Πως σας ήρθε η ιδέα;
Τ.Κ.: Είχα στο μυαλό μου μια παρόμοια αληθινή ιστορία και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το βιβλίο.
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Τ.Κ.: Στο δωμάτιο μου κυρίως, κάθε βράδυ στις 4 το πρωί για 2 χρόνια. Όταν τελείωσα, μου πήρε πολύ καιρό να ξανακοιμηθώ σαν άνθρωπος!
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Τ.Κ.: Αληθινό και με κάποιο τρόπο τρυφερό.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Τ.Κ.: Σε μια περασμένη εποχή, ένας συγγραφέας αντιδικεί με τον ήρωα του, τον άλλο του εαυτό, πάνω στα γεγονότα της ζωής του και αρνείται να αποκαλύψει το όνομά του. Λένε πως η τρέλα είναι απλώς μια άλλη γλώσσα. Μιλώντας λοιπόν αυτή τη γλώσσα, στον κόσμο της λογικής, με εχθρό τον ίδιο του τον εαυτό, ο Κύριος με τα Χρυσάνθεμα, θα καταφέρει να επιβιώσει. Παραπάνω από αυτό. Θα καταφέρει να ζήσει. Ώστε στο τέλος, καμιά σημασία δεν θα έχουν πια τα πραγματικά ονόματα. (Από το οπισθόφυλλο).
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Τ.Κ.: Τα πάντα νομίζω. Με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Τ.Κ.: Η Μαρίζα για τη δύναμη και το κουράγιο της.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Τ.Κ.: Θα μπορέσει να δει συναισθήματα που όλοι έχουμε μέσα μας από μια άλλη οπτική γωνία. Θα ταυτιστεί, μπορεί να συγκινηθεί και στο τέλος σίγουρα θα ανακουφιστεί.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Τ.Κ.: Η ευτυχία. Δεν ξέρω τι ορισμό να της δώσω κι αν είναι κάτι που ορίζεται τελικά.
Φοβάστε...
Τ.Κ.: Να μείνω μόνη μου.
Αγαπάτε...
Τ.Κ.: Ανθρώπους, τη γάτα μου, το γράψιμο,το διάβασμα, το χορό, τις πολεμικές τέχνες. Τα τελευταία δύο μοιάζουν πολύ μεταξύ τους.
Ελπίζετε...
Τ.Κ.: Είναι λίγο αστείο, λίγο κλισέ, λίγο εκτός τόπου και χρόνου άλλα πραγματικά ελπίζω σ΄ένα καλύτερο αύριο ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Θέλετε...
Τ.Κ.: Αυτή τη στιγμή γλυκά. Σοκολατένια γλυκά και είμαι εντάξει.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Τ.Κ.: Δεν ξέρω, αλλά πολύ θα ήθελα να το αγαπήσουν όλοι.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Τ.Κ.: Δεν μου αρέσουν τα πρέπει. Καθόλου όμως!
Γιατί δεν πρέπει;
Τ.Κ.: Το ίδιο ισχύει και για τα «Δεν πρέπει».
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Τ.Κ.: Αν το παραγγείλετε σε κάποιο βιβλιοπωλείο ή και απευθείας στις εκδόσεις Πηγή.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Τ.Κ.: Όλα τα χρώματα. Είναι πραγματικά πολύχρωμο!
Ποια μουσική;
Τ.Κ.: Jazz και Αργεντίνικο Tango.
Ποιο άρωμα;
Τ.Κ.: Λεμόνι και βανίλια.
Ποιο συναίσθημα;
Τ.Κ.: Η αγάπη σε όλες τις μορφές της.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Τ.Κ.: Συχνά το φαντάζομαι και ως ταινία.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Τ.Κ.: Αρχαιολόγος. Συγκεκριμένα με ενδιαφέρει η βιβλική αρχαιολογία.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Τ.Κ.: Στον τρόπο που γράφω νομίζω πως όχι. Στον τρόπο που σκέφτομαι με επηρεάζει περισσότερο η ποίηση. Ο Ρίτσος. Ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Λαπαθιώτης. Ο Φιλύρας, ο Σαίξπηρ, ο Μπρεχτ, ο Λόρκα και η λίστα δεν έχει τέλος!
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Τ.Κ.: Οι ήρωες μου είναι κομμάτι από εμένα. Με ορίζουν και τους ορίζω.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Τ.Κ.: Ενσυναίσθηση, θέληση και πειθαρχία. Η φαντασία είναι εξίσου σημαντική. Η εμπειρία όπως την αντιλαμβάνομαι μάλλον σε βάζει σε καλούπια.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Τ.Κ.: Ναι, μπορεί. Υπήρξαν φορές στη ζωή μου που διάβαζα ακόμη και οικονομικές αναλύσεις από τις οποίες δεν καταλάβαινα τίποτα. Αν κάτι γίνει μανία σε εξαντλεί.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Τ.Κ.: Αφού μ’ αρέσουν τα παραμύθια θα πω «Μια φορά κι έναν καιρό...».
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο
Για το βιβλίο...
Ποτέ δεν πίστευα ότι τα βιβλία επιλέγουν τους ανθρώπους. Πάντα ήμουν της άποψης ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τα βιβλία τους. Μέχρι που να βρουν εκείνο το ένα. Που μπορεί να μην είναι ένα σε ποσότητα, αλλά ένα σε ιδέα. Σε φωνές κι αισθήματα. Πάντα θεωρούσα ότι τα βιβλία είναι φωνές. Οι φωνές των δημιουργών τους. Το προτιμώ από την «πένα». Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί κάποια βιβλία μιλάνε ακριβώς εκεί που έχουμε την περισσότερη ανάγκη να ακούσουμε μια φωνή. Ίσως γιατί όταν διαβάζω, ακούω πράγματι μια φωνή να μου διηγείται μια ιστορία.
Αυτό το βιβλίο φαίνεται όμως ότι με επέλεξε. Ήρθε σε μένα κατευθείαν από τη δημιουργό του, σε μια χρονική στιγμή ιδιαίτερη και φορτισμένη, όπου το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να μου ‘ρθει, ήταν το πρώτο «τραγούδι» μιας νέας φωνής. Η οποία το μόνο που ζητούσε από μένα… ήταν να την ακούσω.
Δεν είχα ξανακούσει το όνομά της. Δεν είχα ξαναδεί τον τίτλο του βιβλίου της. «Ο Κύριος Με Τα Χρυσάνθεμα». Και μου φάνηκε αστείος… Μες στο μυαλό μου, σε μια άκρη, είχα ήδη απορρίψει το βιβλίο. Πάλι δεν ξέρω το γιατί αν με ρωτήσετε. Κάτι πάντως είχε η στιγμή, αυτό το ξέρω. Αλλά καμιά φορά, εγώ και το μυαλό μου ερχόμαστε σε κόντρα. Αλίμονο αν το άκουγα κάθε φορά. Αλίμονο αν με άκουγε πάντα κι εκείνο.
Και το ξεκίνησα, την ίδια εκείνη ιδιαίτερη μέρα, αργά τη νύχτα. Και ξημέρωσε. Είχα διαβάσει το μισό, όταν το άφησα με τα χίλια ζόρια για να κοιμηθώ, όσο προλάβω. Και πριν με πάρει ο ύπνος, σκεφτόμουν ότι ήθελα να θυμηθώ το πρωί να τη ρωτήσω… μήπως μου κάνει πλάκα;
Δεν μπορεί να είναι γυναίκα, σκέφτηκα. Δεν μπορεί να είναι τόσο νέα και να γράφει έτσι. Δεν μπορεί αυτό το βιβλίο να είναι το πρώτο της. Δεν μπορεί να είναι δικό της. Και το πρωί το συνέχισα με τον καφέ. Κι ύστερα ακόμα λίγο, το μεσημέρι. Κι όπου ξέκλεβα λίγα λεπτά, διάβαζα. Ώσπου επιτέλους ήρθε ξανά η νύχτα… και μείναμε μόνοι. Ο Κύριος Με Τα Χρυσάνθεμα κι εγώ.
Περνούσα τις σελίδες και κάθε τόσο γυρνούσα πίσω στο εξώφυλλο και το κοιτούσα. Έψαχνα κάτι να δω. Τι; Δεν ξέρω. Απλά δεν το πίστευα το πόσο υπέροχο βιβλίο διάβαζα, από το πουθενά. Και λυπόμουν που δεν το είχα στην έντυπή του μορφή. Το ήθελα -το θέλω οπωσδήποτε!
Δυο φωνές. Κι ένας αόριστος τόπος, ένας αόριστος χρόνος. Νοέμβρης έμοιαζε σε μένα. Κάποιες φορές Φλεβάρης. Τόσο λίγες περιγραφές, τόσες πολλές εικόνες. Ένας παράξενος διάλογος, που γινόταν μονόλογος, που κατέληγε σε παραλήρημα. Τριάντα χρόνια μέσα σε τόσο λίγες σελίδες, τόσο γεμάτα χρόνια που νόμιζα ότι διάβαζα για μέρες. Ένας ήρωας μονόχνοτος, απόμακρος και κρύος. Κάθε φορά που πήγαινα να τον αντιπαθήσω, τον συμπαθούσα… τον συμπονούσα. Τον λυπόμουν, του θύμωνα, τον καταλάβαινα.
Αυτός και η φωνή του. Μια φωνή που μιλούσε και σε μένα. Η ιστορία του κυρίου με τα χρυσάνθεμα. Ο τρελός ή απελπισμένος. Ο δειλός ή φοβισμένος. Η αγάπη που έγινε μίσος, η λογική που έγινε τρέλα, οι δυο φωνές μέσα μας. Ήρωας και δημιουργός. Ποιος έχει τον τελευταίο λόγο;
Εξαιρετική αφηγήτρια! Τρομερά ακριβής κι αληθινή και στις δυο «φωνές» της. Τρομακτικά αληθινή κι ακριβής, θα έλεγα. Υπήρχαν στιγμές που διάβαζα κι αναρωτιόμουν, μα πώς είναι δυνατόν να ξέρει για όλα αυτά; …Ποια είσαι; Ήθελα να τη ρωτήσω μες τη νύχτα. Το τέλειωσα… και το πρωί το ξανάπιασα από την αρχή. Τόσο πολύ το αγάπησα.
Βλέπω στις βιβλιοπαρέες ότι είναι κάτι σαν μόδα οι πυραμίδες. Βιβλιοπυραμίδες, με κορυφή το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς για τον καθένα. Κάθε «σκαλί» προς τα κάτω και το λιγότερο αγαπημένο. Ποτέ μου δεν κατάφερα να φτιάξω μια πυραμίδα. Τα βιβλία που διαβάζω είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, τα διαβάζω για τόσο διαφορετικούς λόγους, που απλά δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις. Δεν μπορώ να επιλέξω.
Αν όμως το επιχειρούσα, στην κορυφή θα μπορούσε να βρίσκεται ο Κύριος Με Τα Χρυσάνθεμα. Κι ας μη συγκρίνεται με τα τόσα διαφορετικά μου είδη. Γιατί με άγγιξε, με θύμωσε, με συγκίνησε, με ξενύχτησε, γιατί ήρθε ως εμένα από το πουθενά, γιατί είναι το πρώτο τραγούδι μιας νέας φωνής, το πρώτο συγγραφικό ταξίδι μιας τρομερής πένας, γιατί μόλις διάβασα το τέλος του… το άρχισα ξανά. Θα μπορούσα να πω -και μιας το 2015 τελειώνει πολύ σύντομα, ότι είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος.
Εύχομαι η φωνή της να καταφέρει να ακουστεί μέσα στην παραφωνία που μας ξεκούφανε πια. Είναι από τις πιο όμορφες φωνές που έχουν μιλήσει μέσα μου.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή
