…είχα εξαρχής μια ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα. Μου στεκόταν πάντοτε ως φίλη εξαγνιστική, να με συμπονά, να με νιώθει και να με συγχωρά. Περάσαμε άλλωστε κάμποσα ξημερώματα σ’ απόμερα λιμάνια, σβήνοντας στο θρόισμα του κύματος όλες μου τις έγνοιες και ραίνοντας με ούριους ανέμους τ’ αταξίδευτα όνειρα μου.
…άλλωστε, το δάκρυ κι η θάλασσα την ίδια αρμύρα κρύβουν…
Ίσως γι’ αυτό να κατανόησα την απόπειρα του Καρυωτάκη να χαθεί παντοτινά στην αγκαλιά της. Γι’ αυτό και στους αγαπημένους μου ποιητές συγκαταλέγεται κι ο Καββαδίας. Γιατί αυτό που τρεμοριγά μέσα μου κάθε που την αντικρίζω, δεν είναι άλλο απ’ την αγάπη για της μαγείας της το χάδι…
Ένα χάδι, που όμοιό του κατάφερα να νιώσω και στις σελίδες της ποιητικής συλλογής του Κώστα Σώκου. Ενός ανθρώπου που μας προικίζει με συναισθήματα όμορφα, μπολιασμένα στους στίχους του με τρόπο εξομολογητικά δραματικό μα και τόσο ευαίσθητα ανθρώπινο. Ο ποιητής ευλογά και ευλογείται απ' την θάλασσα. Ζωντανεύει με πάθος την οξύμωρη αυτή σχέση τους υπογράφοντας με των βιωμάτων του τις ανεξίτηλες στιγμές αυτή τη πίστη.
Αφού την συμπονά όταν τον πονά και την υμνεί σαν του θερίζει τις ελπίδες, ρίχνοντάς τον σε άγριες φουρτούνες να επιζήσει, κάνοντας τον στο τέλος να παραδεχτεί πως:
«Πλέουμε και μαζί σου λικνιζόμαστε.
Επάνω σου μ’ ελπίδα θ’ ακουμπάμε.
Θάλασσα, πιο καλά να σε σκιαζόμαστε
παρά ρομαντικά να σ’ αγαπάμε….»1
Μα παρά τις δυσκολίες, τα ταξίδια μεταμορφώνονται άλλοτε σε γιατρικό και κάποτε σε μια αγιάτρευτη πληγή, ακολουθώντας ωστόσο τις περισσότερες φορές τα χνάρια του Οδυσσέα…
«Πού να σε ψάξουν άραγε να σ’ εύρουν, Οδυσσέα;
Μες στη θαλάσσια έκταση ή μέσα στη χερσαία;
Με θάρρος απαράμιλλο, σε άνισους αγώνες,
ξοκείλεις μια σε Κύκλωπες και μια σε Λαιστρυγόνες.»2
…κι άλλοτε τους εντοπίζεις να τρεκλίζουν στων λιμανιών τα μέρη:
«Ναυτικός, από τη μία
στη μεγάλη τρικυμία
που ‘ναι πρόξενος κακών.
Ναυτικός, κι από την άλλη
στο λιμάνι, στην αγκάλη
περιούσιων γυναικών.»3
…και κάποτε τους χάνεις μες σε βαπόρια που…
«Μες στα βαπόρια, στ’ αφρισμένα κύματα,
σ’ ανέμους άγριους, αντίθετους και ούριους,
ο Καπταγιάννης, σου διαβάζει ποιήματα
και σ’ οδηγεί σε τόπους άγνωστους, καινούργιους.»4
…και κλείνοντας την τελευταία σελίδα, μια βουή σου στοιχειώνει τη καρδιά. Μια βουή που σε καλεί σιμά στα μπλε νερά της για να ταξιδέψεις και να χαθείς στους κόσμους που νοητά περιπλανήθηκες.
Αφού…
«…μ’ αρμύρα βάφτισες Ποιητή μου όλες τις λέξεις
έσμιξες όνειρα και θαύματα μαζί
μου είπες «Ορίστε, ζήσε οτιδήποτε διαλέξεις»
κι ήταν φυσικό να με συνεπάρει το μοιραίο θαλασσί…»5
Ο Κώστας Σώκος είναι Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Αποφοίτησε από τη Σχολή Πλοιάρχων της Ύδρας το 1967. Ταξίδεψε με φορτηγά βαπόρια, σε όλον τον κόσμο, ως το 1977.
Τα ποιήματα της συλλογής «Το μοιραίο θαλασσί» είναι εμπνευσμένα από εκείνη τη περίοδο όπως και τα πιο κάτω αναφερόμενα τέσσερα βιβλία του. Δεκαεπτά ποιήματά του που είχαν αποσταλεί κατά περιόδους σε διάφορους Λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, τα τελευταία τρία χρόνια και τα οποία περιέχονται στην εν λόγω συλλογή, πήραν βραβεία, τα οποία αναφέρονται στο κάτω μέρος της αντίστοιχης σελίδας.
Άλλα έργα του: Πέρα από τον ορίζοντα [1994], Οι γέφυρες των στεναγμών [1994], Πληγωμένα μίλια [2000], Στο γύρισμα του κόσμου [2005]. Βραβείο ποίησης Νίκος Καββαδίας, 2004.
1 Σελ.34, Από το ποίημα «Άγρια Θάλασσα». Ποιητική συλλογή «Το μοιραίο θαλασσί»-Κώστας Σώκος
2 Σελ.35, Από το ποίημα «Στη ρότα του Οδυσσέα». Ποιητική συλλογή «Το μοιραίο θαλασσί»-Κώστας Σώκος
3 Σελ.29, Από το ποίημα «Ζηλευτοί Ναυτικοί». Ποιητική συλλογή «Το μοιραίο θαλασσί»-Κώστας Σώκος
4 Σελ.73, Από το ποίημα «Μετά τη νιότη». Ποιητική συλλογή «Το μοιραίο θαλασσί»-Κώστας Σώκος
5 Δια χειρός Θεόφιλου Γιαννόπουλου. Αφιέρωση στον Ποιητή Κώστα Σώκο.
