος. Ατέλειες δεκτές.